15. Pijacka rozmowa

– Izuna Uchiha – przedstawił się i wyciągnął do mnie dłoń. – Brat Madary.

Patrzyłam przez dłuższą chwilę na jego rękę, zastanawiając się, co powinnam odpowiedzieć, żeby nie wyjść na wariatkę. Problem jednak w tym, że nic mądrego nie przychodziło mi do głowy, dlatego uniosłam wzrok i obdarowałam go najbardziej przenikliwym spojrzeniem, na jakie było mnie stać.

– Nie wydaje mi się – odparłam głupio. Izuna cofnął rękę, włożył ją do kieszeni spodni i patrząc gdzieś ponad mną, cicho się zaśmiał. I prychnął. Tak, zdecydowanie prychnął.

– Serio? – spytał rozbawiony i wyraźnie zainteresowany moją osobą. – A to niby dlaczego?

– Madara nigdy nie wspominał, że ma brata – wyjaśniłam spokojnie. – Gdybyś rzeczywiście nim był, z całą pewnością by mi o tobie powiedział.

Myślałam, że brzmię naprawdę racjonalnie, co nawet potwierdziła wskakująca na twarz rozmówcy powaga, ale tu akurat grubo się pomyliłam.

– Przypuszczałem, że nie będzie się mną chwalił – odpowiedział i wzruszył obojętnie ramionami. – Nie lubi mnie.

Acha. Madara nie lubił swojego brata, dlatego w ogóle o nim nie wspominał. Ma to sens, rzeczywiście.

– Założę się, że Itachi i Sasuke też o mnie nie wspominali? – zagadnął. Na jego twarz wrócił dawny uśmiech.

– Geniusz – skomentowałam. Nie miałam ochoty na żadne droczenie się czy rozmowy z wyimaginiowanym bratem Madary. Niby nie miałam podstaw, żeby mu nie wierzyć – może rzeczywiście się pokłócili i Izuna zniknął na dłuższy okres czasu – ale nie sądzę, żeby przez to Madara nie wspomniał o nim nawet słowem. Sytuacja była dziwaczna i coraz mniej wiedziałam, jak się w niej zachować.

– Aleś ty opryskliwa… I co on w tobie widzi? – spytał, przewiercając mnie wzrokiem na wskroś. Zmrużyłam oczy, jednak nie zdążyłam się nawet odezwać. – Chociaż w sumie to mu się nie dziwię – dodał z cwaniackim uśmiechem. – Sam mógłbym się w tobie zakochać, gdybyś tylko dała mi ku temu powód.

– Jeszcze czego – parsknęłam. – Zresztą kocha się za nic.

– I tu byś się zdziwiła. Niby jesteś tylko o rok młodsza, a taka głupia…

– Nie przeginaj – syknęłam urażona. Co za bezczelny typ człowieka!

– Dobra, sory – rzucił. – Posłuchaj, Reiko. Mam do ciebie pewną sprawę.

– Sprawę? – spytałam podejrzliwie. – Niby czemu miałabym w to wejść?

– A czemu nie?

Przez chwilę kompletnie nie wiedziałam, co odpowiedzieć, aż w końcu głośno westchnęłam. Wprawdzie chłopak w żaden sposób mnie do siebie nie przekonał, ale ciekawość wygrała z dystansem, jaki chciałam względem niego utrzymać. Nie miałam powodów, żeby mu nie wierzyć, a chciałam się dowiedzieć, czy mówi prawdę. I jeśli tak – czemu Madara o nim nie wspominał.

– No dobra – mruknęłam zrezygnowana. Na twarz Izuny wkroczył szeroki, przyjazny uśmiech. – O co chodzi?

– Dasz się zaprosić na kawę? – zaproponował. – Moglibyśmy usiąść i na spokojnie porozmawiać.

Popatrzyłam z powątpiewaniem na walizkę. Nie chciało mi się jej wszędzie taszczyć, a na chwilę obecną nie miałam nawet gdzie jej zostawić. Do mieszkania Madary i Paina z pewnością nie wrócę, to samo tyczyło się Naruto i Sakury. Musiałam znaleźć jakieś miejsce na nocleg, a nie iść na kawę z przystojnym nieznajomym, podającym się za kolejnego Uchihę. Ech.

– Możesz zostawić ją u mnie w aucie – zaproponował.

I tu włączył się mój instynkt samozachowawczy. Mama zawsze powtarzała: nigdy nie wsiadaj do samochodu z nieznajomym. Nawet, jeżeli był rodziną Madary, Sasuke i Itachiego. Z jakiegoś powodu nie chcieli o nim mówić i raczej nie chodziło o byle jaką kłótnię. Zakładając oczywiście, że w ogóle byli z nim spokrewnieni.

– Wolałabym spotkać się innym razem – przyznałam. Izuna spoważniał. – Dopiero co przyjechałam, jestem trochę zmęczona. Ale możez zostawić mi numer do siebie…

– I tak się nie odezwiesz – stwierdził beztrosko. – Prawda, Reiko?

– Izuna – jęknęłam zrezygnowana. Chłopak pokręcił lekko głową i wzruszył jedynie ramionami. – Dziś nigdzie z tobą nie pójdę. Zostaw mi swój numer. Odezwę się, bo jestem ciekawa, czemu Madara cię nie lubi – powiedziałam z delikatnym uśmiechem. – Ale teraz przepraszam, jestem zmęczona i nie mam ochoty na kawę.

– Może być herbata – odparł beztrosko, ale musiał zmierzyć się z moim piorunującym spojrzeniem. – Dobra, odpuszczam. Zapiszesz sobie?

Wyjęłam telefon i wstukałam w niego numer chłopaka.

– Co prawda nie wierzę, że się odezwiesz, ale będę czekać na telefon – powiedział z beztroskim uśmiechem. – Miło było cię poznać, Reiko.

– Wzajemnie – mruknęłam. Chłopak machnął jeszcze ręką i nieśpiesznie skierował się w południową część parku. Chwilę jeszcze wpatrywałam się w jego masywne ramiona, nie mogąc uwierzyć, że wszyscy z rodziny Uchiha są do siebie tak podobni. I w dodatku tak pieknielnie irytujący. Mhm.

Z ociąganiem ruszyłam w kierunku wyjścia z parku, jednocześnie wyjmując z kieszeni telefon. Jak tylko odnalazłam odpowiedni numer, nacisnęłam zieloną słuchawkę i po trzech sygnałach usłyszałam głos przyjaciela.

– Reiko! Cześć!

– Siems. Potrzebuję twojej pomocy.

*

Weszłam do niewielkiego mieszkania i zaciekawiona rozglądnęłam się na boki. Mały, kwadratowy przedpokój zawierał wszystko, co potrzebne: przesuwną szafę, półkę na buty i wieszak. Oprócz tego stała w nim jeszcze niewielka komoda, a trzy pary drzwi prowadziły kolejno do kuchni, łazienki i pokoju. Zdjęłam obuwie i z zadowoleniem stwierdziłam, że to niewielkie mieszkanko bardzo mi się podoba. Wprawdzie nie zamierzałam siedzieć chłopakowi na głowie, ale z drugiej strony wiedziałam, że mogę na niego liczyć. I chciałam. Bo w tym momencie pozostał mi już tylko on, przynajmniej dopóki nie znajdę jakiegoś taniego hotelu.

– Napijesz się czegoś? – rzucił Deidara i położył moją ciężką walizkę w pokoju. – Mam kawę, herbatę, wodę, soki – wymienił.

– Na pewno nie będę przeszkadzać? – spytałam lekko zakłopotana. No mimo wszystko, ech.

– Daj spokój, Rei. – Deidara podszedł do mnie i położył mi dłonie na ramionach. Biło od niego przyjemne ciepło, które tak w nim uwielbiałam. Zawsze był dla mnie kochany i mi pomagał, nigdy się nie odwrócił. Teraz też bez wahania zgodził się mnie przygarnąć na kilka dni. – Wiesz przecież, że nigdy nie będziesz mi przeszkadzać.

– Jesteś supcio – mruknęłam z uśmiechem, a Dei wziął ręce i pociągnął mnie do kuchni.

– No to opowiadaj – powiedział i wyjął z szafki nad zlewem dwa kubki. – Jak to było z Madarą, co?

– Nie udawaj, że nie wiesz – westchnęłam i usiadłam na jednym z trzech wolnych krzeseł przy stole. – Cały czas sprowadzał sobie panienki, jak mnie nie było.

– No wiem – przyznał niechętnie Deidara. Łypnęłam na niego spode łba, a ten uniósł ręce w obronnym geście. – Przepraszam, Reiko. Powinienem był ci powiedzieć, ale nie chciałem psuć ci wakacji. Uznałem, że po tych wszystkich wydarzeniach powinnaś odpocząć i wrócić z nową siłą, żeby skopać mu jaja i naprowadzić na właściwą drogę.

– Kiedy ja już nie chcę – jęknęłam i położyłam głowę na stole. – Mam dość. Jest nieodpowiedzialnym dupkiem i nie mam siły, żeby dalej użerać się z jego niewiernym chujem.

– Więc odpuść.

Więc odpuszczę.

– Naprawdę uważasz, że to dobry pomysł? – spytałam mimo to. Mogłam wmawiać sobie wszystko, ale prawda była taka, że cholernie mi na Madarze zależało. Chciałam, żeby widział tylko mnie, żeby inne przestały istnieć. Ale to chyba niemożliwe.

– To ty masz go dosyć – zauważył chłopak. – Poza tym najwyższy czas, żeby Madara w końcu otworzył oczy i zauważył, kogo może stracić.

– Tylko kurde… Nie wiem czy wiesz, ale… Jak wyjeżdżałam, pocałował mnie – wydukałam i podniosłam głowę z blatu. Deidara wyglądał tak, jakby właśnie ktoś zdzielił go po głowie. – Myślałam, że to swego rodzaju obietnica, że to coś znaczyło…

– Powinnaś z nim porozmawiać, Rei – przyznał po chwili chłopak. – Wiem, że będzie ci ciężko, bo przez to odkryjesz przed nim, co czujesz, ale to chyba najlepsze rozwiązanie. Skoro Madara całował cię na pożegnanie, to na pewno coś czuł. Pewnie dalej czuje, tylko coś sprawiło, że wrócił do dawnego hobby. – Deidara prychnął i zaśmiał się z wydźwięku swoich słów. – Po waszym wyjeździe rzeczywiście przez jakiś czas nie sprowadzał sobie panienek. A potem znowu zaczął.

Przez jakiś czas patrzyłam na blondyna ze zrezygnowaniem, bijąc się z myślami. Z jednej strony chciałam wiedzieć, czemu mi to zrobił, a z drugiej… Rozum podpowiadał mi, żebym dała sobie spokój, że to nie jest facet dla mnie. Jeśli miałabym użerać się z jego niewiernością będąc z nim w związku, chyba bym zwariowała. Nie zniosłabym, gdyby mnie zdradził.

– Zastanowię się – burknęłam. Deidara uśmiechnął się i podał mi kubek z herbatą.

– Gaara tu dzisiaj wpada – powiedział. Byłam mu wdzięczna, że zmienił temat, choć przez jego wiadomość poczułam się niezręcznie.

– Spoczko, wyniosę się na kilka godzin – odpowiedziałam automatycznie, na co Dei parsknął śmiechem.

– Przecież tego nie powiedziałem, ej. Nikt nie każe ci się wynosić.

– I tak już się umówiłam na piwo – zmyśliłam i wzruszyłam ramionami. – Będziecie mieć trochę czasu dla siebie.

– Mieliśmy go już nadto w te wakacje – odparł Deidara i głową wskazał, żebym poszła za nim do pokoju. Po prawej stronie, pod ścianą, stał niewielki narożnik, a obok niego półka i dalej drzwi prowadzące na balkon. Po lewej natomiast ulokowano telewizor, a obok biurko z laptopem i paroma książkami i innymi pierdołami. Co ciekawe, leżało na nim sporo gliny. – Moje hobby – mruknął, zauważywszy, na co patrzę. – Te wszystkie figurki – wskazał ręką na szafkę obok łóżka – są mojej roboty.

– Nie wiedziałam, że rzeźbisz – przyznałam zachwycona i podeszłam bliżej, by wszystko dokładnie obejrzeć. Znajdowały się tutaj zarówno samochodziki, jak i różne kwiaty. Wszystko było starannie wykonane a każdy szczegół dopracowany w stu procentach. To było piękne!

– Nie nazwałbym tak tego – przyznał zmieszany Dei. – Raczej bawię się, gdy nie mam co robić. Takie tam. – Wzruszył ramionami i usiadł na kanapie, odpalając jednocześnie TV. – Później przyniosę materac, mam w piwnicy.

– Dzięki – odparłam i przysiadłam obok niego. – Mówiłam już, że jesteś super?

Deidara zerknął na mnia kątem oka i uśmiechnął się cwaniacko.

– Jakieś sto razy, ale zawsze możesz to powtórzyć.

– Jesteś super – przyznałam i wpatrzyłam się w TV.

*

– No i co tam? – spytała Konan rozanielonym głosem. Pozazdrościłam jej tego spokoju i braku problemów, bo sama obecnie siedziałam w pustym mieszkaniu Deidary i zastanawiałam się, gdzie wyjść na wieczór. – Jak rozmowa z Naruto?

– W sumie nie było źle – mruknęłam od niechcenia. Przeniosłam spojrzenie na swoje paznokcie i uznałam, że wypadałoby zmyć z nich lakier i pomalować na nowo. – Przyjął to naprawdę spokojnie, zresztą opowiem ci o wszystkim jak się spotkamy – dodałam szybko, nie chcąc jej mówić, że Uzumaki ma nową dziewczynę, którą jest Sakura. Od razu domyśliłaby się, że nie będę mieszkać u Różowej i siłą zaciągnęłaby mnie z powrotem do mieszkania Madary i Paina, a na to pozwolić nie mogłam.

– Yhm, to dobrze – mruknęła Konan, jakby wyczuła, że coś nie gra. Przeklęłam się w myślach. – Jutro wybieramy się z chłopakami na kręgle… Wiem, że nie chcesz znać Madary – dodała szybko – ale wydaje mi się, że powinniście porozmawiać.

– Nie mam na to ochoty – fuknęłam. – Kurwa, Konan, całe wakacje na niego czekałam! A on zachował się jak palant.

– Wiem.

Usiadłam na łóżku i podciągnęłam do siebie lewą nogę.

– Jest ci smutno? – spytała niepewnie Tenshi. Uśmiechnęłam się lekko i głośno westchnęłam.

– Jestem rozczarowana – odpowiedziałam. – Tylko nie wiem, kim. Sobą, czy Madarą.

– Nie masz o co się winić – zaoponowała Konan. – No weź nie bądź głupia, Rei.

– Nie o to chodzi… Po prostu tak łatwo mu zaufałam przez jakiś durny pocałunek. Chyba powinnam się wreszcie trochę ogarnąć. A wiesz, co jest najgorsze?

– No?

– Że mimo wszystko… Że mi smutno.

– Rei…

– Co za palant – fuknęłam i położyłam się na materacu. – Gnojek jeden. W tej sytuacji chyba rozumiesz, że z wami nie pójdę.

– Rozumiem – odpowiedziała zawiedzionym tonem głosu Konan. – Rozumiem… Choć moim zdaniem nie powinnaś przez niego rezygnować z przyjemności.

– Tyle, że każda przyjemność w jego towarzystwie stanie się katorgą. Nie mam ochoty na niego patrzeć – mruknęłam. Zerknęłam na biały sufit i utkwiłam w nim wzrok na dłużej. – Co on teraz robi?

– Wyszedł gdzieś – poinformowała mnie Konan. – Jest na siebie wściekły.

– Prawidłowo.

– Nie boisz się, że sobie coś zrobi? – spytała podejrzliwie Tenshi. Aż pokręciłam z rozbawieniem głową.

– Wtedy byłby wyjątkowym durniem – stwierdziłam. – Nieważne. O której idziecie na te kręgle?

– Koło siedemnastej – odpowiedziała Konan. Jej chyba też ulżyło, że zmieniłam temat. Doskonale wiedziała, że rozmowa o Madarze była dla mnie męcząca.

– To może zjemy razem śniadanie gdzieś na mieście? – zaproponowałam.

– Świetny pomysł! – zgodziła się od razu. – Mam nawet takie jedno fajne miejsce, wyślę ci adres smsem. O jedenastej?

– O jedenastej – potwierdziłam.

*

Nim Gaara przyszedł do Deidary, zdążyłam pomalować paznokcie, kolejny raz się odświeżyć i wyjść na miasto. Ubrana w zwyczajne, dżinsowe rurki, białą bokserkę i niebieski sweterek, nieszczególnie zwracałam uwagę obcych ludzi, co w tej sytuacji było mi całkiem na rękę. Chciałam po prostu gdzieś usiąść, wypić piwo i zatopić się we własnych smutkach, których główną przyczyną był z całą pewnością Madara. Cały czas winiłam siebie za naiwność. Byłam głupia, wierząc, że on coś do mnie czuje. To w końcu Uchiha, który przeleciał już chyba wszystkie laski w mieście. Dlaczego w ogóle liczyłam, że dla mnie się zmieni? Ani nie byłam szczególnie ładna, ani figury modelki nie miałam. Byłam niską, zwyczajną dziewczyną, studiującą położnictwo, czyli dla faceta pokroju Madary niezbyt ciekawy kierunek. Nie miałam pojęcia, dlaczego Reiko Ryusaki, najzwyczajniejsza w świecie dziewczyna, o przeciętnej urodzie i brzuszku większym, niż sama by tego chciała, zainteresowała Uchihę – przystojniaka, który może mieć każdą na wyciągnięcie ręki.

Hej, głupia! Przecież nie poszłaś z nim do łóżka, może dlatego?

Jeśli jego celem było zaliczenie każdej laski, którą znał, to mógł to być wystarczający powód. Ale bardzo nie chciałam, żeby tak było, bo ta myśl nieprzyjemnie gniotła mnie w okolicach serca.

Weszłam do jednej z knajp w centrum miasta i od razu skierowałam się do baru. Usiadłam na wysokim krzesełku, a gdy tylko podszedł do mnie barman – dość przeciętny typ z przyjemnym, kilkudniowym zarostem i bandaną na głowie – zamówiłam piwo.

– Chłopak cię zostawił? – rzucił, gdy podawał mi trunek. Zmierzyłam go morderczym spojrzeniem, wywołując tym samym u niego szeroki uśmiech.

– Nie twój interes – syknęłam i pociągnęłam solidnego łyka gorzkiego napoju. – Nie gap się.

Barman uniósł ręce i dalej się uśmiechając, podszedł do innego klienta. Kątem oka widziałam, że od czasu do czasu przypatrywał mi się z rozbawieniem, dlatego wzięłam butelkę i szybko znalazłam wolne miejsce przy małym stoliku.

Czułam zażenowanie, pijąc tutaj w samotności, ale nie miałam innego wyjścia. Konan wolałam nie wciągać w tę sytuację, bo znając ją przyjechałą by tutaj z Painem i Madarą, żeby wytłuc mi z głowy chlanie w samotności. A Uchihy widzieć nie chciałam, co to, to nie.

Najgorsze było to, że zamierzałam wrócić do mieszkania Deidary przed dwunastą, czyli miałam jeszcze pięć godzin, podczas których musiałam znaleźć sobie zajęcie. Leniwie, nie chcąc przyciągnąć zbyt wiele spojrzeń, rozejrzałam się po sali z nadzieją, że znajdę w niej kogoś znajomego, ale niemiło się rozczarowałam. Wróciłam do mojego poprzedniego zajęcia: wpatrywania się w etykietę piwa, którą za chwilę zaczęłam zdrapywać.

Po drugim już piwie, które wypiłam w przeciągu godziny, zaczęłam czuć lekkie zawroty głowy. Byłam zmęczona i organizm zdecydowanie zbyt szybko reagował na alkohol. Oparłam się łokciami o stół i przymknęłam powieki, chcąc choć trochę zapanować nad tym śmiesznym uczuciem. Zupełnie, jakbym latała helikopterem.

Nagle poczułam, że obok mnie ktoś usiadł. Ze skurczem przerażenia w żołądku odwróciłam się w stronę mojego nowego towarzysza, a dostrzegłszy długie, czarne włosy, mimowolnie się uśmiechnęłam. Choć nie powinnam. Miałam być zła, urażona, mieć go w dupie, a nie uśmiechać się, jakbym właśnie na niego czekała.

– Madara? – spytałam i mocniej zmrużyłam oczy. Chłopak uśmiechnął się szeroko, ale jakoś tak niepodobnie do siebie. Coś mi nie pasowało.

– Nie ten brat, Reiko – odpowiedział mój towarzysz. Potrząsnęłam lekko głową i dopiero teraz zorientowałam się, że siedział przy mnie Izuna.

– Och – westchnęłam i odwróciłam się z powrotem do butelki. – Już myślałam.

– Czekasz na niego? – podchwycił Izuna i rozejrzał się wokół. Uśmiechnęłam się z bólem i pokręciłam głową.

– Właśnie nie – odpowiedziałam. – Właśnie nie czekam. Już wystarczająco długo czekałam i nic z tego nie wyszło. A też nie mam czasu, żeby czekać wieczność, rozumiesz? Nie mam czasu…

– Nie mam zielonego pojęcia, o czym ty mówisz – stwierdził Izuna.

– O Madarze i czekaniu. Już mi się nie chce. Znudziło mi się czekanie. Czekanie jest upierdliwe i irytujące. A już zwłaszcza, gdy nie wiesz czy opłaca się czekać.

– Nie wypiłaś czasem za dużo? – Izuna próbował zabrać mi piwo z ręki, ale uparcie trzymałam butelkę. W zamian wyprostowałam się, uśmiechnęłam głupkowato i pociągnęłam kolejnego łyka.

– Nie – odparłam i przetarłam delikatnie usta. – Za mało.

– Chcesz się upić?

– Nie – znów zaprzeczyłam. – Chcę zapomnieć.

– A więc się upić.

– Wychodzi na jedno, nie? – zaśmiałam się i oparłam głowę o jego ramię. – Ale ja naprawdę nie chcę się upić.

– O czym chcesz zapomnieć?

Popatrzyłam na Izunę, którego twarz zdradzała duże zainteresowanie. Jego czarne oczy wpatrywały się prosto w moje, a bijący z nich dziwny chłód elektryzował mnie i intrygował.

– O Madarze – odpowiedziałam. – Tak jak ty.

– Ja o nim nie zapomniałem – odparł z uśmiechem. – Nawet nie próbowałem. Nigdy.

– To czemu cię nie było? – spytałam od razu. – Chyba dość długo, w dodatku. A może on na ciebie czekał, tak jak ja na niego? Co?

– Nie miałaś przestać na niego czekać? – podchwycił Izuna, a ja znów odwróciłam się do butelki i objęłam ją dłońmi.

– Och – westchnęłam zrezygnowana. – Racja.

– Jesteś zabawna.

– Dzięki. – Odwróciłam głowę w jego stronę i ciepło się uśmiechnęłam. – Opowiedz mi o tym. O Madarze – sprostowałam. – Co się stało?

– Nie mielismy o tym porozmawiać przy kawie?

– Piwo to też dobra okazja. – Uniosłam butelkę i wzniosłam za niego niemy toast. Dopiero wtedy zauważyłam, że Izuna również kupił sobie jedno.

– Pokłóciliśmy się.

– O co?

– O dziewczynę.

– A niech to! – zaklęłam i uderzyłam dłonią w stół. – Mogłam się tego domyślić. Niech zgadnę – przeleciał twoją laskę?

Izuna spoważniał, a ja dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że rzeczywiście tak mogło być. Rysy jego twarzy wyostrzyły się, a sam chłopak zesztywniał, jakby przeszedł przez niego jakiś prąd. Patrzył na mnie nieodgadnionym wzrokiem, który gdyby mógł, od razu by mnie zabił.

– O cholera – powiedziałam cicho. – Czyli to zrobił.

– Zrobił – potwierdził Izuna. – Odebrał mi ją.

– Najwidoczniej całe miasto mu nie wystarczyło – fuknęłam pod nosem. – Czyli jest większym chujem, niż myślałam.

– Jest – przytaknął Uchiha. – Aya była dla mnie wszystkim i on doskonale o tym wiedział, a mimo to i tak ją uwiódł.

Patrzyłam na Izunę w skupieniu, próbując wyłapać każdą emocję, przelatującą po jego twarzy. Wspominając swoją dziewczyną łagodniał, a gdy wracał do Madary, napinał się i mrużył gniewnie oczy, które jeszcze bardziej ciemniały po wpływem złości. Jak to w ogóle było możliwe?

– Urwałabym mu za to jaja – wypaliłam i pociągnęłam łyka piwa. – Nie mogę w to uwierzyć. No nie. No po prostu… No nie no, no jak?

– Reiko…

– Co za drań! – syknęłam. – Ale wiesz co? Ja z nim pogadam! – wykrzyknęłam i wypięłam dumnie pierś. – Powiem mu, że jest gnojem! Nawrzucam mu, zobaczysz!

– Reiko…

– Nie pozbiera się chłop, jak mu nawrzucam! O nieee, nie ujdzie mu to płazem!

– Rei…

– No kurwa, no jak? A ja się w nim zakochałam! – jęknęłam i uderzyłam głową w blat stołu. Zabolało. – O ja głupia, o ja idiotka…

– Reiko, uspokój się. – Poczułam dłoń Izuny na swoich plecach i zrobiło mi się minimalnie cieplej na serduszku, które zdążyło popękać na tryliard małych kawałeczków.

– Dobra – mruknęłam. – Uspo…

Nie dokończyłam, bo poczułam, że moja torebka intensywnie wibruje. Z ociąganiem wyjęłam z niej komórkę, a zauważywszy na wyświetlaczu imię przyjaciółki, cicho przeklęłam i opadłam na oparcie.

– Kto to? – spytał obojętnie Izuna.

– Konan – odparłam, zupełnie ignorując fakt, że Uchiha nie miał pojęcia, kim ona była. – Chyba powinnam odebrać.

– Chyba powinnaś – przyznał z rozbawieniem.

Przeprosiłam Izunę i dość pokracznie wstałam od stolika. Chwiejnym krokiem udałam się poza bar, a gdy gorące powietrze uderzyło w moje ciało, skrzywiłam się sama do siebie. Konan zdążyła w tym czasie przestać dzwonić, jednak chwilę później jej imię znów pojawiło się na wyświetlaczu.

– Siems – powiedziałam, siląc się na opanowany ton głosu. Nie chciałam, żeby się wydało, że piłam.

– Gdzie ty jesteś, do cholery? – ryknęła w słuchawkę Konan.

– O co ci chodzi? – burknęłam, chcąc ugrać na czasie i wymyślić jakąkolwiek wymówkę. Nie mogła się przecież dowiedzieć, że piłam właśnie piwo z bratem Madary, którego kompletnie nie znałam.

– Rei, dlaczego robisz ze mnie debilkę? Wiem, że nie ma cię u Sakury, więc gdzie się szlajasz? – syknęła.

– Niby skąd wiesz? – spytałam zdziwiona. Dzwoniła do Haruno? Spotkała ich w sklepie? Nieco mnie to otrzeźwiło.

– Od Madary – powiedziała niepewnie. Zamarłam tak, jak stałam – czyli z ręką wyciągniętą do ściany budynku, o którą zamierzałam się oprzeć.

– Od kogo? – spytałam z trudem. Byłam pewna, że chłopak będzie chciał ze mną jeszcze rozmawiać, ale nie spodziewałam się, że tak prędko. Momentalnie zaczęła narastać we mnie panika, że zaraz mnie tu znajdzie i… I nie wiem co.

– Pojechał do Sakury bo chciał to wszystko wyjaśnić, a potem dowiedział się, że już u niej nie mieszkasz – powiedziała ze złością. – Wyjaśnisz mi łaskawie, gdzie jesteś?

– Nie – odpowiedziałam od razu. Już próbowała się na mnie wydrzeć, ale jej przerwałam. – Spokojnie, mam dach nad głową. Po prostu po tym wszystkim nie zamierzam wracać do Madary i Paina, chyba rozumiesz…

– Nie, nie rozumiem – syknęła. – Mimo wszystko jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Dobra, Madara to chuj… No co? – warknęła, zapewne do Uchihy. Uśmiechnęłam się delikatnie, wyobraziwszy sobie jego naburmuszoną minę. – Ale to nasz chuj, Reiko. I powinnaś do nas wrócić, a nie wydawać kasę na jakieś hotele. Zresztą założę się, że wynajęłaś pokój w jakimś najtańszym, masz połamane łóżko i brudną od rzygów ścianę.

– Nie wynajmuję pokoju w żadnym hotelu – burknęłam.

– Więc gdzie jesteś? – spytała stanowczo. – I czy ty coś piłaś? Dziwnie mówisz.

Dobra, wydało się. Musiałam przyznać, że jestem na mieście.

– Umówiłam się z dziewczynami z roku – skłamałam. – A tymczasowo mieszkam u Deidary. I nie, nie przyjeżdżajcie tam. Naprawdę nie mam ochoty oglądać Madary.

– Reiko… Przecież Dei ma małe mieszkanie…

– Ale duże serce! – ryknęłam. – Przenocuje mnie u siebie a potem pomyślę, co dalej. A teraz przepraszam, ale muszę kończyć.

– Reiko!

– Pa! – warknęłam i nacisnęłam czerwoną słuchawkę. – Kurwa no! – zaklęłam i kopnęłam ścianę, jednak ta była nieugięta. Popatrzyłam na nią z wrogością i uderzyłam ją jeszcze rękami, ściągając tym samym na siebie spojrzenia otaczających mnie ludzi, po czym klnąc na wszystko i wszystkich, wróciłam do Izuny.

Chłopak dalej siedział na swoim miejscu i właśnie skończył pić piwo. Jak tylko obok niego stanęłam, uniósł na mnie wzrok a później uśmiechnął się szelmowsko, jak to Uchiha mają w zwyczaju. Tymczasem ja czułam niepohamowaną złość, dlatego tylko prychnęłam i poszłam do toalety.

Przez jakiś czas uważnie patrzyłam na swoje odbicie. Zlustrowałam wzrokiem lekko zaszklone oczy, rozchylone usta i mocno czerwone policzki. Było mi gorąco i kręciło mi się w głowie od alkoholu, ale miałam ochotę na kolejnę butelkę tego trunku, dlatego tylko powachlowałam ręką twarz i poszłam siku, bo potrzeba dość mocno na mnie naciskała.

Gdy tylko wróciłam do stolika, po drodze kupując sobie kolejne piwo, Izuna dalej przy nim siedział – również z nowym trunkiem. Usiadłam tym razem naprzeciwko niego i szybko pociągnęłam łyka piwa, cały czas będąc pod ostrzałem jego ciemnych oczu. Wkurzało mnie, że tak bacznie mi się przyglądał, ale z drugiej strony zdążyłam do tego przywyknąć. Madara miał podobne zwyczaje.

– Więc – mruknęłam i wskazałam na niego szyjką butelki – wróciłeś. Kiedy masz zamiar spotkać się z bratem?

Izuna wzruszył ramionami i dopiero wtedy oderwał ode mnie wzrok. Przejechał nim po barze a ja mogłam swobodnie zaobserwować, jak marszczy brwi. Zastanawiał się nad odpowiedzią. Cholernie mnie ciekawiło, co mu chodzi po głowie.

– Jak najpóźniej – odpowiedział z szerokim uśmiechem i wrócił do mnie spojrzeniem. – Nie wiem – dodał. – Póki co wolałbym, żebyś utrzymała mój pobyt tutaj w tajemnicy.

– Osz ty – krzyknęłam piskliwie i uderzyłam dłońmi w blat stołu, a następnie się nad nim nachyliłam. – Przejrzałam cię, Uchiha!

– Przejrzałaś mnie? – Izuna splótł ramiona na klatce piersiowej i uniósł wysoko brwi.

– Dokładnie! Chcesz mnie uwieść! – powiedziałam z dumą. – Chcesz odebrać mnie Madarze! Tylko po to tutaj wróciłeś, nie?

– Podoba mi się twój tok myślenia, ale nie – odparł rozbawiony Izuna.

– Nie? – spytałam zdziwiona. Zgasił mnie tym totalnie. Byłam pewna, że tylko o to mu chodzi! O zemstę! A tymczasem… Nie?

– Nie.

– A myślałam – mruknęłam i napiłam się piwa. – Naprawdę myślałam, że chcesz mnie poderwać.

– A ty tego chcesz? – podchwycił od razu Izuna. Posłałam mu ostre spojrzenie i ostentacyjnie prychnęłam.

– Mam już dość Uchihów. Jednemu dałam się zbałamucić, drugiemu na to nie pozwolę – warknęłam. – Co? Nie gap się tak na mnie. To, że jesteś przystojny nie oznacza, że wskoczę ci zaraz do łóżka. Skoro twojemu bratu się nie dałam, to tobie tym bardziej – dodałam usatysfakcjonowana swoim ostrym tonem głosu. Tymczasem Izuna wpatrywał się we mnie z istnym rozbawieniem, co irytowało mnie jak nic ostatnio! – Ale jesteś – fuknęłam. – Irytujący jak Madara.

– W końcu rodzina. – Chłopak wzruszył ramionami. – Powinnaś być już przyzwyczajona.

– Ale nie jestem – fuknęłam. – Nie spędzałam z Madarą nie wiadomo ile czasu. Zresztą… Nie chcę o nim rozmawiać – dodałam. – Która godzina?

– Dziesiąta – odparł Izuna. – Śpieszysz się gdzieś?

– No właśnie nie. Mam być w mieszkaniu za dwie godziny najwcześniej… Posiedzisz tu ze mną?

Uśmiech chłopaka odpowiedział mi na pytanie. Oczywiście, że posiedzi.

*

Przez kolejne dwie godziny rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Byłam zdumiona łatwością, z jaką wymienialiśmy zdania, ale było to naprawdę miłe uczucie. Był on chyba jednym z nielicznych Uchiha, przy których nie czułam skrepowania. Wprawdzie z Madarą też dobrze mi się rozmawiało, ale towarzyszyło nam zawsze to dziwne napięcie, które pojawia się podczas rozmowy z kimś, kto nam się podoba. A tutaj? Pełen luz, dużo śmiechu i litry piwa.

Po dwunastej wyszliśmy z Izuną przed bar. Chłopak dzielnie przytrzymywał mnie pod ramię, a ja śmiałam się do rozpuku ze swojej głupoty i żartu, który wcześniej opowiedział. Mimo to doskonale kojarzyłam fakty; wiedziałam, gdzie jestem i czemu się tutaj znalazłam. Oraz, że mam jechać do Deidary, nie do Madary.

Uchiha zamówił mi taksówkę, a gdy granatowy samochód stał już przede mną, rozpostarłam ramiona i odruchowo przytuliłam do siebie towarzysza.

– Na pewno nie jechać z tobą? – spytał, odsuwając mnie lekko od siebie.

– Poradzę sobie – przyznałam z uśmiechem. – Dziękuję.

– Ja też. Odezwij się jeszcze, co?

– Możesz być tego pewien – mruknęłam. – Do zobaczenia.

– Trzymaj się, Rei.

Wsiadłam do taksówki, a Izuna zatrzasnął za mną drzwi. Kierowca zerknął na mnie w lusterku i uśmiechnął się z kpiną, najwyraźniej widząc mój stan. Podałam mu szybko adres, zapięłam pasy i wtuliłam się w siedzenie. Przez całą drogę patrzyłam na zagłówek przed sobą, bo bałam się, że przelatujące za oknem widoki zwiększą moje zawroty głowy lub – co gorsza – przyprawią o mdłości.

Droga do mieszkania Deidary zajęła nam dokładnie dwanaście minut. Gdy kierowca wypowiedział cenę, oparłam się czołem o zagłówek siedzenia przede mną i mruknęłam:

– Mysli pan, że powinnam pojechać teraz do faceta, który wyruchał już całe miasto i mu nawrzucać?

– Facetów też? – spytał kierowca z rozbawieniem. Otworzyłam oczy i aż się wzdrygnęłam na myśl, że mógłby być biseksualnym. Blech.

– A co? – spytałam na przekór. – Jest pan zainteresowany?

– Raczej nie bardzo – odparł i wydawało mi się, że się skrzywił. – Czemu jesteś nim zainteresowana?

– A skąd ja to mogę wiedzieć? – spytałam z rozpaczą w głosie. – Nie wie pan, jak to jest? Jak kogoś trafi miłość to koniec! A moje uczucie padło na tego gnoja. Skurwysyn nie umie się nawet powstrzymać. Mam teraz do niego jechać?

– Szczerze odradzam – odparł i odwrócił się, by mi się przyjrzeć. Wyprostowałam się i oparłam plecami o fotel. – Tylko się zbłaźnisz.

– Może i racja – westchnęłam. – To ile płacę?

*

Wtoczyłam się do mieszkania Deidary, podśpiewując pod nosem piosenkę Bara Bere Michel’a Telo, która nie wiedzieć czemu, uczepiła się mnie jak rzep psiego ogona. Ściągałam buty w rytm melodii, brzmiącej w mojej głowie, chwiejąc się na boki narąbana w sztok. Gdy straciłam równowagę na tyle, że musiałam złapać się szafki, zachichotałam cicho.

– Reiko – mruknął jakiś głos. Nie należał do Deidary. – Widzę, że nieźle się bawiłyście.

Zerknęłam w górę i pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to czerwone włosy chłopaka. Rozpoznawszy rozmówcę, uśmiechnęłam się szeroko i rozpostarłam ramiona.

– Gaara! Jak miło cię widzieć! – Dosłownie rzuciłam się na szyję kumpla. Nie zaprotestował i dopiero po chwili mnie od siebie odsunął. – Mogłam posiedzieć dłużej, nie chciałam wam przeszkadzać.

– Nie przeszkadzasz – odparł spokojnie Gaara. – Co słychać?

– A wszystko dobrze. – Skinęłam energicznie głową. – A gdzie Dei?

– W łazience! – Usłyszałam zza drzwi głos przyjaciela, a chwilę później odgłos spłukiwanej w kiblu wody.

– Ach – mruknęłam. – Cóż…

Nie wiedziałam, co mówić. Nie znałam Gaary, w dodatku byłam pijana i przeszkodziłam dwóm mężczyznom w randce, która zapewne skończyłaby się dobrym seksem. A ja im przerwałam. Hmpf. A teraz stałam w przedpokoju z jednym z nich i czułam się skrępowana, jak rzadko kiedy.

Ucieszyłam się, gdy Deidara wyszedł wreszcie z łazienki. On zawsze potrafił rozładować napięcie i wybawić bliskich z opresji. Ubrany w czarną koszulę i ciemne dżinsy, prezentował się naprawdę nieźle. Z pewnością kobiety oglądały się za nim na ulicy. Gdyby tylko wiedział, że tak na nie działa… I gdyby one wiedziałby, że jest gejem. Heh.

– No nieźle – stwierdził blondyn. – Dawno nie widziałem cię w takim stanie.

– Ej! – fuknęłam i wycelowałam w niego palcem. – Ja jestem w bardzo dobrym stanie! – Zaśmiałam się nagle na głos, przypomniawszy sobie słynny żarcik z Arizoną i stanem krytycznym. Ech. – Nie wypiłam dużo, nie myślcie sobie.

– Widać niewiele ci potrzeba – skomentował Gaara. – Powinnaś się położyć.

– Robicie ze mnie schlaną kretynkę – mruknęłam zażenowana. – A wcale tak nie jest. Myślę całkiem trzeźwo!

– W to nie wątpię – odparł rozbawiony Deidara. – Chodź, przygotowałem ci łóżko.

Pozwoliłam zaciągnąć się blondynowi do pokoju, a widząc rozłożony narożnik i zaścielony obok materac, miałam zamiar wybrać to drugie, jednak przyjaciel mi na to nie pozwolił. Niemal siłą wepchnął mnie do łóżka, ściągając ze mna letnią kurteczkę. Z fochem zakopałam się pod kołdrą i wpatrzyłam w telewizor; Deidara i Gaara usiedli na materacu, oparci o narożnik i oglądali jakiś film.

Nie mogłąm skupić się na rozgrywanej akcji; w mojej głowie panoszył się Madara, na przemian ze swoim bratem, z którym miło spędziłam wieczór. Mimo wszystko to starszy z rodzeństwa dominował. Zastanawiałam się, jak potoczy się nasze kolejne spotkanie i dlaczego właściwie posłuchałam taksówkarza. Mogłam przecież pojechać do niego i wygarnąć mu, jakim jest draniem i jak cholernie – mimo wszystko – mi na nim zależy, oraz że z nim nie będę, bo zachował się jak chuj względem Izuny. I mnie. I tych wszystkich lasek, które pieprzył na kanapie. A z drugiej strony, gdybym to zrobiła, wyszłabym na idiotkę. Z całą pewnością Madara pogłaskałby mnie po głowie i zaciągnął do swojego łóżka, a ja pozbawiona racjonalnego myślenia – no umówmy się, alkohol je skutecznie odbiera – pozwoliłabym na to i jeszcze rzuciła się na niego z pocałunkami. Tak tęskniłam! Tak cholernie za nim tęskniłam, a on tak cholernie mnie zranił. Usz!

Odwróciłam się tyłem do telewizora i chłopaków, bo chciałam ukryć łzy, spływające po moich policzkach. Starałam się też nie pociągać nosem, żeby się nie zdemaskować. Natychmiastowo zaczęłam myśleć o czymś przyjemnym – o braciach Senju, którzy mieli jakoś niebawem nas odwiedzić, o Nali, o rodzicach. I smutek minął. A przyszedł sen.

*

Następnego dnia, jak się mogłam tego spodziewać, obudził mnie ból głowy i ogromne pragnienie. Z pomrukiem niezadowolenia odrzuciłam z nóg kołdrę i przetarłam oczy, by wyostrzyć swój wzrok. Pierwszym, na co padł, był stolik z butelką wody i tabletką, najprawdopodobniej mającą mi pomóc uporać się z kacem. Co jak co, ale Deidara był naprawdę kochany. Zażyłam specyfik i szybko pognałam pod prysznic, by zmyć z siebie wspomnienia wczorajszej popijawy i zwyczajnie odświeżyć swoje ciało, jak i mózg. Musiałam go obudzić.

Osz cholera.

Niemal wybiegłam z łazienki, zakryta samym ręcznikiem, by sprawdzić godzinę. Była dziesiąta szesnaście; miałam jeszcze chwilę czasu, choć i tak napisałam Konan, żeby przełożyć spotkanie na dwunastą. Miałam nadzieję, że nie umrze do tego czasu z głodu. Wróćiłam pod prysznic, szybciutko się obmyłam, później zrobiłam makijaż i podprostowałam włosy. Uznałam, że pomimo kaca wyglądałam znośnie. Ubrana w dżinsy, jasną bluzkę na ramiączkach i kurteczkę dżinsową, wyszłam z mieszkania, wcześniej je zakluczając. Tak, zapobiegawczy Deidara zostawił mi zapasowe klucze. Jak go tu nie uwielbiać?

Gdy szłam w kierunku restauracji, moje samopoczucie było bliżej nieokreślone. Spefyciki przyjaciela w znaczący sposób zmniejszyły ból głowy, jednak nie poprawiły mi humoru. Moje myśli bezczelnie nawiedzał Madara. Za każdym razem, gdy mijałam długowłosego bruneta, moje serce się zatrzymywało, co po trzecim razie stało się naprawdę upierdliwe. Nie mogłam się też nadziwić, że akurat dzisiaj tylu ich wypełzło na ulicę.

Do restauracji, w której umówiłam się z Konan, zdecydowałam pójść piechotą. Pogoda była przepiękna; słońce świeciło wysoko na bezchmurnym niebie, wprawiając mnie – na przekór z głupimi myślami – w znośny nastrój. Wystawiłam twarz ku promienion, a przyjemne ciepło zaraz wywołało na niej uśmiech. Zapragnęłam nagle znaleźć się nad jakąś wodą – musiałam zaproponować to Konan. Relaks dobrze by mi zrobił.

Na umówione miejsce dotarłam przed czasem Usiadłam w ogródku pełnym kwiatów i słońca. Wiklinowe krzesła i stoliki dodawały temu miejscu uroku. Mogłabym kiedyś przyjść tutaj na kawę, zaopatrując się wcześniej w dobrą książkę, hmm. Z całą pewnością byłby to kryminał; romansów na chwilę obecną miałam dosyć.

Po około dziesięciu minutach wygrzewania się w ciszy na słońcu, usłyszałam – już z daleka – przeciągłe, piskliwe „cześć” Konan. Przyjaciółka rzuciła mi się na szyję, jakbyśmy co najmniej rok się nie widziały. A to tylko jeden, krótki dzień.

– Co tam? – spytałam od razu, nie chcąc, by zbyt szybko zaczęła krępujący temat. To było nieuniknione.

Dziewczyna popatrzyła na mnie znacząco. Opadłam z westchnieniem na oparcie i przewróciłam oczami. Przesłuchanie właśnie się rozpoczęło! W rolach głównych: Reiko, niczemu winna dziewczyna wplątana w jakieś bagno, oraz Konan – jej najlepsza przyjaciółka, chcąca poznać każdy, najmniejszy szczegół zaistniałej sytuacji!

– Co ten Naruto? – spytała, siadając. Nie odrywała ode mnie wzroku. – Jest z tą różową?

– Aha – potwierdziłam, uciekając od niej spojrzeniem. Nienawidziłąm tych przewiercających mnie na wskroś oczu!

– I co? Wyrzuciła cię z mieszkania? – zdziwiła się.

– Nie, no coś ty – ożywiłam się. – Sama zdecydowałam się wyprowadzić. Wiesz, to nie tak, że do Naruto nigdy nic nie czułam… Bo coś było. Nie mogłabym patrzeć, jak się do siebie migdalą – mruknęłam zażenowana. Właśnie uświadomiłam sobie, że to dziwne ukłucie w sercu, gdy mówiłam o Uzumakim, spowodowane było zazdrością. Kobiety to jednak są chore – nie chcą z kimś być, a jak ten znajduje sobie inną, to mają ochotę rozszarpać tą drugą na strzępy. Ech.

– No w sumie to ci się nie dziwię – przyznała z oporem Konan. – Ale trzeba było wrócić do nas, głupia!

– Do Madary? – prychnęłam. – Dzięki, wolę spać pod mostem.

Zapadło między nami wymowne milczenie. Pierwszy raz od dłuższego czasu czułam się w jej obecności nieswojo i wcale mi się to nie podobało. Widziałam, jak dziewczyna taksuje mnie badawczym spojrzeniem i analizuje. Myślała, jak przekonać mnie do powrotu. Co to, to nie!

– Konan! – warknęłam wreszcie, zniecierpliwiona ciszą. – Weź się postaw na moim miejscu, co? Gdyby Pain odwalił ci taki numer, też nie chciałabyś z nim mieszkać, wierz mi!

– Ale to zupełnie inna sytuacja, dziewczyno! – zaprzeczyła szybko. – My jesteśmy parą i…

– Nie usprawiedliwiaj tak tego – przerwałam jej. – Madara dał mi nadzieję i zaraz ją odebrał. Zrobił mi zwyczajne świństwo, nie widzisz tego?

– Miał powody – mruknęła cicho. Zmrużyłam złowieszczo oczy. Powody? Jakie można mieć powody do ranienia osoby, na której ponoć mu zależy? – Durne, przyznaję, ale miał.

– Jakie niby? – fuknęłam od niechcenia.

– Tego już nie mogę ci zdradzić. W każdym razie rozmawiałam z nim i zdał sobie sprawę, jakim jest idiotą.

– Co ty nie powiesz – zironizowałam. – Zresztą nieważne, nie przyszłam tutaj się denerwować.

– Porozmawiaj z nim – podsunęła nieśmiało Konan. – Nie mówię, żebyś mu wybaczała, bo rzeczywiście zachował się jak dupek, ale chociaż go wysłuchaj.

– Nie mam na to ochoty – syknęłam. – Zresztą czemu tak go bronisz? To ty chciałaś, żebym zrobiła mu wczoraj awanturę, a nagle stajesz za nim murem!

– Bo myślałam, że ci zależy – rzuciła impulsywnie.

– Bo zależy! – jęknęłam. – Ale nie pozwolę robić z siebie idiotki! Nie jestem aż tak głupia, Konan. Nie polecę za nim, gdy tylko o to poprosi. Spierdolił swoją szansę i tyle!

Konan idealnie wychodziło wyprowadzanie ludzi z równowagi, a już zwłaszcza mnie. Uwielbiała znęcać się nade mną w ten perfidny sposób. Zawsze w końcu wybuchałam. Świnia!

– Po prostu go wysłuchaj, Rei – syknęła i wstała z krzesła. – Chyba nie proszę o dużo?

– Jesteś moją przyjaciółką, czy jego? – odparłam równie ostrym tonem, nie przemyślawszy swoich słów.

– Reiko! Nie stawiaj mnie w takiej sytuacji! To niepoważne!

– To spróbuj mnie zrozumieć, do cholery! Co ci ten drań nagadał, że zaraz mu uwierzyłaś, co? – Uderzyłam dłońmi w stół i również się podniosłam.

– Nieważne – warknęła i założyła torebkę na ramię. No chyba żartujesz… – Straciłam apetyt – dodała, po czym odwróciła się ode mnie i tak po prostu wyszła. Zostawiła mnie samą! Nie mogłam w to uwierzyć. Jak mogła mi to zrobić? Jej zachowanie było dla mnie niepojęte.

Westchnęłam głośno, tłumiąc przekleństwo. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Bolało mnie to, że Konan tak po prostu wyszła, nie okazując mi żadnego wsparcia. Zwykle nie zachowywała się w ten sposób. Co nią kierowało? Co zrobił Madara, że ta od razu przeszła na jego stronę?

Nie ma żadnych stron, Reiko. Nie bądź dziecinna.

Dobra, nawet jeśli – czemu Konan stoi murem za Uchihą? Co takiego sprawiło, że Madara znowu zmienił się w bezmózgą maszynę do ruchania?

Nie wiem, czy chciałam wiedzieć. Za jego magiczną przemianą w bezlitosnego drania mogło kryć się wiele beznadziejnych spraw, które nieszczególnie mnie obchodziły. Jednak skoro Konan – moja najlepsza przyjaciółka, która zwykle wie, co robi – nalegała na wysłuchanie go, nie mogłam się nie zgodzić. Być może i tliło się we mnie zainteresowanie, jednak skutecznie je gasiłam swoją nienawiścią i wspominaniem tego, co mi zrobił. Bezsprzecznie zachował się jak drań i dupek. Ale dla świętego spokoju – zdecydowałam się na rozmowę.  

Hahahah! Nie ma, ni hu hu, nie będzie dwumiesięcznej przerwy, nie pozwolę na to. xD

Dobra. Rozdział jest beznadziejny. Przepraszam, nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Ja jestem beznadziejna, idę umrzeć (albo uczyć się dalej angielskiego, co mi tam!). Nie obiecuję, że kolejny będzie lepszy, bo póki co nie wiem, jak go ugryźć. Postaram się jednak napisać go szybciej, bo aż mnie – za przeproszeniem – kurwica brała, jak sobie przypomniałam, kiedy publikowałam czternastkę.

Jeszcze raz przepraszam za to coś, co Wam zaserwowałam. Aż mi wstyd, ale na nic innego bym się nie zdobyła i gdybym dłużej zwlekała, całkowicie byście o mnie zapomnieli. Mimo wszystko mam nadzieję, że wierzycie we mnie i to, że moje zwątpienie jest chwilowe. xD BO JA NAPRAWDĘ POSTARAM SIĘ BARDZIEJ DOPRACOWAĆ SZESNASTKĘ. Gdybyście wyłapali jakieś błędy (a pewnie będą) to piszcie śmiało. I krytykujcie, jestem gotowa. xD

Dziękuję Wam za obecność, pomimo mojego (prawie!) dwumiesięcznego zniknięcia. I zapraszam na Drzwi sercowe, gdzie ukazała się kolejna partówka. ^^

Kocham. <3