20. Pożegnanie

Nic nie słyszałam. Nic nie czułam. Jedynie patrzyłam.

Trumna z ciałem Moshi powoli osuwała się w dół, chowając ciało zmarłej kobiety. Moje oczy, napuchnięte od płaczu, wyrzucały z siebie potoki łez, nad którymi w żaden sposób nie mogłam zapanować. Mimo to stałam nieruchomo, z tak wielkim bólem serca, jakby ktoś mi je rozrywał. Nie sądziłam, że jej pogrzeb może mnie tak złamać, ale wszystkie spędzone z nią chwile przelatywały mi przed oczami jak w kalejdoskopie. Każde jej słowo, czuły gest, uśmiech. Wszystko.

Zaciskałam ze zdenerwowania pięści, niepogodzona z niesprawiedliwym losem. Moshi nie powinna umrzeć. Nie zasłużyła, by zamordowała ją bestialska choroba. Pożarta przez ten cały syf, pożegnała się z życiem szybciej, niż ktokolwiek mógł się tego spodziewać.

To, że jej śmierć miała przynieść mi wolność od Ibikiego, w tym momencie w żaden sposób mnie nie pocieszało. Miałam Madarę, który mógłby mnie obronić przed niespełna rozumu Morino, a Moshi mogłaby żyć i… Po prostu. Żyć. Przetrwać i kto wie, może jeszcze za życia doświadczyć przemianę swojego syna. Może Ibiki zrozumiałby swoje błędy i pokazał matce, że jest coś wart… Ale nie miał już takiej okazji.

Patrzyłam, jak mężczyźni powoli zakopują trumnę, jak odgradzają nas od jej ciała, jak sąsiedzi żegnają się z nią po raz ostatni oraz… Jak Ibiki płacze. Próbował nad tym panować. Spoglądał gdzieś w dal, jakby bojąc się spojrzeć na trumnę matki, obwiniając siebie o to, że miała niegodnego syna. Ale ja widziałam ten grymas bólu, to pociąganie nosem, to energiczne mruganie i nerwowe ruchy. Przyglądałam się, jak przeciera sobie oczy jednym szybkim smagnięciem ręki, jakby chciał jedynie się podrapać. Śledziłam wzrokiem każde posunięcie Ibikiego i nie dowierzałam własnym oczom: on naprawdę płakał. A to złamało mi serce. Może i był draniem, zimnym chamem i skurwysynem, ale… Był też synem, tęskniącym za swoją mamą, który musi przejść przez to zupełnie sam. Bez wsparcia bliskich, bo ich zwyczajnie nie miał. Jako wróg całego społeczeństwa, został skazany na samotność, a zmierzenie się z bólem utraty bez niczyjej pomocy, w moim odczuciu, było niewykonalne.

Zacisnęłam powieki, kląc na siebie w myślach za swoją dobroć. Mimo to wyszeptałam ciche „przepraszam” i powoli ruszyłam w jego kierunku, odprowadzona spojrzeniami rodziców i braci Senju. Podeszłam do Ibikiego, ale ten nawet mnie nie zauważył; odciął się od rzeczywistości i przeżywał swoje piekło głęboko w sobie, tylko niektórymi gestami ukazując ogarniającą go słabość.

Odchrząknęłam cicho, gdy stanęłam u jego prawego boku. Ibiki ocknął się z marazmu i zerknął na mnie niepewnie, nie wierząc, że naprawdę obok niego stałam. Ale wspierałam go jedynie ciałem; wpatrywałam się uparcie w coraz bardziej zakopany grób, w myślach śląc Moshi najpiękniejsze słowa wdzięczności, na jakie było mnie stać.

– Cześć – wychrypiał słabo Ibiki, kolejny raz ocierając twarz. – Nie spodziewałem się.

– Obiecałam – powiedziałam równie cicho. – Przyszłam tu dla Moshi.

– Nie spodziewałem się, że podejdziesz.

Zerknęłam na niego przelotnie i dostrzegłam coś, czego tak dawno już nie doświadczyłam: słabość Ibikiego. Tylko raz w życiu mi ją okazał, gdy dowiedział się, że może pójść do więzienia. Szczęśliwie się z tego wywinął, ale jego oczy wyglądały w tamtym momencie bardzo podobnie… Choć nieco lepiej. Teraz Ibikiego ogarnęła czarna rozpacz. Najwyraźniej zdał sobie sprawę z tego, że nie ma już nikogo, kto go kocha. A ta świadomość potrafiła zabić.

– Ja też nie – prychnęłam, czując dławiącą gulę w gardle. Kolejne łzy przyzdobiły mi policzki. – Nie zasługujesz, by stać tutaj sam.

– Zasługuję – zauważył, wzrokiem śledząc każdy ruch łopaty. Moshi już z nami nie było – tkwiła głęboko pod ziemią, pokonana, ale i zwycięska. Jej śmierć odmieniła syna, a o niczym innym bardziej nie marzyła. – Wszyscy to wiemy.

Przemilczałam jego wypowiedź, koncentrując się na modlitwie, którą rozpoczął ksiądz. Łkałam cicho, rozumiejąc coraz bardziej, że jej śmierć rzeczywiście odmieni moje życie. Zniknęła ona, ale zniknie również Ibiki. Może i nie ufałam draniowi, ale tę jedną jedyną pewność miałam.

– Zapraszam cię na kawę – wychrypiał cicho, gdy wokół nas podniósł się lekki rumor. Ksiądz odchodził od grobu, a ludzie ustawiali się w kolejce do Ibikiego, żeby złożyć mu kondolencje.

Popatrzyłam na niego ze zrezygnowaniem i niewysłowionym bólem. W jego oczach dostrzegłam to samo, tyle, że w o wiele mocniejszym natężeniu. Zmizerniał i stał się bardziej pokorny, niż kiedykolwiek dotąd. Zrozumiał, że został sam.

– Nie mogę – wyszeptałam, ocierając łzy. – Nie jestem w stanie.

Ibiki skinął ze zrezygnowaniem głową, a jego oczy pociemniały z rozpaczy. On naprawdę chciał się zmienić, czułam to.

Ale niestety było już za późno. Straciłam do niego zaufanie parę lat temu i żadna siła nie mogła mnie zmusić do jego odbudowania. Może i było mi go cholernie szkoda, a na widok jego pochmurnej twarzy moje serce reagowało nieprzyjemnym ściskiem, ale nie chciałam go znać. Zwyczajnie – nienawidziłam go. I jednocześnie współczułam ogromnej straty.

– Mam nadzieję, że sobie poradzisz – powiedziałam cicho, patrząc Ibikiemu prosto w oczy. – Zawsze sobie radzisz.

– Bez ciebie…

– Beze mnie – wtrąciłam się. – Nie istnieję dla ciebie, Ibiki. Rozumiesz?

Morino przytaknął, zaciskając mocno usta. Nie chciałam ranić go w dniu pogrzebu, ale musiałam mu dać do zrozumienia, że to definitywny koniec.

Bez słowa ruszyłam do swoich rodziców, którzy razem z braćmi Senju stali nieco z boku, nie zamierzając nawet podejść do Ibikiego. Mama od razu zagarnęła mnie do siebie ramieniem, a ja tylko uśmiechnęłam się blado, rzucając Morino ostatnie spojrzenie. Wparywał się w nas intensywnie, a gdy pochwycił mój wzrok, skinął na pożegnanie głową i przeniósł spojrzenie na stojącą przed nim starszą panią, pewnie jedną ze znajomych Moshi.

– Chodźmy – powiedziałam słabo, dając się prowadzić rodzicom do samochodu.

Wreszcie poczułam się wolna.

*

Jak tylko weszliśmy do domu, rzuciła się na nas Nala. Psiak energicznie skakał po nas i radośnie witał, natomiast ja kompletnie nie miałam humoru do czułych powitań. Pogłaskałam ją mizernie i zerknęłam na stojącego w przedpokoju Madarę, ubranego w ciemne spodnie i czarną, elegancką koszulę. Przypatrywał się nam z powagą, rozumiejąc doskonale mój wisielczy nastrój. Od razu dostrzegł moje spuchnięte od płaczu oczy, bo wciągnął powietrze do płuc i wyraźnie się zmartwił.

– Cześć – powiedziałam, siląc się na zwyczajny ton głosu. Nie chciałam się przy nim rozkleić.

– Zrobię herbaty – powiedziała mama, mknąc do kuchni. Tata wyminął w ciszy Madarę, zostawiając nas samych.

Uchiha przypatrywał mi się w ciszy. Nie chciał mnie przytulać, bo wiedział, że od razu się rozkleję. W zamian patrzył tylko ze smutkiem w oczach, jakby chciał odebrać ode mnie całe cierpienie i ukoić nerwy. W jego ciemnych oczach dostrzegłam miłość, której tak bardzo teraz potrzebowałam. Obdarzał mnie wszystkim, co tylko mógł mi dać.

– W porządku – powiedziałam, choć głos mi się załamał. – Moshi była mi bliska i to dlatego… Ale jest w porządku.

– A Ibiki? – Madara skrzyżował ramiona i uniósł do góry brwi.

– Nie robił problemów. Chyba rzeczywiście odpuścił.

Chłopak skinął głową, a z jego twarzy zniknął niepokój. Wyciągnął ku mnie rękę, a ja niewiele myśląc wpadłam w jego ramiona i zatopiłam się w miłości. Nie płakałam. Trwałam w dziwnej pustce, rozkoszując się ciepłem Madary i spokojem, jaki mnie ogarnął. Miałam wrażenie, że skończyła się dla mnie pewna era, że Morino należał już do przeszłości. Pragnęłam tego najbardziej na świecie.

– Nie zanudziłeś się? – spytałam, odsuwając się od chłopaka. Uśmiechnął się do mnie promiennie i głową wskazał na psa, który gryzł swoją wielką, wymemłaną już, kość.

– Bawiłem się z Nalą – rzucił. – Nie dawała mi spokoju.

– Chyba się w tobie zakochała. – Zaśmiałam się, a Madara wzruszył jedynie ramionami.

– Wiesz, nie trudno o to.

Pacnęłam go w ramię, gdy ten uśmiechnął się do mnie cwaniacko. Uwielbiałam tę minę, podobnie jak całego chłopaka. Chcąc nie chcąc, kolejny raz się w niego wtuliłam i zaciągnęłam wodą kolońską, którą pachniał. Mogłabym trwać tak wieki.

Tyle, że zaraz zawołała nas mama.

Grzecznie podreptaliśmy do kuchni, w której nastrój był jeszcze bardziej wisielczy, niż ten drzemiący we mnie. Rodzice uparcie milczeli, a mi też nieszczególnie chciało się z nimi rozmawiać. Pomimo Madary i jego wsparcia, wciąż czułam się zdołowana pogrzebem Moshi i zagubiona – nie wiedziałam, czy naprawdę ufać Ibikiemu i uwierzyć, że tak po prostu… Odszedł. Już na zawsze. Powoli zaczynały ogarniać mnie wątpliwości – za łatwo poszło.

– Kiedy macie zamiar wyjechać? – spytała mama słabym głosem. Podniosłam na nią zmartwione spojrzenie. Wiedziałam, że chciała zatrzymać mnie przy sobie jak najdłużej, a tymczasem musiałam złamać jej serce.

– Niestety za dwa, trzy dni – odparł Madara, widząc moje zawahanie. Spuściłam wzrok, nie chcąc widzieć smutnego spojrzenia rodzicielki. – Pożyczyłem samochód od przyjaciela i obiecałem mu oddać w miarę szybko.

– Jasne – przytaknął tata. – Nie przejmujcie się tak, byłaś u nas w końcu całe wakacje.

Posłałam mu niemrawy uśmiech, a potem zerknęłam z wdzięcznością na Madarę. Uniósł kąciki ust ku górze, tak samo jak ja, mocno czując skrępowanie. Rozmowa się nie kleiłą i każdy wiedział, jaki jest tego powód. Ogólne przygnębienie mocno dawało o sobie znać.

Z wdzięcznością przyjęłam dzwonek mojego telefonu, a zauważywszy na wyświetlaczu zdjęcie przyjaciółki, grzecznie przeprosiłam i wyszłam do salonu, by chwilę z nią pogawędzić. Miałam nadzieję, że chociaż ona podniesie mnie na duchu i na moment pozwoli zapomnieć o gryzącym serce bólu.

– No co tam? – spytałam cicho, podchodząc do okna. Na ulicy nie było nawet żywej duszy. Słońce grzało na tyle intensywnie, że wszyscy pochowali się w swoich domach lub na basenach.

– Chciałam zapytać o to samo. Już po pogrzebie? – Miała zatroskany głos.

– Tak. – Westchnęłam i przymknęłam powieki. – Było smutno, ale znośnie. No i Ibiki nie robił burd.

– Odpuścił?

Mimowolnie wzruszyłam ramionami, jakby nie zdając sobie sprawy, że Konan nie może dostrzec tego gestu.

– Nie wiem – odparłam po chwili. – Myślałam, że tak, ale mam dziwne przeczucie, że jeszcze… Że to jeszcze nie koniec.

– Wiedziałam, że ten skurwysyn coś wykombinuje. Obiecaj mi, że nie odstąpisz Madary na krok, dobrze?

– Obiecuję – odpowiedziałam szybko. – A jak Pain? Bardzo się denerwuje o samochód?

Byłam pewna, że Konan w tym momencie machnęła ręką, a na dodatek przewróciła oczami.

– A dajże spokój. Nie jest mu póki co potrzebny, tym się nie przejmujcie. Wytrzyma – skwitowała. – Tylko go nie rozwalcie. No i po ewentualnych igraszkach z tyłu posprzątajcie, ale pamiętaj, że to auto Paina. – Dziewczyna znacząco odchrząknęła. – Mimo wszystko zalecam łóżko. Lub cokolwiek innego.

Uśmiechnęłam się niemrawo i kolejny raz zlustrowałam ulicę. Tym razem widok zmroził mi krew w żyłach i przyprawił o kilka solidnych, niemal bolesnych, uderzeń serca. Wstrzymałam oddech i wpatrywałam się w Ibikiego, jakbym co najmniej zobaczyła ducha.

Upewniwszy się, że Madara siedzi z rodzicami w kuchni, zwróciłam się do przyjaciółki:

– Zadzwonię potem.

Rozłączyłam się, słysząc jej protesty i zmartwienie. Najwyraźniej domyśliła się, kto mógł być sprawcą mojego nagłego pożegnania.

Po kryjomu wyszłam z domu, nie chcąc, żeby znowu doszło do konfrontacji Madary z Ibikim. Wolałam oszczędzić tego obojgu, bo ich druga walka mogła skończyć się jeszcze gorzej od poprzedniej. Cicho zamknęłam za sobą drzwi, a gdy tylko Ibiki mnie dostrzegł, nabrał powietrza do płuc i pewnym krokiem ruszył w moim kierunku. Zatrzymałam się tuż przed nim, żądając wyjaśnień.

– Czego tu chcesz? – syknęłam cicho, rozglądając się, czy przypadkiem nie zostaliśmy nakryci.

– Ciebie – odparł prosto z mostu Ibiki. Zmrużyłam gniewnie oczy i podparłam się pod boki, chcąc w ten sposób dodać sobie pewności siebie. – Nie umiem żyć bez matki, ani bez ciebie. Musisz mi pomóc. Wyjedź ze mną. Błagam, Reiko, błagam.

Widok kajającego się Ibikiego może i chwytał ze serce, ale równocześnie do mojej głowy docierały myśli, że on tylko udaje. Że nic się nie zmienił. Że go nienawidzę i cokolwiek by nie zrobił, i tak do niego nie wrócę. Ba! Nawet nie utrzymam z nim kontaktu.

– Przestań pieprzyć, Morino! – warknęłam, gniewnie się do niego pochylając. – Obiecałeś coś, nie pamiętasz?

– Kiedy ja naprawdę… Ja naprawdę cię potrzebuję. Obiecuję, że się zmienię, że znajdę pracę i zrobie wszystko, żebyś była szczęśliwa i…

– Już jestem – przerwałam mu. – Ciebie do tego nie potrzebuję, rozumiesz? Nie chcę cię znać, zniszczyłeś mi życie a teraz masz czelność jeszcze mnie prosić, żebym do tego wróciła? Do ciągłego poniżania się i ryczenia w poduszkę? – prychnęłam. – Nie jestem idiotką, Ibiki. I zrozum, że nie chcę cię znać, choćbyś nie wiem jak się starał.

Chłopak zacisnął usta w cienką linię, a następnie przeniósł wzrok nad moje ramię. Oczy mu pociemniały i cały się spiął. Od razu domyśliłam się, że ktoś nam towarzyszy.

– Jakiś problem? – Głos Madary odbił się w mojej głowie echem. Serce zadudniło jeszcze mocniej, jeszcze szybciej, jeszcze agresywniej i boleśniej, a nogi prawie się pode mną ugięły. Modliłam się, żeby do tego nie doszło, a tymczasem sytuacja znowu się powtarza. Nawet scenariusz jest podobny, o ironio.

Ibiki prychnął i cisnął we mnie błyskawice. Chciałam się skulić pod wpływem jego spojrzenia, ale nie mogłam pokazać słabości. Nie tym razem.

– Po co go tutaj przywiozłaś? – charknął z jadem w głosie.

– Po co tutaj przyszedłeś? – odparował od razu Madara. – Reiko dała ci wyraźnie do zrozumienia, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego.

– Nie rozmawiam z tobą – fuknął Ibiki – więc z łaski stul pysk.

Zadrżałam pod wpływem tonu jego głosu, cały czas próbując zachować względny spokój. Musiałam zrobić wszystko, żeby się nie pobili. Żaden z nich jeszcze do siebie nie doszedł, siniaki wciąż malowały się na skórze, a mieli znów się zetrzeć? Nie mogłam do tego dopuścić.

– Hamuj się – syknął Madara. Podszedł do nas i stanął tuż obok mnie. Zaczął mierzyć się z Ibikim spojrzeniem. Gdyby tylko mogli, pozabijaliby się nawzajem. Nienawiść wylewała się z nich litrami, złowrogą aurę czuć było na kilometr, a ja sama, pomiędzy dwoma samcami alfa, niewiele mogłam zrobić. Świadomość, że któryś zaraz lutnie drugiego w twarz, była druzgocąca.

– Weź spierdalaj, dobrze? – Ibiki wyprostował się jeszcze bardziej i zrobił krok w kierunku Madary. – Mało ci po ostatnim?

– Uspokójcie się.– Starałam się mówić opanowanym głosem, ale ten i tak drżał mi jakby miał atak padaczki. Nigdy nie podejrzewałabym siebie o taką słabość. – Proszę.

– To niech ten palant da nam w spokoju porozmawiać – warknął Ibiki.

– Nie. Miałeś odpuścić i jak zwykle nie dotrzymujesz słowa. Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, jasne?

Morino wbił we mnie mordercze spojrzenie. Rozsadzała go wściekłość – dyszał ciężko i odnosiłam wrażenie, że z nerwów cały się trząsł.

– Czegoś nie rozumiesz? – Madara zasłonił mnie własnym ciałem. Właśnie tego się obawiałam. – Wypierdalaj.

– Jedna rozmowa. – Ibiki zignorował słowa Uchihy, wlepiając wzrok we mnie. Nieco złagodniał, przez co i ja minimalnie odsapnęłam. – O nic więcej nie proszę.

– Czy ty sobie kp…

– Dobrze.

Madara łypnął na mnie rozgniewany, ale ja tylko położyłam mu rękę na ramieniu i pociągnęłam do tyłu.

– Spokojnie – szepnęłam. – To tylko rozmowa, tak?

– Ale…

– Proszę cię. Daj nam pięć minut, dobrze?

Madara obrzucił Morino nienawistnym spojrzeniem, a następnie tym samym obdarzył mnie. Zabolało, ale nie mogłam dać się złamać. Wiedziałam, że ranię tym chłopaka, ale gdybym odmówiła Ibikiemu, na pewno nasze spotkanie zakończyłoby się ich bójką. Przynajmniej tak mogłam załagodzić sytuację.

– Pięć minut – fuknął Madara. Zwrócił się jeszcze do mojego byłego, rzucając mu pogardzające spojrzenie. – I ani minuty więcej.

Odetchnęłam z ulgą, gdy chłopak zostawił nas samych. Może i nie chciałam rozmawiać z Ibikim, ale musiałam to zrobić dla ich własnego dobra.

Przeniosłam pretensjonalny wzrok na Morino i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. Chciałam mu całą sobą pokazać, jak bardzo go nienawidzę. Jakkolwiek, byleby tylko zrozumiał, że ma mnie zostawić w spokoju.

– Zadowolony? – warknęłam.

– Bardziej niż myślisz – odpowiedział z pewnym siebie uśmieszkiem. – Ten pajac mnie…

– Odpuść. Proszę. Zrób to dla mnie. Zrób tę jedną, jedyną rzecz dla mnie i odpuść.

Morino momentalnie spochmurniał. Wcale mu się nie dziwiłam – osiągnął swego rodzaju zwycięstwo, a zaraz został sprowadzony na ziemię. Nie mogłam postąpić inaczej. Musiałam być nieugięta.

– Żałuję – wyznał nagle. – Żałuję, że straciłem swoją szansę.

– Przestań. Twoje słowa i tak niczego nie zmienią. Po prostu sobie odpuść. Znajdź pracę, hobby, dziewczynę… Ale mnie zostaw w spokoju.

Ciężko było mi to mówić, zważając na poranny pogrzeb jego matki. Nie lubiłam ranić ludzi, ale Morino zasłużył sobie na takie traktowanie. Zgotował mi piekło i nie miałam zamiaru pozwolić mu na nowo rozpalić ten morderdczy ogień. Za dużo przez niego wycierpiałam, żeby znów się na to pisać.

– On wie? – Ibiki skinął głową na dom. Mrużył oczy, jakby intensywnie nad czymś myślał.

– O czym?

– O wszystkim. Powiedziałaś mu o wszystkim?

Chwilę milczałam, zastanawiając się, czy powinnam powiedzieć mu prawdę. Ostatecznie jednak uznałam, że nie powinnam się jej obawiać, skoro wkrótce zamierzałam przyznać się Madarze do wszystkiego.

– Nie – wyszeptałam. – Nie wie o dziecku.

– Dlaczego?

– Bo by cię zabił? – spytałam z kpiną. – Wolałam nie posyłać go do więzienia.

– Rozumiem.

Między nami zapadło upiorne milczenie. Minuty mijały szybciej, niż Ibiki by tego pragnął i zaczynałam się obawiać, że Madara za chwilę znów między nas wparuje, chcąc wybić rywalowi wszystkie zęby.

– Powinieneś już iść – zauważyłam cicho. – Nie chcę, żeby między wami znowu doszło do starcia. Zrób to dla mnie.

Ibiki spoglądał na mnie z goryczą. Nie rozumiałam jego nagłego zainteresowania moją osobą. Dziwna czułość i powracające uczucie wprowadzało mnie w dezorientację, której starałam się po sobie nie pokazać. Cieszyłam się w duchu, że jego smutne oczy nie ranią mojego serca – najwyraźniej było ono już zamknięte na kogoś jego pokroju. Wspomnienia z nim związane skutecznie przeistaczały mnie w zimną sukę.

– Chcę ci tylko powiedzieć, że… Że nigdy tak do końca nie wybaczyłem sobie, że dałem ci te tabletki.

Przeginał. Nie wiedziałam, czy robił to specjalnie, żeby mnie złamać, czy autentycznie chciał mnie przeprosić i błagać o wybaczenie, ale skutecznie kruszył skorupę, którą się otoczyłam. Na samo wspomnienie o specjalnie wywołanym poronieniu czułam dojmujący ból w sercu, a to z kolei powodowało pojawienie się nieproszonych łez. Ten temat był dla mnie zbyt drażliwy, nie umiałam rozmawiać o tym na spokojnie.

– Przestań – wyjęczałam. – Przestań o tym wspominać. Co ci to daje? – warknęłam. – Jakąś chorą satysfakcję, że znów widzisz moje łzy?! Że znów bawisz się mną jak chcesz?! O to ci chodzi?! Żebym kolejny raz przez ciebie ryczała?

– Po prostu chcę, żebyś wiedziała, że żałuję. Wtedy o tym nie myślałem, ale teraz… Teraz mój skarb jest w rękach jakiegoś pajaca, a ja…

– Daruj sobie – warknęłam, ścierając łzy. – Nie chce mi się z tobą rozmawiać. Jeszcze raz tu przyjdziesz, a pozwę cię o nękanie. Wynoś się – dodałam dobitnie i nie czekając na jego odpowiedź, ruszyłam w kierunku domu.

W przedpokoju stała cała trójka; tata obejmował mamę, która cała blada zlustrowała mnie spojrzeniem. Natomiast Madara, wychwyciwszy moje łzy, natychmiastowo do mnie podszedł i ujął twarz w swoje ciepłe dłonie.

– Co ci zrobił? – charknął, a buzująca w nim złość uderzyła mnie jak nigdy dotąd.

– Musimy… Musimy porozmawiać – odparłam słabo i wywinęłam się z jego rąk. Bez słowa skierowałam się do swojego pokoju, żeby móc tam w spokoju wyjaśnić Madarze, że jego Reiko była kiedyś w ciąży.

Nie uważałam tego za dobry pomysł. Świadomość, że Uchiha miał się o wszystkim dowiedzieć jeszcze tutaj, gdzie mógł odszukać Ibikiego i porachować mu kości, napawała mnie strachem. Z drugiej jednak strony byłam już w tak podłym nastroju, że postanowiłam to wykorzystać, by nigdy więcej nie musieć wracać do tego tematu.

Usiadłam na łóżku, zestresowana do granic wytrzymałości. Dłonie mi się trzęsły a serce waliło jak oszalałe, ale nie chciałam zmieniać swojej decyzji. Musiałam w końcu odważyć się wyznać mu prawdę, która prędzej czy później i tak wyszłaby na jaw, a wtedy… Wtedy mogłabym nawet stracić Uchihę. A tego bym sobie nie wybaczyła.

– Baranku.

Chłopak dopadł do mnie i czym prędzej schował w swoich ramionach. Poczuwszy jego ciepło, rozpłakałam się jak ostatnia idiotka, niemal dławiąc się szlochem. Madara tulił mnie do siebie dłuższą chwilę, próbując uspokoić i załagodzić nerwy. Całował mnie po głowie, gładził plecy i coś cicho szeptał, ale nie umiałam go nawet zrozumieć. Kolejny raz poczułam ten piekielny ból utraty dziecka i nie potrafiłam nad nim zapanować. To było zbyt silne.

– Co się stało, baranku? – Madara odsunął mnie od siebie i kciukami starł łzy, które obficie przyozdobiły moje policzki. – Skrzywdził cię?

– Już dawno – zauważyłam, pociągając nosem. – Otworzył stare rany.

Chłopak nie naciskał. Wiedział, że wszystko mu wyśpiewam, tylko potrzebowałam czasu. Dał mi go. Wystarczająco dużo, żebym się uspokoiła i poukładała myśli.

– Muszę powiedzieć ci coś jeszcze – wyznałam w końcu. Drgawki wróciły wraz z zawrotami głowy. – Jest jeszcze jedna rzecz… Jedna, cholerna rzecz, której nie wiesz.

Madara skinął głową, cierpliwie czekając. Ja natomiast szalałam ze strachu.

– Będziesz wściekły – zauważyłam jękliwie. – Obiecaj mi, że nie zrobisz niczego głupiego. Że nie pójdziesz do Ibikiego i…

– Co on ci zrobił? – Madara ściągnął brwi, najwyraźniej szybko domyślając się, że Morino mieszał w tym palce.

– Ja… Ja… – Wzięłam głęboki wdech i przymknęłam powieki. Umyślnie spuściłam głowę, żeby ukryć swój niepokój i ból. To był zdecydowanie najtrudniejszy moment w moim życiu. – Byłam z nim w ciąży – wyznałam w końcu. Nie miałam odwagi, żeby spojrzeć na Madarę, a jego milczenie dało mi do zrozumienia, w jak wielkim szoku się znalazł. I wcale mu się nie dziwiłam.

Nie umiałam powiedzieć, że to Ibiki zabił moje dziecko. W gardle czułam irytującą gulę, która uniemożliwiała mi mówienie. Cisza z kolei rozdzierała moje serce.

– I? – Madara odchrząknął. – Co się stało z dzieckiem?

Zerknęłam na niego przelotnie; usta drżały mi od zbliżającego się kolejnego napadu szlochu. To tak cholernie bolało – jego niepewny wzrok wypalał we mnie dziurę. Bał się odpowiedzi. Widziałam to. Bał się, że powiem, że oddałam dziecko, albo… Albo dokonałam aborcji.

– On… Ibiki… On mi… – Nie umiałam sklecić nawet zdania. Nigdy nie sądziłam, że to okaże się być tak trudne. – On je…

– Zabił?

Skinęłam niepewnie głową. Wściekłość i niedowierzanie odmalowały się na jego twarzy. Wykrzywił ją tak nieprzyjemny grymas, że czułam się, jakbym na chwilę umarła – znalazła się w nicości, otoczona furią Madary i jego… bezsilnością.

– Dał mi tabletki – wyjaśniłam z trudem. Zapobiegawczo odwróciłam od chłopaka wzrok, żeby nie przestać mówić. – Włożył je do kanapki i nie miałam pojęcia… – Przyłożyłam pięść do ust, ogarnięta niemocą. Chciałam wyć i krzyczeć, skulić się z bólu i rozerwać Ibikiego na strzępy. Targało mną tyle uczuć, że z trudem powstrzymywałam się od… Właściwie nawet sama nie wiem, czego. – Nie wiedziałam – dodałam, rozpłakując się na dobre. Cierpienie znów wkradło się do mojego serca i z zawiścią je miażdżyło swoją siłą. Zaczęłam kwilić, dociskając pięść do ust, jakby miało mi to pomóc przejść przez to piekło. Jakby miało ukoić nerwy. Pomóc w wyzbyciu się wspomnień. Oderwać się od rzeczywistości. Umrzeć. I narodzić się na nowo.

Poczuwszy okalające mnie ramiona Madary, rozpłakałam się jeszcze bardziej. Wtulona w jego ciało, wyłam z rozpaczy, wspomnieniami wracając do tego koszmaru, który dalej się za mną ciągnął. Cała się trzęsłam, a chłopak jedynie mnie do siebie tulił – nic nie mówił, nic nie robił. Przytulał, czekając, aż się uspokoję. I choćby miało to trwać kilka godzin, miałam pewność, że mnie nie zostawi.

Nie mogłam dojść do siebie. Wyrzucenie z siebie całej prawdy było bardziej bolesne, niż mogłabym się spodziewać. Obnażenie siebie ze wszystkich sekretów, ze słabości, wspomnień okazało się przerastać moje psychiczne możliwości. Wróciło to cholerne uczucie porażki, rozgoryczenia, niemiłosiernego zawodu i staty, której nigdy nie odzyskam. Wrzynało się w każdy mięsień mojego ciała, dogłębnie raniąc i tnąc wszystkie tkanki. Krwawiło całe ciało, a ja miałam wrażenie, jakbym wiła się w najgorszych konwulsjach. Już drugi raz w życiu.

Żadnemu wrogowi nie życzyłabym czegoś takiego. Poczucia spadania w otchłań, zatracania się we własnym bólu i żalu i przede wszystkim – niewykrzyczanej goryczy. To tak kłuło w serce, tak cholernie, tak dobitnie…

Ale tym razem miałam przy sobie kogoś jeszcze. Madarę. To on tulił mnie, dopóki się nie uspokoiłam. Czekał cierpliwie. Trwał. Wspierał. Kochał. Pomógł mi uciec z tego błędnego koła. Wróciłam do siebie, dalej tkwiąc w jego ramionach. Spokojniejsza i z poczuciem, że właśnie wylałam z siebie morze łez, ale i wszystkie smutki.

– Już dobrze – wychrypiał słabo, zauważywszy, że się uspokoiłam. Pociągnęłam beznadziejnie nosem, dusząc w sobie szloch. – Już dobrze, baranku. Już dobrze.

– Wiem – wyszeptałam, przymykając powieki. – Już tak.

Madara pocałował mnie w głowę, jeszcze bardziej do siebie przyciągając. Na moje usta wciąż napierał płacz, ale dzielnie z nim walczyłam. Nie chciałam już beczeć. Nie przez Ibikiego. Miałam tego już dość…

– Nie wiedziałem… Nie wiedziałem, że przeżyłaś takie piekło – powiedział niepewnie Uchiha. – Gdybyś tylko mi powiedziała…

– Co by to dało? – Odsunęłam się od chłopaka i szybko starłam łzy z policzków. Domyślałam się, że wyglądałam żałośnie: rozmazana i z wykrzywioną w grymasie smutku twarzą. Jednak teraz nie miałam głowy, by o tym myśleć. Liczył się tylko Madara i jego zbolały wzrok, spojrzenie zbitego psa. Był w szoku. – Jeszcze byś zamordował Ibikiego, a twojej straty bym nie przeżyła.

– Należy mu się – warknął od razu. – Obiecuję, że tego pożałuje, baranku. Obiecuję.

Spięłam się. W jego głosie pobrzmiewała złowroga aura. Czułam, że nie są to słowa rzucone na wiatr.

– Nie – zaprzeczyłam szybko, dopadając dłońmi do policzków chłopaka. – Nie rób nic. Błagam. Nie daj mu się sprowokować. To było i… I nie wróci. A ja nie chcę, żeby coś ci się stało.

Madara zacisnął usta w cienką linię, ale ostatecznie skinął jedynie głową. Odetchnęłam z ulgą, choć nie czułam, by do końca odpuścił.

– Kocham cię, baranku – powiedział cicho, przymykając powieki. – I nie mogę pozwolić, żeby ktokolwiek cię krzywdził. Rozumiesz? Jeśli zbliży się do ciebie raz jeszcze…

– Też cię kocham – przerwałam mu. Przycisnęłam swoje usta do jego, żeby choć na chwilę przestał myśleć o zemście na Ibikim.

*

Tego dnia w domu panowała złowroga atmosfera. Dosłownie czułam, jak Madara czai się na Morino i czeka, aż ten znów zastuka w nasze drzwi. Na szczęście, tak się nie stało – wszyscy poszliśmy spać przygnębieni pogrzebem i moim wybuchem płaczu. Cisza, okalająca dom, była nie do wytrzymania. Jedynie Nala, która wtuliła się we mnie, dawała mi swego rodzaju ukojenie.

*

Następnego ranka spotkaliśmy się z Madarą z braćmi Senju. Umówiliśmy się z nimi na kawę i o godzinie jedenastej siedzieliśmy w czwórkę w niewielkiej, przyjemnej kawiarni, starając się rozmawiać na luźne tematy. Hashirama i Tobirama dość szybko zauważyli, że stało się coś złego, ale byli na tyle taktowni, żeby o nic nie pytać. W zamian starali się poprawić nam humory, opowiadając dzikie historyjki o ich wakacyjnych przygodach.

– A tak właściwie, to czemu nie przyjedziecie do nas autem? – zauważyłam, upijając łyka kawy. – Byłoby szybciej i wygodniej.

– Byłoby – przyznał Hashirama, którego nastrój zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Zaczął tryskać jadem i od razu wiedziałam, do kogo został on skierowany. – Gdyby tylko ktoś nie rozwalił naszego samochodu.

Tobirama fuknął coś pod nosem i przewrócił oczami. Widziałam, jak Madara uśmiecha się z kpiną – młodszy Senju najwyraźniej nieszczególnie przypadł mu do gustu, a każda jego pomyłka wydawała się napawać Uchihę dziwną dumą i poczuciem wyższości. Bufon.

Mój kochany bufon.

– Jak to się stało? – spytałam zdumiona.

– A czy to ważne? – warknął Tobirama. – Stało się i już. Nie rozdrapujmy starych ran.

Parsknęłam cicho śmiechem, widząc nadąsaną minę chłopaka. Jego brat natomiast kipiał ze złości. I wcale mu się nie dziwiłam – strata takiego cacka, jakim się wozili, musiała boleć.

– Po prostu ten kretyn nie potrafi jeździć – wyjaśnił rzeczowo Hashirama. – A teraz musimy popierdzielać autobusami.

– Zawsze możecie zabrać się z nami – zaproponowałam automatycznie. Zerknęłam na Madarę, szukając zgody, ale ten tylko wzruszył ramionami i niemrawo skinął głową. Uznając to za aprobatę, przeniosłam na braci rozradowane spojrzenie. – Wyjeżdżamy jutro, lub pojutrze. Co wy na to?

– Już zapłaciliśmy za bilety – odpowiedzieli od razu, w tym samym momencie.

– Przebukowaliśmy jedynie na inny termin – dodał Hashirama. – Po co tracić pieniądze, nie? – dodał, znacząco spoglądając na Madarę. Mogłabym przysiąc, że czegoś tutaj nie rozumiem, ale gdy już chciałam coś odpowiedzieć, zupełnie przypadkiem i całkowicie znienacka, w moje oczy rzucił się chłopak, parkujący swój motocykl przed kawiarnią. Odleciałam, gorączkowo rozmyślając, co robić, jak zapobiec bójce i wykurzyć stąd Ibikiego, jednak nim moje serce choćby zdążyło szybciej zabić, Madara poderwał się z miejsca i nie zważając na zdziwione spojrzenia braci Senju, ruszył do wyjścia.

Ja natomiast przyrosłam do krzesła. Wiedząc, że nie mogłam w tej sytuacji nic zrobić, biernie patrzyłam, jak Uchiha bierze szeroki zamach i bez żadnego problemu powala Morino na ziemię.

– O kurwa. – Głos Tobiramy doszedł do mnie z oddali. Szuranie odsuwanych krzeseł dotarło do moich uszu dopiero, gdy bracia już dawno wybiegli przed kawiarnię.

Spoglądałam ze strachem na podnoszącego się Ibikiego, kipiącego złością. U boku Madary zaraz pojawili się Hashirama i Tobirama, ale nie było widać, żeby mieli zamiar powstrzymać Uchihę. Wręcz przeciwnie – szykowali się na widowisko, a w razie potrzeby służyli wsparciem.

Ibiki umyślnie przeniósł wzrok na mnie. Dostrzegłam w jego oczach smutek, wymieszany z dziwnym rozgorączkowaniem – jakby Morino specjalnie tutaj przyjechał, gotów kolejny raz zmierzyć się z Madarą i udowodnić, że jest lepszy. A nie był.

Uchiha warknął coś gniewnie i pchnął rywala, zapewne rzucając w niego obelgami, o jakich nawet mi się nie śniło. Ibiki odpowiedział mu tym samym, a przynajmniej próbował – Madara odrzucił jego ręce i podwinął rękawy szarej koszuli.

Przymknęłam powieki i schowałam twarz w dłoniach. Nie chciałam patrzeć, jak się zabijają. A jednocześnie nie potrafiłam wstać, żeby ich powstrzymać. Madara nigdy by mi nie wybaczył, gdybym przerwała tę bójkę. Walczył o mój honor. Chciał, żeby Ibiki cierpiał choć w minimalnym stopniu tak, jak ja cierpiałam. Pragnął zadać mu ból i wynagrodzić tym samym moją krzywdę. A ja nie mogłam mu tego odebrać. Nie potrafiłam. I może było to dziecinnie głupie, durne i niepoważne, ale postanowiłam odpuścić. Pozwolić, żeby załatwili to między sobą.

Gdy ponownie podniosłam spojrzenie, Madara kipiał ze złości, a Ibiki zataczał się do tyłu, trzymając rękę na rozciętej wardze. Posyłał rywalowi błyskawice, a w jego oczach dostrzegłam chęć mordu. Chorobliwa zazdrość Morino zaczynała mnie powoli przerażać.

Nim Ibiki zdążył wykonać jakikolwiek ruch, Madara znów na niego naparł. Zamachnął się, jednak przeciwnik zablokował cios. Chwilę później zginał się pod wpływem mocnego uderzenia Uchihy prosto w żebra. W dodatku powtórzonego kilkukrotnie. Uchiha chwycił Ibikiego za szyję i sycząc coś gniewnie, przygwoździł do pierwszego, lepszego samochodu. Maszyna ugięła się pod nimi, a Morino cały poczerwieniał na twarzy – podobnie jak Uchiha. Tyle tylko, że temu pierwszemu brakowało powietrza, a ten drugi szalał ze wściekłości.

Odzyskawszy czucie w nogach, zebrałam się w sobie i wyszłam przed kawiarnię. Zlustrowałam wzrokiem okolicę; kilka osób z przerażeniem wpatrywało się w rozgrywaną scenę, ktoś dzwonił na policję. Temu komuś przyglądali się już bracia Senju, cicho między sobą rozmawiając.

– … ty kurwa, gnoju! – Krzyk Madary zwrócił moją uwagę. Chłopak wpakował Ibikiemu serię uderzeń w żebra, a Morino, zamroczony poprzednimi ciosami, nawet nie próbował się bronić. Kulił się pod wpływem zadawnego bólu, z jego nosa ciekła strużka krwi, łącząc się z tą z wargi. Wyglądał na przegranego.

Madara z pogardą chwycił rywala za kark i cisnął nim o asfalt. Ibiki rąbnął na ziemię jak kłoda, wciąż zwinięty z bólu. Uchiha natomiast stał nad nim i ciężko dyszał, obserwując każdy ruch przeciwnika. Widząc, że Morino się nie podnosi, przeniósł spojrzenie na mnie. Wściekłe, obłędne, dzikie. I to był jego błąd.

Ibiki z wrzaskiem rzucił się na chłopaka, powalając go na asfalt. Wziął mocny zamach, ale Madara zwinnie odsunął głowę, przez co Morino rozwalił sobie rękę w zderzeniu z twardym podłożem. Syknął z bólu, a Uchiha natychmiastowo wykorzystał swoją przewagę, strącił z siebie przeciwnika i rąbnął go prosto w twarz.

– Zbliż się do niej jeszcze raz – warknął, złapawszy go za koszulkę. – Jeszcze raz, a cię zabiję. – Madara rzucił Ibikim o asfalt i nie zwracając uwagi na to, że ten ledwo żyje, podszedł do mnie i otulił mój policzek dłonią.

– W porządku? – spytałam słabo.

– Przepraszam – odparł cicho i cmoknął mnie w czoło. – Wiem, że tego nie chciałaś.

– Dobra, spadamy – zarządził Tobirama, w porę przerywając naszą czułą rozmowę. Byłam bliska rozpłakania się. – Gliny zaraz tu będą.

– Wsypie nas – zauważył Madara, patrząc na leżącego Ibikiego. Chłopak trzymał się za czoło i ciężko dyszał, a po jego ustach błąkał się uśmiech szaleńca wymieszany z bólem. Podczas walki podwinęła mu się koszulka, dzięki czemu mogłam zlustrować wzrokiem sine od ciosów żebra. Z całą pewnością były złamane. Wzdrygnęłam się, nie chcąc nawet myśleć, jak niewyobrażalny ból musiał teraz odczuwać.

– Nie wsypie – odparł Hashirama. – Nie ośmieliłby się – dodał i bez dodatkowych słów, szybkim krokiem skierował się przed siebie.

Madara złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Odwróciłam się jeszcze, by rzucić Ibikiemu ostatnie spojrzenie – patrzył na nas z uśmiechem i uniósł ku mnie dłoń. Żegnał się. Zostawiając Madarę w przekonaniu, że wygrał. Że zwalczył mój koszmar. Że to on jest bohaterem, nie Ibiki.

Ten gest złapał mnie za serce. Skinęłam jedynie głową w niemym podziękowaniu i odwróciłam się, pozostawiając chłopaka za sobą. Podobnie jak wszystkie wspomnienia z nim związane.

*

W dniu wyjazdu wsiedliśmy z Madarą do samochodu zasnuci ponurym humorem. Rozdzierała mnie tęsknota, niewypowiedziany smutek i ulga, że pomimo starcia z Morino i całej prawdy, która wyszła na jaw, Uchiha wciąż przy mnie trwał. Wspierał mnie w każdej chwili i miałam pewność, że mi tego nie zabierze.

Pomachaliśmy rodzicom na pożegnanie. Madara powoli wytoczył samochód na ulicę, dając mi jeszcze chwilę na popatrzenie w oczy matki, która z trudem powstrzymywała łzy. Posłałam jej nieco wymuszony uśmiech, chcąc włożyć w niego tyle uczucia, na ile tylko mnie stać. Bezgłośnie powiedziałam „do zobaczenia”, machając im jeszcze energiczniej, a gdy w końcu zniknęli z naszego pola widzenia, odetchnęłam z ulgą.

– Nienawidzę pożegnań – fuknęłam, zatapiając się w fotelu. Madara łypnął na mnie i uśmiechnął się pod nosem.

– Ja też. Nie masz pojęcia, jak trudno było mi się z tobą pożegnać w wakacje.

– To było najpiękniejsze pożegnanie w moim życiu – zauważyłam z uśmiechem. – Poważnie.

Chłopak nic nie odpowiedział, skupiając się na wyjeździe z miasteczka.

– Dziękuję – szepnęłam, spuszczając wzrok. – Może i nie chciałam, żebyś znowu bił się z Ibikim, ale mimo wszystko dziękuję. I za… Za zrozumienie.

Chłopak zacisnął usta, jednak nic nie odpowiedział. Postanowiłam zostawić za nami drażliwy temat, bo na samą myśl o dziecku, rana w sercu na nowo zaczynała krwawić. Skuliłam się w fotelu, co Uchiha natychmiastowo wychwycił, jednak nic nie powiedział. Zdawał sobie sprawę z mojego podłego nastroju i wolał zostawić mnie w spokoju. W zamian zmienił tylko stację radia na mniej przygnębiającą. W duchu mu podziękowałam, skupiając się z całych sił na widoku za oknem; słońce oświetlało łąki z taką intensywnością, jakby robiło to ostatni raz w życiu. Wzdrygnęłam się na tę myśl, szybko wyrzucając ją z głowy. Nie chciałam popaść w paranoję.

Ostatecznie podróż mnie znużyła, a jako, że ostatnio nie sypiałam najlepiej, dość szybko zapadłam w przerywany sen. Dopiero, gdy zaczęło zmierzchać, uspokoiłam się i pozwoliłam sobie na solidną drzemkę.

*

Ocknęłam się ze po dłuższym okresie czasu. W oczy świeciły mi mijane przez nas latarnie, a niebo już dawno spowiła noc. Madara cicho pomrukiwał wraz z radiem, bujając nieco głową, próbując nie usnąć. Uśmiechnęłam się na ten widok, niespokojnie poruszając w siedzeniu.

– Nie śpisz? – Chłopak obrzucił mnie szybkim spojrzeniem, zaraz wracając nim na drogę. Pokręciłam tylko głową.

– Ty nie jesteś śpiący? Ile spałam?

– Z dwie godziny – zauważył, ziewając. – Trochę jestem. Powinniśmy zrobić sobie postój.

– Jasne – zgodziłam się szybko i wyprostowałam w siedzeniu.

– Nawet wiem, gdzie możemy się zatrzymać.

Obrzuciłam Uchihę zaciekawionym spojrzeniem, a tymczasem na jego usta wkradł się chytry uśmiech. Nie miałam pojęcia, co planuje, ale miałam się o tym przekonać już niebawem – nagle Madara skręcił z głównej drogi w wąską uliczkę. Już z daleka zauważyłam podświetloną karczmę, a przy niej kilka stojących samochodów. Dwupiętrowa, urocza chatka okazała się być restauracją i motelem w jednym, a Uchiha zaraz przyznał się, że wszystko zaplanował.

– Nie musimy przecież od razu wracać, nie? – Próbował się tłumaczyć. Pokręciłam jedynie głową, a z drugiej strony nie mogłam się z nim kłócić – był wyraźnie zmęczony, a w takim stanie prowadzić nie powinien.

– A co z samochodem? Pain się nie wkurzy?

– Bardziej by się wkurzył, gdybym mu go skasował – mruknął, otwierając drzwi. Zrobiłam to samo i postawiłam stopy na drobnym żwirze.

Karczma była przyjemnie oświetlona. Drewniana z zewnątrz, oraz jak się później okazało, również wewnątrz, idealnie wkomponowała się w otoczenie drzew i łąk. W środku panowała przyjemna atmosfera; po lewej stronie od wejścia znajdowała się sofa wraz z drewnianym stolikiem, po prawej z kolei recepcja, a za nią jadalnia urządzona w podobnym stylu, co hol. Na ścianach powieszono skóry ze zwierząt, co z jednej strony było przerażające, z drugiej zaś nadawało miejscu specyficznego klimatu.

Podeszliśmy z Madarą do lady – stała za nią zmęczona, niska kobieta. Szybko wynajęliśmy pokój małżeński i bez zbędnych słów, wymęczeni podróżą, ruszyliśmy na piętro. Nasze lokum znajdowało się na końcu korytarza po stronie prawej. Chłopak otworzył przede mną drzwi, a gdy zapaliłam światło, moim oczom ukazało się przestronne pomieszczenie z wielkim łóżkiem na samym środku, przykrytym szaro-białą narzutką. Momentalnie poczułam ogromną chęć zatopienia się w nim, mając pewność, że jest mięciutkie, więc niewiele myśląc, z dzikim piskiem rzuciłam się na sam jego środek. Moje zmysły mnie nie zawiodły – otuliła mnie puchowa kołdra i przyjemne ciepełko, a błogość zawładnęła całym ciałem. Nie chciało mi się już ruszać.

– A znajdzie się dla mnie miejsce? – Madara wyraźnie się śmiał, jednak nie miałam nawet sił, by odpowiedzieć. Sen znów zaczął mnie nużyć.

Mruknęłam coś cicho, nie ruszając się z miejsca. Dopiero, gdy zabrakło mi powietrza, przewróciłam się na plecy. Co jednak mocno mnie zaskoczyło – Madara w sekundzie znalazł się nade mną i przylgnął swoimi ustami do moich. Senność minęła wraz z pojawieniem się mocnego uderzenia serca i brakiem powietrza. Automatycznie przyciągnęłam go do siebie, a czując napierające na mnie ciało chłopaka, zadrżałam z podniecenia.

Tej nocy coś się wydarzy.

Całowaliśmy się długo, namiętnie i niesamowicie delikatnie. W naszych ruchach nie było pośpiechu, wyważaliśmy każdą pieszczotę, jakbyśmy byli z porcelany. Zatapialiśmy się w swoich pragnieniach, coraz mocniej czując miłość, jaką nawzajem się obdarzyliśmy. To uczucie rosło w nas wraz z pożądaniem.

Nagle Madara odsunął się od moich ust, ale ze mnie nie zszedł. Wpatrywaliśmy się w swoje oczy tak czule, jak jeszcze nigdy dotąd. Rozpływałam się pod wpływem jego spojrzenia – gorącego, pełnego miłości i pragnienia. Tego nieokiełznanego. Którym obdarzał tylko mnie.

– Kocham cię – wyszeptałam bezwiednie.

– I nawzajem.

Madara uśmiechał się szeroko, zarażając mnie tym. Pocmokaliśmy się jeszcze trochę, by później wstać i zdecydować, że pora się umyć i położyć. Zbliżała się już północ.

Poszłam do łazienki jako pierwsza i dokładnie ogoliłam całe ciało. Bez wyjątku. Tym razem byłam pewna, czego chcę: Madary. Seksu z nim. Wspaniałej nocy, jaką tylko on mógł mi dać. Dzisiaj. Teraz. Natychmiast.

Patrzyłam w lustrze na wypieki na policzkach i nie mogłam nad nimi zapanować. Na samą myśl, że między mną a Madarą może dojść do czegoś więcej, niż zwyczajnych pocałunków, czerwieniłam się po same uszy. Nie tyle z zawstydzenia, co z pożerającego podniecenia.

Wyszłam z łazienki ubrana w kusą, seksowną piżamkę, którą wpakowałam do walizki „na wszelki wypadek”. Narzuciłam na to delikatny szlafroczek, zakrywając to, co trzeba, jednak i tak oczy Madary rozbłysły na mój widok. Podszedł do mnie jak zahipnotyzowany i wpił się gwałtownie w moje usta, a mi aż zaparło dech w piersiach. Przyjemne mrowienie otoczyło mój brzuch, jak tylko przycisnął mnie do ściany i wsunął do ust swój język. Drżałam jak jeszcze nigdy dotąd.

– Pięknie wyglądasz – wychrypiał. Przyjemnie połechcił tym moje ego.

Uśmiechnęłam się delikatnie, nieco zawstydzona i skonsternowana. Nie wiedziałam, co powinnam w tym momencie zrobić. Na szczęście Madara odsunął się i bez żadnego słowa zniknął w łazience.

Czas dłużył się niemiłosiernie. Zdążyłam zgasić główne światło w pokoju i zrobić nam przyjemny klimacik, pozostawiając włączoną jedynie lampkę nocną, stojącą na stoliku przy łóżku. Pokój wypełnił przyjemny mrok, przez który na ciele pojawiła mi się gęsia skórka. Na samą myśl, że za kilka minut znów znajdę się w ramionach Madary, wypełniało mnie przyjemne ciepło.

Odnosiłam wrażenie, że sekundy stały się minutami, a minuty godzinami. Chodziłam po pokoju, wschłuchując się w szum prysznica, a gdy ten w końcu ucichł, zamarłam, panicznie rozmyślając, co zrobić i gdzie usiąść, żeby Madara nie domyślił się, że niecierpliwie na niego czekałam. Nie chciałam wpakowywać się do łóżka, więc ostatecznie usiadłam przy stole i chwyciłam jakieś czasopismo, udając, że jestem nim zainteresowana. W gruncie rzeczy jedynie pobieżnie oglądałam zdjęcia, trzęsąc się z nerwów i podekscytowania.

Drzwi wreszcie się uchyliły, a ja starając się udać jak najbardziej obojętną, przeniosłam wzrok z gazety na Madarę. Zauważywszy jednak, że chłopak ubrał na siebie jedynie bokserki, tym samym wystawiając na mój wygłodniały wzrok swój potężny tors, zamarłam, lustrując go od góry do dołu.

– Baranku?

Szybko się zreflektowałam i kryjąc zmieszanie, odwróciłam wzrok i założyłam włosy za ucho. Nieśpiesznie wstałam, odłożywszy wcześniej gazetę, po czym podeszłam do Madary, z niewinnym uśmiechem przyklejonym do ust. Nie musiałam nawet nic mówić, żeby chłopak wziął mnie w ramiona. Zaczął mnie delikatnie całować, kciukiem krążąc po moim policzku, brodzie, szyi, aż w końcu zatrzymał się na skrytym pod szlafrokiem ramieniu. Osobiście skupiałam się na pocałunku i jego gorących ustach, dlatego czując, jak materiał zsuwa się z mojego ciała, mocno mną wstrząsnęło. Po całym ciele przebiegł przyjemny prąd, kończący swą podróż między nogami. Zawrzałam z emocji. Pod wpływem jego gorących dłoni topiłam się, pragnąc, by objął mnie całą, na zawsze, do końca życia.

Nagle poczułam jego dłoń na pośladku. Nie powstrzymałam jęku, a Madara zauważywszy, że mi się to podoba, podniósł mnie i mocno do siebie przyciągnął. Oplotłam go nogami w pasie, nie przestając całować. Serce waliło mi jak oszalałe, tłoczyło krew z zawrotną prędkością, od której niemal mdlałam. Wariowałam pod wpływem dotyku Madary, jego pocałunków, obecności.

Powoli przeniósł nas na łóżko. Poczuwszy na sobie jego ciężar, westchnęłam głośno, złakniona pieszczot. Nie myślałam już o niczym; jedyne, czego teraz pragnęłamgnęłam sutkami, błagałam onią, krążąc nią po ramionach, brzuchu, piersiach, udach.  kończąc. ło. pod szlafrokiem ramieniu. or, to jego ciała i miłości. Ofiarował mi to wszystko. Zaczynając od delikatnego dotyku, na wypełnionych uczuciem pocałunkach kończąc. Naznaczał moje ciało swoją dłonią, krążąc nią po ramionach, brzuchu, piersiach, udach. Jęczałam, gdy bawił się sutkami, błagałam go w myślach, by się ze mną kochał, gdy dłonią otaczał najczulszy punkt mojego ciała. A gdy zanurzył w nim palce, gorące, drżące, podniecające do granic możliwości, wygięłam się w łuk i jęknęłam głośno, wbijając mu w plecy paznokcie.

– Madara!

– Kocham cię – szeptał, całując mnie delikatnie i zmysłowo. – Kocham cię.

– Błagam…

– Kocham – powtórzył, gdy moim ciałem wstrząsnęły dreszcze ekstazy. Przycisnęłam go mocno do siebie, zrównując rytm bioder z ruchem jego palców, dysząc głośno, pragnąc go jak nigdy.

– Kochaj się ze mną – poprosiłam cicho, wtulona w ciało chłopaka. Cichy pomruk z jego strony dał mi do zrozumienia, że właśnie to zamierza zrobić. Nim jednak we mnie wszedł, powtórzył na nowo wszystkie czynności: scałował usta, wypielęgnował dłonią ciało, rozniecił ogień i złączył nas w jedno. W jeden oddech, jęk, ciało. W miłość, którą potrafiliśmy zburzyć wszystkie mosty. W całość, która nie może być rozłączona. Kochał mnie, a ja jego. Kochaliśmy się namiętnie, fizycznie, psychicznie i w każdy możliwy sposób. Tak, jakby świat miał się skończyć. Jakby jutra miało nie być. Jakbyśmy istnieli tylko my.

*

Wyjechaliśmy następnego dnia po południu. Poleniuchowaliśmy w łóżku do dwunastej, pieszcząc się nawzajem i wygłupiając. W końcu jednak uznaliśmy, że pora wracać i szybko się zebraliśmy, żeby wyjechać z motelu przed czternastą.

Wracaliśmy do miasta w akompaniamencie naszych głośnych śpiewów i improwizacji piosenek. Mieliśmy tak dobre humory, że w pewnym momencie Madara zatrzymał się w lesie na jednym z przystanków, siłą wyciągnął z samochodu i porwał do tańca. Śmiałam się do rozpuku, nie mogąc skupić na żadnych krokach ani wsłuchać w słowa piosenki. Dopiero, gdy zaczął mnie całować, nieco się uspokoiłam. Odwzajemniłam pieszczotę i gdy już chciałam przejść do czegoś więcej, Madara odsunął się i kazał mi wsiadać do auta.

– Zboczeńcu – skomentował, z chytrym uśmiechem. Wystawiłam mu język, posłusznie zapinając pasy.

Owszem, chciałam czegoś więcej. Seks z Uchihą natychmiastowo mnie uzależnił. I nie zamierzałam się z tym kryć. Podobnie, jak i on.

Przez całą drogę wpatrywaliśmy się w siebie inaczej, niż do tej pory. Rumieniłam się pod wpływem jego spojrzenia, przypominając sobie zdarzenia z poprzedniego wieczoru. I ranka. Za każdym razem ogarniały mnie dreszcze podniecenia, a serce ogarniała tak wielka miłość, że ciężko mi było z nią wytrzymać. Jeszcze nigdy nie czułam się tak wspaniale.

*

Do mieszkania Madary i Paina zajechaliśmy przed godziną dziewiętnastą. Nim wysiedliśmy z pojazdu, minęła dobra chwila, bowiem żadne z nas nie chciało wracać do ponurej rzeczywistości. Woleliśmy siedzieć w samochodzie w milczeniu i napawać się swoją obecnością.

– To był wspaniały wyjazd. – Westchnęłam głośno i przeczesałam dłońmi włosy. Patrzyłam na chłopaka z rozmarzeniem, w jego oczach widząc dokładnie to samo. – Mimo wszystko. Mimo tych trudności… Było wspaniale.

– To prawda. – Madara uśmiechnął się ciepło, a następnie odpiął nasze pasy. – Chodź. Czeka cię niespodzianka.

Zmrużyłam oczy, ale Uchiha zdążył wysiąść z samochodu. Zaciekawiona jego słowami, czym prędzej wyskoczyłam na chodnik, wzięłam swój bagaż i razem z nim, pognałam na górę. Chłopak otworzył przede mną drzwi, a moje serce wraz z przekroczeniem progu mocniej zadudniło. Nie wiedziałam jeszcze, co to za niespodzianka, ale czułam, że wyjątkowo mi się spodoba.

Już w przedpokoju rzuciła się na nas Konan. Bez mrugnięcia okiem wychwyciła zmianę, jaka w nas zaszła, i już widziałam, jak zaciera z zaciekawienia ręce. Byłam pewna, że będę musiała jej wszystko wyśpiewać, no i przede wszystkim wyjawić, czy Madara rzeczywiście ma małego penisa. Już nie mogłam się doczekać, aż jej powiem, że jej zjarana główka mocno się pomyliła, bowiem małym to na pewno bym go nie określiła. Niemniej w tym momencie Tenshi musiała zacisnąć usta i wykazać cierpliwość, co nie zmienia faktu, że cała chodziła z podekscytowania.

Pain natomiast przywitał nas suchym: „Auto całe?”, co i tak w jego wypadku było całkiem sympatycznym powitaniem. Zawsze mógł machnąć do nas z salonu, sącząc zimne piwko.

Razem z Madarą wnieśliśmy nasze rzeczy do sypialni chłopaka i nim z niej wyszliśmy, zdążyliśmy obdarzyć się gorącym pocałunkiem, od którego serce znów zaczęło szybciej tłoczyć krew. Dopiero gdy chwilę odsapnęłam, tłumacząc się koniecznością znalezienia w torbie ładowarki i podpięcia telefonu, wyszłam z pokoju i wkroczyłam do salonu.

To, co zobaczyłam, odebrało mi mowę. Z niedowierzaniem wpatrywałam się w nowiusieńką, szarą kanapę, a na moich ustach z każdą chwilą pojawiał się coraz większy uśmiech. Nie wiedząc nawet, co z siebie wykrztusić, patrzyłam to na mebel, to na Madarę, Konan i Paina, rękami próbując wyjaśnić swoje zdumienie.

– To… To…

– Nowa kanapa – potwierdził Madara, szczerząc się od ucha do ucha. W jego oczach kryła się niezaprzeczalna duma.

– Jejku – jęknęłam. – Nie sądziłam, że… Ojej. Naprawdę?

Chłopak podszedł do mnie i odgarnął mi włosy za ucho. Pod wpływem tego gestu cała zdrętwiałam, czując, jak do oczu napływają mi łzy.

– Tamta nie będzie mi już potrzebna, a oglądając z tobą filmy, chciałbym się przytulać – wyjaśnił cicho, wprowadzając mnie w jeszcze lepszy nastrój. Mimowolnie z moich oczu pociekły łzy wzruszenia, które Madara starł kciukami i obcałował każdy policzek. – Kocham cię, baranku.

– Też cię kocham – wybełkotałam, dławiąc się rozczuleniem. Przylgnęłam do jego ciała, poruszona tym, co dla mnie zrobił. Wtuliłam się w ramiona Madary, czując, że otacza mnie właśnie mój cały świat.

Moje największe szczęście.

Mój najwspanialszy prezent.

Zwykle, zanim życie wręczy nam swoje najwspanialsze prezenty, owija je starannie w największe przeciwności losu.

Richard Paul Evans

Boże, płaczę. xDDDD Jestem tak wzruszona, że naprawdę zaraz się rozpłaczę.

Ostrzegam: będzie długo.

Wiecie, kończę tego bloga ze świadomością, że to moje kolejne małe dzieło, które doprowadziłam do końca. I to jest fajne. Ale Baranku znaczy dla mnie o wiele więcej, niż moglibyście się spodziewać. Przede wszystkim ten blog wprowadził mnie w blogosferę. Dzięki niemu poznałam wspaniałe dziewczyny – Ichirei, Mayako, moje psiapsi na odległość, z którymi nie ma dnia, żebym nie rozmawiała. To Baranek skrzyżował nasze drogi i sprawił, że pokochałam pisać jeszcze bardziej. Bo okazało się, że mogę poznać dzięki temu kogoś nowego, dzielić z kimś pasję i mieć świadomość, że te dziewczyny, te wariatki, które mi cisną i nazywają murzyńską pałą, mają tę samą pasję, która nas połączyła. Ale Baranek sprawił, że poznałam również inne osoby – Venetica, Chustii, YurikO, Mizutenshi – to w okresie powstawania Baranka zaczełąm rozmawiać z nimi, bowiem „wdrożyłam się” w blogosferę i otworzyłam na innych pisarzy. Dlatego tak ciężko zakończyć mi tego bloga. Tego, który był przełomem w mojej „karierze”.

Ale dzięki niemu nie tylko poznałam nowe, wspaniałe twarzyczki. Dzięki niemu, a dokładniej dzięki Ichirei i Mayako, odważyłam się w końcu przyznać moim bliskim, co robię, gdy nikt nie patrzy. :> Dziewczyny przekonały mnie, że nie mam się czego wstydzić, że to wspaniałe, że mam swoją pasję, a ja im uwierzyłam. I nie żałuję, bo moi przyjaciele zareagowali ogromnym entuzjazmem, o który bym ich nie podejrzewała. Zwłaszcza Madzia i Jurand – dziękuję Wam za przeczytanie moich wypocin, za opinię i jojczenie o nowy rozdział. Nie spodziewałam się! Poza tym to takie fajne, że siedząc u mojego Darka, mogę sobie bez skrępowania sprawdzić, co tam słychać na Baranku. Że w końcu nie muszę się ukrywać, że moi bliscy mnie w tym wspierają. Nawet nie wiecie, jak trudno było przez te sześć lat, jak nie więcej nawet, ukrywać przed przyjaciółmi swoją pasję. Dlatego Ichirei, Maya – dziękuję! To dzięki Wam odważyłam się zdemaskować. I nie żałuję. :)

A po trzecie… Baranek uświadomił mi, że naprawdę mam talent, jakkolwiek snobistycznie to brzmi. Że kurcze, jeśli się postaram, to kto wie, może kiedyś osiągnę coś więcej? Wasze liczne komentarze o czymś świadczą, 51 obserwatorów uzmysławia, że lubicie to, co sobie bazgram, a to motywuje do dalszego rozwijania się. Wreszcie zrozumiałam, że pisanie może stać się dla mnie czymś więcej, niż hobby – wystarczy tylko ćwiczyć i ćwiczyć. Może i nie jestem jeszcze na poziomie zawodowej pisarki, ale się staram i, kto wie… Może kiedyś? :) Może mi się uda? Bo czemu nie?

Sami widzicie, jak wiele znaczy dla mnie ten blog. Jest przełomem w moim życiu – poznanie wspaniałych osób, wyznanie prawdy, zrozumienie, że pisanie to coś więcej. Dlatego naprawdę ciężko mi żegnać się z Wami i zamykać losy Reiko i Madary, ale nie chcę tego ciągnąć w nieskończoność. Zostawmy to tak, jak jest. :) Zawsze możecie sobie wyobrazić, jak ich losy potoczą się dalej. A kto wie, jak mnie kiedy natchnie, może strzelę o nich jakąś jednopartówkę? ;)

Uprzedzając Wasze pytania: tak, założę kolejnego bloga. Ale jeszcze nie teraz. Sprawa wygląda tak, że kolejne opowiadanie będzie ciut bardziej ambitne od uroczego romansu przeplatanego z mroczną przeszłością. Dlatego chcę najpierw napisać je całe, żeby się nie pogubić, nanieść poprawki i uznać, że mnie zadowala, a dopiero potem publikować.

Bo Baranek, choć jestem z niego dumna, nie jest do końca taki, jaki miał być. Zdaję sobie sprawę ze swoich wpadek i z tego, że nie jest to historia idealna (i że ciężko taką stworzyć, huh), ale mimo wszystko cieszę się, że ją napisałam. I mogę śmiało mówić, że rozpiera mnie duma – bo ją dokończyłam, bo jest moja. A co!

Dlatego tak jak mówiłam – na kolejną historię musicie poczekać. Pewnie parę miesięcy. I pewnie część z Was zdąży o mnie zapomnieć, co już teraz łamie mi serduszko, ale obiecuję, że wrócę! Odezwę się i tutaj, i na fejsbuczku, także zaglądajcie tu czasem – a nuż zmienię zdanie i wstawię coś wcześniej? :)

Z początku nie chciałam dziękować każdemu z osobna, ale zasługujecie na to. Za Wasze wsparcie, komentarze, obecność. Za to, że zawsze mogłam na Was liczyć, na Waszą opinię i krytykę. To Wy pomogliście mi dokończyć tę historię, nie ukrywajmy. O wiele przyjemniej się pisze mając świadomość, że jest grupa osób, która to przeczyta. :)

Także: Ichirei, Mayako, YurikO, Mizutenshi, Madzia, Jurand, Chihiro., Rin Nohara, Hinata, Shori Chan, Wakako, Marionette, Arabella, ew ka, Koksu, VoyJoy, Aysela Dealupus, Koori, bananowy.szejk, Yuzuki, Woofie, Linki, Ryu, ermentiss xo, Karasu Chan, Utau Yami, Kimiko Moon, Moon, Illa, Lilith, Rhan Boleyn, Kanami Chie, Josephine Hozuki, Danse macabre, Akv ma, Neko Fuyu, Blanka S., Lili Aida, Sheiwa, A.g.a., Yami - Chan, Miyuki, Kasia Lorie, Devilry Seibu, Nanami Satake, Yuuki Kyra Irochi, tobiramus senju, M-cia, Paulina Zawojek, Ookaminoishi Uchiha, Elph Enria, Blady Księżyc, Yuki, Paulina K, Anika chan, szer. Tadzk – DZIĘKUJĘ. BARDZO, BARDZO WAM WSZYSTKIM DZIĘKUJĘ. Spójrzcie tylko, ilu Was tu było! Sama jestem w szoku i nie mogę w to uwierzyć. :) Dziękuję za radość, która w tym momencie mnie wypełnia!

Dobra, już nie przedłużajmy. Bo ja to bym mogła tak pisać i pisać, w kółko Wam dziękować i słodzić, ale trzeba się w końcu pożegnać, co? Tylko na jakiś czas, pamiętajcie. A, no i są jeszcze jednopartówki, na które może coś wrzucę, jak mnie najdzie wena. :p

A teraz, Kochani, tak na sam koniec, pokażce mi, ile Was jest. Ha, ten jeden jedyny raz pożebram o komentarze, co mi szkodzi. :>

DZIĘKUJĘ RAZ JESZCZE. I PAMIĘTAJCIE:

Miłość kpi sobie z rozsądku. I w tym jej urok i piękno.

A. Sapkowski