11. Strach

Ostrzegam: w tekście, a przynajmniej na samym początku, pojawi się spora ilość przekleństw! Mam nadzieję, że nie będzie Wam to przeszkadzać.

Obudziłam się z niewyobrażalnym bólem głowy. Otwarcie oczu poskutkowało rozejściem się nieprzyjemnego, kłującego impulsu w okolicach skroni, przez co natychmiastowo z powrotem przymknęłam powieki i cicho jęknęłam, podkulając pod siebie nogi. Leżałam chwilę ledwo żywa, nie mogąc przypomnieć sobie, kiedy urwał mi się film. Nie wydawało mi się, żebym wypiła na tyle dużo, by stracić świadomość. Jak się jednak okazało, najwyraźniej spiłam się do nieprzytomności. Gdy tylko sobie to uświadomiłam, zrobiło mi się okropnie głupio, bo na myśl przyszło mi jedno zdanie: zepsułam Deidarze imprezę. Byłam pewna, że to on mnie odratował i pomógł zawieźć do…

Otworzyłam gwałtownie oczy, co nie było szczególnie dobrym pomysłem, bo głowa wrogo zapulsowała. Niemniej przezwyciężyłam ból, a nawet podniosłam się do siadu, strwożona rozglądając się po pokoju, który zdecydowanie nie należał do mnie. Ani do Deidary, ani do nikogo, kogo mogłam znać. Jego ponury wygląd dał mi do zrozumienia, że znajdowałam się w hotelu, przez co moim po ciele przebiegły nieprzyjemne dreszcze strachu i rozpaczy. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, próbując dostrzec cokolwiek, co przypomniałoby mi wczorajszy wieczór, ale nic takiego nie rzuciło mi się w oczy. Ot, zwykła, ciemna szafa, biurko i niewielkie łóżko.

– Kurwa – zaklęłam, przecierając zmęczone oczy. Piekły mnie nie tylko od wycieńczenia, ale również od napływających do nich łez.

Automatycznie zerknęłam na swoje ciało a dostrzegłszy, że jestem w tym samym ubraniu, w którym wychodziłam, odetchnęłam z ulgą. Żaden guzik nie był rozpięty, nic się nie zmieniło, więc szybko doszłam do wniosku, że nikt mnie nie zgwałcił. Przynajmniej taką miałam nadzieję, co potwierdzał ból tylko jednej części ciała: głowy.

Z sercem walącym jak oszalałe, odrzuciłam z nóg brzydką, pomarańczową kołdrę i niepewnie położyłam stopy na przetartej wykładzinie. Wzrokiem odszukałam baleriny i powoli je na siebie nałożyłam. Gdy w moje ręce wpadła torebka, z prędkością światła wyjęłam z niej telefon, by sprowadzić sobie pomóc. I niech to szlag – była rozładowana. Co gorsze, ktoś z premedytacją ją rozładował, bo wychodząc na imprezę, bateria wskazywała na ful. Kurwa.

Powoli przypominałam sobie, co właściwie wydarzyło się poprzedniego dnia: taniec z Deidarą, toaleta, Kotetsu, drink i Sai. Niech to!

Po raz kolejny życie mocno skopało mnie po dupsku, a wszystko dlatego, że byłam cholernie naiwna. Wierzyłam, że nigdy więcej nie dam się wciągnąć w jakieś bagno, a tymczasem sama pakowałam się w ręce gwałcicieli, biorąc od nich darmowego drinka. Reiko, ty pieprzona idiotko!

Wzięłam torebkę pod pachę i lekko się zataczając, podeszłam do drzwi wyjściowych. Głęboko w tyłku miałam swój wygląd, jedyne, o czym teraz myślałam, była ucieczka. Nie chciałam nawet wiedzieć, do czego zdolna jest tamta dwójka, gdy zobaczą mnie przytomną. Ogarnęła mnie panika, a gdy nacisnęłam na klamkę, sięgnęła już zenitu. Drzwi były zamknięte. Przekręciłam górny zamek, ale najwyraźniej zostałam zamknięta od zewnątrz, bo drewno nie zamierzało się poruszyć. Kolejny raz warknęłam pod nosem przekleństwo i uderzyłam dłońmi w przeszkodę. Niech to wszystko szlag!

Zaczęłam niespokojnie krążyć po pokoju, a później podeszłam do okna z nadzieją, że przez nie wyskoczę. Gdy jednak zorientowałam się, że pokój został umieszczony na drugim piętrze, od razu z tego pomysłu zrezygnowałam. Nie chciałam mieć znowu złamanej nogi. Albo dwóch. Albo kręgosłupa. Ewentualnie karku. Kurwa.

Zaśmiałam się z ironią pod nosem, nie mogąc pojąć, jak w takiej sytuacji mogłam myśleć w tak infantylny sposób. Uderzające w oczy łzy piekły mnie niemiłosiernie, bo prócz strachu, znajdował się w nich również pożerający wstyd. Zachowałam się nieodpowiedzialnie, jak kretynka, jak najgorsza idiotka! A teraz mam za swoje.

Rozejrzałam się kolejny raz po pokoju, wykonując niepotrzebnie gwałtowne ruchy, co tylko przysparzało mnie o większy ból głowy, w poszukiwaniu ładowarki. Jednak wszystkie półki były puste. Prócz mnie, w pomieszczeniu nie było nikogo ani niczego, co mogłoby wskazywać na wynajęcie tego lokum. Cholera jasna, no!

Zrezygnowana usiadłam na łóżku, bo niebezpiecznie mocno zakręciło mi się w głowie. Rzuciłam torebką o podłogę i schowałam twarz w dłoniach, klnąc przy tym na czym świat stoi. Zacisnęłam dłonie na włosach, z nerwów chcąc je sobie wszystkie powyrywać. Wycharczałam kilka solidnych przekleństw, a potem uciszyłam się, bo usłyszałam szczęk zamka. Zamarłam, podczas gdy moje serce wyprawiało w klatce piersiowej istne harce. Szalało jak opętane i za cholerę nie chciało dać nad sobą zapanować. Za szybko tłoczyło tę krew, zdecydowanie! Zahuczało mi w głowie. Ktoś wszedł do pokoju i przystanął, zamknąwszy drzwi.

Błagam, błagam, błagam, żeby to był ktoś znajomy. Błagam, błagam, no!

Bardzo powoli, bojąc się, kogo ujrzę, podniosłam wzrok. Moje oczy zlustrowały wysokiego mężczyznę z ogromnym niedowierzaniem. Objęłam spojrzeniem jego umięśnione ciało i napięte mięśnie, a później pozwoliłam sobie zerknąć na twarz mojego oprawcy. Błąkał się po niej nikły, ale zarazem skurwysyńsko pewny siebie uśmiech, który znałam na wylot. Niewielki zarost przyozdobił poharataną facjatę mężczyzny, która przyprawiła mnie o dreszcze i strachu, i obrzydzenia. Zapomniałam jeszcze o zaskoczeniu. Patrzyłam na niego w milczeniu, nieruchoma jak słup soli, zahipnotyzowana i przerażona. Spodziewałam się wszystkich, ale nie jego.

– Ibiki – wychrypiałam cicho. Łzy się cofnęły. Serce waliło jeszcze mocniej i szybciej. Zakręciło mi się w głowie.

Odchrząknęłam, by mój głos nie był tak słaby. Nie chciałam, żeby mnie zdemaskował.

– Cześć, kocico – odpowiedział z zalotnym uśmiechem. – Kacyk męczy? – spytał swobodnie. – Przyniosłem nam coś do jedzenia. – Morino uniósł siatki, które dopiero teraz zarejestrowałam. Natychmiastowo wytrzeźwiałam.

– Oszalałeś? – warknęłam, podnosząc się z łóżka. Chwyciłam torebkę i podeszłam do mężczyzny. – Co ty, kurwa, tutaj robisz?! Jak mnie znalazłeś?!

– Hej, hej, kocico…

– Zamknij się, Ibiki! – krzyknęłam w gniewie. Miałam ochotę rzucić się na niego i wydrapać mu oczy. Wzbiła we mnie tak wielka nienawiść, pochłonęła całą moją osobę, że nie myślałam nad konsekwencjami mojej ostrej reakcji. – Co ty sobie myślisz, do cholery?! Że zjem z tobą śniadanie?! – wydarłam się, obserwując jednocześnie, jak ciemne oczy przysłania złość, jak mruży niebezpiecznie powieki, jak zaciska szczękę. Był impulsywny i doskonale wiedziałam, że może mi zrobić krzywdę. Jednak w tym momencie to ja chciałam zabić jego.

– Tak właśnie myślałem – odparł poważnie i odłożył siatki. Drań!

– To się grubo pomyliłeś – syknęłam i wiedząc, jak to wszystko się skończy, ruszyłam do wyjścia. Ibiki złapał mnie w pasie, a ja zaczęłam wydzierać się wniebogłosy, kopać, szarpać, rzucać. Morino był jednak zbyt silny i o wiele sprytniejszy ode mnie. Lewą ręką zasłonił mi usta, a prawą mocno przycisnął do swojego ciała, tak, bym się nie wyrwała. Mimo, że kopałam go po nogach, on nie reagował. Był człowiekiem ze stali, nic go nie bolało! KURWA MAĆ!

– Kotuniu, uspokój się – wyszeptał mi do ucha, gdy w końcu opadłam z sił. – Nawet nie wiesz, ile się ciebie naszukałem. Stęskniłem się.

Usłyszawszy jego fałszywe słowa, zalała mnie nowa fala złości, ale wymieszana z bezradnością i wszechogarniającą rozpaczą. Natychmiastowo wróciły do mnie wszystkie wspomnienia. Wszystkie złe wspomnienia.

– Już mogę cię puścić? – spytał cicho i pocałował mnie w głowę. – Nie będziesz krzyczeć?

Pokręciłam głową, pozwalając jednocześnie na wypłynięcie z oczu łez. Nie chciałam tego, tak cholernie próbowałam pokazać mu, że nie jestem słaba, że mogę się obronić…

Ibiki wziął ręce, a ja natychmiastowo otarłam policzki i odwróciłam się do niego przodem. Patrzył na mnie wzrokiem, który niegdyś sprawiał, że natychmiastowo lądowaliśmy w łóżku. Tym razem jednak zamiast mnie podniecać, wywołał ogromne obrzydzenie.

– Co ty tu robisz? – spytałam cicho. Musiałam coś wymyślić, żeby mu się wyrwać.

– Mówiłem już: stęskniłem się – odparł swobodnie i postawił torby na biurku. Wyjął z nich bułki i wodę, a następnie rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie. Moje próby ucieczki i tak spełzłyby na niczym.

– Jak mnie znalazłeś?

– Przyznam, nie było to łatwe. – Ibiki podszedł i ujął moją twarz w dłonie. Nie odsunęłam się. Za bardzo się go bałam. – Ale ja cię wszędzie znajdę, kocico. Zapamiętaj to.

Jego słowa zabrzmiały jak najokrutniejsza groźba świata, przez co poczułam się jeszcze gorzej. Wiedziałam, że uwolnienie się od niego nie będzie łatwe, ale mimo wszystko miałam nadzieję, że zrezygnuje, odpuści…

– Czego chcesz? – warknęłam. – Nie szukałeś mnie bez powodu.

Ibiki odsunął się i zaśmiał mrukliwie. Obrzydlistwo.

– Czy ja naprawdę muszę czegoś chcieć? – spytał, podpierając się pod boki. – Stęskniłem się, kocico. Kiedyś tworzyliśmy naprawdę fajną parę, nie sądzisz?

– Dopóki wszystkiego nie spierdoliłeś – warknęłam, gdy złość znów zaczęła we mnie wzbierać. Nie chciałam wracać do tego tematu, ale Morino specjalnie go poruszał. Tym razem nie zamierzałam go unikać. Musiałam powiedzieć wszystko, co mi ciążyło na sercu.

– Dalej jęczysz za tym dzieciakiem? – Ibiki przewrócił oczami, a jego dobry humor automatycznie wyparował.

– To było nasze dziecko, dupku! Rozumiesz? Nasze dziecko! – krzyknęłam. Nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę, że Morino stoi przede mną a ja krzyczę mu prosto w twarz, jak bardzo mnie zranił. To było jakieś absurdalne!

– Jeśli tak bardzo ci zależy, z ogromną przyjemnością sprawię ci nowego bachora – wymruczał z uwodzicielskim uśmiechem. Tego było już za dużo. Chciał wywołać wilka z lasu? To właśnie to zrobił.

– Jak śmiesz! – krzyknęłam i podeszłam do niego, roztrzęsiona, zapłakana, uderzając go na oślep pięściami. – Jak możesz, ty cholerny draniu! Jesteś nienormalny, rozumiesz? Nienormalny, popierdolony! Nienawidzę cię, Ibiki, nienawidzę cię! – krzyczałam, szarpiąc się w jego ramionach i wylewając morze łez na swoją koszulkę. – Nienawidzę cię za wszystko, co mi zrobiłeś! Nienawidzę cię!

Byłam w amoku. Nie panowałam nad swoim organizmem, nie wiedziałam, co się dzieje, znowu urwał mi się film. Ocknęłam się dopiero na ziemi, gdy klęczałam przed Morino i wyłam z bólu, jaki mi kiedyś zadał a który ciągnął się za mną do dziś. Tak bardzo go nienawidziłam!

– Dobra, Ryusaki, nie histeryzuj. Mam sprawę – powiedział rzeczowo. Wpatrując się w wykładzinę, usłyszałam, jak odpala papierosa. Woń tytoniu szybko dotarła do moich nozdrzy, dziwnie mnie uspokajając. Podniosłam się i czerwonymi, napuchniętymi od łez oczami, zerknęłam na jego dłoń. Bez żadnego słowa podał mi paczkę. Wyjęłam z niej peta, a Ibiki mi go odpalił. – Potrzebuję pieniędzy.

– Wykluczone. – Zaciągnęłam się papierosem i odeszłam od niego jak najdalej, starając się zapanować nad roztrzęsionym ciałem. – Wybij to sobie z głowy.

– Mówię poważnie. Potrzebna mi forsa a ty pomożesz mi ją zdobyć – odparł tonem nie znoszącym sprzeciwu. Zaśmiałam się pod nosem, a kolejne łzy przyozdobiły moje policzki. Taka bezsilna, taka bezradna!

– Ile?

– Zapewniam cię, że tyle nie masz, kocico. – Drgnęłam, kolejny raz usłyszawszy przydomek, którym mnie zawsze nazywał. Nienawidziłam tego słowa. Nieodmiennie kojarzyło mi się z przeszłością, o której tak chciałam zapomnieć.

– Ile? – warknęłam, a ten wypowiedział sumę, o której nawet mi się nie śniło. Zmrużyłam wściekle oczy, mnąc papierosa w dłoni.

– Mówiłem. – Ibiki wzruszył ramionami i do mnie podszedł. Zamarłam, gdy uchwycił w dłonie moją twarz. – Musimy zrobić to jeszcze raz.

– Wal się. – Odtrąciłam jego ręce, ale mężczyzna mocno złapał mnie za ramię i do siebie przyciągnął. – Puszczaj, dupku. Nie zamierzam ci pomagać! Dość już narobiłeś w moim życiu! Czy nie dałam ci jasno do zrozumienia, żebyś z niego wypierdalał?!

Ibiki zaśmiał się ironicznie i zaciągnął papierosem, a następnie zgasił go o ścianę, tuż obok mojej głowy. Dmuchnął mi dymem prosto w twarz.

– Wiesz, że to zrobisz, Ryusaki. Bo ty jesteś grzeczną dziewczynką. Czy nie tak o tobie myślą?

Zamarłam, posyłając mu gromy z oczu. Morino to jednak nie ruszyło.

– Jak im było? Naruto? Madara? Deidara? Pain?

– Skąd ty… - syknęłam, rzucając się na niego z rękami. Ibiki szybko przygwoździł mnie do ściany, przez co wypuściłam papierosa i odruchowo złapałam go za ramiona.

– Chyba nie chcesz, żeby dowiedzieli się prawdy? Zdziwiliby się, gdyby usłyszeli, że ich słodziutka Reiko bez skrupułów…

– Zamknij się! – krzyknęłam i kopnęłam go w przyrodzenie. Ibiki zgiął się delikatnie, sycząc z bólu.

– Ty szmato…

– Jak śmiesz mi to robić? Po tym wszystkim?! Co z ciebie za człowiek?! – wykrzyczałam, łapiąc torebkę i podchodząc do drzwi. – Gdzie twoje sumienie?

– Sumienie? – Ibiki wyprostował się z trudem i prychnął pod nosem. – A co to jest?

– Coś, co by cię zabijało od środka, po tym, jak zabiłeś nasze dziecko – syknęłam, uchylając drzwi. O dziwo Morino nie rzucił się na mnie, tylko zmarszczył gniewnie brwi. – Coś, co by cię zabijało od środka, po tym, jak zabiłeś Hayate – dodałam, zdając sobie sprawę, że wstępuję na grząski grunt. Wściekłość w oczach Ibikiego dała mi do zrozumienia, że popełniłam ogromny błąd. Nim się zorientowałam, mężczyzna przycisnął mnie do ściany na korytarzu, mocno zaciskając dłoń na mojej szyi. Złapałam go za ręce, drapałam, wbijałam paznokcie i kopałam po nogach, ale Morino to nie ruszało. Kipiał ze złości. Jego czerwona twarz wykrzywiła się w obrzydliwym grymasie. Nigdy nie widziałam go tak wkurwionego. I nigdy tak bardzo się go nie bałam. Dusił mnie, dusił mnie na serio, a mi z każdą sekundą brakowało powietrza i sił do obrony.

– Nie zabiłem go! – wysyczał, wzmacniając uścisk. – Nie zabiłem Hayate, idiotko! Sam się naćpał na śmierć! Ja go nie tknąłem!

Ibiki rzucił mną na ziemię. Zachłysnęłam się powietrzem, nie dając jednak Morino czasu, żeby się uspokoił.

– Nie zrobiłby tego, gdyby nie ty – wysyczałam, umyślnie podsycając jego złość. Chciałam, żeby choć raz cokolwiek poczuł w tym swoim chorym sercu!

– Ty dziwko – wycharczał i kopnął mnie w żebra. Skuliłam się, próbując nie dać po sobie poznać, jak cholernie się boję. Gdy jednak Ibiki podniósł mnie za koszulę i uderzył mną o ścianę, jęknęłam cicho z bólu. – Jak śmiesz tak mówić!

– A jak ty śmiałeś zabić nasze dziecko! – odkrzyknęłam. – Jak śmiałeś?!

Morino, cały czerwony ze złości, nagle delikatnie złagodniał. Puścił mnie, zaczął nerwowo krążyć po korytarzu, napinając swoje ogromne ramiona. Wyglądał jak potwór czający się na swoją ofiarę. Ja natomiast stałam wyprostowana, dysząc głośno i nie starając się nawet walczyć z łzami.

– I tak to zrobisz, Ryusaki – warknął i popatrzył prosto w moje oczy. – I tak to zrobisz.

W tamtym momencie już wiedziałam, że przegrałam. Nie byłam w stanie z nim wygrać. Zarówno ja, jak i on doskonale zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Pomimo naszej żarliwej kłótni, Ibiki miał nade mną ogromną przewagę. Mogłam chcieć mu dopiec, pragnąć, by cierpiał tak, jak ja, ale nie miałam odwagi, żeby mu odmówić. Gdyby cokolwiek powiedział Naruto, Madarze, pozostałym… Umarłabym ze wstydu albo zlinczowana przez nich. Nie mogłam pozwolić, by wyjawił mój sekret.

– Odezwę się jeszcze do ciebie – powiedział po jakimś czasie Ibiki. Zerknęłam na niego zrezygnowana. Uśmiechał się z wyższością. – Jak tylko znajdę odpowiednią osobę.

Morino wszedł z powrotem do pokoju, a ja przez jakiś jeszcze czas stałam na korytarzu, próbując dojść do siebie i zapanować nad nerwami. Byłam wykończona psychicznie i niesamowicie mocno chciałam umrzeć.

*

Ogarnięta nietypową dla mnie obojętnością, powoli szłam w stronę mieszkania Sakury. Droga od hotelu do mojego lokum zajęła mi półtorej godziny piechotą, ale ze względu na tragiczny nastrój, wolałam wyciszyć się na spacerze, opracować w głowie plan działania i wymyślić wymówkę, dlaczego zniknęłam. Byłam pewna, że wszyscy moi przyjaciele odchodzili od zmysłów i czułam się piekielnie głupio, jednak nic nie mogłam na to poradzić. Co gorsza, w głowie panowała otępiająca pustka i nic sensownego, w co mogliby uwierzyć, do niej nie przychodziło.

Weszłam na klatkę, wyczołgałam się po schodach i z sercem walącym jak wariat, włożyłam klucze do drzwi. Powoli przekręciłam zamek, nasłuchując, czy rozmowy ucichną, czy ktoś wybiegnie do mnie z krzykiem, czy może wszyscy odetchną z ulgą, ale niczego takiego nie usłyszałam. Pewniej niż jeszcze chwilę temu, weszłam do mieszkania i się po nim rozejrzałam. Wyglądało na to, że nie było w nim nikogo.

Zamknęłam za sobą drzwi na zamek i swobodniej skierowałam się do swojego pokoju. Drogę jednak zastąpiła mi Hinata, która nagle wyszła od siebie i próbowała wyczuć, kto mógł tutaj przyjść. Zresztą na pewno i tak już się domyśliła.

– Reiko? – spytała cichutko, jak to miała w zwyczaju. Jej dźwięczny głosik, przepełniony nadzieją, rozszedł się po mojej głowie echem.

– Tak – wychrypiałam i odchrząknęłam głośno. – To ja.

– Gdzie byłaś? – Hyuuga była spokojna, co tylko pogarszało sytuację. Spodziewałam się solidnego ochrzanu, a tymczasem zamiast złości, w jej tonie usłyszałam jedynie szczerą troskę. – Wszyscy się o ciebie martwiliśmy.

Przygryzłam wargę i wbiłam wzrok w buty. Wykorzystywałam to, że nie może zobaczyć mojej miny, bo chwilę później zaczęłam dokładnie oglądać cały przedpokój, próbując cokolwiek wymyślić. Na marne.

– Zadzwonię do Naruto – stwierdziła, gdy się nie odezwałam. Miałam ogromną ochotę ją powtrzymać, ale nie mogłam pozwolić, by dalej się martwili. Przez swoją własną głupotę wpakowałam się w kłopoty i teraz musiałam ponieść za to odpowiedzialność.

Bez słowa wyminęłam Hinatę i weszłam do pokoju. Natychmiastowo wyjęłam spod łóżka walizkę, którą jakiś czas temu kupiłam, i zaczęłam pakować do niej ciuchy i wszystko inne, w czego posiadaniu byłam. Musiałam stąd wyjechać, wrócić do domu, wesprzeć Konan. A bycie tutaj tylko pogarszało mój nastrój z dnia na dzień. W dodatku Ibiki… On doskonale znał moich obecnych przyjaciół. Z całą pewnością wiedział, ile dla mnie znaczą, co studiują i w jakich godzinach mają zajęcia. Skurczybyk jeden był na tyle sprytny i przebiegły, że takie informacje zdobywał bez mrugnięcia okiem. Niech go za to szlag.

Poza tym… Sama również potrzebowałam wsparcia, kogoś, kto mnie przed nim obroni. A nie mogłam mieszać w to ani Naruto, ani tym bardziej Madary czy Paina. Jedynymi osobami, które mogły mi pomóc, byli rodzice moi i Konan, oraz sama dziewczyna. Znali całą sytuację na wylot, nie musiałam przed nimi niczego ukrywać i pokazanie przed nimi panicznego strachu nie wzbudziłoby w nich zdziwienia, którego tak bardzo chciałam uniknąć. Tak jak i prawdy.

Dalej otępiała, jednak już z większą świadomością tego, co miało miejsce, usiadłam na łóżku i schowałam twarz w dłoniach. Czułam się okropnie, jakby cały dzisiejszy ranek był najgorszym w moim życiu. A nie był. Bywało gorzej.

Na przykład wtedy, kiedy straciłam dziecko. To zdecydowanie zasługuje na miano najgorszej rzeczy, jaka mi się przytrafiła.

Musiałam siedzieć w tej pozycji wystarczająco długo, żeby Naruto i jak się okazało, reszta bandy, tutaj wpadli. Usłyszałam głosy całego mnóstwa osób, dzięki czemu szybko wstałam i otarłam łzy, a potem oparłam się o biurko, czekając. Hinata cicho wyjaśniła, że wróciłam dwadzieścia minut temu i że chyba coś się stało, bo jestem raczej milcząca. Poprosiła też, żeby byli delikatni.

Ciche pukanie do drzwi, na które tak czekałam, wywołało we mnie mocne i bolesne bicie serca. Zezwoliłam gościowi na wejście. W progu stanął Naruto, stroskany i okropnie zmartwiony. Zlustrował mnie wzrokiem, próbując ocenić, czy coś mi się stało, czy ktoś mnie skrzywdził, i najprawdopodobniej na podstawie oceny oczu uznał, że owszem – zostałam zraniona. Zrobił przy tym tak zbolałą minę, że mogłabym pomyśleć, że to jego skrzywdzono, nie mnie.

– Reiko – wyszeptał, niepewnie wchodząc do pokoju. – Reiko, co się stało?

Uśmiechnęłam się do niego z bólem, nie potrafiąc powstrzymać łez. Uzumaki stanął w miejscu, nie wiedząc, jak zareagować. Wiedziałam, o czym myślał. Był pewien, że zostałam zgwałcona.

– Nic – odpowiedziałam jękliwie, co poskutkowało wejściem do pokoju pozostałej zgrai: Sakury, Ino, Tenten, Temari, Madary, Deidary, Sasoriego, Paina i Gaary. Wszyscy mnie szukali, a tymczasem ja smacznie spałam sobie w łóżeczku mojego byłego. Co za idiotyzm… – Niepotrzebnie… Niepotrzebnie się martwiliście – powiedziałam, spuszczając wzrok. Nie umiałam patrzeć na ich zdumiona twarze, ogarnięte przeraźliwym smutkiem i troską. Czułam się okropnie z tym, że przeze mnie tak się zamartwiali, że przysporzyłam im takiego kłopotu.

– Gdzie byłaś? – spytał cicho. – Nie masz pojęcia, jak się o ciebie baliśmy! Co się stało, Rei?

Naruto podszedł do mnie i niepewnie położył mi dłonie na ramionach. Podniosłam na niego wzrok, a ujrzawszy dwa, niemal płaczące nieba, poczułam nieprzyjemny ścisk serca. Nie chciałam go tak zranić.

– To długa historia – przyznałam z pewnym ociąganiem. Uzumaki zmarszczył brwi. – Nie chcę o tym mówić.

– Czy ktoś… Czy ty… – urwał, przerażony. Pokręciłam głową.

– Nic mi się nie stało. Przepraszam, że was tak wystraszyłam – dodałam, spoglądając ponad jego ramieniem. Zatrzymałam się na dłużej na Madarze, który ciskał we mnie błyskawice. Nie byłam pewna czemu, co jeszcze bardziej mnie przeraziło. – Przepraszam – wyszeptałam, patrząc mu prosto w oczy. Pokręcił lekko głową, po czym wyszedł z pokoju, a Tenten i Pain za nim. Chciałam go zawołać, porozmawiać z nim ale Naruto przytulił mnie do siebie i pogładził po głowie.

– Reiko błagam, jeśli ktokolwiek zrobił ci krzywdę, możesz nam powiedzieć.

– Nikt mi nic nie zrobił – zapewniłam, a Uzumaki odsunął się ode mnie ze złością.

– W takim razie gdzie byłaś przez całą noc?! – krzyknął. Nie panował nad nerwami i wcale mu się nie dziwiłam. Sama też ledwo utrzymywałam się na nogach. – Odchodziliśmy od zmysłów! Gdy Deidara zadzwonił, że zniknęłaś, myślałem, że umrę ze strachu!

Odwróciłam się do niego tyłem i szybko starłam łzy. Miałam kilka sekund, by coś wymyślić – na marne.

– Nie mogę wam powiedzieć – wyznałam w końcu i stanęłam przodem do przyjaciół. – Przepraszam.

Naruto marszczył gniewnie brwi, co bezdusznie cięło moje serce. Ich złość, niepokój, obawa i paniczny strach o moją osobę, tylko przyprawiały mnie o kolejne łzy. Rozumiałam ich oraz to, że oni nie mogą pojąć mojego zachowania, ale… Tak bardzo chciałam już wrócić do domu, że nie zwracałam szczególnie dużej uwagi na wyjaśnienia. Zniknąć – to by było coś!

– Przepraszam – powtórzyłam. – Po prostu…

– Ja też – burknął speszony Naruto. – Nie chciałem tak na ciebie naskoczyć. Martwiliśmy się.

– Wiem. – Pokiwałam delikatnie głową, gdy chłopak pogłaskał mnie po policzku. – Wiem i przepraszam. Ale nic mi się nie stało, nikt mi nic nie zrobił.

Uzumaki patrzył na mnie ze zrezygnowaniem. Miałam nadzieję, że ustąpił, ale się myliłam.

– Mam nadzieję, że powodem twojego zniknięcia nie jest żaden facet – fuknął cicho z obrażoną miną. Zaśmiałam się na ten widok i objęłam go za szyję.

– Nie – odpowiedziałam od razu. – Tylko ty się dla mnie liczysz.

Uzumaki przytulił mnie mocno do siebie i dopiero wtedy poczułam, jak ulatują ze mnie wszelkie troski.

– Reiko. – Deidara podszedł do nas i wyrwał mnie blondynowi, zakleszczając w uścisku. – Reiko, głupolu, gdzie byłaś? Myślałem, że się zesram w gacie, jak zauważyłem twoje zniknięcie. Kurwa, Madara mnie prawie pochlastał – dodał cicho, żeby Naruto przypadkiem tego nie usłyszał.

– Wiem, że źle zrobiłam – westchnęłam. Pomyślałam, że wezmę winę na siebie i w ten sposób spróbuję to odkręcić. – Ale musiałam odpo… – Przerwał mi Pain, wchodzący do pokoju. Rozmawiał przez telefon i zapewniał kogoś, że nic mi się nie stało. Konan. Musieli ją informować?

– Już ci ją daję – mruknął i przepraszając, podał mi telefon. Niepewnie przyłożyłam słuchawkę do ucha, czekając na reprymendę.

– Cześć.

– Błagam, nie mów mi, że to Ibiki – zaczęła od razu. Łzy znowu podeszły mi do oczu. Ona wiedziała od samego początku. Nie wyobrażam sobie, jak potwornie musiała się bać.

– Tak – potwierdziłam z gulą w gardle. – Konan…

– Czego on chciał? Jezus, Reiko, co on ci zrobił? Skrzywdził cię? Odchodziłam od zmysłów! – panikowała. Głos jej się łamał, cholera.

– Czy możemy porozmawiać o tym później? – poprosiłam i zerknęłam na przyjaciół. – Spogląda na mnie siedem par oczu i chyba rozumiesz…

– Powiedz mi tylko… Czy ten skurwiel cię skrzywdził?

– Nie – odparłam zgodnie z prawdą. – Zadzwonię do ciebie potem. Mam nadzieję, że nie mówiłaś nic moim rodzicom?

– Nie – odparła. – Ale chyba będą musieli się dowiedzieć. Skoro ten pojeb odnalazł cię nawet tam, to z pewnością będzie się kręcił wokół twojego domu po twoim powrocie. A jeśli cię skrzywdzi, to mu kurwa chyba…

– Pa, Konan – odpowiedziałam z ulgą i nacisnęłam czerwoną słuchawkę. Oddałam telefon Painowi i ogarnęłam całą ekipę wzrokiem.

– Wyjeżdżasz? – spytał Sasori, głową wskazując na otwartą walizkę. Skinęłam niepewnie głową.

– Dlaczego mi nie powiedziałaś? – W głosie Naruto usłyszałam nieprzyjemny wyrzut. Westchnęłam głośno i przeniosłam na niego spojrzenie.

– Bo decyzję podjęłam dzisiaj – odparłam. – Zresztą mówiłam ci, że zaraz po imprezie wracam do domu.

– Na całe wakacje? – Głos Madary zmroził mi krew w żyłach. Był wypruty z jakichkolwiek uczuć. Popatrzyłam na niego ze strachem, że w jego oczach zobaczę złość i chyba wcale się pomyliłam. Spoglądał na mnie spod przymrużonych powiek, oparłszy się o framugę drzwi. Nie zauważyłam nawet, kiedy wrócił do pokoju.

– Jeszcze nie wiem – przyznałam. – Możliwe, że wrócę tu wcześniej.

– Pokój będzie na ciebie czekał, w razie czego – wtrąciła się Sakura, widząc, w jakim nastroju jest Madara. – Dobrze, że nic ci się nie stało. To najważniejsze. – Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie ciepło, czym zyskała moją sympatię. Tak ogromną, że zapragnęłam ją nawet przytulić. – Pewnie chcesz zostać sama? – Jedyna mądra!

Skinęłam głową, wywołując tym samym małe zamieszanie. Sasori, Gaara i Tenten pożegnali się kulturalnie, Temari wyściskała mnie i wyszła, a Sakura i Ino opuściły mój pokój już na samym początku.

– Niepotrzebnie martwiłeś Konan – syknęłam, gdy Pain do mnie podszedł. Chłopak uśmiechnął się z kpiną.

– Twój telefon nie działał i sama zaczęła węszyć – odparł luźno. – Nie znasz jej? No nic, Reiko. Nie rób nam tego więcej – dodał i mnie przytulił. – Widzimy się niebawem. Masz dać mi znać, jak już dojedziesz do domu.

– Jasne – mruknęłam i podziękowałam mu za troskę.

– Wybacz, że cię zlałem – przyznał Deidara ze skruchą. – Kurde, jestem idiotą. Mogło ci się coś stać…

– Dei, spokojnie. To nie twoja wina.

– Zabrałem cię na imprezę i nawet nie potrafiłem upilnować. Jestem beznadziejnym przyjacielem.

– Jesteś wspaniałym przyjacielem – zapewniłam go i się w niego wtuliłam. – To ja zawaliłam, wychodząc, nie mówiąc nikomu. Przepraszam.

– Będę za tobą tęsknić – przyznał. – Pozdrów od nas Konan.

Deidara wyszedł z pokoju a ja zerkałam ze strachem to na Madarę, to na Naruto. Żaden z nich nie zamierzał wyjść jako pierwszy. A ja, choć nie chciałam, musiałam najpierw pożegnać się z Uchihą.

– Dzięki – mruknęłam, podchodząc do niego. Uśmiechnął się z kpiną, pokręcił tylko głową i wyszedł, rzucając krótkie „na razie”. Złamał mi serce.

– Co za debil – warknął Naruto i uściskał mnie od tyłu. – Nie powinnaś się nim przejmować.

– Wiem – odpowiedziałam, choć nie potrafiłam tak po prostu tego zostawić. To bolało. Cholernie bolało. Mój przyjaciel wkurzył się, że to z Naruto postanowiłam pożegnać się na końcu i wyszedł, mówiąc durne „na razie”. Nie tak chciałam się z nim rozstawać. Świadomość, że przez kolejne miesiące nie będę go widzieć, zabijała mnie już od kilkunastu dni, a po tym pożegnaniu, czułam się jeszcze gorzej. Madara, wróć.

– Będę tęsknić, Rei – szepnął, nosem trącając moje ucho. – Musisz przyjechać wcześniej, żebyśmy mogli spędzić trochę czasu razem.

– Dziękuję, Naruto.

Odwróciłam się przodem do chłopaka i mocno w niego wtuliłam. To było prawdziwe pożegnanie.

*

Zakluczyłam mieszkanie, chwyciłam walizkę w ręce i zeszłam po schodach w tempie żółwia. Noga znowu zaczęła mnie boleć, nie powinnam była wczoraj tańczyć, ale upojona alkoholem w ogóle nie pomyślałam, że może się to źle skończyć. Mimo wszystko udało mi się powstrzymać przekleństwa, które same cisnęły się na usta. W posępnym nastroju wyszłam na ulicę, powoli chowającą się w mroku wieczoru. Ponurość tego miejsca odmalowała się w moim sercu, powodując jego bolesny ścisk. Dodatkowo, do oczu powoli podchodziły mi łzy. Nie tak to wszystko miało wyglądać.

Rozejrzałam się za taksówką, którą zamówiłam jeszcze w mieszkaniu. Czarny mercedes stał kilka metrów dalej. Sympatyczny, starszy pan pomógł mi wrzucić walizkę do bagażnika, a następnie w ciszy zawiózł na dworzec. Próbował zagadywać, ale mój nastrój nie pozwalał na jakąkolwiek pogawędkę z obcą osobą. Zresztą z nikim nie miałam ochoty rozmawiać. Czułam się podle, jakbym tylko uciekała od problemu. Poza tym świadomość, że zostawiam tutaj moich przyjaciół na trzy miesiące, nieprzyjemnie mnie bolała. Miałam też wrażenie, że pozostawiam w mieście nierozwiązaną sprawę, uciekam od czegoś… Przegoniłam je jednak pokręceniem głowy.

Wyjęłam rączkę z walizki i zaczęłam się z nią toczyć na odpowiedni peron. W oczy rzucały się rodziny, przyjaciele, pojedyncze osoby. Do tych ostatnich z całą pewnością należałam – na dworzec nie przyjechał ze mną kompletnie nikt. Naruto pojechał z rodzicami do dziadków bo ponoć musiał, Sakura zajmowała się młodszym kuzynostwem, a Pain… To Fuuma, jemu by się pewnie zwyczajnie nie chciało, nawet po tym wszystkim. Nikogo innego nie śmiałabym prosić, by mnie żegnał.

Podeszłam do autobusu, przy którym gromadził się już niewielki tłum pasażerów. Rozmawiali ze sobą podekscytowani, wymieniając się różnymi spostrzeżeniami dotyczącymi miejsc w autobusie czy sposobu znakowania walizek. Stanęłam grzecznie w kolejce do drzwi, przy których kierowca sprawdzał bilety i dawał naklejki na bagaże. Po kilku minutach i ja miałam już oznakowanie i mogłam zanieść torbę do bagażnika, gdzie przejął ją ode mnie inny, równie sympatyczny co kierowca, pan.

Mając na sobie już tylko torebkę i plecak, chciałam wejść do autobusu, jednak moja komórka zaczęła głośno dzwonić. Mama.

– I jak, jedziesz już? – spytała czule. Nie mogła się doczekać, aż w końcu znajdę się w jej ramionach. Sama też czekałam na to niecierpliwie.

– Mamuś, mówiłam ci, że mam autobus o dwudziestej pierwszej czterdzieści pięć, a jest dopiero wpół do – odparłam z udawanym rozbawieniem. Moja rodzicielka zawsze była w gorącej wodzie kąpana, nigdy niczego nie pamiętała i wszystko chciała mieć na „już”. Tak samo, jak mnie przy sobie.

– No tak – mruknęła cicho. – A jesteś już na dworcu?

– Tak, mamo. Zaraz wsiadam do autobusu. Obiecuję, że będę do ciebie pisać w drodze – dodałam szybko, nim mnie uprzedziła. Westchnęła głośno.

– Będę się martwić całą noc.

– Nie ma sensu. – Chciałam ją jakoś pocieszyć, ale mama nie lubiła dalekobieżnych środków transportu i nic nie mogła na to poradzić. – Nic mi się nie stanie. Prześpię się i ani się obejrzę, a już mnie będziesz ściskać.

– No dobrze – mruknęła bez przekonania. – Uważaj na siebie, kochanie. Do zobaczenia rano.

– Tak. Papa!

Rozłączyłam się, czując ogromne rozczulenie. Tęskniłam za mamą i na samą myśl, że już niedługo się z nią spotkam, wywoływała we mnie uczucie ciepła i radości.

Z ociąganiem wsiadłam do autobusu i odnalazłam swoje miejsce – w środkowej części pojazdu, pod oknem. Miałam nadzieję, że nikt się do mnie nie dosiądzie, bo nie lubiłam mieć obok kogoś obcego. Zawsze mógł to być jakiś zboczeniec.

Rzuciłam plecak na górną półkę, uprzednio wyciągając z niego jaśka, a następnie usiadłam i zerknęłam przez szybę. Znowu zrobiło mi się smutno, że nikt nie ściskał mnie na pożegnanie, tak jak robili to ludzie stojący obok drugiego autobusu, ale szybko wyrzuciłam z głowy te myśli. Nie mogłam mieć do nikogo pretensji. Ot, tak się złożyło.

Pięć minut przed odjazdem, moja komórka znów rozbrzmiała przyjemną melodią. Zobaczywszy na wyświetlaczu „Madara”, zadrżałam z nerwów. Czego on mógł ode mnie chcieć po tym, jak mnie potraktował w mieszkaniu Sakury?

– Hej – mruknęłam niepewnie.

– Wysiadaj z autobusu – wysapał zmachany. Zdenerwował mnie jego poważny ton głosu i nie patrząc na nic, nie prosząc o wyjaśnienia, zerwałam się z miejsca i przecisnęłam między siedzeniami do wyjścia. Z komórką przy uchu, wyszłam na dworzec i stanęłam jak wryta, zobaczywszy przed sobą uśmiechniętego, zdyszanego chłopaka. Nie sądziłam, że zastanę go w takim stanie, jednak wszystkie lęki od razu odpłynęły.

– Co ty tutaj robisz? – spytałam zszokowana, ale jednocześnie pozytywnie zaskoczona. Zachciało mi się śmiać i skakać ze szczęścia.

Uchiha podszedł do mnie i bez żadnego słowa mocno do siebie przytulił. Przez sekundę stałam jak sparaliżowana, ale później czym prędzej odwzajemniłam uścisk, czując przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele. Okropnie tęskniłam za jego ramionami.

– Chyba nie myślałaś, że wyjedziesz bez pożegnania? – spytał, gdy się od siebie odsunęliśmy. Mimo to wciąż  obejmowałam go w talii, a Madara trzymał ręce na moich ramionach.

– Nie chciałam sprawiać ci kłopotu – przyznałam speszona. Czarne oczy chłopaka wypełniała radość wymieszana z bólem. Nie mogłam zrozumieć, o co mu chodziło, ale byłam pewna, że czułam się podobnie.

– To żaden kłopot, baranku – odpowiedział niskim tonem, a we mnie buchnął niesamowity gorąc. Znów nazywał mnie barankiem, wszystko wracało do normy! A ja wyjeżdżałam…

– W takim razie dziękuję, że przyjechałeś – odpowiedziałam, czując pod powiekami łzy. Nienawidziłam pożegnań, zwłaszcza z bliskimi osobami. Rozstrajały mnie emocjonalnie. – Po tym w mieszkaniu Sakury…

– Zachowałem się jak kretyn – przyznał i uśmiechnął się głupkowato. – Czasem działam zbyt impulsywnie. I jestem okropnym egoistą. Chciałem wyjść od ciebie jako ostatni, porozmawiać – przyznał. – Wiem, że wczorajszej nocy stało się coś złego. Nie mam tylko pojęcia co, ale jeśli jesteś tak przerażona przez jakiegoś faceta, to przysięgam, że obiję mu mordę, jeśli tylko cię tknie. Zawsze możesz mnie prosić o pomoc, baranku. Zawsze będę przy tobie, rozumiesz? Zawsze.

– Dziękuję – wyszeptałam ze łzami w oczach. To, że mogłam liczyć na jego wsparcie, nie było niczym nowym, bo byłam pewna, że choćbyśmy nie wiem jak się pokłócili, Madara i tak stanąłby za mną murem. Wzruszył mnie sam fakt, że przyszedł tu na dworzec, by mi o tym powiedzieć, by mnie przytulić, pożegnać się.

Chłopak uśmiechnął się ciepło i odgarnął moje włosy za prawe ucho. Zadrżałam pod wpływem tego delikatnego gestu, jego namiętnego spojrzenia i sposobu, w jaki się zachowywał.. Znów byłam jego barankiem, znów patrzył na mnie swoimi pięknymi oczami w tak charakterystycznym dla niego, zawadiackim ale i namiętnym stylu. Płonęłam w środku od nadmiaru emocji, podczas gdy moje ciało nie mogło się ruszyć,

– Jesteśmy strasznie głupi, baranku – stwierdził po chwili, a z tyłu usłyszałam odpalanie silnika. Cholera! Jeszcze chwilę, błagam! – Nie uważasz?

– Chyba – przyznałam cicho, krzywiąc się w uśmiechu i ledwo panując nad emocjami. Wiedziałam, co ma na myśli. Nasze mijanie się, robienie sobie przytyków, kłótnie, unikanie siebie nawzajem, poznanie kogoś innego by wnerwić tego drugiego… To wszystko było bez sensu, bo choć próbowałam się przed tym obronić i odciągnąć od tego pomysłu Uchihę, zakochaliśmy się w sobie. Teraz byłam tego pewna. Jego zatroskane oczy mnie w tym utwierdzały. – I chyba trochę za późno się zorientowaliśmy – westchnęłam, poczuwszy, jak po moich policzkach spływają łzy. Madara uniósł ręce i delikatnie je otarł, zamykając moją twarz w swoich dłoniach.

– Lepiej późno niż wcale – odparł z uśmiechem i pewnie się nade mną nachylił.

Mogłam wmawiać sobie wszystko, uciekać od Uchihy każdym możliwym sposobem, próbować wiązać się z Naruto, ale gdy nasze usta się zetknęły, nie myślałam o niczym. Wyleciały ze mnie wszystkie negatywne emocje, zniknęły wszelkie opory, wątpliwości. Był tylko pocałunek, nasze usta, delikatnie się poruszające, nasze ręce oplatające drugą osobę z pewną dozą strachu i ogromnej wątpliwości, czy aby na pewno można to zrobić. Ale tak – całowaliśmy się delikatnie, namiętnie, na pożegnanie. Słysząc w tle ryk silnika, rozmowy postronnych osób, czując woń spalin samochodowych, nie chcąc skończyć. Całowaliśmy się tak, jakby świat przestał istnieć. Z miłością.

Oboje byliśmy zamroczeni, gdy przestaliśmy, gdy wsiadałam do autobusu, gdy machaliśmy rękami oddalając się od siebie. Byłam zamroczona mijając centrum, mijając granicę miasta, mijając tysiące świateł i pokonując setki kilometrów. Byłam zamroczona całą drogę i… Okropnie, przeokropnie szczęśliwa.

Chyba Was uszczęśliwiłam? :) Bo siebie to na pewno. I Reiko. I Madarę. :D

Nie wiem jakim cudem udało mi się tak szybko napisać ten rozdział. Chyba po prostu dlatego, że od dawna miałam go w głowie i wiedziałam, co się wydarzy i nie mogłam się doczekać, aż wreszcie się za niego wezmę. :D Ale teraz kochani, niestety, poczekacie sobie dłużej, a to dlatego, że jestem zmuszona wcisnąć Wam zapychacza (co oczywiście nie musi oznaczać, że nic się nie będzie działo :D). Najwcześniej w okolicach świąt się pojawi, bo teraz czeka mnie okrutne kolokwium z patologii które muszę napisać super hiper mega dobrze,  żeby mnie dopuścili do egzaminu, co może być ciężkie. Dlatego biorę sobie ponad tygodniowy urlop od blogów, co oznacza również, że u Was mogę być mniej aktywna. Ale obiecuję wszystko ponadrabiać. :)

To chyba tyle… Nie przeciągając – dzięki ze obecność, kocham Was bardzo, ściskam i całuję. <3