19. Kłótnia

Jeszcze tego samego dnia pojechaliśmy z Madarą na komisariat, by złożyć zeznania. Musiałam szczegółowo opowiedzieć o moich spotkaniach z Izuną oraz opisać jego zachowanie. Policjanci zwolnili nas dość szybko, wyjaśniając jednocześnie, że chłopaka odwieziono do szpitala psychiatrycznego, gdzie będzie pod ścisłym nadzorem strażników i lekarzy, żeby zapobiec jego kolejnym ucieczkom. Sami nie wiedzą, jak tego dokonał, ale z całą pewnością personelowi psychiatryka solidnie się oberwało.

Nim jednak wyszliśmy z domu, stanęliśmy pod ostrzałem pytań ze strony naszych przyjaciół. Konan, choć o niczym nie miała pojęcia, niemal odchodziła od zmysłów, a powaga chłopaków wskazywała na ich obeznanie w temacie. Madara zwięźle skrócił im wydarzenia sprzed kamienicy i nie czekając na ich kolejne pytania, pociągnął mnie na zewnątrz. Byłam mu za to wdzięczna; panika przyjaciółki to ostatnie, czego w tamtym momencie potrzebowałam.

Gdy wróciliśmy do mieszkania, było już po osiemnastej. Deidara i Sasori zdążyli się zmyć, a Konan z Painem siedzieli przed telewizorem. Zobaczywszy nas, od razu oderwali się od filmu i poświęcili nam całą swoją uwagę, co szczerze mówiąc, nie było mi specjalnie na rękę. Czułam się zmęczona i przytłoczona wydarzeniami tego dnia, jak i wszystkich poprzednich. Mój powrót tutaj póki co był jedną, wielką klęską. Najpierw Madara, przyprowadzający sobie jakąś dziunię, później Naruto z Sakurą, Ibiki a teraz jeszcze to. Powoli zaczynałam się sypać, a świadomość, że przyciągam kłopoty jak magnez wcale mi nie pomagała. Tym bardziej, że musiałam jeszcze raz zmierzyć się z Morino, podczas pogrzebu. Moje próby wmówienia sobie, że wszystko będzie dobrze, spełzały na niczym. Ogarnęło mnie przeczucie. Przeczucie, że wydarzy się coś złego, nad czym nie zapanuję, a co znowu mnie złamie.

Umościłam się w fotelu, wcześniej zrobiwszy sobie herbatę. Próbowałam skupić się na rozmowie przyjaciół, ale moje myśli zaprzątał Ibiki. Jego wredny uśmiech i pokrwawiona twarz przypominały mi potwora, którego sama wpuściłam do swojego życia. Ba! Wręcz go do niego wciągnęłam. Naiwna, głupiutka Reiko. Zakochana w starszym chłopaku, tak męskim i imponującym, że nie sposób było się od niego oderwać. Nie umiałam go zostawić, nawet, gdy zdawałam sobie sprawę ze świństw, które wyczyniał. A teraz mam za swoje.

Spoglądałam nieobecnym wzrokiem na przyjaciół, którzy tłumaczyli Konan, jakim typem człowieka jest Izuna. Dziewczyna chłonęła ich słowa jak gąbka wodę, niedowierzając, że przyciągnęłam do siebie kolejnego psychola – bo tak śmiało można było określić i jego, i Ibikiego. Całe zło świata lgnęło do mnie, a wcale się o to nie prosiłam! Chciałam normalnie żyć, jak każda nastolatka, ale nie potrafiłam, bo przyciągałam kłopoty na każdym kroku.

Szczęście, że Madara jest normalny. Może i obarczony, podobnie jak ja, ciężką przeszłością, ale normalny.

Rzuciłam wzrokiem na zegar naścienny; zbliżała się dziewiętnasta. Zdecydowałam wrócić do mieszkania Deidary i pogrążyć się we śnie, którego tak potrzebowałam. Odciąć się od rzeczywistości na te kilka godzin i wyśnić coś pięknego – na przykład sielską przyszłość. Zmęczenie dawało o sobie znać, dlatego też dopiłam ostatnie łyki herbaty i popatrzyłam przeciągle na Madarę.

– Co jest? – spytał, podchwyciwszy moje spojrzenie. Wzruszyłam ramionami.

– Chyba będę się zbierać – zakomunikowałam. – Jestem padnięta.

– Zostań, Rei – poprosiła Konan. Jej twarz została obsypana troską. – Możesz przecież spać tutaj.

– Właśnie – wtrącił Madara i głową wskazał na swój pokój. – To łóżko wciąż na ciebie czeka.

Propozycja była kusząca, a perspektywa spędzenia nocy z Uchihą wywołała przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele, ale… No właśnie, dlaczego zawsze musiałam mieć jakieś ale?

– Wiem, co oznacza ta mina – fuknęła Konan. – Nie daj się namawiać. Spędzisz z nami trochę czasu i się rozpogodzisz. Zobaczysz.

– Wiem, wiem. Nie o to chodzi – odparłam, próbując wymyślić jakieś błyskotliwe kłamstwewko. Naprawdę chciałam się położyć i nie myśleć o niczym.

A myślisz, że Madara pozwoliłby ci myśleć o czymś w swoim łożku? – spytała moja podświadomość. Kolejne buchnięcie gorąca zalało moje ciało.

– Nie kręć, dobra? – żachnęła się Konan. – Widzę przecież, że próbujesz się wymigać.

– Hej, jak nie chcesz, odwiozę cię do Deidary, baranku – zaproponował Madara, a w jego oczach odmalował się prawdziwy smutek. Nie umiałam odmówić temu spojrzeniu, choćbym nie wiem, jak bardzo tego chciała. W gruncie rzeczy, chyba mogłam już twierdzić, że jesteśmy parą? Ten pocałunek chyba coś znaczył, prawda?

– Ktoś tu się chyba łamie – stwierdziła z uśmiechem Konan. Posłałam jej jeszcze napuszony wzrok, a ta z dzikim piskiem rzuciła mi się na szyję. – Znowu spędzimy czas wszyscy razem! – krzyczała szczęśliwa. Zaczęłam się śmiać, podobnie jak Madara ze zbyt energicznej reakcji przyjaciółki.

– Jak z dzieckiem – fuknął Pain, przewracając oczami. Dziewczyna rzuciła mu mordercze spojrzenie, na co ten uśmiechnął się zawadiacko. – A nawet gorzej.

– A spadaj pan. – Konan wystawiła chłopakowi język, w dalszym ciągu przyciskając mnie do siebie. – To co robimy?

– Może jakiś film? – rzucił luźno Madara. Nie widząc innej możliwości, ochoczo się zgodziliśmy i zasiedliśmy przed telewizorem.

Przez kolejne dwie godziny przeżywaliśmy losy sapera, w którego wcielił się Jeremy Renner – jeden z ulubionych aktorów Konan. Hurt locker okazał się być na tyle frapującym filmem, że moje zmęczenie gdzieś uleciało.

Po seansie postanowiłam zaszyć się na jakiś czas w łazience i zapomnieć o wszystkim, co mnie do tej pory spotkało. Wyrzucić z głowy nieprzyjemne, gryzące wspomnienia a skupić się na przyszłości, która malowała się w weselszych barwach. Pomijając oczywiście pogrzeb pani Moshi – chciałam wierzyć, że to ostatnie zadanie, z którym przyjdzie mi się zmierzyć. Później będę mogła cieszyć się tym, co mam: przyjaciółmi i Madarą.

Na samą myśl o spędzeniu nocy z chłopakiem, na moje ciało wskoczyła gęsia skórka. Przejechałam dłonią po swoich nogach i zaklęłam cicho. Może i nie były szczególnie owłosione, ale gładkie też nie. A że Konan dała mi krótkie spodenki…

Rozejrzałam się po łazience i uchwyciłam wzrokiem nową, jeszcze zapakowaną maszynkę do golenia. Bez sprzeciwu mojej podświadomości uznałam, że właściciel nie obrazi się, jeśli ją sobie pożyczę. Odkupię – obiecałam sobie, doprowadzając swoje nogi do porządku. Podgoliłam jeszcze pachy a potem zamarłam. Czy powinnam ogolić sobie również okolice intymne? Z jednej strony nie chciałam kochać się z Madarą, jeszcze nie teraz, za wcześnie. A z drugiej wiedziałam, że mogę mu się nie oprzeć.

Przesiedziałam z maszynką w ręce jakiś czas, dumając nad właściwym posunięciem, aż w końcu ją odrzuciłam i wyszorowałam całe ciało.

Jeszcze nie teraz, Madara. Jeszcze nie teraz.

Z łazienki wyszłam już w piżamie, wyjątkowo kusej, za co zgromiłam Konan wzrokiem. Dziewczyna unikała mojego spojrzenia jak ognia, a po jej ustach błąkał się uśmiech zwycięzcy, który chciałam zetrzeć jednym, solidnym uderzeniem. Powstrzymałam się jednak i na powrót wtuliłam w fotel, wcześniej porywając z szafy koc, którym szczelnie się okryłam. Podpatrzyłam, że Madara zerka w moją stronę z nikłym uśmiechem, jednak starał się skupić na rozmowie z Painem, który opowiadał mu o… sytuacji z dzisiejszej nocy, doprowadzając tym samym Konan do łez.

– Wiesz co ona zrobiła? Wiesz? – fuknął Fuuma, patrząc to na mnie, to na Uchihę. – Przebudziłem się w nocy i chcę ją przytulić, bo leżała do mnie tyłem. Przyciągnąłem ją do siebie a ta, kurna, puściła na mnie bąka!

– Trzeba było nie naciskać na mój brzuch – wycharczała Konan, między kolejnymi salwami śmiechu. Ja również zaczęłam chichrać, widząc naburmuszoną – szczerze naburmuszoną! – twarz Paina.

– No ale kurwa, kochanie no… Pierdzieć na mnie?

W salonie zrobiło się jeszcze głośniej od naszych śmiechów. Co jak co, ale tego się po Konan nie spodziewałam.

– Spałam! – próbowała się bronić. – Nie moja wina!

– Też kiedyś pierdnę na ciebie, zobaczysz. Zobaczysz.

– Nieważne. – Konan machnęła na niego ręką. – Idę się myć.

Godzinę później leżałam już w łóżku Madary, powykręcana z nerwów, które mną targały. Nie czułam czegoś takiego nawet śpiąc z nim pierwszy raz. Wtedy byłam zła. Teraz bałam się, do czego między nami może dojść i zaczynałam żałować, że nie ogoliłam okolic bikini.

A czy nie wyszłabym na puszczalską, gdybym tak szybko się z nim przespała?

Naciągnęłam na siebie kołdrę i wzięłam w ręce telefon, udając, że coś na nim robię. Tymczasem patrzyłam tępo w ekran komórki, próbując odgonić od siebie durne myśli.

Ogarnęło mnie przyjemne ciepło, jak tylko Madara uchylił drzwi i niemal bezszelestnie wsunął się do pokoju. Przejechałam wzrokiem po jego ciele, zakrytym czarną bluzką z krótkim rękawem i tego samego koloru spodniami, sięgającymi do kostek. Wyglądał naprawdę seksownie w czerni, co mój organizm ochoczo potwierdził – wybuchem gorąca i śmiesznym ściskiem w okolicach serca. Odłożyłam telefon jak automat, dyskretnie pożerając wzrokiem chłopaka. Co lepsze, on również wpatrywał się we mnie. Z niewysłowioną powagą, bez zawadiackiego błysku w oku. Sucho. Nieprzyjemnie.

Madara usiadł na łóżku, tyłem do mnie. Jego mięśnie wyraźnie się napięły i podobnego wyczynu spróbowały moje. Pozycja chłopaka wprowadziła mnie w dezorientację.

– Co jest? – spytałam cicho. Odchrząknęłam, żeby pozbyć się nieproszonej chrypki. – Madara?

– Zamierzałaś mi powiedzieć, że jedziesz na pogrzeb matki tego skurwiela? – warknął. Po głosie rozpoznałam, że jest cholernie wściekły.

Skuliłam się pod kołdrą i również odwróciłam tyłem do niego, żeby nie musieć patrzeć na roztaczającą się wokół złość. Negatywne emocje wyjątkowo mocno mnie przytłaczały. Nie potrzebowałam kolejnego wybuchu wściekłości ani kazań. Wyszłam z założenia, że poradzę sobie. Sama, lub z pomocą braci Senju oraz rodziców.

– Zamierzałam – wyszeptałam. Łyknęłam gulę, stojącą w moim gardle i głośno westchnęłam. – Dziś lub jutro.

– Serio? – prychnął. Materac ugiął się pod Madarą i wyraźnie wyczułam, że się położył. – Bo coś mi się nie wydaje.

– A niby jak miałabym wyjaśnić ci moją kilkudniową nieobecność? – warknęłam, podnosząc się. Usiadłam po turecku i napotkałam czerń jego oczu. Nieprzeniknioną, pożerającą mnie, hipnotyzującą. Wściekłą. I zmartwioną.

Kryło się w nim tyle emocji, że odsunęłam się nieco, by nie zmiotła mnie siła ich wybuchu.

– Nie wiem – sarknął. – Ale ukrywałaś przede mną tyle rzeczy, że…

– Czekaj, stop. – Wyciągnęłam przed siebie rękę, żeby Madara się zamknął. Nie mogłam uwierzyć, że Uchiha rzeczywiście odnosił się do mnie w ten sposób. Fakt faktem, mógł być zły, że nie powiedziałam mu o swojej przeszłości, ale miałam powód, do cholery! I to wielki, muskularny, niebezpieczny powód! – Chcesz mi teraz powiedzieć, że masz do mnie o to żal?

Madara chwilę milczał, a ta cisza łamała mi serce. Jego niema odpowiedź zraniła mnie doszczętnie.

– To nie tak – sapnął. – Nie mam do ciebie żalu. Po prostu…

– Po prostu mi nie ufasz – wcięłam mu się w słowo. Uchiha przewrócił oczami i podniósł się do siadu. – Rozumiem, że cię zawiodłam…

– Nie – warknął. – Nie zawiodłaś mnie. Zwyczanie wkurwiłem się, że wszyscy wiedzą o twoim wyjeździe, a ja nie.

– Bo nie zdążyłam z tobą jeszcze o tym porozmawiać? – podsunęłam. – Madara, przestań się wkurzać o byle co. Kiedy niby miałam ci powiedzieć?

– Rozmawialiśmy już dzisiaj – fuknął, wciąż zły.

– A ja nie miałam siły jeszcze o to się z tobą spierać – warknęłam. – Myślisz, że nie wiem, jaka byłaby twoja reakcja?

– I co? Wkurzyłabyś się o to, że się martwię?

Nie byłam w stanie mu na to odpowiedzieć.

– Gdyby przez moją niewiedzę coś ci się stało, nie wybaczyłbym sobie.

Zawisła między nami ciężka cisza. Każde z nas próbowało schować swoje urazy głęboko w czeluści głowy, byleby tylko nie zacząć się kłócić. Nie było nam to potrzebne. A ja wyjątkowo musiałam nauczyć się wyrozumiałości i opanowania. Z mojej winy Madara się martwił i musiałam to do siebie przyjąć ze spokojem, a i nawet wdzięcznością.

Byłam wdzięczna. Cholernie. Uczucie, które we mnie kiełkowało, rozrosło się do tego stopnia, że gdyby się nie troszczył, z całą pewnością poczułabym cholerny zawód. Tyle tylko, że nie rozumiałam jego pretensji. Kiedy miałam mu powiedzieć o pogrzebie?

– Przepraszam – wyszeptałam, chcąc zażegnać nasz krótki konflikt. – Powiedziałabym ci, naprawdę. Czekałam tylko na odpowiedni moment.

– Kiedy on miał nastąpić? – spytał z grobową miną. Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek obrzucał mnie tak nieprzyjemnym spojrzeniem.

– Dziś. Jutro. Nie wiem. Po prostu wkurzyłam się, gdy powiedziałeś, że zrewanżujesz się Ibikiemu i nie chciałam, żebyś…

– I tak tam z tobą pojadę – wtrącił się. – Nawet nie myśl, że się wymigasz.

– Nie proszę o to – syknęłam.

– Wiem. Ale nie puszczę cię tam samej, rozumiesz? – Chciałam zaprotestować, ale mi nie pozwolił. – Nie obchodzi mnie, że masz tam przyjaciół. Chcę tam być z tobą, jasne? – dodał, gniewnie marszcząc brwi.

– Nie chcę, żebyś znowu spotkał się z Ibikim. – Odwróciłam wzrok, pragnąc skupić się na czymś innym, niż na biczującym spojrzeniu Madary.

– Obiecuję, że go nie tknę, jeśli nie zajdzie taka potrzeba. Jasne?

Łypnęłam na niego z lekką niechęcią, bo wcale nie chciało mi się wierzyć jego słowom. Miałam odciągać go od tego wyjazdu wszystkimi siłami, rękami i nogami, słownie i czynami, a tymczasem miękłam. Naprawdę chciałam, żeby tam ze mną pojechał. I nie chodziło tylko o Ibikiego, z nim rozprawiliby się moi znajomi. Pokusa spędzenia z Madarą kilku dni była naprawdę mamiąca.

– Potrzeba i tak zajdzie – fuknęłam, uśmiechając się mimowolnie. – Wystarczy, że na niego spojrzysz. – I dowiesz się o dziecku, dodałam w myślach. Niech to szlag. O tym też musiałam mu powiedzieć, ale… Chyba jednak po pogrzebie, żeby czasem Madara nie rozwalił Morino łba o krawężnik i nie poszedł do więzienia.

Uchiha uśmiechnął się szelmowsko i jedynie wzruszył ramionami.

– Nie moja wina, że nie toleruję skurwiela. Skrzywdził cię i mam prawo się na niego wkurzać, tak czy nie?

– Tak – przyznałam. – Masz pełne prawo.

– To jak, baranku? Bardzo będziesz mnie odwodzić od tego wyjazdu?

– Musiałabym ci połamać nogi i ręce, żebyś za mną nie pojechał – odparłam z przekąsem. – Chyba nie mam innego wyjścia, co?

Uśmiech na twarzy Madary skruszył wszelkie bariery, jakie w sobie budowałam. W jego oczach na nowo pojawiła się radość, którą w mgnieniu oka mnie zaraził. Nie myśląc wiele, wtuliłam się w chłopaka, rozkuszując ciepłem i miłością, jaką zostałam otoczona. Tego potrzebowałam: spokoju i pewności, że jestem bezpieczna.

– Nie chciałam, żebyś się wkurzył – mruknęłam w jego ramię.

– Wiem. Ale na przyszłość mów mi o tym wcześniej, dobrze?

Wymruczałam coś pod nosem, przylegając całym ciałem do Madary. Biło od niego rozkoszne ciepełko, którego łaknęłam jak nigdy. Dodatkowo chłopak zaczął jeździć palcami po moich plecach i od tego małego gestu zrobiło mi się znacznie goręcej. Na tyle, że mój oddech również przyśpieszył.

– Baranku?

– Mhm? – Chciałam być jak najbardziej naturalna, ale moje serce waliło jak szalone. Chyba było je słychać w całym pokoju. Zdradliwe draństwo.

– Cieszę się, że cię mam – mruknął i złożył pocałunek na mojej głowie. Pozwoliłam sobie położyć się na brzuchu, by otwarcie przyjrzeć się chłopakowi i kolejny raz zatopić w czerni jego tęczówek. Kryła się w nich miłość, która pochłonęła mnie do reszty.

– I nawzajem – odparłam nieśmiało.

Chwilę tkwiliśmy w takiej pozycji, dopóki Madara nie przełamał lodów. Jak najdelikatniej położył mnie na łóżku i nachylając się nade mną, zaczął obcałowywać policzki, nos, aż w końcu usta. Przygarnęłam go do siebie, łapczywie odwzajemniając pieszczotę wywołującą jeszcze szybsze bicie serca i znajome dreszcze na całym ciele. Bez opamiętania błądziłam dłońmi po plecach chłopaka, rozkoszując się chwilą. Całowaliśmy się namiętnie, zapominając o świecie. Skupiałam się na najdrobniejszych gestach, wsłuchiwałam w przyśpieszony oddech chłopaka i czułam całą sobą, jak bardzo mnie kocha. Przylgnęliśmy do siebie, spragnieni obecności drugiej osoby. Tyle czasu bezsensownie się mijaliśmy, kopaliśmy pod sobą dołki i unikaliśmy, a przynajmniej ja jego, dzięki czemu nasze uczucie wybuchło ze zdwojoną siłą, wciągając nas w wir namiętności i pragnienia ciepła. Z westchnieniem rozkoszy przyjmowałam każdą kolejną jego pieszczotę; jak przesuwał ręką po moim udzie, brzuchu, zatrzymując ją na szyi, którą zaraz zaczął całować. Odchyliłam głowę do tyłu, przyjmując miłość Madary z nieopisanym podnieceniem. Pragnęłam go i zaczęłam żałować, że nie ogoliłam tego cholernego krocza!

Nagle chłopak przerwał pocałunki i nachylił się nade mną, odgarniąc z mojego czoła niesforne kosmyki. Oddychałam płytko, podobnie jak on. Przejęci dreszczami zapomnienia i nieokiełznanego uczucia, wpatrywaliśmy się w siebie, jakby jutra miało nie być. Chłonęliśmy tę chwilę, pragnąc, by trwała wiecznie. Byśmy my trwali już wiecznie.

*

Następnego dnia, z samego rana wybudził mnie dźwięk mojego telefonu. Powoli wyswobodziłam się z ramion Madary, który równie wybudzony, przyciągał mnie do siebie na przekór moim gestom. Ostatecznie poddałam się chłopakowi i przyjęłam kolejną porcję pocałunków i pieszczot, dopóki komórka nie rozbrzmiała raz jeszcze.

– Odbierz – wymruczał z anielskim uśmiechem na ustach. Nie ośmieliłam się sprzeciwić, choć każda komórka mojego ciała krzyczała, żebym przy nim została.

Odrzuciłam kołdrę, usiadłam na łóżku i zerknęłam na wyświetlacz: Ibiki. Świetnie. Idealna pora na telefon, Morino.

– Słucham – warknęłam w słuchawkę.

– Ktoś tu ma chyba zły dzień – skomentował. Oczami wyobraźni widziałam na jego gębie ten wredny uśmiech.

– Daruj sobie – fuknęłam. – Ustaliłeś już datę pogrzebu?

Madara odchrząknął i napiął się jak struna, co dostrzegłam, rzucając mu szybkie spojrzenie przez ramię.

– Tak. Za dwa dni – dodał.

– Szybko – przyznałam cicho i zagryzłam policzek od środka. W głowie przekalkulowałam również przyjazd braci Senju – odbywał się on w dniu pogrzebu. Z całą pewnością go odwołają, bo doskonale znali panią Moshi. – Przyjadę.

– Na to liczę – sarknął Ibiki. – Do zobaczenia.

– Tak. – Westchnęłam głośno i zakończyłam połączenie. Chwilę siedziałam w tej samej pozycji, a później odwróciłam się do Madary z najpiękniejszym uśmiechem, na jaki było mnie stać. – Pakuj manatki, jedziemy do moich rodziców.

*

Wyjechaliśmy z Uchihą jeszcze tego samego dnia, wieczorem. Po długich namowach, udało się wydębić samochód od Paina, w zastaw dając mu kluczyki do motoru – miłości Madary. Po cichu liczyłam, że stanowiła ona dla niego drugie miejsce w serduchu, a to pierwsze zajmowałam ja, natomiast patrząc na ból, z jakim oddawał kumplowi motocykl, zaczynałam w to powątpiewać.

Przed godziną dwudziestą drugą wyjechaliśmy z miasta, a cały krajobraz spowił mrok, przerywany jedynie ulicznymi latarniami. Ciemne pola i łąki wydawały się niknąć i zlewać z niebem, co w jakiś dziwny sposób obniżało mój nastrój. Patrzyłam za okno jak zahipnotyzowana, nie rejestrując krótkich spojrzeń Madary, rzucanych w moją stronę.

– O czym myślisz? – spytał nagle, a ja aż podskoczyłam, wyrwana z marazmu, w który wpędziła mnie ciemność nocy oraz Don’t Cry Guns’n’Roses.

– Nie wiem – mruknęłam. – Wyłączyłam się trochę.

– Martwisz się tym, co będzie, jak się spotkamy z tym kolesiem?

Przeniosłam spojrzenie na Madarę – chłopak skupiał się na drodze, co jakiś czas na mnie zerkając.

– Może trochę – przyznałam. – A z drugiej strony… Masz poznać moich rodziców. To też nieco krępujące.

Chłopak rozpromienił się w mgnieniu oka. Mogłabym nawet stwierdzić, że panujący w nim niepokój nagle uleciał, i to w dość błyskawicznym tempie, bo rozsiadł się wygodniej i położył ramię na moim oparciu.

– Postaram się być grzeczny – powiedział, na co aż parsknęłam śmiechem. Madara również szeroko się uśmiechał, jakby ten temat rzeczywiście był bardzo zabawny. W gruncie rzeczy wcale taki nie był. Prędzej określiłabym go jako tragiczny.

Moi rodzice mieli poznać Madarę. Chłopaka, który przypominał do złudzenia Ibikiego, a przynajmniej na pierwszy rzut oka. Sama dałam się nabrać na jego tatuaże, motor i agresywno-uwodzicielską postawę, i wcale bym się nie zdziwiła, gdyby mama z tatą również to zauważyli. A to oznaczałoby tylko jedno: niewyobrażalne zmartwienie i automatyczną niechęć do Madary.

– Myślisz, że mnie wyklną? – spytał nagle. Aż pokręciłam z niedowierzaniem głową, jednocześnie zdając sobie sprawę, jak nieprzyjemne dla niego musiało być moje milczenie. – Może uda mi się im zaimponować.

– Na pewno – odparłam z nutą goryczy. – W sumie rzeczywiście trochę się tego boje. Tak serio, serio.

– Nie przejmuj się, baranku. Pokażemy im, że nie jestem takim dupkiem, na jakiego wyglądam.

Wzruszyłam ramionami, wsłuchując się jednocześnie w piosenkę Wiggle Jasona Derulo. Madara podgłośnił radio i zaczął zabawnie ruszać przy tym głową, jak te małe pieski dyndające z przodu samochodu, a na refrenie zrobił z rąk falę i zaczął śpierwać swoim niskim, uwodzicielskim głosem. Zaśmiałam się z tego uroczego gestu, który na pewno miał mnie rozchmurzyć, po czym zaczęłam śpiewać razem z nim, choć prawie w ogóle nie znałam słów.

Po kilku piosenkach i udawaniu, że jesteśmy gwiazdami, w samochodzie na nowo zapanował spokój. Wisiała między nami napięta atmosfera i żadne z nas nie potrafiło pozbyć się uczucia, że coś pójdzie nie tak. Widziałam wbijające się w kierownicę palce Madary, oraz jak zaciska mocno usta, jeszcze noszące ślad po ostatnim spotkaniu z Ibikim. Byłam pewna, że właśnie o nim teraz myślał. Sama w gruncie rzeczy nie robiłam niczego innego – bałam się ich kolejnego starcia, a pewność, że nad sobą nie zapanują, wychodziła mi oczami i uszami. Znowu się pobiją. I znowu Madara…

A może tym razem wygra?

*

– O, tutaj – mruknęłam niemrawo, a jednocześnie z podekscytowaniem w głosie. Z jednej strony nie mogłam się doczekać powtórnego spotkania z rodzicami, a z drugiej paraliżowała mnie myśl, że mieli poznać Uchihę. Na pewno nie takiego przyjaciela się spodziewali, gdy im mówiłam o naszym przyjeździe.

Madara zajechał na podjazd mojego rodzinnego domu. Zatopiłam się w barwach budynku i wiążących się z nim wspomnieniach, a chłopak nie miał zamiaru wyrywać mnie z marazmu. Zgasił silnik i cierpliwie czekał, aż wrócę do siebie.

– Chodźmy – jęknęłam i odpięłam pas, nim jednak zdążyłam wyjść z samochodu, Madara złapał mnie za rękę. Zerknęłam na niego zaskoczona.

– Jesteś dla mnie wszystkim, pamiętaj – powiedział i przelotnie pocałował mnie w usta. Byłam tym tak zszokowana, że nie wysiadłam z auta, dopóki nie otworzył mi drzwi.

– Sprytnie – skomentowałam, wysiadając. Nogi miałam jak z waty, ale mimo to starałam się zachować twarz. – Teraz wychodzisz na dżentelmena.

– Wiem, jak się ustawić. – Chłopak puścił mi oczko i zatrzasnął za mną drzwi. Nie braliśmy z samochodu żadych rzeczy – najpierw chcieliśmy się przywitać.

Jak tylko przekroczyłam próg domu, w błyskawicznym tempie zaatakowała nas Nala. Skubana skoczyła na mnie, a jak tylko spostrzegła Madarę, podbiegła do niego i zaczęła go witać o wiele goręcej, niż mnie. Rozłożyłam bezradnie ramiona, podczas gdy mój chłopak – tak, to już był mój chłopak, cudowny, wspaniały chłopak – zostawał obcałowywany przez mojego równie cudownego psa.

– Jesteście! – wykrzyknęła mama, wychodząc do nas z kuchni. Odrzuciła w marszu ścierkę, zdjęła szybko fartuch kuchenny i wzięła mnie w ramiona. Wtuliłam się w nią niczym małe dziecko, rozkoszując tym cudownym, matczynym ciepłem, które od niej zawsze dostawałam. – Nawet nie usłyszałam, jak podjechaliście.

– Za to Nala na pewno nas wyczuła – mruknełąm, wskazując na rozbrykanego szczeniaka, kręcącego się koło Madary.

– Och, a to musi być twój przyjaciel – zauważyła, z lekka poważniejąc. I tu nastąpił moment, którego najbardziej się bałam: ocenianie Uchihy.

– Tak, to Madara – odparłam szybko. – Madara, to moja mama.

– Miło mi panią poznać, pani Ryusaki. – Chłopak wyciągnął do kobiety dłoń i delikatnie ją uścisnął, jednocześnie łagodnie zginając głowę. – Reiko dużo mi o pani mówiła.

Mama wymusiła uśmiech, po czym zwróciła się do mnie:

– Tata jest w sklepie, zaraz przyjedzie. Napijecie się czegoś? Herbaty? Kawy?

– Myślę, że powinniśmy się najpierw trochę odświeżyć – zasugerowałam grzecznie. – Przyniesiemy rzeczy z auta i po szybkim prysznicu na pewno z wami usiądziemy.

– Pewnie. Ręczniki są w twoim pokoju, jak zawsze.

Wyszliśmy przed dom i zaczerpnęłam powietrza. Trzy głębokie wdechy na nic się zdały, gdy Madara przygarnął mnie do siebie ramieniem. Ciepło jego ciała jeszcze bardziej mnie podenerwowało.

– Nie było tak źle, co? – spytał z rozbawieniem. – Nie denerwuj się tak, bo osiwiejesz.

– Mama była spięta jak nigdy – bąknęłam. – Wcale nie było źle.

– Nie wyglądała na taką – zauważył. – Chodź już pod ten prysznic – dodał z cwaniackim uśmiechem, a ja pacnęłam go w ramię.

– Nie mówiłam, że weźmiemy go razem.

– Ani że osobno.

– Przestań – fuknęłam. – Ja się naprawdę denerwuję.

– A ja naprawdę chcę, żebyś się rozluźniła. Twoi rodzice nie są potworami, to widać na pierwszy rzut oka.

– Nie poznałeś jeszcze taty – zawyrowkowałam.

*

– Widzisz, Madara, jakie masz szczęście! Mi żonka nigdy nie pozwalała zapuścić sobie włosów, a moja córa nawet nie protestuje!

Siedziałam z rozbawioną gębą, przysłuchując się rozmowie Uchihy z moim ojcem. Od mniej więcej piętnastu minut trajkotali w kółko to o mnie, to o mamie, jakby nas w pomieszczeniu w ogóle nie było, natychmiastowo odnalazłszy wspólny język. Mój tata zachowywał się tak, jakby znał Madarę całe swoje życie, a nie pół godziny, z czego pierwszy kwadrans spędzili osobno, bowiem tata rozkładał zakupy w kuchni, a ja z chłopakiem czekałam w salonie jak na wyrok śmierci. Tymczasem okazuje się, że rzeczywiście nie miałam się czego bać, bowiem tata obdarzył Madarę tak wielką sympatią, że nie sposób było się nie uśmiechać, słuchając ich paplaniny.

– Skoro się tak dogadujecie – wtrąciła się mama – to zostawimy was samych. Chodź, Rei, też sobie porozmawiamy. – Kobieta puściła mi oczko, a ja poczłapałam za nią jak na skazanie. Wychodząc z salonu posłałam rozbawionemu Madarze zrozpaczone spojrzenie, które on podłapał, ale szybko zignorował, nie przerwawszy rozmowy z tatą.

Usiadłyśmy z mamą w kuchni przy stole. Rodzicielka podała mi szklankę i napełniła ją pomarańczowym sokiem, której zawartość niemal od razu pochłonęłam. Ze stresu zaschło mi w gardle.

– No i? – westchnęłam. – Co powiesz, mamo?

Umyślnie utrzymywała milczenie. Przysiadła naprzeciwko mnie i podparła brodę na splecionych palcach, wwiercając się we mnie spojrzeniem. Niebieskie oczy przybrały niemożliwie chłodną barwę i już wiedziałam, że nie było dobrze.

– Spodziewałam się raczej kogoś innego – przyznała w końcu. Spuściłam wzrok i odruchowo zaczęłam się bawić palcami u rąk. Córeczka na kazaniu u swojej przewrażliwionej matki. – Wiesz, jak to wygląda w moim odczuciu.

– Niby jak? – spytałam butnie, unosząc głowę.

– Ściągasz na siebie kolejne niebezpieczeństwo i nie mów mi, że tak nie jest – warknęła, gdy chciałam jej przerwać. – Myślisz, że nie umiem poprawnie oceniać ludzi? Niech zgadnę… Ma motor, lubi mocno zakrapiane imprezy i dziewczny. Mylę się?

Milczałam, obserwując jej ściągniętą z gniewu twarz.

– Chcesz wpakować się w kolejne kłopoty?

– On nie jest taki, jak myślisz.

– O Ibikim mówiłaś to samo. Zaślepiona nastoletnią miłością nie potrafiłaś dostrzec, że może cię skrzywdzić.

– Ale…

– Niejednokrotnie to zrobił a ty jak idiotka zakochujesz się w podobnym chłopaku!

– On nie jest do niego podobny! – wybuchłam i rąbnęłam pięścią w stół. Mama zamrugała kilkakrotnie oczami ze zdumienia. – Też tak myślałam, ale się pomyliłam. Myślisz, że nie robiłam wszystkiego, by uciec od Madary? Robiłam! Ale to mi wcale nie wyszło na dobre. On jest inny… Też to zobaczysz. Nie wiem jeszcze kiedy, ale zobaczysz.

Wstałam szybko i zignorowałam nawoływania mamy, żebym wróciła na miejsce. Wyprułam z domu jak burza, zostawiając za sobą nie tylko rodziców, ale również zdezorientowanego Madarę. Zapragnęłam zostać sama, i choć było to wielce niegrzeczne i egoistyczne z mojej strony, właśnie to zrobiłam. Wyszłam poza ogrodzenie i ruszyłam do przodu, nie oglądając się za siebie.

Rozsadzała mnie wściekłość. Wychodziła ze mnie każdym zakończeniem nerwowym i gdybym tylko mogła parzyć, każdy wokół mnie spłonąłby żywcem. Byłam wkurwiona i to nawet za mało powiedziane. Nienawidziłam, gdy kogoś bezpodstawnie oskarżano, a jeszcze większym poczuciem złości obdarzał mnie fakt, że to ja zapoczątkowałam ocenianie po wyglądzie. To ja pierwsza oskarżyłam Madarę o podobieństwo do Ibikiego i to przeze mnie wyrósł między nami mur. Nie dziw, że mama również chciała go wytworzyć i co gorsza, wciągnąć mnie za swoją barykadę. Tyle tylko, że ja nie chciałam, a rodzicielka nie lubiła, gdy się jej sprzeczałam. Pozwoliła mi na zbyt wiele swobody za młodu i teraz jest nadopiekuńcza, co w tym konkretnie przypadku wkurzało mnie jak nic innego.

Mknęłam ulicami swojej miejscowości, dopóki ktoś nagle nie złapał mnie za rękę. Odróciłam się gwałtownie, gotowa zobaczyć każdego, ale nie Madarę. Ze stoickim, anielskim uśmiechem wpatrywał się we mnie i uspokajał samym spojrzeniem. Poczułam się głupio, zażenowanie wypłynęło na moje policzki solidnym rumieńcem, a ciało jak rąbnięte zaczęło się trząść z nerwów.

– To o tym mówił twój tata – stwierdził z uśmiechem. – Rzeczywiście macie podobne charaktery.

Prychnęłam tylko, z trudem panując nad swoimi łzami. Madara zaczął poznawać kolejną wersję Reiko – tę wybuchową. Broniącą honoru.

– No nie rozklejaj mi się tu, chyba żartujesz – zagadnął i przyciągnął mnie do siebie, ale nie po to, żeby czule uściskać, ale by zrobić mi czochrańca. Jęknęłam w jego ramię, od razu odganiając od siebie nieprzyjemne myśli. – Rzeczywiście działa.

– Nie na moją mamę – zauważyłam. – Jakieś jeszcze sekrety zdradził ci mój ojciec?

– Jak cię uspokoić? Kilka. – Madara mrugnął do mnie okiem i wygładził moje pomierzwione włosy. – Gorzej z przyprowadzeniem do domu. Tego nawet on nie zna.

– I nie pozna – zauważyłam. – Przepraszam.

– O co poszło?

Zagryzłam usta, nie chcąc przyznawać się do powodu kłótni. Nie musiałam – Madara sam to rozwikłał.

– Twoja mama od samego początku uznała mnie za wroga a ty się wkurwiasz, bo przyrównuje mnie do Ibikiego – zauważył trafnie. Fuknęłam coś pod nosem i skinęłam głową. – Daj jej trochę czasu, co?

– Kiedy ty go nie przypominasz!

– A co mówiłaś jeszcze kilka miesięcy temu, baranku? – Zabolało. – Ona też musi się przekonać.

– Wiem, ale… Usz. Po prostu się wkurzyłam.

– Widzę. I to rozumiem. Ale ty też spróbuj zrozumieć ją. Martwi się o ciebie.

– No wiem – bąknęłam. – Po prostu… Kiedy wreszcie… Kiedy wreszcie zrozumiałam, co do ciebie czuję i że chcę z tobą być, pragnę, żeby inni to akceptowali. – Spuściłam wzrok, ale Madara nie pozwolił mi zbyt długo wpatrywać się w ziemię. Uniósł palcami moją brodę i nakazał spojrzeć sobie prosto w gorące od emocji oczy. Ciepło otoczyło mnie zewsząd, mamiąc zmysły i szalejące serce. Uderzało na tyle mocno, że ledwo mogłam ustać na nogach.

– Kocham cię – wyznał po krótkiej chwili. – I nieważne, co pomyśli o mnie twoja matka, nie przestanę.

Uśmiechnęłam się przez łzy i głośno wciągnęłam powietrze. Należało w końcu odpowiedzieć.

– Ja ciebie też – wyszeptałam, czując, jak po moich policzkach toczą się strumienie wody. Moje serce pękało z radości, cała szalałam pod wpływem tego oszałamiającego uczucia! To było… To było nieziemskie!

Madara przypieczętował nasze wyznanie mocnym, łapczywym pocałunkiem. Staliśmy na środku ulicy i całowaliśmy się jak jakieś szczeniaki. Ale nie obchodziło mnie spojrzenie innych osób. Niech się gapią na nasze szczęście i biorą od nas trochę dla siebie, każdy na to zasługuje! Na świadomość, że obok jest ktoś, kto zawsze cię wesprze i otoczy ramieniem, oraz miłością.

Nagle usłyszeliśmy głośne odchrząknięcie. Oderwaliśmy się od siebie niechętnie, by spojrzenie zwrócić na dwójkę mężczyzn, stojących obok nas z dość wymownymi minami. Madara momentalnie się spiął – jego napięte mięśnie doskonale można było wyczuć przez podkoszulek, a oddech przyspieszył jak u wściekłego byka – natomiast ja wybuchłam krótkim, pełnym zażenowania śmiechem.

– Ładnie to tak obściskiwać się na środku ulicy? – spytał poważnie Hashirama, na co ja znów parsknęłam pod nosem. Madara patrzył na mnie z niezrozumieniem.

– Nie znałem cię od tej strony, Reiko Ryusaki – rzucił z udawanym oburzeniem Tobirama.

– Co jest? – prychnął Madara. Dalej spinał mięśnie.

– To moi przyjaciele – wyjaśniłam szybko. Czułam, że policzki mnie pieką od przyłapania na gorącym uczynku, a może od… Tegoż właśnie uczynku. Madara naprawdę świetnie całował. – Tobirama i Hashirama, bracia Senju, o których ci wspominałam.

– Ach. – Chłopak automatycznie się rozluźnił i posłał im ciepły uśmiech. Przedstawili się sobie, po czym Tobirama dość niegrzecznie odciągnął mnie na bok, zostawiając brata i Uchihę samych.

– Na sekundę – poinformował chłopaków, gdy mnie za sobą taszczył. Nie stawiałam oporu, zbyt zdumiona jego zachowaniem.

Gdy w końcu znaleźliśmy się w takiej odległości, żeby nie mogli nas usłyszeć – ale widzieli doskonale, bo obaj przypatrywali się z zajadłością wściekłego psa – Tobirama położył mi na ramionach ręce i wpatrzył we mnie poważnie. Coś się we mnie złamało – dobry nastrój uleciał w sekundę, a serce zmroził lód jego spojrzenia. Nie wiedziałam, o co mu chodziło, ale coraz bardziej czułam, że słowo „zazdrość” odgrywa tutaj ważną rolę.

– Reiko – powiedział cichym, poważnym głosem. – Nie mów mi proszę, że to ten, co ma małego.

Chwilę patrzyłam na niego w tak wielkim szoku, że nim wybuchłam śmiechem i poczerwieniałam po czubki uszu, minęło kilka sekund. Zaniosłam się tak panicznym rechotem, że przestałam zwracać uwagę na otaczający mnie świat. Liczył się tylko uśmiechający się zwycięsko Tobirama i niepohamowany napad śmiechu.

– Przestraszyłeś mnie! – sapnęłam w końcu i uderzyłam go w ramię. W zamian zostałam zakleszczona w jego mocnych ramionach. – Głupku.

– Wieeem – wymruczał z radością. Pewny siebie skurczybyk. – Ale to ten?

– Tak – prychnęłam i pacnęłam go w ramię. Czerwień, która powoli ze mnie schodziła, wróciła ze zdwojoną siłą.

– I naprawdę ma małego?

– Jeszcze nie sprawdzałam. – Wystawiłam chłopakowi język, chcąc w jakikolwiek sposób ukryć swoje zażenowanie, które odmalowało się na moich policzkach. A właściwie to całej twarzy – płonęłam żywcem pod wpływem przenikliwego spojrzenia Tobiramy. – Chodźmy do nich – zakomenderowałam i już chciałam go wyminąć, kiedy chłopak złapał mnie za ramię. Jego uścisk był mocny i mina automatycznie mi zrzedła. Przepełniła go dziwna energia, bynajmniej nie radosna. Żarty się skończyły.

– Jeśli cię skrzywdzi, porachuję mu kości – ostrzegł, choć powinien to powiedzieć Madarze. Uśmiechnęłam się delikatnie.

– Zrobię to razem z tobą – dodałam, by chwilę później dołączyć do Madary i Hashiramy. Patrzyli na nas z niezrozumieniem.

– Co was tak rozbawiło? – spytał starszy z braci, a ja na powrót oblałam się rumieńcem. Unikałam spojrzenia Uchihy jak ognia, jakby mnie palił.

– Nic – burknęłam. – Co słychać?

– Szliśmy was właśnie odwiedzić ale widzę, że nie w porę – odpowiedział Hashirama. – Nie chcieliśmy wam przeszkodzić.

– I dlatego chrząkaliście, jakbyście się dławili? – prychnęłam cicho, rozbawiona jego wymówką. Bracia zgodnie przewrócili oczami.

– Przyssaliście się do siebie jak glonojady, trzeba było was odkleić. Bałem się, że Madara cię pożre – wyjaśnił rzeczowo Tobirama, a nasza trójka parsknęła donośnym śmiechem.

– Aż tak wielkiej buzi nie mam – zauważył Madara.

– Mam to odbierać jako obelgę? – spytałam i dźgnęłam go palcem w żebro.

– No nic, chcieliśmy się tylko przywitać. Twoja mama dziś rano powiedziała mi, że wpadacie. Jak zwykle dowiadujemy się od kogoś innego – fuknął Hashirama. – Widzimy się jutro, co?

Mój dobry nastrój wyparował. Spochmurniałam i skinęłam głową, a Madara jakby to wyczuł, bo natychmiastowo objął mnie ramieniem.

– Ta – przytaknęłam. – Do zobaczenia.

Bracia posłali mi pocieszające uśmiechy i ruszyli w przeciwnym do nas kierunku. Patrzyłam chwilę za nimi, dopóki Madara znów nie przyprawił mnie o rumieńce.

– To co cię tak rozśmieszyło?

*

Wróciliśmy do domu po mniej więcej godzinnym spacerze. Rodzice siedzieli w salonie i o czymś energicznie rozmawiali. Domyśliłam się, że chodziło o nas – mnie i Madarę.

Nala jak zwykle przywitała nas głośnym szczekaniem i mokrym językiem. Poprawiła mi chwilowo humor, po to, by zaraz w wisielczym nastroju pojawić się w progu pokoju i wyczekująco popatrzeć na rodziców. Madara stanął tuż za mną i swoim ciałem wysyłał mi nieme wsparcie – dumnie położył na moim ramieniu dłoń i zapewne uśmiechnął się ciepło, próbując zyskać tym zaufanie mojej rodzicielki.

– Hej – mruknęłam cicho, przerywając wiszącą w powietrzu złowieszczą ciszę. – Przepraszam.

– Chodź na chwilę – poprosiła mama i bez zbędnych słów mnie wyminęła. Znów poszła do kuchni, a ja zerknęłam przerażona na tatę, który tylko uśmiechnął się, chcąc mnie podbudować.

Odwróciłam się przodem do Madary. Położył na moich ramionach ręce i nachylił, żebym musiała patrzeć mu w oczy.

– Spokojnie, okej? – Skinęłam głową. Chłopak pocałował mnie w czoło i lekko pchnął w kierunki kuchni. – Dasz radę.

Poczłapałam za mamą, która siedziała przy stole w akompaniamencie szklanek z sokiem. Nie tknęła ich od mojego nagłego wyjścia. Zamknęłam za sobą drzwi i z ciężkim westchnieniem opadłam na krzesło naprzeciwko rodzicielki.

– Reiko…

– Wiem – wcięłam się jej w słowo. – Nie powinnam tak wybuchać, ale ja…

– Też przepraszam. Po prostu boję się, że znowu… Że znowu ktoś cię zrani. Nie chciałabym tego.

– Wiem. I wiem też jak to wygląda, jak Madara wygląda w twoich oczach… Ale on naprawdę jest inny. – Potarłam się po czole, myśląc, jak to dokładnie ująć. – Też na początku myślałam, że to kopia Ibikiego ale przekonałam się, że tak nie jest. Daj mu szansę. Zobaczysz.

– W porządku. – Mama skinęła głową i sięgnęła ręką przez stół. Podałam jej swoją, szybko poczuwszy przyjemne ciepło kochającej mnie osoby. – Spróbuję.

– Dzięki.

*

Wieczór spędziliśmy w czwórkę. I choć atmosfera była maksymalnie zagęszczona – moja mama dalej nieufnie patrzyła na Madarę – powoli zaczynałam się rozluźniać, widząc, jak mój ojciec dogaduje się z Uchihą. Między nimi od razu zaskoczyła iskra porozumienia, czego do tej pory nie byłam w stanie pojąć, ale nie umiałam posiąść się z radości. Tyle dobrze, że chociaż jednego z rozdzicieli miałam po swojej stronie.

Ustaliliśmy z Madarą, że będzie spał w moim pokoju, a ja na kanapie w salonie. Nie chciałam, żeby rodzice krzywo na nas patrzyli, bo choć osięgneliśmy pełnoletność już dawno, dla mamy w dalszym ciągu byłam małą córeczką, zbyt głupią i niedojarzałą, żeby móc spać z jakimś kolesiem. A to wszystko przez Ibikiego.

Nim jednak położyłam się do łóżka, przesiedziałam z Madarą i Nalą trzy godziny w pokoju. Obejrzeliśmy z chłopakiem jakiś film, wtuleni w siebie, rozkoszując się swoim ciepłem. Najgorszy był moment pożegnania, kiedy to znów musiałam spędzić noc bez niego, choć był tak blisko.

– Jutro możesz się tutaj rozgościć. Na pogrzebie będą też rodzice i nie będę cię ciągała po cmentarzach.

Madara przytaknął, choć wyraźnie ta wizja mu się nie uśmiechała. Nie chciał się ze mną spierać, a poza tym dobrze wiedział, że ściągnięcie Madary na pogrzeb tylko rozwścieczy Ibikiego, czego woleliśmy uniknąć. Nie w tym ważnym dniu.

– O której jest pogrzeb?

– Dwunasta. Musimy wyjść po jedenastej z domu, żeby zdążyć na czas. Hej. – Westchnęłam i pogłaskałam go po ramieniu. – Nie martw się. Nic mi nie będzie.

– Wolałbym być tam z tobą – mruknął pochmurnie. – Ale rozumiem.

– Dzięki.

Wtuliłam się w Madarę, co było moim fatalnym błędem. Chłopak w zaskakująco szybkim tempie położył mnie pod sobą i zaczął namiętnie całować – do tego stopnia, że aż brakło mi tchu. Łapczywie odwzajemniałam pieszczotę, czując przyjemne mrowienie na całym ciele, kumulujące się między nogami. A gdy Madara niepewnie wsunął mi dłoń pod bluzkę i mknął nią ku górze, pacnęłam go w rękę, z trudem od siebie odpychając. Jak się mogłam spodziewać – chłopak uśmiechał się zawadiacko. Moje zastopowanie nawet na moment go nie zmartwiło.

– Przecież rodzice są w domu – syknęłam. – Przestań.

– Śpią – zauważył mrukliwie, wracając do mnie pocałunkami. Oddałam mu pieszczotę, ale znów zatrzymałam jego mknącą ku piersi rękę.

– A jak nie? – fuknęłam. – Opanuj swoje zapędy, Uchiha. To, że jestem twoja, nie oznacza, że wskoczę ci tak szybko do łożka.

– Nie powstrzymałabyś się, gdyby rodziców tutaj nie było – charknął. – A ja uwielbiam patrzeć, jak walczysz sama ze sobą.

Kolejny raz tego dnia oblałam się rumieńcem. Tym razem palił mnie jego rozgorączkowany wzrok. Madara pragnął mnie do tego stopnia, że powietrze między nami drgało z podniecenia.

– Przestań – fuknęłam znów. – Koniec. Dość. Nie ma – warczałam, wyswobadzając się z jego uścisku. Pośpiesznie wstałam i mocniej naciągnęłam bluzkę, chcąc zamanifestować swoją niechęć do seksów tego wieczora.

– Dobra, dobra – zaśmiał się Madara. – Już nie będę.

Chłopak podniósł się i odprowadził mnie do drzwi. Stanęłam w progu i popełniłam kolejny błąd.

– Buziak na dobranoc? – poprosił, a na mojej twarzy wykwitł uśmiech, oznaczający zgodę. Madara wciągnął mnie z powrotem do pokoju i przygniótł do ściany, a z mojego gardła wydobył się urywany pisk.

– Ciii, baranku – wymruczał mi do ucha, a następnie zaczął obcałowywać usta. Chcąc nie chcąc, poddałam się pocałunkowi, odwzajemniając go zajadle.

Gdy się od siebie oderwaliśmy, dyszałam tak głośno, jakbym przebiegła maraton. Wstydziłam się swojej reakcji, niemniej odważnie patrzyłam w pociemniałe z pożądania oczy Madary. Uśmiechał się cwaniacko tak długo, by mój oddech zdążył nieco spowolnić.

– Teraz możesz iść spać, baranku – wyszeptał i cmoknął mnie w nos. Westchnęłam głośno, poprawiłam ubranie i zniknęłam za drzwiami.

*

Tej nocy nie spałam zbyt dobrze. Z całą pewnością jednym z powodów było rozgorączkowanie, w jakie wprowadził mnie Madara swoimi pocałunkami, niemniej większe znaczenie takiego stanu rzeczy przypisywałam myśli, która ciążyła mi odkąd dowiedziałam się o śmierci pani Moshi: musiałam znów spotkać się z Ibikim. Stanąć z nim twarzą w twarz, podczas ostatniego pożegnania jego matki, spojrzeć mu w oczy i odczytać z nich emocje, które mnie przerażały. Bałam się, co mogę zobaczyć.

Rano wstałam wyjątkowo wcześnie – na nogach byłam już przed ósmą. Zdecydowałam się poprawić sobie humor i zakraść się do pokoju, w którym drzemał Madara. Cicho wsadziłam głowę przez szparę pomiędzy niezamkniętymi drzwiami a ścianą, a widok niemal zwalił mnie z nóg i rozczulił serce. Uchiha leżał wtulony w Nalę do tego stopnia, że jego nos chował się pod pyszczkiem psiaka, który spał tyłem do niego, najwyraźniej bardzo uradowany z nowych ramion do tulenia. Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą telefonu, żeby cyknąć im fotkę, ale utrwaliłam ten obraz w pamięci, nim pies zdążył się poruszyć.

Wzięłam szybki prysznic i nim ktokolwiek zdążył wstać, zrobiłam sobie śniadanie i usiadłam w ogrodzie. Jako mała dziewczynka lubiłam tutaj jeść, podziwając kolorowe motyle i śpiewające ptaki. Tym razem było jednak inaczej. Mój nastrój był pochmurny, pomimo świecącego na niebie słońca. Otulające moje policzki promyki wcale go nie poprawiały. Czułam ścisk żołądka na samą myśl, że już niedługo stanę z Ibikim twarzą w twarz i że… Kto wie, może w końcu się go pozbędę?

Chodziła za mną dziwna myśl, że Morino nie odpuści tak łatwo. Odganiałam ją od siebie rękami i nogami, ale skubana nie dawała za wygraną. Wracała wciąż i wciąż, uparcie wwiercając się w mój umysł, jakby chciała mnie tylko dobić. Starałam się myśleć o czymkolwiek innym, ale niestety – przegrywałam ze swoimi własnymi udrękami.

Po dłuższym czasie trwania w niebycie, do ogrodu weszła mama. Przysunęła sobie krzesło i bez żadnego słowa podążyła za moim nieobecnym spojrzeniem. Chwilę milczałyśmy, nim którakolwiek z nas zdołała coś z siebie wydusić.

– Cokolwiek by się nie działo, będziemy tam przy tobie – zauważyła, ściskając moją dłoń. – Zawsze będziemy.

Wymusiłam uśmiech, zdając sobie sprawę, że bez ich pomocy bym sobie nie poradziła. Potrzebowałam tego jak nigdy dotąd. Jeśli miałam zmierzyć się z Ibikim po raz ostatni, musiałam mieć wsparcie bliskich osób.

– Musisz się ubrać, kochanie – zauważyła cicho. Dopiero wtedy zauważyłam, że ma na sobie czarną garsonkę.

– Która godzina? – spytałam ospale. Słońce mocno mnie oślepiało, stąd szybko domyśliłam się, że przesiedziałam w ogrodzie cały poranek.

– Przed jedenastą.

– Jasne. – Westchnęłam i podniosłam się z krzesła. – Zaraz będę gotowa.

Szybkimi krokami udałam się do swojego pokoju, gotowa ubrać się na pożegnanie nie tylko z Moshi, ale również z Ibikim.

Wiem, wiem, kończę w durnym momencie. Zabijcie mnie, proszę bardzo. :>

Mam parę ogłoszeń parafialnych!

Po pierwsze jestem w szoku – 50 obserwatorów! Dziękuję! Zaczynając pisać tę historię nawet mi przez myśl nie przeszło, że może być Was tutaj aż tylu! Szok, szok, niezmiernie miły i łechcący moją twórczą stronę, szok! Dzięki wielkie! :)

Po drugie – na Narutomanii pojawiła się mała sonda. Baranku bierze w niej udział i jeśli uważacie, że mój blog mógłby ozdabiać tablicę tejże strony jako „blog maja”, zapraszam do głosowania. :3

Po trzecie – zbliża się sesja. Tak, kochani, ta żmija jest już tylko o krok za mną i zaraz mnie dopadnie, dlatego pewnie zniknę tak do końca czerwca. .____. Ale potem wrócę z pełnią sił i zaserwuję Wam taki ostatni rozdział, że aż umrzecie z wrażenia! (Taaa, chciałabym. xD) W każdym razie postaram się zakończyć Baranku tak, żebyście mieli o czym czasem wspominać. :)

Chyba tyle. Dziękuję jeszcze raz za to, że jesteście tu ze mną w tak licznym gronie, oraz za Wasze cudowne komentarze, które tak mnie podbudowują. Jesteście wspaniali!

Buziaki!