16. Pod ostrzałem

Wykorzystałam zaistniałą sytuację i zjadłam rogala z czekoladą, którego popiłam pyszną kawą. Wprawdzie uokoiło to moje nerwy w stopniu minimalnym, ale przynajmniej fizycznie poczułam się lepiej. Nie burczało mi już tak uporczywie w brzuchu, a przyjemny posmak kawy pozostawił odcisk na języku, tak słodko drażniący, że aż błogi.

Czasem nienawidziłam Konan. Zdecydowanie. Jej bezpośredniość mocno mnie irytowała, a dołączając do tego nadopiekuńczość i dominację, tworzyła się z niej najgorsza i najbardziej wkurwiająca przyjaciółka na świecie. Gdybym jej tak dobrze nie znała, od razu zerwałabym z nią kontakt. Ale znałam i wiedziałąm, co tak naprawdę nią kieruje: niepohamowana troska. Chciała zagwarantować mi szczęście, często na siłę, jednak nie mogłam tego nie docenić. Kochałam ją; była dla mnie jak siostra, której czasem chce się mocno przypieprzyć w nos, by w końcu się zamknęła. Była kimś, kto szczerze dbał o wszystkich wokół, czasem jednak nie zauważając, że ten ktoś może tego nie chcieć. W tym momencie tą osobą byłam ja. Potrafiłam się o siebie zatroszczyć. Może nie zawsze mi to wychodziło, ale to było moje życie i to ja musiałam decydować, jak je przeżyć, nie ona. Choć nie powiem – nierzadko jej decyzje były dla mnie zbawienne. Hm, właściwie, to prawie zawsze.

Wstałam od stolika, zapłaciłam miłej blond kelnerce i wyszłam z restauracji z poczuciem, że coś się zmieniło. Nastawienie? Możliwe. Bo humor to na pewno – już nie byłam tak cholernie wściekła, choć zalążek złości dalej gdzieś się we mnie tlił.

Będąc na ulicy zorientowałam się, że nie mam na dzisiejszy dzień żadnych planów. Czułam się z tym trochę nieswojo, bo nie lubiłam się nudzić lub marnować tak słonecznych chwil na siedzenie w domu, ale nie zapowiadało się, żebym mogła robić coś innego. Dzień jak co dzień, mhm.

Łapiąc każdy promym słońca i rozpływając się pod wpływem rześkiego wiatru, wróciłam piechotą do mieszkania Deidary. Chłopaka nadal w nim nie było. Chwilę zastanawiałam się, gdzie on jest, ale szybko uznałam, że to nie moja sprawa. Przecież nie musiał mi się tłumaczyć. Wspólne mieszkanie, w dodatku krótkotrwałe, do niczego nie zobowiązywało. Byłam zwyczajnie ciekawa, ot.

Wykorzystałam wolny czas na rozmowę z mamą a potem Tobiramą. Przyjazd braci Senju wreszcie miał się ziścić; chłopaki zarezerwowali na siódmego września miejsca w autobusie, a więc równo za pięć dni mieliśmy się już ściskać. Musiałam powiedzieć o tym Konan, żebyśmy mogły wspólnie wymyślić jakieś plany: gdzie ich zabrać, co pokazać. Na ten moment wiedziałam tylko, że prędzej czy później wyciągnę ich nad jakąś wodę, żeby solidnie wykorzystać ostatnie dni lata.

Przez kolejne pół dnia biłam się z myślami. Miałam cholerną ochotę dołączyć do Konan, Paina i Madary na kręgielni, zobaczyć się z tym draniem Uchihą i wysłuchać, co ma mi do powiedzenia. Z drugiej jednak strony nie chciałam pokazywać, że mi zależy. Wolałam ukryć swoje emocje i być dziewczyną twardo stąpającą po ziemi. Skoro Madara tak ze mną pogrywał, ja nie zamierzałam być gorsza. To on i jego penis wszystko spieprzyli, więc niech teraz Uchiha ponosi za to konsekwencje.

Szybkie zerknięcie na zegarek; była szesnasta dwadzieścia dwie. Niech mnie szlag!

*

Podróż autobusem zajęła mi dokładnie dziewiętnaście minut. Spacer pod kręgielnię, do której zwykle chodziła Konan z Painem, potrwał raptem sześć. Na dziesięć minut przed piątą wchodziłam do budynku z sercem w gardle i skrętem jelit. Szumiało mi w uszach z nerwów i czułam się jak we śnie; jak kretynka, która pragnęła stąd uciec i zrezygnować, ale nogi zdecydowały za nią, że ma przeć do przodu. Oderwałam się od swojego ciała, tkwiłam w równoległej rzeczywistości, obserując siebie samą. Byłam niepewna i biło to ode mnie na kilometr. Kilka osób zwróciło na mnie uwagę. Na zagubioną dziewczynę, pragnącą odzyskać dumę i miłość tego, który być może nigdy jej nie kochał. Co za ironia.

Zobaczyłam ich przy kasie: roześmianą Konan, spokojnego Paina i Madarę, którego humoru nie potrafiłam stąd określić. Dało się jednak wyczuć, że wisiała nad nimi gęsta atmosfera, którą Tenshi usilnie próbowała rozładować swoim pogodnym nastrojem. Cały czas peplała – buzia jej się dosłownie nie zamykała. Ale widziałam w niej sztuczność. Moja przyjaciółka zachowywała się zupełnie inaczej.

Wiedziałam, że moje pojawienie się wywoła w nich niemałe zdziwenie. Nie byłam na nie do końca gotowa, o czym świadczyło przyspieszone tętno i spłycony oddech. Trzęsłam się jak osika, ale nie pragnęłam niczego bardziej, niż spotkać się z Madarą wzrokiem i dostać od niego ten cholerny, Uchihowski uśmiech. I właśnie za to siebie nienawidziłam: miałam być zła. Ten skurwiel mnie zranił, zdradził i zdeptał dumę, a ja i tak za nim leciałam. Kretynka. Idiotka. Naiwniaczka.

Wdech i wydech. Tylko oddychaj. Nie zapomnij, jak się chodzi.

Nie zapomniałam: wykonałam w tył zwrot i czmychnęłam za ścianę, by nie mogli mnie zauważyć. Musiałam zapanować nad nerwami, odetchnąć i zdecydować, czy na pewno powinnam to zrobić. Serco podpowiadało: a idź tam, głupia!, ale rozum kazał się zastanowić, a nawet wycofać.

I co wygrało? Serce. Beznadziejnie naiwne serce, pełne nadziei i miłości do bezlitosnego drania, sypiającego z każdą napotkaną na drodze panienką. Jaka ja byłam głupia, no naprawdę!

Ruszyłam. Swobodnym krokiem, wyprostowana jak struna, zestresowana bardziej, niż przed egzaminem z fizjologii.W duchu powtarzałam sobie: idź, to nic takiego!, ale to było coś naprawdę strasznego.

Podeszłam do nich niezauważona. Akurat podawali swoje imiona, które miały widnieć na tablicach. Gdy kobieta je zapisała, stanęłam przy ladzie obok Konan i głosem jak najbardziej swodobnym, dodałam:

– Jeszcze Reiko.

Cztery pary oczu popatrzyły na mnie w zdziwieniu, z tym, że jedna podejrzliwie. Sprzedawczyni nie miała pewności, czy aby na pewno miała je dopisać.

– Rei! – wydusiła z siebie zaskoczona Konan. Odwróciłam się w jej stronę z lekko wymuszonym uśmiechem. – Co ty tutaj robisz?

– Zaprosiłaś mnie, pamiętasz?

– Ale…

– Zmieniłam zdanie i nabrałam apetytu, by złoić wam dupska – dodałam złośliwie. Cały czas starałam się patrzeć na przyjaciółkę. Nie miałam odwagi przenieść wzroku na Madarę, choć kątem oka widziałam, że cały się spiął. I dobrze. Niech się chociaż chwilę podenerwuje tak, jak ja, gdy tutaj wchodziłam.

Chcąc nie chcąc, atmosfera jeszcze bardziej zgęstniała.

– No chyba kpisz – parsknęła Konan. Sprytnie próbowała wyciągnąć nas z tego bagna. – To ja tu jestem mistrzem.

– Nie na długo – odpowiedziałam zgryźliwie. – Dziś oddasz mi swój tytuł, zobaczysz.

– I co jeszcze. – Dziewczyna wystawiła mi język i zwróciła się do kobiety: – No to jeszcze Reiko proszę dopisać.

– Dobrze, że jesteś, bo przynajmniej nie będzie jęczeć, że jest najgorsza – skwitował Pain z szerokim uśmiechem, wskazując głową na Konan.

– Ej! – fuknęłyśmy jednocześnie.

– Czy ty sugerujesz, że nie umiem grać w kręgle? – spytałam z udawanym oburzeniem. Fuuma wzruszył ramionami, ignorując mrożące krew w żyłach spojrzenie swojej dziewczyny.

Madara nadal się nie odezwał. Zerknęłam na niego; nawet na mnie nie patrzył. Utkwił spojrzenie w butach na przebranie i chyba zagubił się w swoich myślach.

– Jakie rozmiary? – spytała kobieta. Każdy podał jej swój i otrzymał obuwie, po czym udaliśmy się do odpowiedniego toru. Po drodze zapadło między nami milczenie, jednak nie było ono bardzo uciążliwe, zważając na fakt, że szłam obok przyjaciółki, a panowie wlekli się za nami.

Podeszliśmy do skórzanych kanap i dopiero wtedy, gdy Tenshi wraz z Painem zajęli jedną z nich, wymieniliśmy się z Madarą spojrzeniami. Mocne uderzenie serca w klatce piersiowej przekonało mnie, że rzeczywiście nie był dla mnie obojętny. W jego oczach kryło się wiele emocji, i choć moment ten trwał dosłownie sekundę, bo speszona odwróciłam wzrok, oblało mnie przyjemne ciepło i zaatakował paniczny strach. Bałam się, że ulegnę mu zbyt łatwo, że wszystko pójdzie nie po mojej myśli, że jestem głupia. Bo byłam. Cholernie. Idiotycznie. Aż do bólu.

Usiedliśmy z Madarą obok siebie. Dzieliła nas pewna odległość, ale wytworzył się między nami dziwny magnetyzm, który pobudzał moje ciało do nadwrażliwych reakcji. Sam fakt, że był tak blisko, napawał mnie chorym podnieceniem. I, jakże inaczej, strachem. Każdy ruch wykonywałam powoli, walcząc ze skrępowaniem. Odnosiłam wrażenie, że zostałam obezwładniona. Znajdowałam się właśnie pod ostrzałem policjantów, wrogów, kurwa Rosjan, którzy czekali na rozkaz, by władować mi kulkę w łeb lub schować broń. Jedno z dwóch; wóz albo przewóz. A ja chciałam wygrać. Wygrać ze stresem i własną naiwnością. Co lepsze: to tylko początek prawdziwej wojny. Przecież został jeszcze Ibiki, którego również musiałam pokonać. Zostało zmierzenie się z prawdą, przyznanie do przeszłości, zaakceptowanie samej siebie i rozpoczęcie nowego życia – bez ciągłego zatajania faktów czy kłamania. Ale żeby stoczyć tę wojnę i poprowadzić ją zwycięsko, musiałam zebrać armię sił, które obecnie odbierał mi Madara.

Nachyliłam się, by zdjąć buta. Trwało to chyba wieczność, a przynajmniej w moim mniemaniu. Nie panowałam nad spowolnioną reakcję organizmu – przecież cały czas musiałam się bronić! Mieć się na baczności! Obserwować i unikać ostrzału! A spieprzyłam to. Z prawej strony dotarło do mnie ciepło drugiego ciała. Madara przysunął się na tyle blisko, że zabrakło mi tchu.

– Reiko… – wychrypiał.

Baranku! – jęknęła moja podświadomość, zdruzgotana i znokautowana solidnym uderzeniem w twarz.

– Nie – powiedziałam odruchowo i gwałtownie się wyprostowałam. Zbyt gwałtownie. Nie narażaj się, nie narażaj! On dalej celuje do ciebie z gnata! I choć patrzył na mnie z miną zbitego psa, było w tym coś pięknego. Tliła się w nim radość, widziałam ją. Moje zbawienie. – Przyszłam tutaj dobrze się bawić, więc nie psujmy tego rozmową o tym, co się wydarzyło. Na to będzie jeszcze czas – mruknęłam. Byłam pewna siebie. Nie zadrżał mi głos i nawet udało mi się patrzeć mu w oczy, w których odmalowało się zwątpienie. – Zgoda?

– Pod warunkiem, że dasz się zaprosić na kawę, piwo, cokolwiek – odparł. Powoli wracała jego pewność siebie, tak bardzo pociągająca i mamiąca zmysły. Milczałam, przyglądając mu się z pewnego rodzaju zdystansowaniem. – Chcę ci to wszystko wyjaśnić, Reiko.

BARANKU, DO CHOLERY!

– Tylko, jeśli ze mną wygrasz – mruknęłam z uśmiechem zwycięzcy. Cóż, o to akurat nie było trudno – byłam beznadziejna w te klocki. Warto jednak było zobaczyć, jak się chociaż przez chwilę prawdziwie stara.

Madara zaśmiał się mrukliwie i wlepił we mnie ten swój wzrok, który zahipnotyzował mnie za pierwszym razem i robił to już zawsze. Ten sprawiający, że chciałam się przytulić, całować, robić wszystko! Wiedziałam doskonale, czemu kobiety na niego lecą. Mnie pociągało dokładnie to samo. Ale dopóki nie będę miała pewności, że on leci tylko na mnie, że jest mną zauroczony, że mnie kocha… Tak. Musiałam być tą jedyną., jeśli chciał na coś naprawdę liczyć. Bo ja liczyłam. I to tak cholernie mocno, że aż ściskało mnie od tego w żołądku.

Wstałam z kanapy i nie patrząc już na Madarę, podeszłam do Konan. Dziewczyna zdążyła wybrać kulę, oczywiście w towarzystwie Paina.

– No! – krzyknęła, jak tylko obok niej stanęłam. – Szykuj się na wpierdol – dodała cicho i parsknęła śmiechem. – Fajnie, że przyszłaś – to powiedziała niemal szeptem. Wzruszyłam ramionami, równie zadowolona ze swojej decyzji.

– No graj już – rozkazałam i wskazałam głową na tor.

Dziewczyna uniosła kulę, zamachnęła się i rzuciła. Strąciła trzy kręgle.

– Mhm – mruknęła niezadowolona i oddała drugi rzut. Tym razem kula szybko wpadła do rynienki obok. – Fuck no! – jęknęła. – Ale gówno.

– Rozmawiałam dziś z Tobiramą – zmieniłam temat. Od razu ją tym zainteresowałam, podobnie jak Paina, który choć rzucał właśnie kulą, z pewnością nadstawił uszu. Ciekawski. – Mają przyjechać tutaj siódmego.

Pierwszy rzut Fuumy: siedem kręgli.

– O, to musimy wymyślić jakiś super hiper plan wycieczkowy. Weźmiemy ich też tutaj, nie? Trzeba poćwiczyć – zaśmiała się.

– Jasne, czemu nie.

Starałam się nie patrzeć na Madarę. Wystarczyło, że czułam jego obecność. Stał za nami i celował we mnie swoimi oczami. Niemal czułam, jak wbija mi w potylicę lufę pistoletu.

Pain zbił wszystkie kręgle, czemu towarzyszył jęk niezadowolenia Konan. Zaśmiałam się z jej nad wyraz wyeksponowanej reakcji i pogładziłam ją po głowie jak dziecko.

Do toru podszedł Madara. Mijając nas, nawet na mnie nie spojrzał, nic. Pewnie chwycił kulę, napinając swoje szerokie ramiona. Moje serce zabiło właśnie szybciej.

– Czemu przyszłaś? – spytała niemal bezgłośnie Konan, wykorzystując, że Madara stał do nas tyłem. Wzruszyłam ramionami, wzrokiem zjeżdżając na pośladki chłopaka. Opanuj się, Reiko! – Poprawiłaś mu humor – zauważyła.

– Sobie też – odparłam z nikłym uśmiechem. Uchiha zbił wszystkie kręgle jednym rzutem. Przeklęty farciarz!

Podeszłam do kul w momencie, gdy Madara schodził z toru. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech, a w oczach kryły się radosne ogniki. Był pewny wygranej. A ja przegranej. Cóż.

– To co wolisz? – spytał i zatrzymał się obok. Dłonie wbił do kieszeni spodni i taksował mnie rozbawionym spojrzeniem. – Piwo czy kawę?

– Nie mów hop, Uchiha – mruknęłam i podniosłam jedną z lżejszych kul. – Jeszcze mogę cię pokonać.

Patrząc jednak na mój pierwszy rzut, szybko zmieniłam zdanie, a jeszcze szerszy uśmiech Madary tylko mnie w tym utwierdził.

Runda druga minęła na podobnie beztroskich pogawędkach, dokuczaniu sobie nawzajem i godzeniem się z porażką – moją i Konan. Nie szło nam zupełnie, i choć fart Madary i Paina też gdzieś uleciał – tym razem zbili odpowiednio po siedem i osiem kręgli, to jednak wciąż wygrywali. A my denerwowałyśmy się jak nigdy.

W pewnym momencie uchwyciłam wzrok Uchihy. Siedział na kanapie, wsparty o kolano i przyglądał mi się spod przymrużonych oczu. Poczułam się nieswojo, choć z drugiej strony uderzyło we mnie to przyjemne uczucie gorąca. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie, jednak nie wytrzymałam tego naporu i odwróciłam się do niego tyłem. Wzięłam głęboki wdech; czułam, że Madara wstał. Poczuwszy ciepło jego ciała przy plecach, wstrzymałam powietrze w płucach.

– Cieszę się, że nie straciłem cię tak do końca, baranku – powiedział mi wprost do ucha. Moje serce zamarło na kilka sekund; zrobiło mi się słabo i duszno. Byłam szczęśliwa, że dalej jest mną zainteresowany, oraz zła na samą siebie. Znowu to robiłam – zbyt łatwo ufałam i wybaczałam. A to wszystko dlatego, że naprawdę się w nim zakochałam. Niech mnie…

Nim Madara odszedł, usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Z ulgą się od niego odsunęłam i znalazłam w torebce komórkę. Mój spokój potrwał raptem kilka sekund. Dobijał się do mnie  Ibiki.

Zerknęłam przelotnie na Konan, która właśnie zbiła wszystkie kręgle i skakała po torze, wymachując rękami i piszcząc jak szalona. Pain śmiał się z niej, podobnie jak Madara, który jednak odwrócił się i zauważył mój zbłąkany wzrok. Zmarszczył w zmartwieniu brwi i już chciał do mnie podejść, ale prędko wstałam i przesuwając palcem po ekranie, odeszłam kawałek od przyjaciół.

– Słucham – powiedziałam, choć bardziej przypominało to warknięcie. Ibiki od razu domyślił się, w jak podły nastrój mnie wprowadził.

– Nie tak ostro, kocico – wymruczał do słuchawki. Zacisnęłam dłoń na telefonie i zazgrzytałam zębami. Nienawidziłam tego jednego, cholernego wyrazu! – Co słychać?

– Daruj sobie, dobra? Czego chcesz?

Niczego innego mi dzisiaj nie brakowało, niż żeby Morino zepsuł mi humor swoimi telefonami. Wiedział, skurczybyk, kiedy zadzwonić.

– Znalazłem odpowiedniego kandydata do naszej zabawy – powiedział. Zupełnie o tym zapomniałam, dlatego stanęłam jak wryta, porażona jego słowami. Nie. Nie chciałam. Nie mogłam. Zarówno przez wgląd na mnie, jak i na Moshi, która mnie o to prosiła.

– Ibiki ja…

– Nie wykręcaj się, Ryusaki. – Ton jego głosu zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Stał się nagle cięty i ostry. Skuliłam się w środku, bo nienawidziłam, gdy tak się do mnie zwracał. Było to chyba jeszcze gorsze od „kocico”, bo zwykle zwiastowało kolejną awanturę i tony wylanych łez. – Obiecałaś mi coś.

– Nie jestem w stanie tego zrobić – wyszeptałam. Czułam, że tracę grunt pod nogami. Wpadałam w potrzask i panicznie próbując się z niego wydostać, tylko pogarszałam swoją sytuację. Byłam jak dziecko, nieumiejące pływać, ale machające rączkami i nogami w rozpaczy, pragnąc złapać odrobinę życiodajnego powietrza. Ibiki przygniatał mnie swoją silną osobowością, a mój strach przed wydostaniem się prawdy poza obszar rodzinnego miasta był paraliżujący. Na tyle, że rzeczywiście chciałam zrobić to ostani raz, by w końcu pozbyć się Morino ze swojego życia.

– Jesteś – zapewnił mnie. – Przypuszczam, że pójdzie ci nawet lepiej niż zwykle. Wypękniałaś – powiedział niskim głosem. Jego komplement tylko mnie wzburzył i napełnił obrzydzeniem. Nie chciałam, by to on mnie chwalił. Nie on. Wszyscy, tylko nie on.

Zerknęłam na przyjaciół; patrzyli w moim kierunku ze zniecierpliwieniem. Zatrzymałam na dłużej wzrok na Konan, która domyślała się, z kim rozmawiałam – nie było o to trudno. Zapewne strach miałam wymalowany na twarzy.

Machnęłam im ręką, by grali za mnie i wymusiłam uśmiech.

– Kto to ma być? – powiedziałam do słuchawki. Byłam pewna, że Ibiki uśmiechnął się tryumfalnie.

– Spotkajmy się jutro o dwunastej, wtedy ci wsyzstko wyjaśnię. Adres wyślę ci smsem. Mam nadzieję, że mogę na ciebie liczyć?

Jeszcze raz rzuciłam wzrokiem ku Konan – zmierzała w moim kierunku wyraźnie nachmurzona.

– Możesz – powiedziałam cicho i zakończyłam połączenie. Odwróciłam się tyłem do przyjaciół i zaklęłam pod nosem, a po chwili poczułam dłoń Tenshi na ramieniu.

– Ibiki – zagaiła. Skinęłam głową i schowałam twarz w dłoniach.

– Nie umiem się od niego uwolnić, Konan. Nie potrafię. A powiedzenie im prawdy nic nie da, bo ten gnojek dalej będzie mnie straszył – westchnęłam.

– Jesteś pewna?

– A ty nie? – spytałam prześmiewczo. – Przecież to oczywiste.

– W takim razie podamy go na policję za nękanie – zaproponowała ze złością Konan. – On nie może sobie na tyle pozwalać…

– A wtedy sypnie o kradzieżach i pociągnie mnie za sobą na samo dno – warknęłam. – Odpada. Policja nie może go nawet tknąć, bo wtedy wsadzą i mnie. Wiesz, że nie utrzyma języka za zębami i zemści się, że to go wpakowałam w kłopoty. Nie wiem już, co robić.

– Ale nie możesz mu ulec – wyszeptała Konan. Całą sobą czułam jej niepewność i przekonanie, że tak naprawdę poddanie się jego wymaganiom to jedyne wyjście z sytuacji, jeśli chcę zachować twarz i wolność.

Popatrzyłam na nią ze zrezygnowaniem; dziewczyna zacisnęła wargi i nic nie mówiąc, mocno mnie do siebie przytuliła.

– Wymyślimy coś, Rei. Nie zostawię się z tym samej – zapewniła. Jej słowa podziałały na mnie kojąco i jednocześnie mocno mnie wzruszyły. Łzy same pchały się do oczu.

Znad ramienia dziewczyny dostrzegłam, że Madara i Pain intensywnie się nam przypatrują. Pociągnęłam nosem i odsunęłam się od Konan, by przypadkiem całkowicie się nie rozkleić.

– Dzięki – szepnęłam i powachlowałam twarz otwartą dłonią. – Idę do kibelka, żeby się trochę ogarnąć. Jak coś powiedz, że mama dzwoniła.

– Jasne. Czekamy. – Konan uśmiechnęła się pokrzepiająco i obie skierowałyśmy się w przeciwnych kierunkach.

W łazience stałam chwilę przed lustrem i patrzyłam w swoje żałosne, załzawione oczy. Przez jakiś czas nie mogłam dojść do siebie – świadomość, że jutro znowu go spotkam, że niedługo znowu zrobię to, o co mnie prosi, a czego tak nienawidzę, odbierała mi jakiekolwiek chęci do życia. Pragnęłam zapaść się pod ziemię, wyparować, eksplodować, przestać istnieć. Tak byłoby łatwiej.

Ale życie to nie sielanka, a już zwłaszcza, jak samemu się je spieprzy. Ja źle wystartowałam i teraz ciągnęły się za mną zmory przeszłości. Trochę się bałam, że już nigdy się od niego nie uwolnię, ale nie chciałam myśleć w ten sposób – to by mnie zabiło, a mimo tej durnej sytuacji i strachu, umierać nie chciałam. No, nie do końca. Zależy od dnia, huh.

Bo na przykład przed jutrem bardzo chciałam kipnąć.

Poklepałam się po policzkach, wypięłam dumnie pierś i wyrzuciwszy Ibikiego z głowy, wróciłam do reszty towarzystwa. Już z daleka dostrzegłam pytający wzrok Paina i zmartwiony Madary. Jak tylko do nich podeszłam, obaj spytali, czy wszystko w porządku.

– Tak – skłamałam. Ciemne oczy Uchihy wpatrywały się we mnie intensywnie; nawet na niego nie patrząc, czułam ten wzrok. Wypalający dziury w każdym skrawku mojego ciała. Było to w dużym stopniu krępujące, oraz w niewielkim… podniecające. I znowu zapragnęłam znaleźć się w jego czułych ramionach, chociaż powinnam być na niego zła!

– Twój rzut, baranku – mruknął niepewnie Madara. Uśmiechnęłam się, wyminęłam przyjaciół i wzięłam kulę. Przejechałam kilka razy po niej lewą dłonią, jednocześnie wyobrażając sobie, że mam strącić dziesięć głów Ibikiego i raz na zawsze pozbyć się przeszłości, zacząć żyć na nowo. Rzuciłam. Posypało się osiem. Za drugim razem jedna.

Czyli musiałam rozprawić się z nim jeszcze ten jeden raz. Ostatni.

*

Po godzinnym graniu ustaliliśmy, że pójdziemy jeszcze do jakiegoś klubu. Wprawdzie nieszczególnie miałam na to ochotę, a raczej wizja spędzenia z Madarą większej ilości czasu niż powinnam na to pozwolić nieco mnie odstraszała, ale ostatecznie uległam namowom przyjaciół i tym sposobem właśnie wchodziliśmy do jednego z podziemnych korytarzy, podążając za dudniącą muzyką. Konan i Pain szli przede mną, dalej ja i na samym końcu Uchiha. Wolałam nie trzymać się zbyt blisko niego i obiecałam sobie wypić maksymalnie jedno piwo, bo wiedziałam, że po dwóch wpakuje się w ramiona Madary i nawet siłą mnie z nich nie wyciągną. Zachowanie zdrowego rozsądku i trzeźwego rozumu było w tej sytuacji jak najbardziej wskazane – w końcu dalej nie wyjaśniliśmy sobie z Uchihą, co i jak, a poza tym, teoretycznie, powinnam być zła. Powinnam, huh. Ale jakoś nie potrafiłam.

Dotarliśmy do jednego z niewielu wolnych stolików; zajęłyśmy miejsca z Konan, a nasi mężczyźni – jakkolwiek to brzmiało – poszli do baru po coś do picia.

– Zachowujecie się z Madarą całkiem normalnie – stwierdziła Tenshi, taksując wzrokiem ramiona Uchihy.

– No przecież nie będę go unikać, skoro już tutaj przyszłam – odparłam i odruchowo zaczęłam bawić się palcami u rąk. – Umówiłam się z nim jutro, ma po mnie przyjechać. O dziesiątej.

Konan zmrużyła oczy, widząc moje zdenerwowanie.

– O dwunastej widzę się z Ibikim – wyrzuciłam z siebie. – Ale później Madara jest zajęty, a chce koniecznie ze mną porozmawiać i jak najszybciej wyjaśnić sytuację. W sumie nie specjalnie chcę z nim o tym gadać. Mogłoby być tak, jak jest…

– Lepiej będzie, jak sobie wszystko wyjaśnicie – zauważyła Konan. – Poczujesz ulgę, zobaczysz.

– Znasz mnie. Boję się, że za łatwo mu ulegnę i wpakuje się w coś, co nie będzie mnie uszczęśliwiało.

– W związek z Madarą?

Wzruszyłam ramionami, ale właśnie to miałam na myśli. Nie mogłam mu od razu zaufać, zachował się jak drań i kawał chama, a ja już teraz zastanawiałam się, co by było, gdyby… Czy ludzie zakochani naprawdę zachowują się tak idiotycznie?

– Daj sobie czas, Rei. – Konan nachyliła się w moim kierunku i złapała moją dłoń. – Ochłoń. I tobie i Madarze się to przyda. Nie powiem, byłoby fajnie gdybyście byli parą, bo naprawdę do siebie pasujecie, ale wiem, że ten kretyn zachowuje się czasem idiotycznie i nie dziwię się, że nie chcesz mieć z nim nic wspólnego. Też bym pewnie nie chciała. Ale wiem też, że Madara to fajny gość i ominie cię coś niesamowitego, jeśli się od niego odetniesz.

Patrzyłam na nią z powątpiewaniem, ale głęboko w sercu czułam dokładnie to samo. Coś mnie do Uchihy przyciągało i choć miałam tyle powodów, żeby go unikać jak ognia, nie potrafiłam. Po pierwsze: przypominał Ibikiego. A to mówi samo przez się, co jednak nie jest wystarczająco przekonujące, bo przecież nie ma na świecie drugiego takiego dupka, jak Morino. Po drugie: tysiące przelecianych panienek. No dobra, dziesiątki. Ale nawet jeśli – robił to. Również wtedy, gdy miałam nadzieję, że między nami może być coś więcej, niż przyjaźń. Po trzecie – walki. Czy na pewno chciałam mieć faceta, którego źródłem dochodów jest obicie komuś mordy i to w dodatku nielegalnie, w szkolnych piwnicach i innych melinach?

Tak, chciałam. Właśnie takiego gnojka. Bo ja tylko takich lubię.

Nie Naruto, który jest porządny, fajny, kochany. Nie. Wolę drani, z którymi rzeczywiście przeżyję coś niesamowitego, którzy naładują mnie pozytywną energią, dadzą mi kopa do działania i sprawią, że w moich żyłach popłynie adrenalina. I choć po koszmarze z Ibikim powinnam być ostrożniejsza, powinnam uciekać od takich facetów… To nie umiałam. Albo nawet nie chciałam.

Kątem oka zauważyłam ruch obok naszego stolika; Madara i Pain wrócili z piwami. Zrobiłyśmy im miejsce i jak tylko poczułam bliskość ciała Uchihy, cała się spięłam. Głupio się czułam myśląc o nim w ten sposób, podczas gdy chłopak wierzył, że jestem na niego śmiertelnie obrażona i nigdy mu nie wybaczę. Ja już to zrobiłam.

– Pomyśleliśmy, że jak dalej będzie tak ładnie, moglibyśmy pojechać gdzieś nad wodę – powiedział Pain, jednocześnie obejmując Konan w talii. Dziewczyna rozpromieniła się momentalnie i ochoczo skinęła głową.

– No pewnie! Reiko?

– O tym samym dzisiaj myślałam – przyznałam.

– Może jakoś w weekend? Tak wstępnie, co? – zaproponował Fuuma. Zgodziliśmy się wszyscy bez wyjątku.

– Ale będzie super! – zachwyciła się przyjaciółka. – O tym marzę.

– O ile mi wiadomo, z tymi waszymi braćmi też jeździłyście nad wodę – wypomniał jej Pain. Konan obruszyła się i wystawiła mu język.

Domyśliłam się, że przyjaciółka wszystko mu relacjonowała. Albo… Jest też facebook, hm. Czyżby Madara zobaczył nasze zdjęcia i poczuł zazdrość? To było tak głupie, że aż sama się z tego pomysłu zaśmiałam.

– Co jest? – Chłopak skinął do mnie głową. Po jego twarzy błąkał się uśmiech, ale widziałam również, że czuł skrępowanie. Podobało mi się to.

– Nic takiego. – Machnęłam ręką i pociągnęłam łyka piwa. – Ej! – Przypomniałam coś sobie i wskazałam szyjką butelki na Madarę. – Ty w tym roku kończysz studia, nie?

– Aha – potwierdził. – Z tytułem fizjoterapeuty będę mógł stosować na tobie lecznicze masaże całkiem na legalu – dodał z cwaniackim uśmiechem. Czułam, że oblałam się rumieńcem, więc prychnęłam tylko i odwróciłam głowę w stronę przyjaciółki, która chichrała się z mojej nadwrażliwej reakcji.

– Dzięks – burknęłam i dla niepoznaki przyłożyłam butelkę do ust. Widziałam kątem oka szeroki uśmiech Madary, a gdy chciałam się oprzeć, żeby cokolwiek zrobić ze swoim spiętym ciałem, napotkałam na jego ramię. Położył je na oparciu niby obojętnie, ale doskonale wiedział, że prędzej czy później się na nie natknę. Wyprostowałam się jak struna – to był zwyczajny odruch.

Bang! Kulka w łeb. I to w dodatku samobójcza, bo uciekanie przed nim było idiotyczne.

– Przecież nie gryzę, baranku – mruknął rozbawiony. Położył swoją ciepłą dłoń na moim ramieniu i pociągnął mnie, bym jednak się oparła. Zrobiłam to bez wahania, chcąc zachować resztki godności. Ucieszyło mnie też, że zaraz po tym Madara zabrał rękę.

– Tego nie wiem – odparłam, starając się uśmiechnąć uwodzicielsko. Jako, że nigdy mi to nie wychodziło, nie byłam pewna, jak wyglądałam w tym momencie. Zapewne żałośnie.

Uchiha zaśmiał się mrukliwie i pociągnął łyka piwa, co w jego wykonaniu było naprawdę apetyczne. Cholera no! Nie mogłam tak na niego lecieć! Nie, kiedy byłam na niego zła i nie chciałam być jego laską na jedną noc!

– Słyszałam, że w czasie wakacji miałeś kilka walk – zagadnęła Konan. Madara skinął lekko głową. – Kiedy masz jakąś kolejną?

– Jutro – odparł. – Mniej więcej o osiemnastej, Hidan ma mi dać jeszcze znać. Przyjdziecie, prawda?

– Pewnie – odparła równo para. Uchiha zerknął na mnie w oczekiwaniu, na co tylko wzruszyłam ramionami. Mogłam mieć przecież inne plany, prawda?

– Jeszcze nie wiem – odparłam swobodnie, w myślach szukając wymówki. Skoro z dziewczynami ponoć widziałam się ostatnio, to kłamstwo nie wchodziło w grę, bo nigdy nie spotykałyśmy się zbyt często. Zawsze mogłam kogoś poznać, nie? Na przykład jego brata, o którego powrocie do miasta nie wiedział. Musiałam go o to podpytać.

– Masz już jakieś plany? – zdziwił się.

– Umówiłam się ze znajomym – odpowiedziałam, czując radość z minimalnej przewagi, jaką nad nim osiągnęłam. Widziałam karcącą mnie spojrzeniem Konan, ale przecież ja nie kłamałam! To znaczy, jeszcze się z nim nie umówiłam, okej, ale mam to w planach.

– Jasne. – Madara się spiął. Punkt dla mnie.

Nasza dalsza rozmowa była prowadzona w nieco innej atmosferze, co mocno mnie denerwowało. Zdawałam sobie sprawę, że to ja byłam tego winowajcą, ale gdzieś tam w mojej głowie tliło się poczucie małego zwycięstwa – dokopałam Madarze! – dzięki czemu byłam w stanie znieść okresy milczenia, jak i trajkotania Konan dla rozładowania napięcia. Co nie zmienia faktu, że przyjaciółce również było ciężko i chcąc mi się odwdzięczyć za mój numer, wyciągnęła Paina na parkiet. A ja zostałam sama z Madarą i wbiłam wzrok w niemal pustą już butelkę piwa.

– Kupić ci jeszcze jedno? – spytał, widząc, na co spoglądam. Podniosłam głowę i nią pokręciłam.

– Dziękuję. Ale muszę do łazienki.

Madara wstał, żeby mnie przepuścić. Czułam na swoich plecach jego wzrok – pif paf i mogłabym być martwa – ale dzielnie to zniosłam. Szybko skręciłam za ścianą po prawej stronie i odetchnęłam z ulgą.

Sikając, rozmyślałam nad tysiącem tematów do rozmów. Wiedziałam, że Konan z Painem szybko nie wrócą, a nie chciałam siedzieć w ciszy, zabijana badawczym spojrzeniem Madary. Wpadłam na kilka pomysłów, ale wszystkie wydawały mi się być wyjątkowo durne. Cóż, nie pozostawało mi nic innego, jak pójść na żywioł.

Wyszłam z łazienki po paru minutach, jak typowa kobieta. Poprawiłam szybko włosy, wciągnęłam powietrze i z delikatnym uśmiechem skierowałam się do stolika, przy którym siedział Madara. Spoglądał w moim kierunku. Nasze spojrzenia się spotkały w tym samym momencie, w którym ktoś trącił mnie ramieniem. Delikatnie odskoczyłam w bok i zerknęłam na wysokiego blondyna z piwem w ręce.

– Przepraszam – powiedzieliśmy jednocześnie z uśmiechami zażenowania przylepionymi do ust.

– Nie chciałem – dodał chłopak. Wzruszyłam ramionami i już się chciałam odwrócić, kiedy poczułam za sobą czyjeś wielkie ciało i doszedł do mnie głos Madary:

– Jakiś problem?

Blondyn przeniósł wzrok na Uchihę, a rysy jego twarzy stężały. Przestraszyłam się, że zaraz pobiją się o tak beznadziejnie głupią sytuację.

– Słucham? – Chłopak zmierzył Madarę morderczym spojrzeniem. Odwróciłam się do niego gwałtownie i położyłam mu dłonie na klatce piersiowej.

– Hej, hej, rycerzu, spokojnie – zażartowałam. – Tylko trąciliśmy się ramionami, przecież nic się nie stało.

– Nie ciebie pytam, baranku – warknął Uchiha, nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Jeszcze bardziej się spięłam, gdy z łatwością odsunął mnie za siebie i podszedł do blondyna.

– Koleś, weź się odpierdol, co? – sarknął nieznajomy i wzruszył obojętnie ramionami. Widać było, że nie miał zamiaru się bić, natomiast Madara tylko się nakręcał.

– Trochę szacunku do kobiety – odparł głosem pełnym jadu, Uchiha.

– Przeprosił mnie – zareagowałam szybko i uczepiłam się ramienia Madary. – Uspokój się, jasne?

– Musisz trochę zapanować nad kochasiem, bo widać, że tylko szuka zaczepki – rzucił do mnie blondyn. I to był jego błąd. A moim było to, że dalej trzymałam Uchihę.

Poczułam nagle mocne odepchnięcie, ale na szczęście udało mi się utrzymać równowagę. Nim jednak jakkolwiek zareagowałam, blondyn już kulił sę z bólu, który podarował mu Madara swoją pięścią. Chłopak nie czekał biernie na uderzenia Uchihy; rzucił się na niego z rękami i chciał mu przyłożyć, jednak brunet sprytnie wyprowadził cios w brzuch; blondyn zgiął się w pół.

Nie miałam pojęcia, co się właśnie wydarzyło ani dlaczego. Wszystko rejestrowałam jakby z opóźnieniem a ocknęłam się dopiero, gdy jacyś faceci rozdzielili Madarę i blondyna. Uchiha pociągnął mnie za rękę, wyminął gapiów i wyprowadził nas na świeże powietrze.

Stanęłam na chodniku jak wryta, widząc ociekającego złością chłopaka. Nie mogłam uwierzyć, że coś takiego doprowadziło go do szału.

– Co to było? – spytałam. Moje serce dalej waliło jak oszalałe.

– Popchnął cię – syknął Uchiha. Stanął przede mną i podparł się pod boki. W jego oczach malował się gniew.

– Nie, nie popchnął. Czasem ludzie zahaczą o siebie ramionami, to się zdarza – warknęłam. – Poniosło cię.

– Mnie poniosło? – Madara wyraźnie się zdziwił. – To on cię…

– Nie! – przerwałam mu. – Nie popchnął mnie. Co się z tobą dzieje, do cholery? – syknęłam i rozłożyłam szeroko ramiona. – Najpierw kurwa całujesz mnie na pożegnanie, wracam a ty chcesz bzykać jakąś cizię, a teraz robisz mi sceny zazdrości i zgrywasz bohatera? – prychnęłam. – Sorry, ale ja za coś takiego podziękuję.

– O co ci chodzi, baranku? – fuknął. – Przecież nie zrobiłem niczego złego!

– Pobiłeś kolesia, który kompletnie nic mi nie zrobił – zauważyłam. – Rzeczywiście. Zresztą nie masz prawa tak się zachowywać względem mnie, skoro przez całe wakacje wywijałeś mi takie świństwa! Zastanów się, czego chcesz, Madara.

Wyminęłam go pełna złości i niepohamowanej chęci na uderzenie czegokolwiek. Musiałam się jednak powstrzymać, bo znając mój kruchy organizm, groziło to kolejnym złamaniem, a tego wolałam uniknąć. Szłam tak w ciszy przez jakiś czas, dopóki Uchiha mnie nie dogonił. Zrównał ze mną kroku i wyraźnie spotulniał.

– Przepraszam – fuknął urażony. – Po prostu dla mnie wyglądało to tak, jakby chamsko pociągnął cię z bara, a nie zasługujesz na takie traktowanie.

– Ale na to, żeby mi robić nadzieję a później pieprzyć jakąś rudą dziwkę zasługuję? – spytałam ironicznie. – Masz dziwne poczucie sprawiedliwości, no naprawdę.

– Możemy nie rozmawiać o tym w złości? – warknął.

– Jak dla mnie, możemy o tym w ogóle nie rozmawiać – powiedziałam szybciej, niż pomyślałam. Madara mnie strasznie wkurzył swoim durnym zachowaniem i przez niego nie potrafiłam skupić myśli. Drażniła mnie sama jego obecność, a każde wypowiedziane przez niego słowo tylko jeszcze bardziej podsycało moją złość. Na dzisiaj miałam go dosyć.

– Obiecałaś mi. – Chłopak złapał mnie za rękę i się zatrzymał. – Nie możesz mi tego zrobić.

– Niestety dotrzymuję obietnic – warknęłam dobitnie. Miałam ochotę powiedzieć „nie to, co niektórzy”, ale przecież ten cholerny pocałunek nie był obietnicą i nie mogłam niczego od niego oczekiwać. Tak teoretycznie, bo w praktyce miałam nadzieję, że po powrocie padniemy sobie w ramiona i wszystko skończy się happy endem.

Madara uśmiechnął się niepewnie, ale mi wcale do śmiechu nie było. Zerknęłam na telefon; zegarek wskazywał dwudziestą pierwszą pięćdziesiąt osiem. Najwyższa pora wracać do mieszkania Deidary.

– Może prześpisz się u nas? – zaproponował nieśmiało. Parsknęłam niekontrolowanym śmiechem i spojrzałam na niego z kpiną.

– Ty chyba żartujesz, co nie? – Chciałam się upewnić, ale Uchiha był śmiertelnie poważny. – Na kanapie spać nie będę, a do twojego łóżka nie zamierzam wracać. Widzimy się jutro.

– Chociaż cię odprowadzę – zaproponował od razu, ale tylko pokręciłam głową. Zauważywszy jadącą wolno taksówkę, machnęłam ręką i uśmiechnęłam się najsłodziej, jak potrafiłam.

– Nie trzeba. Przekaż Konan, że jutro do niej zadzwonię. – Samochód zatrzymał się przy nas i otworzyłam drzwi. – Panuj nad sobą, Madara – dodałam i zniknęłam w taksówce. Dopiero wtedy mogłam pozwolić sobie na głęboki wdech.

*

Jeszcze tego wieczoru długo rozmawiałam z Deidarą na temat zainstniałej sytuacji. Douhito przekonywał mnie, że Madara po prostu za bardzo się o mnie troszczy, co niestety przekłada się na zanik myślenia i zezwolenie na działanie mięśni, które od czasu do czasu potrzebują się na kimś wyżyć – siłownia może nie wystarczać. Dodawał też, że Uchiha ostatnio bywał nerwowy, jednak to i tak mnie nie ruszało. Jeśli Madara miał się zmieniać w bezmyślną masę bijącą każdego, kto mnie dotknie, to wolałam ograniczyć z nim kontakty. Kto wie, czy kiedyś nie wkurzy się tak na mnie?

Nie, w to w gruncie rzeczy nie wierzyłam. Możliwe, że po prostu chciałam sobie tak wmawiać, żeby łatwiej mi było się z nim rozstać i z niego zrezygnować, ale to wcale nie pomagało, ponieważ moje serce ciągnęło do niego jak opętane. Całe moje ciało, każde zakończenie nerwowe pragnęło znaleźć się przy nim i czuć, że jestem tylko jego, a on cały mój. Cały. Calusieńki.

Wyszłam z mieszkania kilka minut przed dziesiątą, ubrana w krótkie, beżowe spodenki i jasną przewiewną bluzkę. Włosy związałam w wysoką kitkę, czego zaraz pożałowałam; moim oczom ukazał się Madara stojący przy motorze. W ręce trzymał dodatkowy kask, drugi leżał na siedzeniu. Zatrzymałam się w połowie drogi i popatrzyłam na niego jak na głupa. Chciałam, żeby się do mnie uśmiechnął, ale na jego twarzy widniała śmiertelna powaga. Najwyraźniej było mu głupio za wczoraj.

– Cześć – powiedział i podszedł w moim kierunku. Nachylił się i cmoknął mnie delikatnie w policzek, przez co po moim ciele przebiegł przyjemny dreszcz.

– Hej – mruknęłam cicho. Automatycznie przechwyciłam od niego kask i uśmiechnęłam się, przekornie kręcąc głową. – Dziś nie w nastroju do bicia?

Kąciki ust Madary uniosły się, a oczy uroczo rozpogodziły.

– Jeśli ktoś cię skrzywdzi, nie ręczę za siebie – ostrzegł. – Chodź.

Chłopak chwycił mnie za rękę i podprowadził do motoru. Rozpuściłam włosy, nałożyłam na głowę kask, a ten od razu go zapiął i upewnił się, że nie jest za luźny.

– Do twarzy ci w nim – stwierdził z łobuzerskim uśmiechem. Oblałam się czerwienią i znów pokręciłam głową.

– Dokąd jedziemy? – spytałam, sadowiąc się za nim na maszynie. Niepewnie objęłam go w pasie, a gdy odpalił silnik, przyglnęłam do niego całym ciałem. Nie bałam się jazdy, ale zwykle tak się tuliłam, kiedy motocykl ruszał. Madara musiał przywyknąć – zresztą pewnie dla niego było to całkiem przyjemne. Dla mnie również, mhm.

– Zobaczysz – krzyknął i gwałtownie ruszył. Pisnęłam cicho, jeszcze mocniej zaciskając ręce na jego brzuchu. Zamknęłam oczy przestraszona, bo Uchiha przez długi czas jechał jak wariat, zatrzymując się jedynie na światłach. Zaciskałam usta, żeby nie krzyczeć i spinałam każdy mięsień ciała, co w pewnym momencie stało się już dość uporczywe. Co jak co, ale takiej jazdy się nie spodziewałam; gwałtownej i agresywnej. Jechał jak wariat!

Na szczęście, nasza podróż nie trwała szczególnie długo. Madara zatrzymał się przed jakimś parterowym budynkiem, a ja z ulgą zeskoczyłam z motoru i szybko odpięłam kask.

– Pogrzało cię? – warknęłam wściekle. – Myślałam, że nas zabijesz!

Uchiha stanął przede mną z tym zawadiackim uśmiechem przylepionym do ust. Oczy pociemniały mu z podniecenia – najwyraźniej ostra jazda sprawiało mu niewyobrażalnie dużo frajdy. Mnie jednak nie było w ogóle wesoło. Nogi miałam jak z waty!

– Mógłbym zginąć między twoimi udami, baranku – stwierdził chrapliwie, a mi aż dech zaparło w piersiach. Serce zaczęło szamotać w klatce piersiowej a przyjemne ciepło skumulowało się w podbrzuszu. Co to za chora reakcja?!

– Przestań – fuknęłam, bo nie miałam pojęcia, co mogłabym odpowiedzieć. – Ja umierać nie zamierzam, więc następnym razem jedź spokojniej.

Madara zaśmiał się cicho, schował kaski i znów złapał mnie za rękę. Nie wiem, czemu nie protestowałam, w końcu miałam być zła, ale po tej jeździe cała się roztrzęsłam i już nie myślałam, co się wokół dzieje. Może właśnie o to mu chodziło?

Jak się okazało, kawiarnia była niewielka, ale za to bardzo przytulna. Ściany zostały pomalowane na kremowo, natomiast sufit na niebiesko, co dawało naprawdę przyjemne wrażenie. Okrągłe, drewniane stoliki porozstawiano w takiej odległości od siebie, żeby nikt nie czuł skrępowania oraz postawiono na nich białe kwiaty ułożone na drewnie korkowym, co wyglądało naprawdę niesamowicie. Mała rzecz a jak potrafi zmienić wystrój. Oprócz tego było tutaj sporo regałów z książkami, co nadawało temu miejscu jeszcze bardziej magiczny, a zarazem swojsko-domowy klimat.

Usiedliśmy przy stoliku w rogu sali. Kelner przyniósł nam menu, z którego dość szybko wybraliśmy dwie kawy mrożone, ja o smaku orzechowym, a Madara zwykłą. Gdy tylko mężczyzna odebrał nasze zamówienie i odszedł, zapadła między nami krępująca cisza. Spuściłam wzrok i uparcie bawiłam się palcami u rąk, byleby tylko nie patrzeć na siedzącego naprzeciwko Madarę.

– Przepraszam – powiedział nagle. Niepewnie uniosłam spojrzenie. Był zmartwiony i szczerze przejęty. – Przepraszam za to, co ci zrobiłem.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Czułam się beznadziejnie w tej sytuacji i wcale nie zamierzałam przeprowadzać tej rozmowy. To tylko wszystko pogarszało. Skrucha w jego oczach przekonywała mnie, a ja nie mogłam tak łatwo mu ulec. Nie chciałam w ogóle się poddać temu spojrzeniu. Temu uczuciu. Bałam się. Bałam się cholernie, że zrobi mi takie świństwo znowu, że złamie mnie i już się nie pozbieram.

– I co ja mam ci odpowiedzieć? – spytałam. Madara zacisnął szczęki. – Po prostu o tym zapomnijmy i po sprawie.

– Nie chcesz tego – zaprzeczył szybko. – Ja tego nie chcę. – Już otwierałam usta, żeby to skomentować, ale mi nie pozwolił. – Dobra, wiem, nie musisz mi mówić. Zachowałem się jak dupek i tak naprawdę nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Po prostu… Jestem kretynem. Zobaczyłem cię na zdjęciach z jakimś innym kolesiem, jak cię obejmował i… Kurwa – kopnęłam go pod stołem, żeby się wyrażał – poczułem, że coś się we mnie załamało. Wiem, że mogłam zadzwonić, spytać, cokolwiek, ale… Jestem idiotą. To wszystko, co mam na swoje usprawiedliwienie.

Czyli jednak moje przypuszczenia były trafne. Założenie z góry, że Tobirama – bo to z nim mam najwięcej zdjęć – znaczy dla mnie coś więcej było rzeczywiście wykwintnie durne. Ciężko było mi uwierzyć, że to jedyny powód jego… Zdrady? Czy mogłam to tak nazwać?

– Widzę, że mi nie wierzysz – powiedział. – Nie mam pojęcia, co zrobić, żeby to zmienić. Ale wiem, że jedynym sposobem na zmienienie mnie, jesteś ty.

– Ja? – spytałam zdumiona. – Chciałabym, ale… Nie mam na ciebie sił, Madara. Nie mam żadnej pewności, że to coś da, ani… Tak naprawdę nie wiem, czy chcę mieć z tobą cokolwiek wspólnego. – Chłopak zmrużył oczy, niezadowolony z takiego obrotu spraw. Uznałam szybko, że skoro on zdobył się na szczerość, ja również powinnam. Jakikolwiek by nie był, zasługiwał na to. – Kiedyś… Kiedyś byłam do szaleństwa zakochana – wyszeptałam i wbiłam wzrok w swoje palce. Madara cały zesztywniał. – Byłam w stanie zrobić wszystko dla tamtego chłopaka. Robiłam. Robiłam to, co chciał i czułam, że to ten jedyny. Świata poza nim nie widziałam. – Głos mi się załamał. Kiedyś naprawdę tak było. Ibiki… On naprawdę był dobrym chłopakiem… – A później drań wbił mi nóż w plecy. Nie chciałam go zostawiać, właściwie tylko dzięki pomocy Konan i rodziców zrozumiałam, że… Że jest skurwysynem. A ty przypominasz mi go do złudzenia. W dodatku ciągle ranisz. – Przejechałam ręką po policzkach, ścierając łzy. Nie chciałam się rozpłakać, nie chciałam! Ale to tak bolało… Ta rozmowa, Madara wyglądający jakby dostał właśnie obuchem w głowę, moje wspomnienia… Za dużo wszystkiego naraz. – Gdy wyjeżdżałam na wakacje, czułam się cholernie szczęśliwa. Zupełnie jak wtedy, gdy zakochałam się w Ibikim. A później wróciłąm z nadzieją, że, nie wiem, czekasz na mnie… Że ten pocałunek coś znaczył…

– Znaczył, baranku.

– … a ty przyprowadzasz sobie panienkę. Widzisz to, Madara? Widzisz?

– Widzę – wychrypiał. – Mówiłem ci już, że jestem kretynem. Ciężko mi się zmienić. A chciałbym.

– Jakoś nie widzę, żebyś w ogóle się starał, a twoje wytłumaczenie jest naprawdę beznadziejne – odparłam złośliwie. – Zresztą nieważne. Po prostu zapomnijmy o tym pocałunku i o tej rozmowie. Tak będzie lepiej.

– Naprawdę tak uważasz? – prychnął. – Ucieczka jest sposobem na wszystko? To rozwiąże problem?

– Moim problemem jesteś ty, Madara. A jeśli znikniesz, zniknie również problem – syknęłam nieco zbyt gniewnie. Nie chciałam go zranić, ale musiał zrozumieć, że ma mi dać spokój. Mógł sobie sprowadzać panienki, pić, jeździć schlany na motorze… Mógł robić wszystko! Byleby tylko mnie w to nie wplątywał.

– Co ci zrobił ten Ibiki, że tak bardzo boisz się znowu zakochać? – Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo mnie tym zranił i zezłościł.

– Nie boję się zakochać – warknęłam i nachyliłam się nad stolikiem. – Po prostu nie chcę zakochać się w kimś jego pokroju. A ty…

– Wiem, przypominam ci go. Ale nim nie jestem.

– Halo! To nie miała być rozmowa o moim byłym, ale o numerze, który mi wywinąłeś. Nie zbaczaj z tematu.

– Reiko… To, co mówisz jest naprawdę zabawne. Dobra, ja nie mówię, że nic nie zrobiłem, ale przyznałem się do winy już tysiąc razy. Niech nawet będzie: jestem uzależniony od seksu. Okej, to mój problem. Wiesz jednak, na czym polega twój? – Mrużyłam gniewnie oczy i milczałam, w napięciu czekając, co ma mi do powiedzenia – Gdybyś nie zgrywała od samego początku cnotki i pozwoliła mi się do ciebie zbliżyć, wszystko potoczyłoby się inaczej. Myślisz, że nie widziałem, jak na mnie patrzysz? Doskonale wiedziałem, że ci zależy, ale ty cały czas próbowałaś mnie odepchnąć i nie dawałaś mi żadnych szans.

– A jak miałam dawać szanse facetowi, który przyprowadzał sobie panienki co drugą noc, co?! – huknęłam. W kawiarni zapanowała nieprzyjemna cisza; wszyscy się na nas gapili. Po moich policzkach spływały beztrosko łzy, ukazując całą moją słabość. Nienawidziłam siebie za to. – Spójrz najpierw na siebie a potem mnie oceniaj, dobrze? – powiedziałam ciszej. – Ja po prostu nie chciałam zaznać kolejnego rozczarowania, a ty mi je właśnie zaserwowałeś.

Wstałam szybko od stołu, czemu towarzyszyło ciche „kurwa” Madary. Nie rozglądając się na boki, żeby nie czuć jeszcze większego zażenowania, dosłownie wybiegłam z kawiarni i stanęłam na środku podjazdu, pozwalając sobie na płacz. Miałam go dosyć. Siebie. Wszystkiego. Tej całej sytuacji. Mojej przeszłości. Ibikiego. Kłamstw. Strachu. Łez. Ale najbardziej właśnie siebie.

Kurwa mać! Dlaczego on mi to robił? Miałam wrażenie, że w ogóle nie widział swoich błędów, że według niego jedno „przepraszam” sprawi, że wpadnę mu w ramiona. A kiedy tak się nie stało, zaczął mnie atakować w najgorszy z możliwych sposobów.

I po cholerę mu się przyznawałaś, że Ibiki cię zranił? Po cholerę?

Idiotka. Kretynka. Naiwniaczka.

Naprawdę wierzyłam, że ta rozmowa coś zmieni. Chciałam, żeby tak było, a tymczasem poczułam się jeszcze gorzej. Jak śmieć.

– Niech go szlag – warknęłam i kopnęłam pałętający się pod nogami żwir. Znowu zapragnęłam się na czymś wyżyć.

– Kogo? – Ten głos nie należał do Madary. Podniosłam gwałtownie głowę, cała spłakana i roztrzęsiona, wzrokiem napotykając Ibikiego. Stał lekko zgarbiony, z dłońmi wbitymi w kieszenie ciemnych dżinsowych spodni i spoglądał na mnie z prawdziwą troską. Nie miałam pojęcia, jakim cudem się tutaj znalazł i przez myśl przeszło mi, że mógł mnie nawet śledzić, ale nie to teraz zaprzątało mi głowę. Bałam się jego spotkania z Madarą.

– Ibiki? – spytałam cicho, niedowierzając. Morino przeniósł wzrok za mnie i zmrużył lekko oczy.

– Ibiki – charknął Uchiha. Zesztywniałam, wyczuwszy jego obecność. Widziałam wściekłość w oczach mojego największego koszmaru i nawet nie chciałam wiedzieć, jak wyglądał w tym momencie Madara, ani w jakim był stanie.

Jednej, jedynej rzeczy byłam pewna: to się nie skończy dobrze.

Ani moje zakończenie rozdziału w takim momencie nie skończy się dobrze, ale chyba to przeżyję, bo przecież chcecie wiedzieć, co będzie dalej, prawda? :D

Tak średnio jestem zadowolona z tego rozdziału, ale przynajmniej pojawił się o wiele szybciej niż poprzedni, a to już jest powód do radochy. No i jest dłuższy, niż zwykle. ;)

No nic, dziubki, idę spać. Trzymajcie się ciepło i do następnego. <3