9. Nowe współlokatorki

Stanęłam przed mieszkaniem Madary i Paina i przez chwilę myślałam, jak właściwie powinnam się zachować. Czy miałam być dla Uchihy oschła? Czy może udawać, że nic się nie stało, że właśnie tak miało być? Nie miałam zielonego pojęcia, dlatego też bez żadnego planu, włożyłam klucz w zamek i niepewnie uchyliłam drzwi.

Już w przedpokoju usłyszałam melodyjny głos Konan. Była z Painem w kuchni. Ich śmiech od razu powiedział mi, że się wygłupiają. Nie chciałam psuć im humoru, a moja wyprowadzka z pewnością to zrobi, ale nie miałam wyjścia. Obiecałam Naruto, że wrócę przed dziewiątą i musiałam się pośpieszyć.

– Cześć – mruknęłam, stanąwszy w kuchni. Para jadła właśnie kolację.

– Poczęstujesz się? – spytała Konan z pełnymi ustami. Pokręciłam głową.

– Jest Madara? – Na sam dźwięk jego imienia serce zabiło mi szybciej.

– Nie. Pomogę ci się spakować – stwierdziła i zostawiła kanapkę. Razem z Painem poszli ze mną do sypialni Uchihy. Wspólnie szybko powrzucaliśmy ubrania do walizki Fuumy, a następnie Konan przyniosła moją kosmetyczkę. W przedpokoju dopakowałam jeszcze kurtki i buty.

– Zjedzcie, zanim mnie odwieziecie – poleciłam im. Nie chciałam, by przeze mnie przerywali kolację. Źle bym się z tym czuła. I tak wystarczająco dużo już dla mnie zrobili.

– Nie wiem, kiedy Madara przyjdzie – zauważył Pain. – A chyba nie chcesz go spotkać?

– Szczerze mówiąc wolałabym tego uniknąć, ale najpierw macie zjeść. Bez gadania – zarządziłam i pokuśtykałam do kuchni.

– Reiko, daj spokój. To zajmie nam dwadzieścia minut, kanapki nie uciekną – zauważyła Konan. – Chodź.

Pod naporem jej wzroku, musiałam się zgodzić. Udałam się z powrotem do przedpokoju i – niech to szlag – akurat w tym momencie, do mieszkania wpadł Madara. Wszyscy zamarliśmy tak, jak staliśmy. Zakręciło mi się w głowie od natłoku emocji, niemniej nie dałam tego po sobie poznać.

– Wyprowadzasz się? – spytał. Wbił we mnie oskarżające spojrzenie. Odniosłam wrażenie, że jego oczy są jeszcze ciemniejsze, niż zwykle. Pełno w nich było bólu i dziwnego żalu.

– Dziękuję, że mogłam tu mieszkać – mruknęłam i wlepiłam wzrok w podłogę.

– Baranku, proszę cię, nie rób tego. Wiesz przecież, że nie musisz…

– Umówiłam się już z przyjaciółką Naruto, że u niej pomieszkam – odpowiedziałam. – Przynajmniej nie będziemy sobie wchodzić w drogę.

– Przecież mi nie zawadzasz – burknął. Popatrzyłam na niego wymownie, a chłopak pokręcił głową i szeroko się uśmiechnął. – Dobra, baranku, nie wygłupiaj się. Nigdzie nie idziesz – zarządził i do mnie podszedł. – Przepraszam za tamto…

– Już postanowiłam, Madara – odpowiedziałam i wzruszyłam ramionami. – Ale będę was odwiedzać. – Poklepałam Uchihę po ramieniu i starając się zrobić to jak najbardziej kobieco (o ile się da), wyskoczyłam z mieszkania. Czułam, jak Uchiha odwraca się i jestem pewna, że rozpostarł szeroko ramiona, zdumiony moim postępowaniem, jednak na całe szczęście nie odezwał się nawet słowem.

Po chwili Konan z Painem mnie dogonili. Odwieźli mnie do Naruto, który tym razem wyszedł po mnie przed dom, by wziąć resztę rzeczy. Zostałam z przyjaciółmi przed drzwiami i popatrzyłam ze smutkiem na dziewczynę. Uśmiechała się do mnie niemrawo.

– Głupio wyszło – przyznała. – Dobrze, że to tylko miesiąc. Od przyszłego roku wynajmujemy pokój razem w akademiku.

Pain odchrząknął, na co Konan przewróciła oczami.

– Mówiłem ci przecież…

– Nie zostawię jej samej! – pisnęła dziewczyna. – Przykro mi, kochanie, ale jeszcze w przyszłości się razem namieszkamy.

– Uparta jak osioł – skomentowałam. – Zobaczymy, jak to będzie – zwróciłam się do Paina i puściłam mu oczko. Konan prychnęła głośno, na co z Fuumą zareagowaliśmy krótkim śmiechem. – Dzięki za pomoc. Widzimy się jutro – mruknęłam, gdy Naruto znów się obok nas zjawił.

– Nooo, trzymaj się, Rei. – Przyjaciółka wyściskała mnie, a następnie wraz z ukochanym poszli do samochodu.

– Chodź. Mama przygotowała kolację – powiedział i przewrócił oczami.

– Będzie ciekawie, co? – zagadnęłam, a ten tylko skinął głową.

Weszliśmy do jadalni, po której krzątała się pani Uzumaki. Zauważywszy nas, uśmiechnęła się szeroko i nakazała usiąść przy stole, obiecując jednocześnie, że ona i jej mąż również za chwilę się zjawią. Entuzjazm kobiety był wręcz imponujący, dlatego zerknęłam z rozbawieniem na Naruto, a ten tylko pokręcił głową.

– Na dłuższą metę idzie zwariować – skomentował. – Nawet nie wiesz, jak uparta czasem potrafi być. Niby miła, a w gruncie rzeczy… – Przerwał i odchrząknął, gdy pani Uzumaki weszła do jadalni z koszyczkiem chleba. Popatrzyła wymownie na syna, i choć podejrzewała, o czym rozmawialiśmy, nie odezwała się słowem, przez co zapanowała między nami krępująca cisza.

– Przepraszam, że przeze mnie jecie tak późno – mruknęłam z delikatnym uśmiechem. – Nie chciałam sprawiać wam kłopotu.

– Oj daj spokój, słonko. – Kobieta machnęła ręką i usiadła na jednym z czterech wolnych jeszcze siedzeń. – Nic się nie stało, a kolację z tak uroczym gościem zjedlibyśmy nawet w środku nocy.

Uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie i jednocześnie poczułam, jak na moje policzki wkrada się delikatny rumieniec. Ciepłe słowa pani Uzumaki sprawiły, że poczułam się trochę jak w domu. Uświadomiłam sobie, że strasznie tęskniłam za mamą.

Rozejrzałam się po jadalni, którą rodzice Naruto urządzili w kremowych barwach. Na środku pomieszczenia stał spory, okrągły stół z jasnego drewna a przy nim sześć pasujących kolorystycznie krzeseł. Blat przykryto zielonym obrusem, który jako jedynie wyróżniał się intensywnością barwy spośród wszystkich, zgromadzonych w jadalni rzeczy. Pod dwiema przeciwległymi ścianami ustawiono niewielkie segmenty, natomiast wielkie okno z pewnością w ciągu dnia, przepuszczając promienie słoneczne, rozświetlało pomieszczenie w magiczny sposób. Przestronność pokoju była jego dużym atutem.

Gdy przyszedł ojciec Naruto i usiadł obok żony, przystąpiliśmy do kolacji. Razem z Naruto staraliśmy się nie mówić za dużo, natomiast państwo Uzumaki co rusz próbowali pociągnąć nas do rozmowy. Tematy szybko zeszły na dzieciństwo Naruto. Od jego matki dowiedziałam się, że blondyn nie należał nigdy do grzecznych dzieci i razem ze swoim ojcem, ciągle robili jej na złość. Opowiedziała, jak kiedyś razem z panem Minato postanowili przemalować salon, tak, by bardziej odwzajemniał charakter rodziny. I robił to idealnie: ponoć wszędzie panował chaos, a że zarówno jej syn, jak i mąż, w żaden sposób nie są uzdolnieni artystycznie, mogłam sobie tylko wyobrażać, jaki był efekt końcowy. Niestety przez złość nie pomyślała, żeby zrobić „dziełu” zdjęcie, tylko natychmiastowo kazała wszystko przemalować. A do męża, za jego wykwintnie durny pomysł, nie odzywała się przez kilka kolejnych dni.

– Teraz miło to wspominam, ale wyobraź sobie, jaka ogarnęła mnie złość, gdy zobaczyłam cały ten syf… – Kobieta wzdrygnęła się, po czym ugryzła kanapkę. – Byli nie do zniesienia – powiedziała z pełnymi ustami.

– Oj przestań, kochanie – odezwał się mężczyzna. – Przyznaj, że przynajmniej było wesoło.

– Oho! – przyznała, przewracając oczami. – Zwłaszcza, jak stłukliście moją ulubioną porcelanę!

– Nie musisz ciągle tego rozpamiętywać – zauważył jej mąż. – To było dawno…

– Raptem rok temu, Minato – syknęła zdenerwowana czerwono-włosa. – No nieważne. Smakuje ci, słonko?

– Tak, tak – potwierdziłam od razu. – Jest pyszne, ale po prostu już nie jestem w stanie nic w siebie wcisnąć. Dziękuję.

– Ona zawsze tak mało je? – spytał wprost pan Uzumaki, spoglądając z konsternacją na syna. Naruto wzruszył ramionami.

– Przynajmniej nie wyżera w nocy sera z lodówki – odparł i razem z matką wybuchli śmiechem, a ojciec lekko się obruszył. Popatrzyłam na nich zainteresowana. – Kiedyś jak w nocy zachciało mi się pić, zszedłem na dół i nic by nie wskazywało na to, że mój tata jest w kuchni. Dopiero światło z lodówki uświadomiło mi, że ktoś nocą wyżera żarcie. I wtedy zobaczyłem tatę z plasterkiem sera w ustach. – Naruto znów parsknął śmiechem, a ja pozwoliłam sobie na cichy chichot. Zerknęłam rozbawiona na pana Uzumakiego, który również się uśmiechał, choć z niemałym zmieszaniem.

– Głodny byłem – fuknął pan Minato. – Niewaaażne. Nie zrozumiecie tego.

– Mam nadzieję, że się najadłaś – zmieniła temat pani Uzumaki i wstała od stołu. – Gdybyś w nocy zgłodniała, to wiesz, gdzie mamy ser. – Puściła mi oczko i zaczęła wszystko zbierać ze stołu. Chętnie bym jej pomogła, ale prędzej wszystko bym potłukła, niosąc talerze do kuchni, niż zrobiła dobry uczynek. Dlatego razem z Naruto grzecznie podziękowaliśmy za posiłek i udaliśmy się do jego pokoju.

Wzięłam szybki prysznic, a po mnie do łazienki wszedł chłopak. Usadowiłam się wygodnie pod kołderką, zmęczona dzisiejszym dniem, i z wytęsknieniem popatrzyłam na drzwi. Miałam ochotę wtulić się w Naruto i poczuć, że między nami naprawdę jest coś więcej, niż przyjaźń z dodatkiem całusów. Poza tym, miałam nadzieję, że zajmując się Uzumakim, uda mi się w końcu wyprzeć z głowy Madarę, który jak wredna, uparta małpa, ciągle przesiadywał w moim umyśle.

Gdy Naruto wrócił, od razu wskoczył pod kołdrę. Przyciągnął mnie do siebie i zaczął uspokajająco głaskać po plecach, na co cicho zamruczałam i wtuliłam głowę w zagłębienie jego szyi.

– W sumie, mogłabyś mieszkać też u mnie – zauważył, i choć pomysł ten o wiele bardziej mi się podobał, niż wynajmowanie pokoju u Sakury, to musiałam go odrzucić. Nie chciałam im siedzieć na głowie, bo z pewnością nie wzięliby ode mnie żadnych pieniędzy na jedzenie, prąd, gaz, cokolwiek, a przecież przez ten miesiąc mimo wszystko trochę bym tego zużyła. Poza tym nie czułabym się wystarczająco dobrze mieszkając z rodzicami mojego chłopaka po tak krótkiej znajomości. Jeszcze za wcześnie na takie poufałości.

– Nie chcę wam przeszkadzać – mruknęłam, i zanim Naruto znów się odezwał, od razu zaczęłam tłumaczyć moją decyzję. – Po prostu żadne z nas nie czułoby się wystarczająco swobodnie. Nie znamy się szczególnie długo, żebym mogła mieszkać z twoimi rodzicami, nie uważasz?

– Ja tam się czuję, jakbym znał cię całe swoje życie – odpowiedział luźno Naruto. Podniosłam się, by móc spojrzeć w jego radosne, pięknie błękitne tęczówki, i uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

– To miłe – mruknęłam i nachyliłam się, by cmoknąć go w usta.

Nim zdążyłam się zorientować, Naruto delikatnie położył mnie z powrotem na plecach i się nade mną nachylił. Sama ta pozycja wywołała u mnie buchnięcie gorąca i szybsze bicie serca. Jego dłoń na mojej talii tylko pogłębiła to uczucie. Zaczęłam szybciej oddychać, choć całujące mnie usta Naruto skutecznie to utrudniały. Co tu dużo mówić – Uzumaki naprawdę dobrze całował.

Po krótkiej chwili w miarę grzecznych i delikatnych pieszczot, poczułam, jak ręka chłopaka wędruje pod moją koszulkę i gładzie nagi brzuch i talię. Ogarnęło mnie przyjemne mrowienie w podbrzuszu na samą myśl, że mógłby przesunąć ją wyżej. A gdy powoli zaczął to robić, bardzo niepewnie, omal nie jęknęłam mu w usta. Zatrzymał się na żebrach, z obawą, czy może wykonać dalszy krok, a ja nie miałam pojęcia, jak dać mu do zrozumienia, że właśnie tego chciałam.

Naruto odsunął się ode mnie na odległość kilku centymetrów i wpatrzył w moje oczy, szukając w nich odpowiedzi. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie i chyba uznał to za zgodę, bo wciąż patrząc w moje tęczówki, przesunął dłoń na pierś. Wciągnęłam ze świstem powietrze i z podniecenia nieznacznie zmrużyłam oczy. Przez moje ciało przeszedł niesamowicie przyjemny dreszcz, który ponowił się, gdy Naruto zaczął delikatnie ugniatać pierś i kciukiem bawić się brodawką. Jęknęłam cicho, przyciągając go jednocześnie do siebie – pragnęłam pocałunków chłopaka, pieszczot, seksu. Rozbudził moje zmysły i nie było mowy, żeby cokolwiek mogło to przerwać. Tak mi się przynajmniej wydawało.

W najmniej odpowiednim momencie, wesołą melodyjką, rozbrzmiał telefon Naruto. Chłopak zerknął na szafkę nocną i zabrał z mojej piersi rękę, na co zareagowałam pomrukiem niezadowolenia, ale blondyn specjalnie się tym nie przejął. Zerknął na wyświetlacz i zmrużył lekko oczy. Odniosłam wrażenie, że się zmartwił.

– Przepraszam, Rei, muszę odebrać – wyszeptał i wyskoczył z łóżka jak burza. Wziął telefon i niewiele myśląc, skierował się do wyjścia z pokoju. Nim dobrze zamknął drzwi, usłyszałam jeszcze „Sakurcia? Coś się stało?”.

Tak, Naruto, stało się. Właśnie wszystko spierdoliłeś.

Odwróciłam się tyłem do drzwi, wkurzona, że podczas takiej chwili, chłopak odebrał telefon od swojej przyjaciółki! Jak mógł mi coś takiego zrobić? I czego ta różowa zołza od niego chciała o tej porze? Przecież dochodziła już jedenasta! Co za menda!

A jeszcze bardziej zdenerwowało mnie to, że Naruto wyszedł z pokoju, by z nią porozmawiać. Czy on coś przede mną ukrywał?

Zdenerwowana głupimi myślami, mocno naciągnęłam na siebie kołdrę. Nie mogłam uwierzyć, że coś takiego właśnie mi się przytrafiło. Serce dudniło mi jak oszalałe, a na myśl, że Naruto właśnie rozmawia ze swoją przyjaciółeczką Sakurcią, jeszcze przyspieszało tempa. To było nie do zniesienia.

Szybko sięgnęłam po telefon i naskrobałam smsa do Konan.

„Naruto to frajer. Zostawił mnie w TEJ sytuacji, bo zadzwoniła jego przyjaciółka. Ja zaraz oszaleję!”

Poczekałam chwilę, próbując jednocześnie usłyszeć cokolwiek z rozmowy Uzumakiego, ale najwyraźniej odszedł wystarczająco daleko, żeby jego głos do mnie nie docierał.

„Cooooo? Rei, strasznie mi przykro! Mówiłam już, że jest z niego pizda?”

Uśmiechnęłam się, zobaczywszy jej odpowiedź. Konan zawsze potrafiła poprawić mi humor. I do niszczenia go też miała talent, ale zwykle tego nie używała.

„Zabiłabym Paina za coś takiego. Zachowuje się jak dziecko… Spotkamy się jutro na jakiejś kawie, poza uczelnią?”

Przeczytawszy kolejnego smsa, poczułam, jak do moich oczu podchodzą łzy. Wściekłość przerodziła się w niepohamowany żal, a gdzieś z boku wkradła się również zazdrość, że Konan jest w lepszym związku niż ja, i że jej chłopak nigdy nie oleje dziewczyny tak, jak Naruto zrobił to ze mną.

”Jasne, jutro się zgadamy co i jak.”

„Trzymaj się, Rei. I nie przejmuj się, faceci czasem zachowują się jak niedojrzałe świnie. Jestem pewna, że nie zrobił tego specjalnie.”

Chciałabym w to wierzyć.

Odłożyłam telefon i cierpliwie czekałam, aż Naruto do mnie wróci. Gdy w końcu klamka pstryknęła, a chłopak wszedł do pokoju, uparcie milczałam. Chciałam mu pokazać, że nie podoba mi się takie zachowanie. Nie powinien był zostawiać mnie w tej sytuacji, zwłaszcza, że było to nasze pierwsze zbliżenie. Jak można tak wszystko zepsuć?

– Przepraszam, Rei – mruknął, wchodząc pod kołdrę. Przybliżył się do mnie i niepewnie przytulił. – Musiałem odebrać.

– Nie no jasne – prychnęłam. – Przyjaciółka jest w końcu najważniejsza.

– Nie o to chodzi – westchnął chłopak i mocniej mnie objął. – Po prostu Sakura ostatnio… Nie czuje się najlepiej – wyjaśnił, próbując obejść jakoś ten temat. Rozumiałam, że nie chciał mi zdradzać powodu złego samopoczucia swojej przyjaciółki, zwłaszcza, że miałam z nią mieszkać (o zgrozo!), ale w tej sytuacji powinien chyba ciut bardziej się postarać z wyjaśnieniami?

– Nie rozumiem, jak mogłeś zostawić mnie w takiej chwili? – spytałam, odwracając się. W tęczówkach Naruto odmalowało się poczucie winy. I dobrze.

– Wiem, zachowałem się jak kretyn – mruknął.

– Owszem – potwierdziłam.

– Po prostu… Dziadek Sakury długo chorował – powiedział i odwrócił wzrok. Złość automatycznie uleciała i to we mnie pojawiło się poczucie winy. – Przez ostatnie trzy dni było z nim jeszcze gorzej. Przestał samodzielnie oddychać i siadły mu nerki. To była kwestia czasu… Zmarł godzinę temu.

– Przykro mi – wyszeptałam, czując się jak idiotka. Zrobiło mi się natychmiastowo żal dziewczyny. Gdybym tylko wiedziała, że jej dziadek jest chory, nigdy bym się nie zezłościła! Co za kretynka, usz!

– Twoja reakcja była jak najbardziej zrozumiała. Też bym się wkurzył, gdybyś w takiej chwili odebrała telefon od Madary – odparł, siląc się na uśmiech. Położył się na plecach i wpatrzył w sufit. – Jej dziadek był świetnym człowiekiem. Jak jeszcze był zdrowy, dobrze się dogadywaliśmy. Chyba dlatego, że ja nigdy moich dziadków nie znałem – przyznał z lekkim uśmiechem. Słuchałam go w ciszy, nie mając odwagi, by mu przerywać. – Jego choroba była dla Sakury ciosem poniżej pasa. Dla mnie zresztą też… Ciągle miała nadzieję, że z tego wyjdzie, że wróci do domu i będzie jak dawniej. Ja w sumie się nie łudziłem. Miał już swoje lata i z każdym dniem coraz bardziej słabł.

Naruto umilkł. Mocno zaciskał usta w cienką linię, a jego oczy wyrażały dojmujący smutek. Niepewnie się w niego wtuliłam, chcąc choć w ten sposób dodać mu otuchy. Przygarnął mnie ramieniem i cmoknął w głowę.

– Przepraszam – wyszeptałam.

– Nie szkodzi, Rei. Nie mogłaś wiedzieć.

Uścisk Naruto na chwilę się wzmocnił. Wtuliłam się w niego jeszcze bardziej, czując, jak sen coraz mocniej mnie atakuje. Po chwili usnęłam w jego ramionach.

*

Następnego dnia spotkałam się z Konan w korytarzu. Szybko opowiedziałam jej o zajściu, obserwując, czy z którejś strony nie nadchodzi Sakura. Dziewczyna również złagodniała i naturalnie zrozumiała jego zachowanie. Przyznała też, że wcale nie zachował się jak pizda. Milutko.

– Co powiesz na piwo wieczorem? – zaproponowała. Skrzywiłam się, bo musiałam odmówić.

– Umówiłam się z Naruto, że odwiezie mnie do Sakury. Mam się do niej dzisiaj wprowadzić – westchnęłam. – Kurde, to trochę kiepski moment – przyznałam niechętnie.

– Zawsze możesz wrócić do nas – zaproponowała nieśmiało Konan. – Madara by się ucieszył.

– Konan – jęknęłam pretensjonalnie. – Na pewno do was nie wrócę, nie wystawię Naruto i Sakury. Poza tym nie wiem czy zauważyłaś, ale ostatnio ciężko mi idzie dogadywanie się z Uchihą, więc wolałabym unikać spotkań z nim przed sesją, żeby niepotrzebnie się nie stresować.

– Ale pieprzysz – przyznała z uśmiechem. – Trochę cię nie rozumiem, ale mam nadzieję, że w końcu otworzysz oczy i zorientujesz się, kto skradł ci serce. Bo jakoś śmiem wątpić, żeby był to…

– Naruto! – pisnęłam, zobaczywszy podchodzącego w naszą stronę chłopaka. Konan odwróciła się i posłała mu ciepły, choć nieco wymuszony, uśmiech.

– Cześć – przywitał się i cmoknął mnie w policzek. – Gotowa do przeprowadzki? – zapytał entuzjastycznie, na co moja przyjaciółka otwarcie przewróciła oczami.

– Jeszcze nie – odpowiedziałam i zerknęłam na zegarek, który wskazywał dwunastą czterdzieści dwie. – Mam zajęcia do siedemnastej. Przyjadę potem do ciebie, spakuję się i możemy jechać.

– Okej. Ja na dziś skończyłem, także… Zostawiam was same, bo widziałem, że o czymś plotkowałyście. – Naruto puścił mi oczko, pocałował przelotnie w usta i zostawił nas same. Zerknęłam na Konan – była całkiem zadowolona.

– Słodki jest – przyznała, a ja potwierdziłam to skinieniem głowy. – Idziemy coś zjeść? – zaproponowała. – Pewnie wszyscy już są.

– Zaraz przyjdę, skoczę jeszcze do kibelka.

Każda z nas poszła w swoją stronę. Dotarłam dość szybko do toalety, wykonałam potrzebę i stanęłam przed lustrem. Przejechałam dłonią po rozpuszczonych, lekko pofalowanych włosach, które i tak uparcie za każdym razem wracały na swoje miejsce. W niebieskich oczach dostrzegłam dziwną niepewność i uznałam to za niepokojące. Zwykle nie wyglądałam w ten sposób, a teraz? Byłam zdenerwowana, ale czemu, nie miałam zielonego pojęcia.

Wyjęłam z torebki kosmetyczkę i szybko poprawiłam makijaż. Uśmiechnęłam się sama do siebie, choć moje oczy nie zmieniły swojego wyrazu, i z dziwnym przeczuciem wyszłam z toalety. Im bliżej stołówki byłam, tym bardziej się denerwowałam. Mogłam tylko przypuszczać, że bałam się spotkania z Madarą.

Jak tylko stanęłam w progu dużego pomieszczenia, w oczy od razu rzucił mi się nasz stolik, przy którym rzeczywiście siedzieli już wszyscy. Łącznie z dziewczyną z kucykami, która usiadła na moim miejscu.

Przez chwilę patrzyłam na tę scenę z niemałym otępieniem, a gdy moje serce z sekundy na sekundę biło coraz szybciej i mocniej, w końcu ocknęłam się z letargu i poczułam niepohamowaną złość. O ile mogłam znieść fakt, że gdzieś tam ta dziewczyna istnieje, że spotyka się z Madarą i tworzą parę, o tyle to, że wypiera mnie z mojej paczki znajomych, było dla mnie swego rodzaju policzkiem. Okej, ja wiem, że to tylko głupie miejsce przy stoliku, ale ja zawsze przy nim siadałam, o czym Madara doskonale wiedział, a teraz jak gdyby nigdy nic obejmował ją i z nonszalanckim uśmiechem mówił coś do pozostałych. Krew się we mnie zagotowała na ten widok i automatycznie straciłam apetyt.

Czym prędzej wycofałam się z powrotem na korytarz, z trudem opanowując wybuch złości. Czułam się tak, jakby moje serce właśnie zostało roztrzaskane o mur i bezlitośnie podeptane. W nastroju gorszym niż podły, wyszłam na dziedziniec, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Odetchnęłam pełną piersią, co tylko pogorszyło mój humor. Stanęłam na środku chodnika, niemal trzęsąc się z nerwów i jakiegoś niepojętego smutku.

Madara naprawdę miał dziewczynę. I przedstawił ją znajomym. I ona zajęła moje miejsce – dosłownie i w przenośni. Cholera.

Zaklęłam pod nosem, przykuwając tym samym uwagę idących w moją stronę dwóch dziewczyn. Popatrzyły na mnie jak na wariatkę, na co momentalnie zapragnęłam pokazać im środkowy palec, jednak w porę się powstrzymałam. Poza tym, dostałam w tym samym czasie smsa. Od Konan.

„Gdzie jesteś?”

„Straciłam apetyt. Zobaczymy się jutro.”

Nie musiałam długo czekać, aż dziewczyna mi odpisze. Od razu też zorientowała się, o co chodzi.

„Jego dziewczyna jest naprawdę sympatyczna. Chodź, mogłabyś ją poznać. Poza tym nie wiem czy wiesz, ale uciekanie przed tym nazywa się potocznie zazdrością. No i powiedziałam też, że zaraz będziesz, więc bez gadania – widzę cię tutaj za minutę.”

Zaklęłam po raz kolejny, schowałam komórkę do torebki i niezadowolona poczłapałam z powrotem na stołówkę. Jak tylko zobaczyłam zakochaną parę, poczułam nieprzyjemny ścisk w żołądku. Mimo to nałożyłam na twarz maskę radości i ze sztucznym uśmiechem doskoczyłam do stolika. Jak się okazało, nie było przy nim żadnego wolnego miejsca, co wymierzyło mi kolejny policzek.

– Siems – mruknęłam, niby obojętnie. Moje spojrzenie skrzyżowało się z Madary. Serce zadudniło mi w klatce piersiowej, a w jego oczach zauważyłam dziwną satysfakcję. A to dupek.

– Reiko, to jest Tenten – przedstawił nas sobie, a usłyszawszy po raz pierwszy moje imię z jego ust, lekko zadrżałam. Wytłumaczyłam sobie jednak, że przecież nie mógł mnie przedstawić swojej dziewczynie jako „baranka”, prawda?

– Cześć – powiedziała dziewczyna, podnosząc się z krzesła. Podała mi przez stół rękę. Uścisnęłam ją z uśmiechem, choć tak naprawdę miałam ochotę się rozpłakać.

Tenten, pomimo moich szczerych chęci dostrzeżenia w niej choć cienia zła, była naprawdę miłą dziewczyną i od razu rzucało się to w oczy. Nie chwaliła się Madarą, nie pokazywała, że będąc z nim, jest kimś. Po prostu cieszyła się z tego związku, a jednocześnie zachowała swoją skromność. Była urocza i na pewno to przyciągnęło do niej Uchihę.

Rozejrzałam się po stołówce, w poszukiwaniu wolnego krzesła, jednak obok nas takiego nie było. Dopiero kilka stolików dalej zahaczyłam wzrokiem o trzy puste siedzenia. Musiałam najwyraźniej niekontrolowanie głośno westchnąć, bo Deidara z Painem zaraz wstali, by mi pomóc. Ostatecznie Fuuma przyniósł mi krzesło, a blondyn obiad.

Usiadłam pomiędzy Sasorim a Konan, centralnie naprzeciwko Madary. Wydawał się być usatysfakcjonowany tym, że mi dopiekł, bo na pewno zobaczył moje rozczarowanie, czy coś w ten deseń. Sama nie wiedziałam, co tak właściwie czułam, ciężko było mi się określić. Na pewno jednak nie była to czysta zazdrość. Raczej… żal, że nasza znajomość zmierza w złym kierunku.

– Więc mówisz, Tenten, że „Materiały wybuchowe i pirotechnika”? – Zagadnęła Konan. Rzuciłam blondynowi zdziwione spojrzenie, ale on uspokoił mnie jednym ruchem głowy. Nie byli w tym samym wieku.

– O dziwo – przyznała z uśmiechem. – Właściwie nie wiem, czemu na to wpadłam. – Dziewczyna wzruszyła ramionami i zerknęła ukradkiem na Madarę, który wpatrywał się w nią z istną dumą.

I czym tu się chwalić? Jeeeny.

– To musi być ciekawy kierunek, skoro już dwójka z nas na nim jest – stwierdziła Tenshi. Z trudem powstrzymałam się od rzucenia jej morderczego spojrzenia. Jak to, dwójka z nas? Tenten nie była jedną z nas, przecież my ją dopiero co poznaliśmy! No halo!

– Sama nie wiem – mruknęła z ociąganiem Tenten. – Niby można się wiele dowiedzieć, ale nie jestem pewna, czy moja przyszłość będzie miała z tym coś wspólnego. Zobaczymy.

– Mam tak samo – przyznał Pain.

– A co studiujesz? – spytała żywo zainteresowana Tenten i wzięła do ust ziemniaka. Zrobiła to z jakąś chorą gracją. Poczułam się zazdrosna, że ona je lepiej ziemniaki ode mnie. Co za paranoja.

– Metalurgię. W sumie, z nas wszystkich chyba jedynie Reiko jest szczerze nakręcona na swój kierunek. No i Deidara – odpowiedział Pain.

– Acha. – Dziewczyna przeniosła na mnie zainteresowane spojrzenie. Choćbym chciała, nie mogłam dostrzec w nim nic złego. – A na czym jesteś?

– Położnictwo – mruknęłam.

– Ojej – westchnęła z zachwytem. – Chyba musi być ci ciężko?

Wzruszyłam ramionami.

– Póki co jest znośnie. Ale zawód naprawdę mi się podoba, więc jestem w stanie przejść przez to wszystko, byleby zostać położną. Nawet przez fizjologię – dodałam, już bardziej sama do siebie, chcąc się przekonać, że zdam ten pieprzony egzamin.

– To musi być piękne – przyznała Tenten. – Ale chyba nie byłabym w stanie na to patrzeć, no wiesz.

– Co kto lubi – odparłam obojętnie. Zerknęłam ukradkiem na Madarę, który nieco się spiął. Serio? Bał się, że palnę jakimś głupim tekstem? Aż tak mi nie ufał? – Mi patrzenie na krew nigdy szczególnie nie przeszkadzało, ale może się okazać, że widoku porodu najzwyczajniej nie zniosę. Tego nie wiem.

– Dasz radę – wtrąciła się Konan. – Nie wiem czy pamiętasz, jak mój brat zranił się mocno w nogę? Jedynie ty byłaś w stanie patrzeć na litry krwi, które lały się z niej jak z kranu. Wszyscy prawie zemdleliśmy, a ty dzielnie próbowałaś zatamować krwotok, tonąc w…

– Konan, nie przy jedzeniu, co? – przerwał jej Pain. Odniosłam wrażenie, że minimalnie zbladł.

– Wybacz. – Dziewczyna zachichotała i zerknęła na mnie z uwagą. – Kto jak kto, ale ty sobie na pewno poradzisz.

Posłałam jej wdzięczny uśmiech i wróciłam do posiłku. Na szczęście temat rozmowy się zmienił i mogłam w spokoju pomilczeć. I poobserwować naszą nową parę. A zwłaszcza Tenten.

Po jakimś czasie, gdy wdarła się między nas cisza, dziewczyna Madary stwierdziła, że musi już iść na zajęcia. Wszyscy zgodnie mruknęliśmy, że miło ją było poznać, a ta odpowiedziała nam tym samym. Madara zaoferował się, że odprowadzi ją do sali, i gdy już mieli wychodzić, ten nagle podszedł do mnie, nachylił się i przyłożył usta do mojego ucha, przez co przeszedł mnie dziwny, całkiem przyjemny, dreszcz.

– Słabo ukrywasz zazdrość, Reiko – wyszeptał, a na dźwięk mojego imienia mimowolnie zadrżałam, co skubaniec od razu wyczuł, bo cicho się zaśmiał. Odszedł od stołu bez słowa, a ja poczułam, że naprawdę go straciłam. Mojego Madarę. Mojego kochanego Madarę.

Odwróciłam się za nim gwałtownie. Znikał wraz z Tenten w korytarzu budynku. Miałam ochotę wstać i za nim pobiec, przeprosić i powiedzieć, że miał rację: zauroczyłam się, być może nawet zakochałam, ale… Ale tego nie zrobiłam. Nie miałam na to odwagi.

– Rei? – Konan przywróciła mnie do rzeczywistości. Zerknęłam na nią i uśmiechnęłam się niemrawo.

– Sympatyczna ta jego dziewczyna – stwierdziłam, nie chcąc, by mnie o cokolwiek wypytywano.

– Całkiem – przyznała Konan. – Choć osobiście uważam, że ty byś bardziej do niego pasowała, ale to tylko moje zdanie.

– I moje – przyznał Pain, a Deidara z Sasorim mu zawtórowali.

– Dobra, dobra. Nieważne. Nie macie czasem jakichś zajęć teraz? – zmieniłam temat, a moi kochani przyjaciele oczywiście musieli zaprzeczyć. – Och, to w takim razie przypomniało mi się, że ja mam. Do zobaczenia później.

Może i było to głupie, może niepotrzebnie uciekałam przed prawdą, ale nie miałam ochoty rozmawiać z nimi o Madarze. Chciałam wierzyć, że to Naruto jest mi przeznaczony, a skoro Uchiha znalazł sobie dziewczynę, to problem był rozwiązany. Niestety, nie do końca było to prawdą i doskonale wiedziałam, że oszukiwanie samej siebie nie jest dobrym pomysłem.

*

Wieczorem Naruto odwiózł mnie do Sakury. Odprowadził mnie pod samo mieszkanie, wniósł do środka walizki i patrzył, jak oglądam wszystko naokoło.

Już na samym wejściu dało się odczuć przyjazną atmosferę, jaka tutaj panowała. W kuchni z radia leciała muzyka i słychać było rozmowy pomiędzy dziewczynami, zapewne Ino i Hinatą. Przedpokój był długi, dość surowo urządzony, bo prócz wieszaków na kurtki, półek na buty i dużej, przesuwnej szafy, nie znajdowało się w nim nic innego. Na prawo od wejścia była kuchnia, z której ochoczo pomachały do nas moje przyszłe współlokatorki. Zdążyłam tylko zauważyć, że jedna była blondynką, a druga miała ciemne włosy, bo Sakura już pociągnęła nas dalej. Wskazała kolejno drzwi do sypialni Hinaty, a potem jej i Ino. Kolejne, trzecie po lewej stronie, miały prowadzić do mojego pokoju.

Jak się okazało, pomieszczenie nie było szczególnie duże, ale przytulności mu nie brakowało. Ściany pokryto delikatną, beżową tapetą, na podłodze leżał puchaty dywan a w oknach wisiały jasno-zielone zasłony. Na prawo od drzwi znajdowała się rozkładana sofa, a na lewo szafa z jasnego drewna. Oprócz tego pod oknem stał nieduży stolik. I to by było na tyle. Choć niewiele, to od razu mi się tutaj spodobało.

– I jak? – spytała Sakura z niepewnym uśmiechem.

– Nic więcej mi nie potrzeba – przyznałam i zerknęłam przez okno. Miałam widok na park. – Jest naprawdę fajny.

– Może w takim razie zostaniesz z nami na dłużej – rzuciła luźno Haruno.

Wzruszyłam ramionami i posłałam jej ciepły uśmiech. Co z tego, że mieszkanie mi się podobało, skoro nie byłam jeszcze pewna, czy w ogóle się dogadamy.

– Dobra, ja spadam – mruknął Naruto. Rzuciłam mu zdziwione spojrzenie. Sądziłam, że zostanie ze mną choć ciut dłużej, żebym mogła poczuć jako-taką swobodę względem dziewczyn. – Umówiłem się jeszcze z Sasuke, że mu pomogę.

– Pozdrów go – rzuciłam. – Dzięki za pomoc. Jesteś nieoceniony.

Naruto podszedł do mnie i kątem oka zauważyłam, że Sakura wycofała się z pokoju. I dobrze, bo przynajmniej mogłam z całą swoją uwagą oddać chłopakowi namiętny pocałunek, jakim mnie obdarował. Wtuliłam dłoń w jego włosy, a Uzumaki mocno przyciągnął mnie do siebie. Jęknęłam, gdy złapał mnie za pośladek.

– Ciii – wymruczał i pocałował mnie w nos. – Zadzwonię później zapytać, czy się nie pozabijałyście.

– Ej, niby czemu miałybyśmy? – spytałam pretensjonalnie. Chłopak wzruszył ramionami.

– Do zobaczenia, Rei.

Odprowadziłam Naruto do drzwi, który rzucił dziewczynom krótkie „cześć”, a gdy zamknęłam za nim drzwi, dramatycznie odczułam gęstniejącą atmosferę. Bez niego było się w mieszkaniu Haruno jeszcze bardziej nieswojo, a miałam właśnie wejść do kuchni, w której siedziały nieznane mi dziewczyny. I choć nigdy nie miałam problemu z nawiązywaniem kontaktu, nie lubiłam tak niezręcznych sytuacji.

Cofnęłam się w głąb mieszkania i z przyklejonym do twarzy uśmiechem przekroczyłam próg kuchni. Przy okrągłym stole, ulokowanym na środku pomieszczenia, plotkowały moje współlokatorki. Otaksowałam szybko kuchnię wzrokiem: po prawej stronie był aneks kuchenny, a po lewej, we wnęce, lodówka i kosz na śmieci. Ściany zostały pomalowane na delikatny, zielony kolor. Dostrzegłam również na końcu pomieszczenia drzwi, które prowadziły – jak się później okazało – na balkon.

– Poznaj Hinatę i Ino. – Sakura kolejno wskazała na dziewczyny. Uścisnęłyśmy sobie dłoń, wymieniając się uprzejmościami.

Gdy usiadłam przy stole, a Haruno zaczęła robić mi herbatę, przyjrzałam się dziewczynom. Hinata była niską dziewczyną o długich, prostych, czarnych włosach. Jej czoło natomiast zakrywała równo obcięta grzywka. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że jej oczy są nienaturalnie jasne – ledwo można było odróżnić niebieskie tęczówki od białka, ale o nic nie pytałam, tylko skupiłam się na wyglądzie drugiej z dziewczyn, która zdawała się wyjść dopiero z salonu piękności. Miała piękne, zdrowe, długie blond włosy, które dziś upięła w wysokiego koka. Pukiel leżał na jej ramieniu jak jakiś futrzany zwierz, co nadawało jej dziwnie drapieżnego wyglądu. Duże, niebieskie oczy, otoczone gęstymi rzęsami, wpatrywały się prosto we mnie przyjaźnie i aż poczułam się nieswojo pod wpływem jej spojrzenia. Oprócz tego, że Ino była bardzo ładna, miała też naprawdę zniewalające ciało i wiedziała, jak to podkreślić. Biała bluzeczka z dekoltem śmiało odsłaniała jej spore piersi, jednocześnie podkreślając wąską talię. Przez stół nie widziałam jej nóg, ale mogłam się tylko domyślić, że były długie i równie szczupłe. Taka uroda zapewne sprawiała, że nie mogła opędzić się od adoratorów. Mogłam jej tylko pozazdrościć. Nigdy nie byłam osobą, która grzeszyłaby pewnością siebie.

Przez chwilę panowała między nami niezręczna cisza. Uparcie wpatrywałam się w blat stołu, podczas gdy Ino patrzyła prosto na mnie. Hinata natomiast zdawała się być pogrążona we własnym świecie.

– Długo jesteście z Naruto parą? – spytała blondynka. Może nie było to szczególnie taktowne pytanie, jak na fakt, że rozmawiałyśmy właśnie pierwszy raz w życiu, ale zawsze coś.

– Od kilku tygodni – odparłam. – Tak naprawdę to nawet nie wiemy dokładnie, kiedy granica między przyjaźnią a zakochaniem się zatarła.

– Kurcze, fajnie! – przyznała ochoczo Ino. – Ja jakoś nigdy nie mogę sobie znaleźć faceta na stałe.

– Bo ty nie chcesz znaleźć sobie faceta na stałe – wtrąciła Sakura, parząc mi herbatę. – Gdybyś się choć ciut wysiliła, na pewno tworzyłabyś z kimś udany związek.

– Och dobra. – Ino przewróciła oczami i odrzuciła włosy na plecy. Zrobiła to z taką gracją, że jeszcze bardziej zapragnęłam się skulić w sobie i zamknąć w pokoju. – Nie wydaje mi się, żeby było tak jak mówisz, Sakura. Mam ci przypomnieć, dlaczego moje związki nie wypalały?

– Możesz sobie darować – odpowiedziała Haruno i podała mi kubek. Podziękowałam jej, a ta zajęła miejsce koło Hinaty. – Myślę, że Reiko nie chciałaby z nudów usnąć przy stole – dodała. – Mam nadzieję, że spodoba ci się mieszkanie z nami. W razie czego służymy pomocą.

– Dzięki – mruknęłam. – Co prawda trochę to niezręczne, ale uwierzcie mi, że dopóki mam gips na nodze, często będę was o coś prosić.

– Nie ma sprawy. – Sakura machnęła ręką. – Nie krępuj się.

– Przyjaźniłaś się z Madarą, nie? – spytała Ino a ja potwierdziłam to skinieniem głowy. Wiedziałam, że jego temat prędzej czy później pojawi się między nami. – W naszym mieszkaniu istnieje taka niepisana zasada: zakaz wstępu Uchihom. Dotyczy to wszystkich, jego pieprzniętych kuzynów również.

– Um, jasne – mruknęłam szybko a potem cicho się zaśmiałam. – A co, aż tak zaleźli wam za skórę?

Ino od razu przewróciła oczami. Wstąpiłam na grząski grunt, ale za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć, co takiego zrobili im Sasuke i Itachi.

– Cóż – zaczęła blondynka, ale Sakura jej przerwała.

– Ino trochę przesadza – powiedziała, rzucając przyjaciółce ostrzegawcze spojrzenie.

– Nie przesadzam – syknęła dziewczyna. – Mam ci przypomnieć, jak Madara o mało cię…

– Dobra, skończ! – Sakura wyraźnie się zmieszała, zresztą ja również. Dalej było mi głupio za tą sytuację ale nie miałam odwagi, by jej o tym powiedzieć. Z pewnością wyrzuciłaby mnie z mieszkania i zostałabym na bruku. Reiko, ty wstrętna egoistko.

– Pomijając już najgorszego z nich wszystkich, Sasuke. – Ino niemal wysyczała to zdanie. Jej alabastrowe policzki przybrały czerwonego koloru. Zdenerwowałam się, bo dziewczyna naprawdę musiała go nie lubić, wręcz nienawidzić.

– Miałam okazję go poznać – przyznałam – i wydał się być całkiem sympatyczny.

– Po prostu nie zdążył ci jeszcze podpaść – sarknęła blondynka. – Wiesz, jaki kiedyś numer wywinął? Dobra, głupio przyznać, ale jakieś trzy lata temu kochałam się w nim jak jakaś idiotka. Gdy w końcu wielce szanowny pan Sasuke Uchiha zgodził się wyjść ze mną do kina, wystawił mnie, a później udawał, że wcale się nie umawialiśmy. Ośmieszył mnie przed całą szkołą! A poza tym…

–  O tym nie chcesz mówić, Ino – mruknęła szybko Sakura, jednak przyjaciółka zdawała się jej nie słyszeć.

– … kiedyś przespaliśmy się ze sobą. Raptem raz i ten jeden raz wystarczył, żebym zaszła w ciążę. Uchiha oczywiście w ogóle nie przejął się tym, że będzie ojcem, a w każdym razie, że powinien nim być. Powiedział tylko, że dostanę alimenty, rozumiesz? Alimenty! – Ino wyrzuciła ramiona w górę. Kipiała ze złości, a ja nie mogłam wyjść z szoku. Nie sądziłam, że młody Uchiha może być tak brutalny, a już najbardziej nie przypuszczałam, że i on może zacząć przypominać mi Ibikiego. Kurwa. Poza tym – zerknęłam jeszcze raz na figurę dziewczyny – nie wydawało się, żeby Ino kiedykolwiek była w ciąży.

– Poroniła – mruknęła cicho Sakura. – Samoistnie, w siódmym tygodniu ciąży.

– Strasznie mi przykro – wyszeptałam. Ino zdawała się być dalej w nerwach, więc w żaden sposób nie zareagowała na moje słowa. – Kurcze, nie sądziłam, że może być z niego taki drań. Naprawdę mi przykro, Ino.

– To chyba po prostu natura Uchihów – westchnęła Sakura. – Za to starszy braciszek dobierał się do naszej Hinaty. Każda z nas została przez nich w jakiś sposób ośmieszona, dlatego nie mają tutaj wstępu. Oczywiście nie mamy nic przeciwko, żebyś się z nimi zadawała…

– Ale gdybym zobaczyła tu gębę któregokolwiek z nich, to chyba bym rozerwała go na strzępy! – wtrąciła Ino.

Popatrzyłam na nią z dziwnym kłuciem w sercu. Rozumiałam, co dziewczyna przeszła i jak okropnie musiała się czuć. Chciałabym powiedzieć „nie wiem, jak to jest, ale musi być strasznie” ale niestety nie mogłam, bo przeżyłam podobne piekło, co ona. Dlatego umilkłam i wbiłam wzrok w blat stołu, jednocześnie palcem jeżdżąc po uchu kubka.

– Było, minęło. – Sakura przerwała niezręczną ciszę. – Trochę głupio, że tak na wstępie dowiedziałaś się takich rzeczy, ale Ino nie sposób uciszyć.

Przyjaciółka ją przedrzeźniła. Z ulgą dostrzegłam, że na jej twarzy znowu pojawił się uśmiech.

– Na jej miejscu pewnie zachowałabym się podobnie – skłamałam. Ja w życiu nie przyznałabym się do czegoś takiego. Zakopałabym to gdzieś na dnie pamięci i starała się do tego nie wracać. Ale wracałam. Wracałam do tego niemal codziennie i niepotrzebnie się zamartwiałam. W końcu było, minęło. Tyle tylko, że mój koszmar wciąż trwa. Niech to szlag.

– No cóż… Zjesz coś, Reiko? – zmieniła temat Sakura i już chciała wstać od stołu, ale ją zatrzymałam.

– Nie, dzięki. Zresztą i tak muszę zrobić jeszcze zakupy – przyznałam. Haruno popatrzyła na mnie z powątpiewaniem.

– Nie mów mi, że w tym stanie chodzisz po sklepach? To chyba byłoby trudne, co?

– Do tej pory zakupy robiła mi moja przyjaciółka – przyznałam cicho.

– Możesz się śmiało częstować tym, co jest w lodówce. Jutro najwyżej dasz mi listę rzeczy do kupienia i wstąpię do sklepu. – Uprzejmość Sakury była powalająca. Nie przypuszczałam, że dziewczyna może być tak miła. Okej, przyznaję, zdanie o niej wyrobiłam sobie od samego początku i teraz musiałam nanieść na nie poprawki. Albo właściwie całkowicie je zmienić.

– Nie no, coś ty, nie trzeba – zaprzeczyłam od razu. – Dam sobie radę.

– Ale to nie jest problem. I tak muszę kupić coś na obiad.

Nie miałam innego wyjścia i musiałam się zgodzić.

Posiedziałyśmy jeszcze chwilę w kuchni i pogawędziłyśmy na lżejsze tematy. Przez cały ten czas odnosiłam wrażenie, że Hinata jest jakaś nieobecna. Podczas gdy Sakura i Ino patrzyły na mnie z zainteresowaniem, gdy opowiadałam o studiach czy o wodnej randce, na którą zabrał mnie Naruto, ona była jakaś nieobecna i wodziła wzrokiem po kuchni. Patrzyła wszędzie, ale nie umiała skupić się na moich oczach, co w pewnym momencie stało się dość drażniące. Dlatego gdy przed jedenastą Ino poszła się myć, a Hinata zaszyła się w swoim pokoju, zdecydowałam się zapytać o to Sakurę.

– Co jest? – spytała, siadając na sofie w moim nowym „królestwie”

– Wiesz, bo… – Nie wiedziałam, jak o to zapytać. Nie chciałam mówić wprost, bo bałam się, że skoro czarnowłosa była przyjaciółką Haruno, mogłam ją w jakiś sposób urazić. – Chodzi o Hinatę – zaczęłam. – Ona zawsze jest taka milcząca?

– Jest dość nieśmiała – przyznała Sakura. – Rzadko kiedy się odzywa, ale cały czas uważnie cię słuchała, to na pewno. I wydaje mi się, że nawet cię polubiła.

– Nie odezwała się słowem – zauważyłam posępnie. – Ja rozumiem, że można odzywać się stosunkowo rzadko, ale w ogóle?

Haruno uśmiechnęła się niepewnie i wzruszyła ramionami.

– Taki urok naszej Hinatki – mruknęła. – I jest jeszcze jedna rzecz, którą powinnaś o niej wiedzieć.

– Mhm?

Sakura popatrzyła na uchylone drzwi, po czym wstała i je zamknęła. Moje serce mocniej uderzyło o ściany klatki piersiowej. Zdenerwowało mnie to zachowanie dziewczyny.

– Hinata – wyszeptała – jest od urodzenia niewidoma. Dlatego mogłaś odnieść wrażenie, że nie patrzy na ciebie.

Wiadomość ta uderzyła we mnie z taką siłą, że nie wiedziałam, co właściwie odpowiedzieć. Odebrało mi mowę. Nie spodziewałam się, w życiu nie przyszłoby mi do głowy, że Hinata może być niewidoma. To stąd barwa jej oczu…

– Jak ona sobie radzi? – spytałam w szoku, bo było to pierwsze, o czym pomyślałam.

– Żyje z tym od dwudziestu dwóch lat. Zachowuje się jak każda z nas, tyle tylko, że wszystko poznaje za pomocą dotyku – odpowiedziała Sakura. – Zanim zacznie z kimś rozmawiać, często uważnie przysłuchuje się, w jaki sposób ten ktoś mówi, jak się śmieje, jakich słów i zwrotów używa. To jej sposób, żeby zapamiętać znajomych. Ona rozpoznaje ich po głosie, a mów co chcesz, zdarza się, że niektórzy mają niemal identyczny, dlatego tak bardzo skupia się na początku na wsłuchaniu się w mowę. Dopiero później zaczyna się otwierać – dodała.

– Kurcze, strasznie mi jej szkoda – wyszeptałam. – Musi być niesamowicie silną osobą.

– Bo jest – przyznała Sakura z delikatnym uśmiechem. – Tak jak i Ino. Po tym wszystkim co zmontował jej Sasuke nie straciła wiary w ludzi, choć oczywiście jest ciut ostrożniejsza.

Uśmiechnęłam się do dziewczyny, co przyszło mi z dość sporym trudem. Nie chciałam się przyznawać, że ja również śmiało mogłam nazwać siebie osobą silną i ostrożniejszą, bo w gruncie rzeczy, wcale tak nie było. Moja słabość ulatywała ze mnie z każdej strony, co przejawiało się chociażby w wybieraniu bezpieczniejszej opcji, jaką był Naruto (choć oczywiście naprawdę czułam, że jestem w nim zadurzona) oraz w dramatycznym uciekaniu przed prawdą. Nie byłam silna. Raczej żałosna.

– Jutro rano wychodzimy z dziewczynami na pogrzeb mojego dziadka – mruknęła Sakura. – Nie zdziw się, gdy nas nie zastaniesz.

– Słyszałam o nim – wyszeptałam. Popatrzyłam dziewczynie w oczy i zauważyłam, że zdominował je ból. – Musieliście być strasznie zżyci.

– Byliśmy – przyznała. – Dziadek był moim aniołem stróżem i przyjacielem. Doskonale mnie rozumiał – dodała, przy czym wbiła wzrok w dywan. – Przeżył dokładnie to samo, co ja. Jego rodzice popełnili ten sam błąd, co moi, dlatego był dla mnie naprawdę niesamowitym wsparciem – wyznała. – Wiedziałam, że umrze, że niedługo go braknie, ale… Po prostu ciężko pogodzić się ze śmiercią ukochanej osoby.

– Ciężko – przyznałam, bo dziwna gula w gardle nie pozwoliła mi na powiedzenie czegokolwiek więcej.

– Gdyby nie Naruto i dziewczyny, pewnie bym sobie nie poradziła. Masz wspaniałego chłopaka, Reiko – mruknęła a na jej ustach na nowo pojawił się uśmiech. – Trzymaj go mocno, bo jest tak cudowny, że jeszcze któraś zdecyduje ci się go wykraść. – Sakura puściła mi oczko, na co zaśmiałam się cicho.

– Rozszarpałabym taką – przyznałam. Podniosłyśmy się z sofy, a dziewczyna podeszła do drzwi. – Dzięki, że mogę tu pomieszkać.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

– Nie ma problemu. Przyjaciele Naruto to moi przyjaciele. No, pomijając Sasuke.  – Tu Sakura na chwilę umilkła i przewróciła oczami. – Powinnaś się wyspać, to nowa sofa.

– Dzięki. Dobranoc, Sakura.

– Branoc – odparła i cicho zamknęła za sobą drzwi.

Jeeeej! To jest niesamowite! Jeszcze wczoraj odpisywałam Hinacie w komentarzu, że mam nadzieję wyrobić się z rozdziałem przed świętami, a dzisiaj dostałam takiego kopa od weny, że skończyłam go migusiem. I nie wiem czy już zauważyliście, ale ja mam tak prawie zawsze: zastój a potem piszę jak najęta. xD

Póki co nie potrafię przewidzieć, kiedy dodam dziesiątkę, więc musicie po prostu czekać. Sama też mam nadzieję, że wena znowu mnie dopadnie i szybko uda mi się naskrobać rozdział. :D

Noszę się też z zamiarem rozpoczęcia nowej historii, ale obawiam się, że jest ona totaaaalnie nie w moim stylu, abstrahując już od tematyki (of kors pozostalibyśmy dalej przy bohaterach pana Kishimoto, ale jednak ;D). No zobaczymy, jak to będzie. Jeszcze muszę wszystko przemyśleć, czy tamto opowiadanie miałoby sens i w ogóle… :D

Dobrze, pyśki moje kochane. Całuję Was serdecznie i dziękuję za Wasze komentarze, które tak bardzo motywują. :*

Bajoski!