17. Szpital

W moim odczuciu sytuacja była dramatyczna. Spotkanie dwóch samców alfa, zazdrosnych o tę samą dziewczynę, która przed chwilą płakała przez jednego z nich, niezaprzeczalnie oznaczało kłopoty. Ibiki mierzył wzrokiem Madarę i mogłam się domyślić, że Uchiha odpłacał mu się z nawiązką. Znalazłam się w potrzasku, dosłownie: między dwoma, wielkimi ciałami mężczyzn; oraz w przenośni: kogo miałam bronić? Wybór był prosty i trudny jednocześnie. Postawienie się Ibikiemu było pomysłem wyjątkowo durnym, z drugiej zaś strony proszenie Madary, by zostawił mnie z nim samym, podczas gdy wiedział, jak bardzo Morino mnie zranił, wydawało się być nie do pomyślenia. Jaki z tego wniosek? To ja musiałam uciec. I zostawić ich sobie samych, niech się zatłuką na śmierć. Upiekłabym dwie pieczenie na jednym ogniu – ja byłabym bezpieczna, a moje problemy raz na zawsze by wyparowały, a właściwie zgniły pod ziemią.

Ale niespecjalnie chciałam, żeby Madara umierał.

Ibiki to inna sprawa.

Musiałam zacząć działać, bo znajdowałam się na linii ataku i bałam się, że kumulująca się w nich złość zaraz eksploduje.

– Możesz nas zostawić na chwilę samych? – poprosiłam Morino. Zerknął na mnie z powagą i gniewnie zmarszczył brwi.

– Płakałaś – zauważył. Przyłożył dłoń do mojego policzka. Wzdrygnęłam się; nienawidziłam jego dotyku. – Zrobił ci coś? – Głową skinął w kierunku Madary.

Uchiha prychnął.

– Nie – odparłam szybko. – Proszę, Ibiki, zostaw nas samych.

– Nie słyszałeś? – wtrącił się Madara i przerwał ckliwą scenkę. Odtrącił Morino do tyłu, stając pomiędzy nami. – Zostaw ją.

– Żaden pajac nie będzie mi mówił, co mam robić – sarknął Ibiki. Złapałam się za głowę. Sytuacja wymknęła się spod kontroli. Ja już nie grałam w tym przedstawieniu, teraz liczyła się tylko tamta dwójka.

– Kim ty kurwa jesteś, co? – ryknął Madara. – Wiem, co jej zrobiłeś, więc z łaski swojej odpierdol się, dobra?

Morino rzucił mi wyzywające spojrzenie. Pokręciłam niemo głową w geście rozpaczy. Uchiha nic nie wiedział a Ibiki zapragnął to wykorzystać. Musiałam reagować, bo inaczej prawda wyjdzie na jaw.

– Wiesz? – Morino uśmiechnął się z kpiną. – Wiesz o wszystkim, co jej niby zrobiłem?

Nie musiałam patrzeć na Madarę, żeby wiedzieć, jak bardzo się spiął. Zaciskał mocno pięści, walcząc z furią drzemiącą w jego organizmie.

– Dobra, stop – wtrąciłam się i weszłam między nich. – Koniec tego durnego zachowania, jasne? Ty – wskazałam palcem na Ibikiego – idź do środka, zaraz do ciebie przyjdę. A z tobą – zwróciłam się do Madary – muszę jeszcze chwilę porozmawiać.

– Od kiedy jesteś taka waleczna, co? – zakpił Morino. Pokręciłam głową, ale ten nic sobie z tego nie robił. Chciał mi dopiec. Czułam to każdym skrawkiem ciała, całym sercem i umysłem. Zrobi wszystko, żeby mnie zgnoić przed Madarą.

– Odpuść, dobra? – warknęłam.

– Kiedy w końcu powiesz im prawdę? W końcu to twoi przyjaciele, powinni wiedzieć, kim tak naprawdę jesteś.

– Byłam – podkreśliłam. – Zresztą to nie twoja sprawa. Idź do środka – wycedziłam.

Madara stał obok i przyglądał się nam ze zdumieniem. Kompletnie nie wiedział, o co chodzi, a mi wcale nie uśmiechało się tłumaczenie z przeszłości. Chciałam o tym zapomnieć, a już na pewno nie mówić mu o tym w takich warunkach i pod taką presją!

– Możesz mi wyjaśnić, co tu jest grane? – Uchiha pociągnął mnie za ramię, bym stanęła z nim twarzą w twarz. – O czym on mówi?

Zacisnęłam usta, walcząc z napływającymi łzami. A więc to jednak ten dzień? To dziś wszystko miało się wydać? Mój sekret, moja przeszłość, mój koszmar?

– Reiko.

– Przestań – syknęłam. – Po prostu przestań. Nie chcę o tym rozmawiać.

– Co jej zrobiłeś, gnoju?

Nim się zorientowałam, Madara złapał Ibikiego za poły bluzy i przyciągnął w swoim kierunku. Ich wykrzywione w gniewie twarze znajdowały się blisko siebie; walka na oczy zaraz miała się przerodzić w solidne mordobicie.

– Dużo by wymieniać – prychnął Ibiki i sprytnie wywinął się z chwytu Madary, jednocześnie wymierzając pierwszy cios. Uchiha dostał z łokcia w twarz. Odsunął się od nas na metr, rażony siłą uderzenia, a następnie z furią rzucił na Ibikiego. Odskoczyłam od nich i pisnęłam, rozglądając się za ewentualnym ratunkiem, ale nikt nie zamierzał wtrącać się w walkę dwóch goryli, z obawy, że im też się dostanie.

Madara zamachnął się, jednak Morino sprytnie zblokował jego atak prawą ręką i lewą uderzył go pod żebrami. To jakby nie zrobiło na Uchice wrażenia; chwycił przeciwnika za kark i próbował wbić mu kolano w brzuch, co jednak skończyło się ostatecznie na przymusowym odskoczeniu napastników od siebie. Obaj dyszeli wściekle a w ich oczach malowała się żądza zlania komuś mordy.

– Przestańcie! – pisnęłam. Moje słowa nie dotarły do nich. Rozejrzałam się, desperacko szukając pomocy, a tymczasem Madara padł na ziemię z krwawiącym nosem.

– Ibiki dosyć! – wrzasnęłam. Wbiegłam między przeciwników i położyłam mu dłonie na ramionach z nadzieją, że nad nim zapanuję. Tak jak się spodziewałam: Morino uspokoił oddech i oderwał wzrok od Madary. – Dosyć, proszę. Przestań.

Zerknęłam niepewnie za siebie; Uchiha zdążył się już podnieść. Przykładał rękę do nosa; cały był umaziany we własnej krwi.

– Dosyć – poprosiłam obojga. Łzy lały się z moich oczu strumieniami, serce waliło jak oszalałe, drżałam na całym ciele i dostałam ataku paniki. Widok poturbowanego Madary złamał mi serce. Chciałam do niego podbiec i przytulić, ale nie mogłam. To by rozwścieczyło Ibikiego. – Proszę cię, przestań. – Odwróciłam się do Morino. Już nie był tak podkurwiony, jak przed chwilą. Musiałam to wykorzystać. – Błagam cię, daj nam minutę. Zaraz do ciebie przyjdę.

– Chyba żartujesz.

Mocne szarpnięcie za ramię dało mi do zrozumienia, że Madara się podniósł i nie zamierzał odpuścić. Zamachnął się solidnie; Ibiki zblokował cios. Uchiha wcisnął mu pięść w żebra, powtarzając swój atak kilkukrotnie, a następnie pchnął osłabionego Morino i zadał mu cios prosto w szczękę. Mężczyzna zatoczył się do tyłu, a gdy dostał jeszcze raz, tym razem w lewe oko, wpadł w szał. Ocknął się z krótkotrwałego letargu i zaczął naparzać pięśćmi na Madarę, kompletnie nad sobą nie panując. Słyszałam ich złowrogie warknięcia, widziałam prężące się mięśnie i zawładnięte furią twarze. Nigdy w życiu tak się nie bałam. Nie wiedziałam już, kto kogo bije, kto mocniej oberwał, kto za chwilę padnie na żwir. Zachowywałam się jak idiotka – przyłożyłam dłoń do ust i błagałam cicho, żeby przestali, żeby ten koszmar się skończył.

Cholernie bałam się o Madarę.

Zakochałam się.

Nie chciałam go stracić.

Musiałam mu pomóc.

Ale się bałam. Tak bardzo. Tak okropnie. To mnie paraliżowało.

Madara odleciał do tyłu. Zarył głową o krawężnik i zamarł w takiej pozycji, z rękami rozrzuconymi w bok, z pokrwawioną twarzą i furią wymalowaną na ustach.

– Nie – jęknęłam i przeniosłam wzrok na Ibikiego. Dyszał wściekle, pochylając się nad nieruchomym ciałem Uchihy. Tak samo jak jego przeciwnik – był mocno obity.

To wszystko trwało wieczność. Przemieniło się w najgorszy z możliwych koszmarów. Stało się czymś, o czym nigdy nie byłabym w stanie pomyśleć. Nie wierzyłam. Nie chciałam. Nie umiałam.

– Madara – wyszeptałam i na wpół przytomna, opadłam obok chłopaka. Ibiki przestał w tym momencie istnieć. Liczył się tylko Uchiha. – Madara, błagam. Błagam.

Chłopak otworzył oczy i popatrzył na mnie zamroczony; widać było, jak bardzo wszystko go bolało. Chyba jeszcze nigdy tak nie dostał.

– Madara. – Pogłaskałam go po policzku i wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Brunet drżącą ręką mnie objął i pogładził po włosach. – Przepraszam. Przepraszam cię. Przepraszam.

– Baranku…

– Zbieraj się, Ryusaki. – Ibiki pociągnął mnie za koszulkę. Podniosłam się tylko po to, żeby zaraz wyrwać się z jego uścisku.

– Ty cholerny draniu! – krzyknęłam i uderzyłam go z otwartych dłoni w klatkę piersiową. – Co ty zrobiłeś! Jak mogłeś?!

– Nie histeryzuj.

– Zamknij się! Nie pozwolę ci zniszczyć mojego życia po raz kolejny, rozumiesz?! Nie pozwolę! Pójdziesz siedzieć! Dostaniesz to, co ci się należy!

– Zamknij się, do cholery.

Ibiki pociągnął mnie mocno za włosy, przez co musiałam odgiąć głowę. Obezwładnił mnie tym jednym ruchem. Zawsze tak robił. Zawsze.

Nie tym razem, Morino.

Zbierając wszystkie swoje siły i całą złość, kopnęłam go w piszczel. Ibiki odruchowo mnie puścił, a ja w tym czasie zdążyłam podbiec do podnoszącego się Madary.

– Zabiję gnoja – wysyczał mi wprost do ucha.

– Nie teraz, dobrze? Pozwolę ci na to, ale nie teraz.

Byłam spanikowana, nie wiedziałam, co robić. Chciałam stąd po prostu uciec, a wiedziałam też, że Madara nie będzie w stanie wsiąść na motocykl. Musiałam zadzwonić po Paina.

– Zostaw go, Ryusaki. Inaczej…

– Inaczej co? – krzyknęłam. – Powiesz im prawdę? A proszę bardzo! Sama się do wszystkiego przyznam! – Popatrzyłam kątem oka na Madarę, przełknęłam łzy i upokorzyłam się na całej linii: – Uwodziłam facetów, dosypywałam im jakiś prochów do drinków i kradłam im kasę. Na imprezach u znajomych kradłam kasę. Wykorzystywałam swoje wdzięki tylko po to, żeby on – wskazałam głową na Ibikiego – był zadowolony. Poniżałam się w każdy możliwy sposób tylko po to, żeby zdobyć dla niego te cholerne pieniądze, bo później lądowaliśmy w łóżku i było, kurwa, wspaniale! Byłam suką i dziwką, tylko dlatego, że się zakochałam! Coś jeszcze? Coś jeszcze mam mu powiedzieć?! Nie? To teraz się ode mnie odpierdol, do cholery! Raz na  z a w s z e!

Cisza. Ibiki mierzył mnie morderczym spojrzeniem.

Madara zesztywniał, ciężko dyszał i wpatrywał się uporczywie w żwir. Nie chciał wierzyć w to, kim był jego baranek. Sama nie chciałam w to wierzyć. Boże, jak bardzo nie chciałam…

– Reiko – wyszeptał słabo. Moje serce krwawiło. Pragnęłam zapaść się pod ziemię, umrzeć. To nie mogło się dziać naprawdę! – O czym ty mówisz?

– Niezłe przedstawienie, Ryusaki – skomentował Ibiki z pełnym kpiny uśmiechem. – A teraz wskakuj na motor, mamy do obgadania warunki naszego kolejnego numeru.

Dłoń Madary mocno zacisnęła się na moim ramieniu.

– Chyba kpisz – wysyczałam. – Po tym wszystk…

– Wiesz dobrze, że potrafię wyeliminować coś, na czym ci zależy – zauważył z chorą powagą w oczach. Oblało mnie zimno tak uporczywe, że z trudem utrzymywałam się jeszcze na nogach. – Czekam.

Ibiki poszedł w kierunku swojego motoru, po drodze ścierając krew z twarzy podkoszulkiem. Wiedziałam, że nie da mi spokoju. Musiałam z nim jechać.

On naprawdę mógł zabić Madarę.

– Przepraszam – wyszeptałam. – Tak bardzo cię przepraszam.

– Reiko…

– Przepraszam – przerwałam mu i pomogłam usiąść na krawężniku. Uchiha wyglądał jak wrak człowieka. Z całą pewnością miał złamany nos, z którego sączyła się leniwie krew. Warga została w kilku miejscach rozcięta, a pod prawym okiem tworzyła się już porządna śliwa. Nigdy nie widziałam go w gorszym stanie. Po żadnej walce nie wyglądał w ten sposób. Ba! On chyba nawet nigdy nie został tak na poważnie uderzony!

Świadomość, że jego katem okazał się być Ibiki, nieprzyjemnie ściskała moje serce.

– Zadzwoń po pogotowie – rozkazałam i wyswobodziłam się z jego rąk. Pozwolił mi na to nadzwyczaj łatwo – wciąż był w szoku. Zerknęłam przy okazji na wpatrującego się w nas obcego mężczyznę, co upewniło mnie, że Madara będzie bezpieczny. – Musi cię zobaczyć lekarz, to nie wygląda dobrze.

– Reiko…

– Daj znać też Painowi. Zgadam się z nim potem i cię odwiedzę, obiecuję.

– Reiko…

– Przepraszam – położyłam mu dłon na ustach i zacisnęłam mocno powieki, spod których kolejny raz sączyły się łzy. – Przepraszam.

Wstałam najszybciej jak tylko mogłam, byleby ten nie zdążył mnie złapać. Nie oglądając się za siebie, podbiegłam do Ibikiego. Słyszałam nawoływania Madary, jego głośne i rozżalone „baranku” i niemal wyłam z rozpaczy, zapinając kask i wsiadając na motocykl jego oprawcy. To był zdecydowanie najtrudniejszy moment w moim życiu. Zostawienie tam Uchihy, pobitego, z natłokiem myśli, rozczarowanego moją postawą, sprawiło mi ból podobny do tego, gdy straciłam dziecko.

A jednak, zrobiłam to. Odjechałam z Ibikim.

Byłam najgorszym człowiekiem na świecie.

*

Siedziałam na trawie, z podkurczonymi nogami, skąpana w promieniach słonecznych. Przyjemny wietrzyk otulał moje policzki, na których łzy zdążyły już zaschnąć. Obejmowałam się ramionami i nieobecnym wzrokiem wpatrywałam w dal. Przede mną rozpościerała się ogromna łąka. Trawa, spalona nieco od słońca, kołysała się w rytm wiatru, jak gdyby chcąc wyciszyć moje nerwy.

Niewiele to dawało.

Drżałam z nadmiaru emocji i przerażenia; cały czas zastanawiałam się, jak radzi sobie Madara. Czy zazdzwonił po pogotowie? Po Paina? Czy ktoś z kawiarni mu pomógł? Czy nie stracił przytomności?

Czy nieodwołalnie mnie znienawidził?

Drażniła mnie cisza i chodzący za moimi plecami Ibiki. Słyszałam jego ciężkie kroki i wciąż niespokojny oddech.

Ogarnęła mnie dziwna melancholia. Piękno krajobrazu i rozdzierający mnie smutek, przekładany strachem i obrzydzeniem do samej siebie, dały naprawdę dziwną mieszankę. Nie wiedziałam, co tutaj robię. Obwiniałam się o pozostawienie Uchihy samego, a jednocześnie byłam spokojna, bo Ibiki nie zrobił mu krzywdy.

Może i Madara mnie nienawidził, ale przynajmniej żył.

– Dziś w nocy zmarła moja matka.

Coś we mnie pękło. Schowałam twarz między kolanami i mocno ścisnęłam dłońmi ramiona. Rozpłakałam się kolejny raz tego cholernego dnia. Przepełnił mnie niepojęty ból. Odniosłam wrażenie, że wraz z jej śmiercią umarła jakaś cząstka mnie, pozostawiając po sobie niewyobrażalną, przerażającą pustkę.

Moshi… Nie ona z tej dwójki zasłużyła na śmierć.

– Reiko. – Ibiki odchrząknął. Poczułam jego ciepło obok siebie i wzdrygnęłam się, ale pozostałam na miejscu. – Reiko, ja przepraszam.

– Przepraszasz? – prychnęłam. – Za co? Za spieprzenie życia?

– Za pobicie tamtego kolesia.

Patrzyłam na niego z tak wielką nienawiścią, że aż mnie od niej mdliło.

– Chciałeś go zabić.

– W życiu bym nikogo nie zabił – warknął. Spiął wszystkie mięśnie swojego ciała.

– Nie? – Głos mi się załamał. – A nasze dziecko?

– To jeszcze nie był żywy człowiek.

– Był! – wrzasnęłam. Rozpacz wdarła się do mojego gardła. – Nosiłam nasze maleństwo pod sercem! A ty tak po prostu…

– Widać mamy inne spojrzenie na tę sprawę.

– Na nasze dziecko, kretynie! To było nasze dziecko! I nie próbuj zagłuszyć w ten sposób swojego sumienia! Zabiłeś żywą istotę! Jemu… Jemu już biło serduszko…

– Jemu?

– Dziecku – sprostowałam. – Nie zdążyłam poznać płci.

Ibiki zamilkł. Cisza rozrywała mi serce. Chciałam ryczeć, krzyczeć, zamknąć się w sobie, ale tylko wpatrywałam się w dal, przygryzałam wargi z nerwów i cicho łkałam.

To wszystko wróciło. Cały ból związany z moim rzekomym poronieniem.

Strata dziecka była dla mnie największym horrorem, z jakim przyszło mi się zmierzyć. Pamiętam ten dzień idealnie, nie potrafiłam go wymazać. Śnił mi się po nocach. Atakował za dnia. Odbierał oddech, ciął serce, łamał kości. Cierpiała nie tylko dusza – całe moje ciało wiło się w konwulsjach na szpitalnym, a później również moim własnym, łóżku, przejęte panicznym płaczem i bólem. Straciłam dziecko. Straciłam też Ibikiego, z czym wtedy nie mogłam się pogodzić. Nie wierzyłam, że mi to zrobił. Że naprawdę dał mi te cholerne tabletki. Skurwiel. Tchórz.

A ja byłam głupia, bo i tak go kochałam.

Starłam łzy, gdy Morino westchnął. Odważył się podjąć rozmowę.

– Muszę wrócić i zorganizować jej pogrzeb – zauważył cicho. – Dam ci znać, jak ustalę datę.

Ibiki podniósł się z trawy i podszedł do motocyklu. Jego wzrok wypalał dziurę w moich plecach.

– Przykro mi – powiedziałam. – Naprawdę. Moshi była wspaniała.

– Wiem.

– Nie rozumiem, dlaczego wyrosłeś na takiego skurwiela.

– To też wiem. I też tego nie rozumiem.

– To dobrze. – Uśmiechnęłam się posępnie pod nosem. Nie pozostało mi nic innego, jak ironia. Zawsze tym się broniłam. A przynajmniej wtedy, kiedy z Ibikim tworzyliśmy jeszcze świetną, kochającą się parę.

– Naprawdę chciałem zdobyć te pieniądze dla niej. Teraz, kiedy jej już nie ma… – Niemożliwe… – Chyba powinienem wreszcie nauczyć się żyć bez ciebie.

– Powinieneś – potwierdziłam. Podniosłam się z trawy, otrzepałam pośladki i powoli podeszłam do Ibikiego. Siedział na motocyklu i wyglądał jak zbity pies. Miał podbite prawe oko, spuchnięty nos i rozciętą wargę. Oprócz tego kurczył się z bólu – najwyraźniej Madara porachował mu żebra. – Co tam robiłeś? Jak mnie znalazłeś?

Morino uśmiechnął się, ale zaraz skrzywił. Emocje opadły, adrenalina wyparowała, pojawiło się cierpienie.

– Wysłałem ci smsa z nazwą tej kawiarni – odparł. – Nie miałem pojęcia, że tam będziesz, przysięgam. A nie miałem co robić, dlatego przyjechałem wcześniej, żeby ją obejrzeć i, no nie wiem, czekać na ciebie. Po prostu.

– Rozumiem. – Skinęłam głową. – Nigdy ci nie wybaczę tego, co mu zrobiłeś.

Oczy Ibikiego pociemniały ze złości, ale chłopak potulnie spuścił głowę.

– Ja… Ja też sobie nigdy nie wybaczę – powiedział cicho i sięgnął ręką do mojego brzucha. Ogromna łapa zacisnęła się na moim sercu, a druga powywijała jelita na setki możliwych sposobów. Ten skurcz żalu był nie do zniesienia. – Podrzucić cię gdzieś? – Wyprostował się. Na jego twarzy znowu pojawiła się obojętność.

Rozejrzałam się dookoła. Znajdowaliśmy się gdzieś pod miastem i nie wyglądało na to, żeby tą drogą jeździły jakieś autobusy, a nie uśmiechało mi się iść z buta do mieszkania Deidary. Nawet nie wiedziałam, gdzie tak naprawdę miałabym się kierować, bo jadąc tu z Madarą, prawie cały czas miałam zamknięte oczy.

– Obiecaj mi – poprosiłam, przełykając łzy. – Obiecaj, że dasz mi spokój.

Ibiki westchnął głośno i zacisnął usta ze zdenerwowania. Błagałam w myślach, żeby zrozumiał swoje błędy i się wreszcie ode mnie odczepił.

– Przyjedź na jej pogrzeb – poprosił. – Obiecuję, że potem już nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

Na taki układ mogłam przystać.

*

Ibiki zatrzymał motor przed mieszkaniem Deidary. W ciszy odpięłam kask i stanęłam na chodniku. Nogi nadal mi się trzęsły a serce kołatało jak oszalałe. Nie do końca wierzyłam, że Morino da mi spokój. To nie było w jego stylu, on nie odpuszczał. Nigdy. Ale tak bardzo chciałam się od niego uwolnić, że podświadomie uwierzyłam w jego słowa i starałam się uspokoić samą siebie. Zaufać mu. Ten ostatni raz.

– Zadzwonię do ciebie, jak ustalę datę pogrzebu – powtórzył zachrypniętym głosem.

– Okej.

– Jeszcze raz przepraszam. Za tego kolesia – dodał szybko. – I w sumie, to chyba za wszystko.

– Nie czas na takie rozmowy – zauważyłam. – Zostawmy to za sobą. Nie chcę tego rozpamiętywać.

Ibiki skinął głową ze zrozumieniem. Nie pojmowałam zmiany, jaka w nim zaszła. Przecież on był skurwielem. Nie przepraszał. Niczego nie żałował Zabił nasze dziecko z premedytacją. Zmuszał mnie do kradzieży. Stopniowo zabijał we mnie poczucie własnej wartości i stwarzał sobie marionetkę, gotową skoczyć za nim w ogień. Bez skrupułów zniszczył mi życie, a teraz nagle za to przepraszał?

Dobrze. Zmarła mu mama, rozumiem. Ale on nie był typem mężczyzny, którego mogło cokolwiek zmienić. Wliczając w to śmierć rodzicielki.

Albo stał się cud, albo Ibiki knuł coś o wiele gorszego.

Morino nic nie mówiąc schował zapasowy kask, odpalił motocykl i nieśpiesznie ruszył przed siebie. Patrzyłam chwilę na jego masywne plecy, obejmując się ramionami i czując, że coś się definitywnie zmieniło. Nie byłam jednak pewna, czy na lepsze, czy na gorsze.

Z jednej strony ulżyło mi, bo prawda w końcu wyszła na jaw, co prędzej czy później i tak by się stało. Nie musiałam dłużej ukrywać swojej przeszłości i udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy tak nie było. Z drugiej jednak została jeszcze rozmowa z Madarą, który z całą pewnością zdążył mnie znienawidzić i być może nawet nie będzie chciał mnie słuchać. A mnie nie zależało teraz na niczym innym, niż wyjaśnieniu mu wszystkiego na spokojnie.

Nie w taki sposób chciałam mu powiedzieć, kim przez jakiś czas byłam. Nie w taki.

Zwróciłam się powoli w stronę mieszkania Deidary. Nie wiedziałam, czy chłopak był w środku i miałam szczerą nadzieję, że nie. Nie chciałam mu się tłumaczyć z mojego podłego humoru. Nie, póki nie porozmawiam z Madarą. Tylko o tym teraz myślałam.

Na moje szczęście, Dei gdzieś wyszedł. Mogłam na spokojnie usiąść pod jedną ze ścian i się rozkleić. Wyrzucić z siebie cały ból i cierpienie, które zadał mi Ibiki oraz moja własna naiwność. Wypłakać żal, z jakim odjeżdżałam, zostawiając zakrwawionego Madarę na parkingu. Wykrzyczeć sobie, że jestem idiotką. Aż w końcu uspokoić się i dostrzec, że na rękach mam czyjąś krew.

Wzięłam szybki, chłodny prysznic, wysuszyłam włosy i nałożyłam na twarz trochę pudru. Czułam, że znów się rozkleję rozmawiając z Uchihą, dlatego zrezygnowałam z malowania oczu czy nakładania podkładu. Zresztą… Jego mój wygląd już raczej nie interesował. Podobnie, jak cała moja osoba. Byłam pewna, że pojadę do niego i będę błagać, by poświęcił mi chociaż minutę. Ale zasługiwał na wyjaśnienia. Nawet, jeśli miałam się przed nim kajać.

Nim zdążyłam wyjść z mieszkania, rozdzwoniła się moja komórka. Z niezadowoleniem uniosłam słuchawkę do ucha.

– Gdzie jesteś? – Konan niemal warknęła w telefon. Słyszałam w tle jakiś szum; musiała być gdzieś na zewnątrz.

– W mieszkaniu Deidary – odparłam cicho. Głos zaczynał mi drżeć.

– Bogu dzięki! Kurde, Rei, co się stało? Madara zadzwonił do Paina i powiedział, że się z kimś pobił o ciebie, że jest raczej w kiepskim stanie i prosił, żeby przyjechał. I powiedział, że ty pojechałaś z tym drugim, że chyba mu Ibiki było. I mówił, że wyglądałaś jakbyś miała umrzeć, że wyraźnie się go bałaś a on nie mógł cię zatrzymać, bo był półprzytomny i naciskał, żeby cię znaleźć, że Ibiki może cię skrzywdzić, że byłaś przerażona, w kółko to powtarzał. Reiko, o co chodzi?

– Madara rzeczywiście pobił się z Ibikim – powiedziałam. Wzięłam głęboki wdech i pomasowałam lewą dłonią czubek nosa. – A ja rzeczywiście…

– Odjechałaś z tym gnojem – dokończyła za mnie Konan. Skinęłam głową, wiedząc, że i tak tego nie zauważy.

Czułam się jak gówno.

– Nie miałam wyjścia – jęknęłam. Po moich policzkach znów popłynęły łzy bezsilności, rozpaczy i strachu. Targało mną tyle uczuć, że aż nie wiedziałam, które z nich było najgorsze.

– Wiem, Rei, wiem. – Tenshi automatycznie zmieniła swój ton głosu. Była zła, ale nie na mnie. Na Ibikiego. Za to, co zrobił mnie i Madarze. – Spokojnie, Rei, nie płacz. Wiem, że łatwo mi mówić, ale płacz teraz niewiele ci da. Postąpiłaś słusznie, rozumiesz? Może Uchiha tego jeszcze nie wie, bo jest w szoku, ale uważam, że podjęłaś właściwą decyzję. Obie wiemy, do czego zdolny jest Ibiki, jak ktoś mu się sprzeciwia.

– Właśnie.

– Posłuchaj… Madara jest teraz w szpitalu, właśnie tam jadę.

– Co z nim?

– Pain mówił, że zabrało go pogotowie. Ktoś z tej knajpy był świadkiem ich bójki i powiedział, że Madara dość mocno uderzył głową o krawężnik.

– Tak. Konan, nawet nie wiesz, jak ja się o niego bałam. On na chwilę stracił przytomność. – Przyłożyłam dłoń do ust i potrząsnęłam z roztargnienia głową. – Mam nadzieję, że nic mu nie będzie. Zabiję się, jeśli…

– Spokojnie, ej. Był przytomny, gdy przyjechała karetka. I podobno normalnie funkcjonował.

– Skąd wiesz?

– Pain rozmawiał z lekarzem. Wzięli go teraz na jakieś badania, ale mówię ci Rei, uspokój się. Przyjedź do nas, dobra?

– W którym szpitalu jest? – Drżałam z nerwów i strachu. Bałam się o życie chłopaka, i że nigdy mi tego nie wybaczy. Tak cholernie się bałam…

– Koło naszej uczelni – odparła Konan. – Zadzwoń, jak będziesz blisko, to po ciebie wyjdę. Dobra?

– Dobra.

– No. To teraz wytrzyj łzy i czekamy. Do zobaczenia, Rei.

Dziewczyna rozłączyła się, a ja uderzyłam głową w ścianę. Ostatnio za często miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Podobnie podle czułam się, gdy Ibiki zrobił mi największe świństwo na świecie. Tak samo nie byłam w stanie nic zrobić i bałam się odrzucenia. Wtedy ze strony rodziców i przyjaciół; teraz – ze strony Madary. I wcale bym się nie zdziwiła, gdyby tym razem wszystko jeszcze bardziej się spieprzyło.

Zebrałam się w sobie, otarłam twarz i wyszłam na ulicę. Czerwone oczy skryte pod ciemnymi okularami nie przyciągały spojrzeń przechodniów, co w tej sytuacji było mi jak najbardziej na rękę. Nigdy nie lubiłam zwracać na siebie uwagi, a już zwłaszcza, gdy byłam w tak beznadziejnym nastroju. Chciałam przemknąć do szpitala niezauważona, zapanować nad szalejącymi myślami i ułożyć przeprosinową mowę, jednak żadna z tych rzeczy nie została spełniona.

Kilka osób rzucało mi zaintrygowane spojrzenia – pociągałam nosem i od czasu do czasu przecierałam oczy.

Moje myśli były wszędzie – przy Madarze, Ibikim, Moshi i moim nienarodzonym dziecku.

Przeprosinowa mowa wcale nie chciała się ułożyć.

Wsiadłam do autobusu pełnego ludzi. Jedni śmierdzieli potem, inni tandetnymi perfumami. Mieszanka ta spowodowała, że w moim organizmie zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Oblał mnie zimny pot, żołądek powykręcał się jeszcze bardziej a ciałem wstrząsnął solidny dreszcz. Zachciało mi się rzygać. I to nie tylko ze smrodu, ale również z nerwów.

Z każdą minutą byłam bliżej Madary.

Każdy kolejny przystanek uświadamiał mnie, że niedługo spojrzę w jego zawiedzione oczy i zostanę zrugana za chorą przeszłość, ukrywanie faktów i przeklęte oszustwa.

Z każdym otwarciem drzwi czułam, że za niedługo coś się skończy. Bynajmniej nie chodziło o moją podróż autobusem, bo ta zakończyła się dość szybko.

Stanęłam przed wielkim szpitalem i drżałam na całym ciele. Spoglądałam w okna; w co poniektórych stali pacjenci i wpatrywali się w tylko im wiadome punkty. Wyglądali przerażająco w jasnych piżamach, ze smutnymi twarzami i otuleni szpitalną scenerią.

Trzęsącymi się dłońmi wykręciłam numer Konan. Przyjaciółka odebrała po pierwszym sygnale i szybko oznajmiła, że już po mnie idzie. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, rozłączyła się i zostawiła mnie jeszcze na chwilę z własnymi myślami.

Dziewczyna pojawiła się w ekspresowym tempie. Przytuliła mnie mocno do siebie, dając chwilowe ukojenie i poczucie bezpieczeństwa. Zacisnęłam zęby, żeby przypadkiem znowu się nie rozpłakać, ale byłam dziś na tyle słaba i psychicznie wycieńczona, że nie powstrzymałam łez.

– No wiem – powiedziała, głaszcząc mnie po plecach. – Ale spokojnie, przejdziemy przez to razem, Rei.

– Gdybyś ty ich widziała – wyłkałam, zaciskając na jej koszulce dłonie. – Byłam pewna, że się pozabijają.

– Ale tego nie zrobili, więc nie ma co o tym myśleć. Jasne? – Konan odsunęła mnie od siebie na długość swoich rąk i skinęła z uśmiechem głową. – Nie rycz, bo jeszcze wystraszysz Madarę. Wyglądasz paskudnie.

Zaśmiałam się nerwowo i otarłam łzy.

– A teraz powiedz mi, co się stało.

Opowiedziałam jej wszystkie wydarzenia dzisiejszego dnia z najdrobniejszymi szczegółami: rozmowę z Madarą, moje wyjście z kawiarni, spotkanie Ibikiego, bójkę, odjechanie z Morino, wiadomość o śmierci Moshi i moją decyzję, że pojadę na jej pogrzeb. Za to ostatnie Konan z trudem powstrzymała się od zwyzywania mnie najgorszymi inwektywami, jakie znała.

– Chcę się z nią pożegnać – wyjaśniłam, pociągając żałośnie nosem. Przestałam płakać, ale katar wciąż nieprzyjemnie się w nim kotłował. – Zrozum mnie.

– Rozumiem – przyznała z ociąganiem Konan. – Po prostu boję się, że on coś knuje.

– Spokojnie. Poproszę Senju żeby mi towarzyszli i nie spuszczali z oka. Nie dam się w nic wrobić… Zresztą nieważne. – Wzięłam głęboki oddech i odważyłam się spojrzeć na szpital. Do tej pory unikałam tego jak ognia. – Co z Madarą?

– Jest na badaniach – odpowiedziała krótko Konan. Łypnęłam na nią ze złością, bo wyraźnie nie chciała mi o czymś mówić. – Przestań – fuknęła.

– Powiedz mi prawdę.

Dziewczyna przewróciła oczami i podparła się pod boki – często tak robiła, jak chciała się od czegoś wymigać.

– Powiedziałam. Ma robiony tomograf głowy.

– Kurna. – Przejechałam dłonią po głowie i znów zerknęłam na szpital.

– Lekarze podejrzewają wstrząśnienie mózgu – dodała cicho. Popatrzyłam na nią ze złością, a następnie ruszyłam w kierunku drzwi wejściowych.

– To nic takiego – warknęłam przez łzy. Chciałam wierzyć, że ma najłagodniejszy z możliwych urazów głowy, że nic mu nie będzie, że wyjdzie z tego bez szwanku. Ale gdy tylko przypominałam sobie, jak mocno uderzył się o krawężnik, nachodziły mnie najgorsze myśli. – Nic mu nie będzie.

– No pewnie, że nic – dodała z lekka przestraszona Konan. – Poleży trochę i będzie dobrze.

– Właśnie – syknęłam. – Właśnie.

Weszłyśmy do holu szpitala. W ciszy skierowałam się za przyjaciółką na drugie piętro. Moim oczom ukazał się wielki, niebieski napis: ODDZIAŁ NEUROLOGICZNY. Konan zadzwoniła do drzwi, które po chwili ktoś nam otworzył. Minęłyśmy kilka sal, aż w końcu dotarłyśmy do stojącego na korytarzu Paina. Jak tylko nas zauważył, zesztywniał i wpatrzył się we mnie tak intensywnie, że – tak, po raz kolejny tego dnia – zachciało mi się umierać. Obwiniał mnie o to, co się stało. Złość biła od niego na kilometr.

– Hej – powiedziałam cicho i odwróciłam wzrok. Konan podeszła do chłopaka i położyła mu dłoń na ramieniu. Szepnęła mu coś na ucho i pokręciła głową.

– Hej – odparł po chwili. Wbił dłonie do kieszeni spodni a jego spojrzenie minimalnie złagodniało. – Nic ci się nie stało?

– Nie. Dziękuję – odparłam skrępowana. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Jego najlepszy przyjaciel został skatowany przez mojego byłego chłopaka i to tak naprawdę bez żadnego, większego powodu. A ja jeszcze miałam czelność przychodzić i go odwiedzać…

– Spoko. Wiem, że to nie twoja wina – rzucił po krótkiej chwili ciszy Pain. – Po prostu martwię się o Madarę.

– Ja też – przyznałam niepewnie.

Między nami zapadło nieprzyjemne milczenie. Staliśmy w trójkę na długim korytarzu. Co chwila mijali nas lekarze, pielęgniarki, pacjenci i ich rodziny. Czułam się skrępowana i miałam wrażenie, jakby każdy wiedział, co zrobiłam; że to przeze mnie Madara znalazł się w szpitalu. Przeze mnie miał wstrząśnienie mózgu…

Nie wytrzymałam napięcia i skierowałam się pod okno. Przyjaciele zostali kilka metrów za mną, ja natomiast mogłam zerknąć na krzątających się po ulicy ludzi i sanitariuszy. Nie odprężało mnie to w żaden sposób, ale uwolniłam się od nieprzychylnego spojrzenia Paina i cholernego skrępowania, jakie między nami powstało. Mogłam odetchnąć i w jakimkolwiek stopniu przygotować się na rozmowę z Madarą.

Wiedziałam, że Konan zerkała na mnie od czasu do czasu, ale dzielnie ją ignorowałam. Czułam się już wystarczająco podle, nie potrzebowałam jej troski i pełnych współczucia spojrzeń. Nie zasłużyłam na to – w końcu zostawiłam Madarę samego przed kawiarnią, a jemu naprawdę mogło się coś stać. Gdyby nie otrzymał pomocy…

Przycisnęłam pięść do ust, by znów się nie rozpłakać. Byłam emocjonalną, tykającą bombą i sama nie wiedziałam, kiedy zacznę płakać, a kiedy krzyczeć i histeryzować. Ta sytuacja mnie przerosła i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Nie miałam nawet sił, by walczyć ze swoimi słabościami.

W pewnym momencie usłyszałam głos Paina. Odwróciłam się gwałtownie, a moim oczom ukazała się otyła pielęgniarka i Madara, siedzący na wózku inwalidzkim. Jego oko zostało opatrzone, rozcięte czoło zszyte a twarz obmyta z krwi, dzięki czemu wszelkie rany się uwidoczniły. Oprócz tego z sinego nosa wystawała wata, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że Ibiki mu go złamał.

Nie jego obrażenia były w tym wszystkim najgorsze. Madara patrzył na mnie w sposób, którego nie mogłam zinterpretować. Jego ciemne oczy wyjątkowo nie pozwalały się rozszyfrować, a postawa obolałego ciała nie wskazywała, czy był zły, czy raczej mu ulżyło na mój widok. Wiedziałam jedno: spojrzenie chłopaka mnie sparaliżowało do tego stopnia, że aż odpłynęła mi krew z twarzy.

Z Madarą widzieliśmy się raptem kilka sekund. Pielęgniarka zawiozła go do sali, a Pain i Konan natychmiastowo weszli za nimi. Ja nie miałam na tyle odwagi. Osunęłam się po ścianie i schowałam twarz w dłoniach, załamana stanem, w jaki Ibiki wpędził Madarę. Znienawidziłam Morino jeszcze bardziej. Siebie również.

Prawda była taka, że mogłam temu zapobiec. Zrobić cokolwiek, co by ich rozdzieliło i nie sprowadziło Uchihy do szpitala. Powinnam była od razu odjechać z Ibikim, dać mu się upokorzyć i pozwolić Madarze mnie znienawidzić, ale przynajmniej nie doszłoby do ich bójki, która mogła skończyć się naprawdę tragicznie. Uświadomiłam to sobie przed chwilą, gdy na widok Uchihy moje serce zostało rozszarpane na strzępy a płuca ściśnięte na tyle, że ledwo mogłam oddychać. Świadomość, że to wszystko moja wina, była druzgocąca.

– Przepraszam.

Uniosłam głowę i zerknęłam na kucającą przy mnie pielęgniarkę. Tę samą, która wprowadzała Madarę do sali.

– Wszystko w porządku? Potrzebuje pani pomocy?

– Nie, nie, dziękuję – odpowiedziałm szybko i wytarłam dłońmi policzki. Podniosłam się, nerwowo poprawiłam bluzkę i wymusiłam uśmiech. – Dziękuję.

– Na pewno? Nie wygląda pani najlepiej – odparła zmartwiona kobieta. Zagryzłam wargi, uśmiechnęłam się i wzruszyłam ramionami. Czułam się bezradna. – Pani jest od tego chłopaka z długimi, czarnymi włosami? – Skinęłam głową. – Spokojnie. Wyliże się z tego. Pewnie jutro wypiszą go ze szpitala.

– Ale co mu się stało? – spytałam. – To na pewno nic poważnego?

– Nie mogę udzielić pani dokładniejszych informacji, przepraszam. – Kobieta uśmiechnęła się niepewnie i położyła mi dłoń na ramieniu. – Ale naprawdę nie ma powodu do zmartwień. Nawet guz nie zostanie.

– Dziękuję – wyszeptałam. Pielęgniarka skinęła głową i odeszła, jednak nim całkiem zniknęła w korytarzu, jeszcze raz na mnie zerknęła. Uśmiechnęłam się do niej, więc zostawiła mnie samą.

Zwróciłam się w kierunku okna, by jeszcze raz nasycić głowę widokiem i choć na chwilę zapomnieć o spojrzeniu, którym obdarował mnie Madara. Kryło się w nim coś złego, co tylko mnie utwierdzało w przekonaniu, że chłopak pałał do mojej osoby czystą nienawiścią. Zabijała mnie ta myśl, ale próbowałam się pocieszyć, że przynajmniej nic poważnego mu się nie stało.

Odwróciłam się w kierunku sali Madary i przygryzając wargi ze zdenerwowania, obserwowałam prowadzące do niego drzwi. Nie miałam odwagi do niego wejść, dlatego cierpliwie czekałam, aż Konan i Pain z niej wyjdą. Nie trwało to długo. Jak tylko pojawili się w korytarzu, popatrzyli na mnie wyczekująco, a po chwili przyjaciółka niepewnie do mnie podeszła.

– Jak on się czuje? – spytałam, drżąc na całym ciele.

– Jest trochę obolały – przyznała Konan. Złapała mnie za łokieć i delikatnie pogładziła. – Idź do niego.

– Boję się – odpowiedziałam szybko. – Konan…

– Nie masz czego. Porozmawiaj z nim – zaleciła dziewczyna. Jej ciepłe oczy dały mi sporego, motywacyjnego kopa. – Nie bój się, Rei. I tak w tym stanie cię nie ugryzie – palnęła, a ja zdzieliłam ją w ramię, gdy dodatkowo się zaśmiała. – No już. Czeka na ciebie.

– Bardzo mnie nienawidzi? – spytałam jeszcze, idąc już w stronę Paina. Konan przewróciła oczami i uśmiechnęła się promiennie.

– Nie bardziej niż przed tym, jak dostał od Ibikiego w ryj.

Mimowolnie uniosłam kąciki ust, by zaraz znów zmizernieć. Stałam już przed salą Madary i dygotałam tak, jak nigdy.

– No dalej. – Konan machnęła pośpieszająco rękami, a ja złapałam za klamkę i pchnęłam drzwi. Weszłam do pomieszczenia z wzrokiem wbitym w podłogę i sercem w gardle. Od razu zostałam obarczona spojrzeniem Madary, jednak nie miałam na tyle odwagi, by podnieść wzrok. Zamknęłam za sobą drzwi i zamarłam – dosłownie nie umiałam się ruszyć. Zjadł mnie stres i żal do samej siebie. Bałam się, że jak spojrzę na Madarę, ujrzę jeszcze więcej ran i niewysłowionego bólu oraz niechęci, jaką do mnie czuł. Ba! Byłam tego pewna.

– Baranku.

Odwróciłam się powoli i nim zdążyłam zareagować, zostałam zamknięta w mocnym uścisku chłopaka. Zesztywniałam, pozwalając jednocześnie, by Madara głaskał mnie po głowie i przyciskał do swojego poranionego ciała.

I to przyjemne ciepło, które się we mnie rozlało…

Jak to możliwe, że on mnie nie nienawidził?

– Madara – jęknęłam i uniosłam ręce. Wtuliłam się w niego i rozryczałam jak dziecko. Histeryczny płacz odbierał mi oddech, ale Uchihy to w żaden sposób nie zrażało. Przytulał mnie mocno i raz po raz składał na głowie pocałunki. Nie wiedziałam już, dlaczego się trzęsę, ale chyba nie ze strachu. Raczej z ulgi i nie do opisania radości oraz miłości, która zawładnęła moim umysłem. I szoku. – Madara, przepraszam. Przepraszam cię… jaka ja jestem głupia, tak bardzo… przepraszam… nie chciałam… ale on… Madara, przepraszam.

– Ciiiii – szepnął i pocałował mnie w skroń. – Cichutko, baranku. Cicho.

– Przepraszam.

– Nic się nie dzieje – odparł. – Już dobrze. Okej? Już dobrze… To… To ja przepraszam.

Odsunęłam się od niego. Z całą pewnością wyglądałam żałośnie; zalana łzami i z wykrzywioną przez płacz twarzą. Madara zdawał się tego nie zauważać, bo patrzył prosto w moje oczy. A ja w jego – zmartwione i, co gorsza, zaszklone.

– Ty? – spytałam z niedowierzaniem. – Za co?

– Za to, że cię przed nim nie obroniłem i pozwoliłem się sprać jak pizda – odpowiedział, z trudem powstrzymując się od warknięcia.

Nie wierzyłam. Zdradziłam mu, jaką byłam suką, zostawiłam go pobitego bez opieki, a on mnie przepraszał?

– Powaliło cię? – spytałam i uderzyłam go w ramię. Madara skrzywił się z bólu. – Nie masz za co przepraszać! Chryste…

– Straciłem nad sobą kontrolę i dlatego… Dlatego ci nie pomogłem. Chciałem umrzeć, jak z nim odjechałaś. Bałem się, że zrobi ci krzywdę.

Patrzyłam na niego z zaciśniętymi od wzruszenia wargami. Mój mózg z całych sił próbował przyswoić sobie jego słowa, ale zwyczajnie nie mogłam uwierzyć, że on od tak mi wybaczył…

– Jesteś niesamowity – przyznałam z otępieniem. – Poznałeś prawdę o mnie, zostawiłam cię samego a ty i tak… A ty mnie jeszcze przepraszasz.

– Mogło ci cię coś stać.

Prawie zakrztusiłam się własną śliną.

– Z mojej winy wylądowałeś tutaj i wyglądasz jak… – urwałam, uważnie oglądając jego rany. Z bliska wyglądały jeszcze gorzej. Niemal czułam, jak bardzo go bolały. – Gdyby nie ja… Nic takiego by się nie stało.

– Nie obwiniaj się o to, że ten koleś jest pojebany, dobra? – Madara położył mi dłonie na ramionach i automatycznie nakazał spojrzeć sobie w oczy. – To nie twoja wina.

– Ale to ja dałam mu się omamić… To ja byłam naiwna i to…

Chłopak przytknął mi palec do ust. Zerknęłam na niego przestraszona, ale posłusznie umilkłam.

– To nie twoja wina – powiedział spokojnie. – Dałem się bezmyślnie sprowokować, nie mogłaś na mnie wpłynąć.

– Ale…

– Cicho – zarządził, ale zaraz się uśmiechnął. – Cicho. Nie obwiniaj się.

Przygryzłam dolną wargę i podniosłam się na stopach, by sekundę później opaść. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić.

– Jak się czujesz? – spytałam niepewnie i wyciągnęłam dłoń do jego twarzy. Madara przymknął powieki, gdy tylko jej dotknęłam.

– Teraz o wiele lepiej – odpowiedział z delikatnym uśmiechem. Uchylił powieki i obdarzył mnie przeciągłym spojrzeniem. – A ty?

– Jak gówno – przyznałam, a chłopak parsknął krótkim śmiechem. Zaraz jednak się skrzywił. – Nie ma w tym niczego śmiesznego. Nie masz pojęcia, jak bardzo się o ciebie bałam. Byłam pewna, że mnie znienawidzisz.

– Choćbym chciał. – Madara wzruszył ramionami. – Nie umiem.

– To dobrze – mruknęłam cicho. – Za to ja umiem.

Uchiha pokręcił głową i znów mnie do siebie przytulił. Łapczywie odwzajemniłam uścisk, roztapiając się w jego potężnych ramionach i uświadamiając sobie, jak bardzo mi na nim zależy.

Gówno prawda. Nie przypominał Ibikiego. Morino nigdy się tak o mnie nie troszczył, nigdy nie przytulał bez potrzeby, nie był czuły. A Madara daje mi swoją miłość, a ja kretynka ją odpycham…

– Przepraszam – wyszeptałam, wtulając nos w jego szyję. – Jestem po prostu głupia.

– Jesteś – potwierdził z wyraźnym rozbawieniem w głosie. – Jesteś, bo się bałaś, że cię znienawidzę. Posłuchaj. – Madara odsunął mnie lekko od siebie, by móc patrzeć mi w oczy. – Rozumiem, że twoja przeszłość jest dla ciebie krępująca. I wcale się nie dziwię, bo… No, nie spodziewałem się. – Poczerwieniałam z zażenowania. Czułam żar nie tylko na twarzy, ale i w całym ciele. – Ale to, co robiłaś kiedyś, ukształtowało tą Reiko, którą jesteś dzisiaj. A ja ją kocham. I nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś ci się stało, rozumiesz?

Łzy kolejnym potokiem przyozdobiły moje policzki, usta drżały ze wzruszenia i szczęścia, a moje myśli biegały w kółko z oczojebną tabliczką „idiotka”, chcąc wyprowadzić mnie z równowagi. Czułam się żałośnie.

Spuściłam głowę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Nie tak powinnam zareagować na wyznanie miłości. W filmach zwykle para rzuca się wtedy na siebie i siłą ich nie można oderwać, jakby ich usta miały mechanizmy zasysające. A tutaj? Znów go od siebie odrzucałam, choć byłam pewna swoich uczuć.

Jesteś beznadziejną kobietą.

– Dajmy sobie czas – poprosił Madara i uniósł gorącą dłonią moją brodę. – Spójrz na mnie, baranku. – Zrobiłam to. – Odpocznij trochę i przestań się zadręczać. Ja daję ci spokój. – Zesztywniałam z rozpaczy. – Jeśli będziesz chciała, przyjdziesz do mnie i zaczniemy od nowa. I nie płacz. – Chłopak otarł moje policzki. Patrzył na mnie z dziwnym bólem w oczach. – Brzydko wyglądasz, jak płaczesz.

Uśmiechnęłam się nerwowo w reakcji na jego bezpośredniość. Starłam łzy i pokręciłam głową, jakby miało mi to pomóc w ułożeniu myśli.

– Nie dawaj mi spokoju – poprosiłam cicho. Przez chwilę miałam wrażenie, że Madara w ogóle tego nie usłyszał, bo nachylił się nade mną i zmrużył oczy. – Nie chcę tego.

– Odpocznij, baranku.

– Madara – jęknęłam i schowałam twarz w dłoniach. Jak żałośnie. – Nie chcę odpoczywać. Proszę… – Popatrzyłam na niego i wykrzywiłam usta w odpowiedzi na nadchodzący szloch. – Proszę, nie zostawiaj mnie.

– Wiesz, że tego nie zrobię.

Madara pogłaskał mnie po policzku i posłał mi jeden z piękniejszych uśmiechów, przepełniony emocjami, których teraz tak bardzo potrzebowałam: miłością, troską, zrozumieniem. Nie wiedziałam, skąd w nim tyle dobroci, ale właśnie to uświadomiło mi, że Uchiha rzeczywiście nie jest kopią Morino. Oprócz motocyklu, nic ich nie łączy. No, może jeszcze miłość do bójek i tatuaże. Ale to nic takiego. To drobny szczegół, który teraz został przyćmiony silną osobowością Madary. Miał w sobie tyle zrozumienia, że to było aż nierealne.

– Dziękuję – wyszeptałam i sama się w niego wtuliłam. Przyciągnął mnie do siebie i oparł brodę na mojej głowie. – I przepraszam.

– Cicho – syknął. – Nie masz za co, już ci mówiłem.

– Mam. Obraziłam cię, przyrównując do ciebie Ibikiego. Jesteś inny.

Madara nie odpowiedział, a ja tylko wzmocniłam uścisk. Trochę się bałam, że zrobię mu tym krzywdę, ale chłopak nie protestował.

– Nigdy sobie nie wybaczę, że ten kretyn doprowadził cię do takiego stanu – mruknęłam, wyswobodziwszy się z jego objęć. Ogarnęłam wzrokiem wszystkie jego rany i zatrzymałam spojrzenie na jego oczach. – Skopię mu dupę, jak tylko go znowu zobaczę.

– Ty? – zaśmiał się. – Jakoś mi się nie wydaje.

– A pomyślałbyś, że byłam zawodową złodziejką? – spytałam, chcąc podnieść samą siebie na duchu i nauczyć się swobodnie rozmawiać o przeszłości. – Skąd wiesz, może mam czarny pas w karate, hę?

– Gdyby tak było, już dawno skopałabyś dupę mnie. Za chujowe zachowanie – odparł z zawadiackim uśmiechem.

– Ukrywam się. – Wystawiłam mu język, ale zaraz znowu spoważniałam. Musiałam mu jeszcze powiedzieć, że wybieram się na pogrzeb matki Ibikiego… Ale to już nie dzisiaj. – Długo będą cię tutaj trzymać?

– Chcą mnie poobserwować jeszcze przez noc i jak wszystko będzie dobrze, koło południa wrócę do mieszkania.

Skinęłam głową i wstrzymałam oddech. I co teraz?

– Chodź tu. Skoro mogę, muszę cię wyprzytulać ile wlezie.

Z radością pozwoliłam mu otulić się ramionami. Trwaliśmy tak jakiś czas w milczeniu, nasycając się swoją obecnością. Słyszałam jego spokojny oddech koło ucha, a każdy ruch ręki na plecach wywoływał dreszcze podniecenia, które za wszelką cenę chciałam ukryć, ale nie byłam pewna, czy cokolwiek z tego wyszło. Reakcja mojego organizmu na jego ciało była zdecydowanie zbyt intensywna.

– Nie powinieneś leżeć? – spytałam po chwili. Madara oderwał się ode nie i obojętnie wzruszył ramionami. – Skoro masz wstrząśnienie mózgu, powinieneś – zauważyłam. – Już, wskakuj do łóżka.

– Jakbym ja ci tak powiedział, dostałbym w twarz – prychnął. Zgromiłam go spojrzeniem, nie na długo utrzymując należytą powagę. Zaśmiałam się i pchnęłam go w stronę posłania. Madara potulnie na nim usiadł, a już za chwilę się położył, przyciągając mnie do siebie. Klapnęłam obok, a ten objął moje biodra. Gorąc zalewał mnie od środka. Uch, co za uczucie!

– Powinieneś teraz odpoczywać – zauważyłam już spokojna. Miałam ochotę powiedzieć, że pomogę mu wyleżeć kilka dni w łóżku, ale byłoby to równoznaczne z seksem dwadzieścia cztery na siedem, a tego jeszcze nie mogłam mu ofiarować. Jeszcze.

– Będę – zapewnił mnie. – Ale ty też odpocznij. Najadłaś się dzisiaj trochę strachu.

Wzruszyłam ramionami i znów naszła mnie ochota, by się do niego przytulić. Tym razem jednak się powstrzymałam.

– Ibikiemu też się dostało – powiedziałam po chwili ciszy. Madara minimalnie się spiął, więc szybko postanowiłam rozładować sytuację. – Prawie złamałam mu piszczel.

– Co?

– Kopnęłam go – wyjaśniłam. – Karate, pamiętasz? – Poruszyłam charakterystycznie brwiami, a Uchiha jedynie przewrócił oczami w rozbawieniu. – Nie jestem taka słaba, huh.

– Tego nie powiedziałem – odparł. – Dla mnie jesteś najsilniejszą osobą na świecie.

Popatrzyłam na niego wyczekująco.

– Znosisz mnie – dodał. – A wiem, że do tego potrzeba sporo sił.

– No cóż. – Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się przebiegle. – Co racja, to racja.

Madara uśmiechnął się szeroko, czego szybko pożałował, bo ból rozszedł się po jego twarzy. Skrzywił się nagle i spoważniał.

– W porządku?

– Poboli i przestanie – mruknął. – Nie przejmuj się.

Niemrawo uniosłam kąciki ust ku górze i złapałam go za rękę. Popatrzył na mnie lekko zdumiony i pogładził kciukiem zewnętrzną stronę mojej dłoni. Poczułam przyjemny dreszcz wzdłuż kręgosłupa, a moje myśli, tym razem współpracujące ze mną, wystawiły tabliczkę: „tak mogłoby być już zawsze”.  

Nie jestem taka zła, jak Ichirei, i nie zepsuję Wam świąt rozdziałem, co to, to nie. xD Mam nadzieję, że cieszy Wam się teraz japka tak, jak i mnie. Naprawdę jestem szczęśliwa, że Madara i Reiko się pogodzili. xD

Nie przedłużając: Wesołych Świąt i dużo spokoju! I tak przyszłościowo: czasu na pisanie, jeśli to robicie. :>

Buziaki!