8. Wyprowadzka

Zaraz po przebudzeniu, nim jeszcze otworzyłam oczy, poczułam oplatające mnie zewsząd ciepło. Niepewnie uchyliłam powieki a dostrzegłszy, że leżę wtulona w Madarę, zamarłam w bezruchu. W mig przypomniałam sobie wydarzenia poprzedniego dnia oraz to, że sama poprosiłam chłopaka o przytulanki i, o matko, wyznałam mu miłość. Mogłam mieć tylko nadzieję, że Madara nie potraktuje tego zbyt serio.

Poruszyłam się delikatnie, chcąc wyrwać się z jego uścisku. Jak się mogłam spodziewać – brunet obudził się, a dostrzegłszy moją naburmuszoną minę, bez słowa sprzeciwu wziął oplatającą mnie w talii rękę, by po chwili podnieść się do siadu.

– Wyspałaś się? – spytał niepewnie, a ja skinęłam głową. Czułam się jak idiotka. Najpierw byłam zła, że Madara prawie mnie przeleciał, a po kilku piwach wybaczałam mu jak za dotknięciem magicznej różdżki. Kretynka. – Wiem, o czym myślisz. – Jak zwykle mnie przejrzał. – Chciałem porozmawiać z tobą o tym, jak wrócicie, ale…

– Nie byłam w stanie wtedy rozmawiać – przyznałam i złapałam się za pulsującą głowę. – Teraz też nie jestem w nastroju do takich rozmów.

– Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Madara najwyraźniej nie miał zamiaru odpuścić. Popatrzyłam na niego zrezygnowana. – Miałaś nadzieję, że się nie dowiem? Dlaczego?

– Wręcz przeciwnie – mruknęłam. – Byłam wkurzona, że niczego nie pamiętasz, ale… Ale co miałam powiedzieć? Hej, Madara, jak to możliwe, że nie pamiętasz, że zeszłej nocy prawie mnie przeleciałeś? – zironizowałam. – To by było żałosne. Poza tym nie chciałam, żebyś miał mnie za taką, która zdejmuje spodnie przed byle kim – westchnęłam. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, jak okrutnie to zabrzmiało, a zdenerwowanie w oczach Madary boleśnie dało mi o tym do zrozumienia.

– Masz mnie za byle kogo? – spytał nachmurzony.

– Nie – szybko zaprzeczyłam. – Źle to ujęłam. Po prostu… Nie jesteśmy razem i to dlatego.

– Nie jesteśmy razem bo ty tego nie chcesz – rzucił. Odwróciłam głowę, by nie patrzeć na jego zirytowanie. Źle się czułam, rozmawiając z nim o takich rzeczach po tym wszystkim, co między nami zaszło.

– I co z tego? Jaką mam pewność, że nie zostawiłbyś mnie jak tych wszystkich panienek, które zapraszałeś na kanapę? – spytałam, niemal trzęsąc się już z nerwów. – Nie chcę być jedną z nich.

– Wiesz dobrze, że jesteś dla mnie wyjątkowa!

– Nie, nie wiem – warknęłam. – Przy każdej okazji dajesz mi do zrozumienia, że z przyjemnością byś mnie przeleciał, a to naprawdę denerwuje, Madara!

– Przecież to żarty! Baranku, jesteś moją przyjaciółką i nie wybaczyłbym sobie, gdybym cię stracił!

– Więc przestań się do mnie wreszcie dobierać – syknęłam, nie panując nad sobą. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że w całej tej sytuacji nie tylko on zawinił, ale głównie ja. Niestety miałam okropny charakter i zawsze próbowałam zwalić całą winę na kogoś innego.

– O ile się nie mylę, wczoraj to ty się do mnie przystawiałaś – odciął się. – Wystarczył mój jeden ruch, a spokojnie zaciągnąłbym cię na tamtą kanapę.

– A więc jednak tylko tego ode mnie chcesz?

– Nie, ale skoro ty tak uważasz, to po jaką cholerę mam się z tobą spierać? – warknął. – Cały czas powtarzasz, że cię nie przelecę. Okej, zrozumiałem to za pierwszym razem! Nie jestem kretynem!

– Madara…

– Nie, baranku – przerwał mi i wstał z łóżka. – Jeśli myślisz, że zależy mi tylko na seksie, grubo się mylisz. A ja nie zamierzam ci tego udowadniać na każdym kroku, skoro zdanie o mnie masz już wyrobione.

– Przyprowadzałeś na kanapę masę panienek, niby czemu miałabym mieć inne zdanie? – spytałam, poirytowana torem, jakim potoczyła się ta rozmowa.

Madara założył ręce na klatce piersiowej, popatrzył na mnie z rozbawieniem, po czym głośno prychnął.

– Nieważne – fuknął po chwili. – Nie mam zamiaru dłużej o ciebie zabiegać. Ilekroć próbowałem się do ciebie zbliżyć, odpychałaś mnie! Nie chce mi się dłużej grać w tę grę. Nie chcesz być ze mną? Jasne. Baw się dobrze z Naruto. Ale jeśli następnym razem, jak będziesz się do mnie pijana przystawiać, nie powstrzymam się - nie narzekaj.

– Przepraszam – wyszeptałam i spuściłam głowę. Chwilę później doszły do mnie kroki Madary i odgłos trzaskających drzwi.

Wszystko spieprzyłaś, Reiko. Brawo.

Przeklęłam głośno i uderzyłam ręką w materac. Byłam zła na siebie, wręcz wściekła. Ta rozmowa nie powinna tak się potoczyć, mieliśmy wszystko sobie wyjaśnić, a tymczasem było tylko jeszcze gorzej.

Skuliłam się na łóżku i mocno podkurczyłam pod siebie zdrową nogę. Serce pękało mi z żalu. Było mi źle, smutno, czułam, jak wzbiera we mnie złość i niepohamowany żal do samej siebie. Zachowałam się idiotycznie i to właśnie z mojej winy pokłóciliśmy się z Madarą. Swoją drogą Uchiha miał rację w tym, co powiedział. On się starał, próbował, zabiegał, a ja? Ja potrafiłam tylko go odtrącać, a teraz przez to cierpiałam.

Zastanów się czego właściwie chcesz, idiotko.

Hm. W sumie to doskonale wiedziałam, czego chcę. Uwolnić się od przeszłości, wieść spokojne życie, poznać idealnego mężczyznę… A Madara idealny nie był.

Naruto też nie.

Nie powstrzymałam napływających do oczu łez. Łkałam cicho, nie chcąc, by ktokolwiek mnie usłyszał. Miałam też nadzieję, że Uchiha nie zechce nagle wrócić i ponownie ze mną porozmawiać, bo na pewno wyglądałam w tej chwili żałośnie. Tak też się zresztą czułam.

Gdy jednak usłyszałam warkot silnika, doskoczyłam szybko do okna i w ostatniej chwili dostrzegłam odjeżdżającego spod budynku Madarę. Ogarnął mnie jeszcze większy smutek.

Po jakimś czasie, upewniwszy się, że nikogo nie ma w mieszkaniu, usiadłam przed telewizorem z tabliczką czekolady, którą znalazłam w jednej z kuchennych szafek, po czym odpaliłam jakiś program.

Zdecydowałam się nie iść dzisiaj na zajęcia. Nie byłam w nastroju do wysłuchiwania nudnego wykładu ze zdrowia publicznego, a że tylko ten w tym dniu miałam, łatwo przyszło mi z niego zrezygnować. Zamiast tego spędziłam trzy, beznadziejnie długie i nudne, godziny przed telewizorem, i zjadłam całą czekoladę w przeciągu pierwszych trzydziestu minut. Gdy wreszcie ocknęłam się z niejakiego letargu, ogarnęłam swój wygląd, wzięłam szybki prysznic i zasiadłam w sypialni z książką do fizjologii. Egzamin zbliżał się ogromnymi krokami, a moja wiedza… Cóż, imponująca na pewno nie była.

Po godzinie usłyszałam przekręcanie zamka. Natychmiastowo cała się spięłam, pomyślawszy o Madarze. Nie chciałam go widzieć ani z nim rozmawiać. Bałam się, co może z tego wyniknąć.

Po chwili do pokoju ktoś zapukał i już wiedziałam, że była to Konan. Odłożyłam książkę i pozwoliłam jej wejść. Na jej delikatnej twarzy odmalowało się zmartwienie. Z nikłym uśmiechem usiadła obok mnie i popatrzyła wyczekująco.

– Czy między wami wczoraj coś…

– Nie – przerwałam jej. – Trochę się poprzytulaliśmy, to wszystko.

Mówiąc o tym czułam dziwną gulę w gardle i podchodzące do oczu łzy.

– Rei…

– Konan, ja sama już nie wiem, co się ze mną dzieje – wyznałam i schowałam twarz w dłoniach. Chcąc nie chcąc, zaczęłam płakać. Nerwy wzięły nade mną górę. Miałam dość napięcia, które ciągle mi towarzyszyło. Musiałam się w końcu odstresować i komuś wygadać. – Nie wiem, jak traktować Madarę, jak się zachowywać… Z jednej strony… Z jednej strony jest super kolesiem a z drugiej to dupek, który zalicza każdą napotkaną na drodze panienkę. Chryste…

– Madara się zmienił – zauważyła niepewnie. – Może nie znam go tak dobrze, ale on naprawdę jest teraz innym facetem.

– Boję się, że gdybym mu uległa… Gdybym zdecydowała się na związek z nim, wszystko by się popsuło. Jestem prawie pewna, że by mnie zdradził, że to by nie przetrwało. To nie jest typ mężczyzny, który potrafi spędzić całe życie z jedną kobietą – westchnęłam, ocierając łzy z policzków. – Nie wytrzymałabym, gdyby mnie tak zranił.

– Nie widzisz, że teraz ranicie siebie nawzajem? – Konan złapała mnie za rękę i przysunęła się jeszcze bliżej mnie. – Zastanów się, co tak naprawdę do niego czujesz.

Zerknęłam na nią niepewnie. Jej ciepły wzrok podniósł mnie na duchu. Sama obecność dziewczyny działała kojąco na moje nerwy.

– Dobrze się czułam, jak byliśmy przyjaciółmi – wyznałam.

– A po wczorajszym?

Wzruszyłam ramionami. Tuląc się do Madary byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. A przypomniawszy sobie jego ciepłe usta i gorące dłonie… Odchodziłam od zmysłów.

– Nie wiem - mruknęłam. – Nie mam pojęcia.

Konan pogłaskała mnie po ramieniu, a następnie mocno do siebie przytuliła. Właśnie tego mi było trzeba. Ciepła ukochanej przyjaciółki.

*

Po jakimś czasie do pokoju wszedł Madara. Zatrzymał się w progu i obrzucił nas obojętnym spojrzeniem. Już chciałam się odezwać, jednak ten bez słowa zostawił nas same. Ogarnęła mnie czarna rozpacz. W środku kuliłam się z bólu, jednak zatuszowałam swoje prawdziwe emocje delikatnym uśmiechem.

– Chcesz z nim porozmawiać? Zawołać go? – spytała Konan. Sama nie wiedziałam, więc wzruszyłam tylko ramionami.

– Chcę po prostu, żeby było jak dawniej – przyznałam.

Tenshi uśmiechnęła się pocieszająco, pogłaskała mnie po ramieniu i bez słowa opuściła pokój. Przymknęłam oczy, czekając na pojawienie się Uchihy. Wzięłam kilka głębokich wdechów, by się uspokoić, jednak chłopak się nie pojawił. Słyszałam jego głos, jak rozmawia z Konan, i zabolało mnie, że najwyraźniej nie miał ochoty spędzić ze mną nawet minuty. Sama byłam sobie winna, niestety.

Po kilku minutach czekania, zdecydowałam się zająć jakoś czas, a przynajmniej poudawać, że na Madarę nie czekam. Sięgnęłam po książkę do fizjologii i otworzyłam ją na losowej stronie, a zobaczywszy układ renina-angiotensyna-aldosteron, przewróciłam oczami i powtórzyłam losowanie tematu. O, o oksytocynie czytać mogłam.

Nie wiem, ile dokładnie czasu spędziłam na tępym wpatrywaniu się w zlepki liter, jednak nic z tego nie wchodziło mi do głowy. Usłyszawszy szczęk drzwi, uniosłam markotnie głowę. W progu stanął Madara i uśmiechnął się delikatnie.

– Forest, jak daleko dobiegłeś? – spytał, głową wskazując na książkę.

– Daj mi spokój – syknęłam zdenerwowana i gwałtownie ją zamknęłam. – Nic mi nie wchodzi do głowy.

– Niepotrzebnie zaprzątasz sobie myśli mną, baranku – stwierdził otwarcie i usiadł na łóżku. Zatopiłam się w czarnych oczach chłopaka, nawet nie wiedząc, że się uśmiecham. – Powinnaś skupić się na egzaminach.

– Jakbym nie wiedziała – westchnęłam. – Madara…

– Przepraszam – mruknął i na chwilę spuścił wzrok. – Chyba za bardzo rano na ciebie naskoczyłem.

– Miałeś rację – zignorowałam jego słowa. – Sama nie wiem czego chcę i zachowuję się jak idiotka. Tyle tylko, że ja… – umilkłam i popatrzyłam na ścianę. Moje oczy znów zaczęły robić się mokre. – Po prostu się boję – przyznałam.

– Rozumiem cię, baranku. Na twoim miejscu też bym się bał.

Popatrzyłam na jego spokojną twarz i wybuchłam krótkim śmiechem. Uśmiech rozjaśnił całą sylwetkę Madary.

– Idiotka ze mnie.

– Idiota ze mnie – mruknął. – Przyjaciele? – spytał, wyciągając do mnie dłoń. Niepewnie ją ścisnęłam.

– Przyjaciele – odparłam, choć głos nieco mi się załamał. Nie byłam pewna, czy właśnie tego chciałam.

– Chodź do mnie, baranku.

Madara delikatnie przyciągnął mnie do siebie, oplótł ramionami i cmoknął w głowę. Wtedy rozpłakałam się na dobre, a chłopak dzielnie ukołysał mnie do snu. Dosłownie.

*

Przez kolejny tydzień sytuacja zdążyła się unormować. Madara zachowywał się jak dawniej – żartował, sypał podtekstami i przepięknie się uśmiechał, a ja udałam się na dwie kolejne randki z Naruto, żeby upewnić się, że to właśnie z nim chcę być. Konan zdążyła w tym czasie trzykrotnie posprzeczać się z Painem i za każdym razem przepraszali się nawzajem w sypialni. Można by rzecz – sytuacja naprawdę wróciła do normy.

Zadowolona z takiego obrotu spraw, wyszłam z uczelni i stanęłam jak wryta. Widok rozciągający się przede mną wywołał we mnie gęsią skórkę i, co gorsza, niepohamowaną zazdrość i uczucie bólu. Madara rozmawiał z tą samą dziewczyną z kucykami, z którą jakiś czas temu go widziałam. Co gorsza, uśmiechał się do niej życzliwie i odniosłam wrażenie, że patrzy na nią kompletnie inaczej, niż na wszystkie pozostałe dziewczyny. Było w niej coś dziecięcego, uroczego… Dziwna niewinność, której od razu jej pozazdrościłam. Szczery uśmiech dziewczyny sprawił, że musiałam odwrócić wzrok. Wkurzało mnie to, że Uchiha wpatrywał się w nią, jakby była jakimś bóstwem, a wcale nie była jakaś super ładna. Ot, zwyczajna dziewczyna z kucykami. A jednak, w jakiś sposób przyciągnęła do siebie mojego przyjaciela-bawidamka. Irytujące.

Wróciłam do budynku, nie chcąc, żeby para mnie zobaczyła. Właściwie sama nie wiedziałam, dlaczego zareagowałam w ten sposób, ale podświadomie czułam, że tak będzie lepiej. Ale wcale nie było, o czym Madara przekonał mnie jeszcze tego samego dnia.

*

Wieczorem Uchiha wpadł do pokoju jak burza. Zerknęłam na niego obojętnie, szybko wracając do lektury o receptorach bólowych, jednak zachowanie chłopaka sprawiło, że musiałam z powrotem podnieść na niego wzrok. Stał przy drzwiach i uśmiechał się głupkowato.

– Baranku. – Coś się zmieniło. Madara z pewnego siebie faceta stał się kimś obcym. Z dziwnym uśmiechem podszedł do łóżka i na nim usiadł, bardzo niepewnie. Zmarszczyłam brwi, zaintrygowana tym, co ma mi do przekazania. Nie zachowywał się jak zwykle, więc temat, jak się mogłam tylko domyślać, musiał być drażliwy.

– Hm? – mruknęłam i odłożyłam książkę na bok. Zabawnie było potrzeć na tak pospinanego Madarę.

– Mam do ciebie sprawę – powiedział i głośno odetchnął. – Bo widzisz... Pamiętasz na pewno, że poznałem kogoś – wypalił, a w moje serce nagle wbiło się tysiąc małych igiełek. Nie rozumiałam, dlaczego tak zareagowałam, ale nie było to przyjemne uczucie. Po raz kolejny, gdy wspomniał o wybrance swojego serca, poczułam się nieswojo. Od razu przed oczami stanął mi obraz niewinnie uśmiechającej się dziewczyny z kucykami i z trudem opanowałam się od prychnięcia.

– Pamiętam – odparłam, siląc się na sztuczny uśmiech. Madara przytaknął, wyraźnie szczęśliwy.

– I widzisz, chodzi o to, że chciałbym, żeby tu dzisiaj przenocowała – powiedział. Skinęłam głową ze zrozumieniem, choć sens jego słów dotarł do mnie z dużym opóźnieniem.

– Okej – mruknęłam. – Macie dla siebie całą kanapę, jak zawsze.

– Tylko widzisz – Madara podrapał się po głowie ze zmieszaniem – mówiłem ci, że ona znaczy dla mnie dużo więcej, niż te wszystkie panienki, które zwykle przyprowadzałem.

Zmrużyłam lekko oczy, powoli rozumiejąc, o co mu chodzi. Chłopak właśnie wywalał mnie z łóżka. Najpierw, siedem tygodni temu, niemal siłą mnie do niego wciągnął, a teraz mnie z niego wyrzucał, bo poznał jakąś lalunię. Lalunię, która miała zająć moje miejsce. Lalunię, która miała znaczyć dla niego o wiele więcej niż ja. Chciał spać w łóżku ze swoją dziewczyną, a nie przyjaciółką. A ja zdecydowanie byłam tą drugą, i dziwnym trafem, właśnie teraz zaczęło mi to przeszkadzać. Poczułam się odrzucona i doszczętnie zraniona, ale sprytnie ukryłam emocje pod maską złośliwości.

– I ja mam spać na kanapie? – zakpiłam. Madara odważył się tylko na delikatny uśmiech. – Wybij to sobie z głowy.

– Baranku – jęknął chłopak i złapał mnie za rękę. Wyrwałam dłoń, mocno zdenerwowana.

– Nie! – warknęłam, trochę za głośno. – Powiedziałam ci, że ja na tej kanapie nawet nogi bym nie położyła! Na pewno nie będę na niej spać!

– Ale zrozum mnie, proszę. – Madara był naprawdę załamany. – Nie mogę spać z nią na kanapie. To by źle wyglądało.

– Nie no jasne – prychnęłam. – Za to ja mogę spać ze złamaną nogą na fotelu, nie?

– Baranku...

– Wal się, Madara – warknęłam i go od siebie odsunęłam, żeby wstać z łóżka. Doskoczyłam do szafy, wyjęłam walizkę i zaczęłam wrzucać do niej swoje rzeczy. Decyzja, którą podjęłam może nie była zbyt mądra, ale innego wyjścia nie widziałam.

– Co robisz, ej? – Chłopak złapał mnie za ramiona, jednak znowu go od siebie odtrąciłam. – Nie każę ci się wyprowadzać! Proszę cię tylko o jedną noc.

– A potem mam spać w pościeli, w której się z nią bzykałeś, nie? – syknęłam i spojrzałam na szatyna z istną nienawiścią. – Nie sądziłam, że dla jakiejś cizi każesz mi się wynosić.

– Ta cizia, to moja dziewczyna – warknął. – Nawet jej nie znasz, więc z łaski swojej daruj sobie te złośliwości.

– A ja jestem twoją przyjaciółką! – krzyknęłam. – Nie traktuje się tak przyjaciół!

– Daj spokój, baranku. – Madara wyraźnie złagodniał. Położył mi ręce na ramionach, ale je odepchnęłam. – Tylko jedna noc.

– Zawieź mnie do Naruto – rozkazałam.

– Co? – spytał głupio. – Chcesz u niego spać?

– A co, nie mogę? – prychnęłam ze złością. – Skoro ty przyprowadzasz sobie jakąś laskę, ja idę do Naruto.

Madara zacisnął mocno szczęki. Zdecydowanie go tym zdenerwowałam, choć nie miałam pojęcia, skąd jego reakcja. Skoro pierwszy raz w życiu chciał przyprowadzić sobie do mieszkania dziewczynę i spać z nią w łóżku, a nie na kanapie, to musiała znaczyć dla niego coś więcej. Nie mógł być o mnie zazdrosny.

– Tylko na jedną noc – ostrzegł, ale ja nie zamierzałam tutaj wracać. Nie będę się prosić o możliwość spania w łóżku Madary. Miałam jeszcze swój honor.

– To się okaże – powiedziałam cicho, gdy chłopak podnosił moją walizkę.

– Chyba nie chcesz się wyprowadzić?

– Właśnie taki mam zamiar – potwierdziłam, a chłopak chyba zwątpił w życie, bo puścił walizkę i podparł się pod boki.

– Żartujesz.

– A co, mam się wynosić za każdym razem, kiedy będziesz ją przyprowadzać? – prychnęłam. – Dziękuję bardzo, znajdę sobie nowe, stabilne lokum – warknęłam i wyskoczyłam z pokoju. Madara podreptał za mną, z walizką w ręce.

– Baranku proszę cię, daj spokój – próbował mnie jeszcze przekonać, gdy stanęliśmy pod samochodem Fuumy. Wybrał się z Konan na randkę i na całe szczęście zostawił Uchice kluczyki do pikapa.

Nie odzywaliśmy się do siebie przez całą drogę. Pod domem Naruto, chłopak zaniósł mój bagaż pod same drzwi i spojrzał na mnie wyczekująco.

– Dziękuję – syknęłam. Marzyłam, żeby Madara jak najszybciej zniknął mi z oczu. Jak mógł mi coś takiego zrobić?! – Możesz już wracać do swojej ukochanej.

– Nie bądź zazdrosna.

Słowa Madary wprawiły mnie w osłupienie. Przez chwilę patrzyłam na niego w milczeniu, by później parsknąć śmiechem.

Ja zazdrosna? O niego? Dobry żart! Uchiha był ostatnią osobą, o którą mogłam być zazdrosna. Utożsamiał wszystko, czego unikałam.

Oraz wszystko, czego tak naprawdę pragniesz.

– Nie jestem zazdrosna – warknęłam. – Możesz już iść.

– Baranku, posłuchaj…

– Odczep się – warknęłam. – I nie mów tak do mnie.

– Niby dlaczego? – spytał zdziwiony. Zmrużyłam wściekle oczy. Każde jego słowo wywoływało we mnie kolejny przypływ nienawiści.

– Nie musisz mi ciągle przypominać tym głupim wyzwiskiem, że jestem ofiarą losu! – Warknęłam, na co Madara zaśmiał się nerwowo. Wbił dłonie do kieszeni i zerknął ponad moją głową w dal.

– Baranek jest symbolem niewinności i wrażliwości – wyznał poważnie. – Właśnie to w tobie widzę – dodał, spoglądając mi prosto w oczy. Choćbym chciała, w tym momencie nie potrafiłam się wzruszyć ani uznać, że to urocze i kochane. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej mnie tym zdenerwował.

– W takim razie kompletnie mnie nie znasz – wysyczałam. – A teraz idź już sobie. Wracaj do tej swojej dziewczyny.

– Nie zachowuj się dziecinnie – poprosił, na co zgromiłam go wzrokiem. Jak można być tak bezczelnym dupkiem?!

– Idź sobie – wycedziłam. – Mam cię dosyć.

Madara westchnął głośno, ale na szczęście bez zbędnych słów ruszył do samochodu. Nim do niego wsiadł, kątem oka dostrzegłam, że na mnie zerknął, a gdy w końcu auto zniknęło z mojego pola widzenia, odetchnęłam.

Teraz musiałam się jeszcze uspokoić. Naruto nie mógł zobaczyć mnie w takim stanie. Kilka głębokich wdechów jak na złość wcale nie ukoiło moich nerwów. Doszłam więc szybko do wniosku, że jest to równie bez sensu, jak moja kłótnia z Madarą, ale do tego drugiego nie chciałam otwarcie się przyznać.

Zadzwoniłam do domu państwa Uzumakich. Już po chwili usłyszałam kroki, a później przekręcanie zamka. Drzwi otworzył mi ojciec Naruto, który wyglądał, jakby był jego starszym bratem, a nie rodzicem. Miał włosy w tym samym kolorze, co jego syn, które tak samo okalały mu twarz w artystycznym nieładzie. Oprócz tego, był od Naruto wyższy i niewiele bardziej barczysty. Jego niebieskie oczy powędrowały najpierw na walizkę, a dopiero później na moją osobę.

– Dzień dobry – powiedziałam z uśmiechem. Nie pomyślałam wcześniej, że drzwi może otworzyć mi któreś z rodziców Naruto, dlatego nastała między nami niezręczna cisza.

– Minato, kto to? – Dźwięczny, kobiecy głos dotarł do moich uszu. Już po chwili do ojca mojego chłopaka dołączyła jego żona – niewysoka, drobna kobieta o krwiście czerwonych włosach, upiętych w kucyka. Uczepiła się ramienia mężczyzny i podobnie jak on, obrzuciła spojrzeniem walizkę. – Nie mów, że to jakaś twoja kochanka, co? – spytała z rozbawieniem męża. Zrobiło mi się jeszcze bardziej głupio, a moja twarz z pewnością przybrała podobnego koloru, co włosy kobiety.

– Nie – zaprzeczył szybko. – Nie zdążyłem nawet spytać…

– Reiko Ryusaki – przedstawiłam się i wyciągnęłam do małżeństwa dłoń. Ich twarze rozjaśniły uśmiechy.

– Ach, Reiko! – wykrzyknął mężczyzna i rozpostarł ramiona. – Dobrze cię w końcu poznać! Naruto bez końca o tobie opowiada!

Nim się zorientowałam, wylądowałam w ramionach ojca Naruto.

– Powinienem był się zorientować wcześniej – wyznał, gdy mnie puścił. Pani Uzumaki natomiast kulturalnie podała mi dłoń i uśmiechnęła się ciepło. – Naruto opowiadał nam o wypadku.

– Ach tak – mruknęłam speszona. – Czy jest w domu?

– Tak, tak, wejdź – zachęcił mnie od razu mężczyzna i chwycił walizkę. – Zaraz go zawołam, a tymczasem… – Mężczyzna popatrzył na swoją żonę, która uśmiechnęła się do niego ze zrozumieniem.

– Napijesz się czegoś? Herbaty?

– Nie, ja…

– To świetnie! Zaraz zrobię i trochę poplotkujemy. ­– Kobieta puściła mi oczko i zostawiła samą w salonie, do którego nieświadomie dałam się poprowadzić. Westchnęłam głośno, zdezorientowana sytuacją, która właśnie miała miejsca. Nie spodziewałam się, że w ten sposób przyjdzie mi poznać moich „przyszłych teściów”.

Usiadłam na brązowej, skórzanej kanapie i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Było urządzone stylowo, choć gdybym ja tutaj mieszkała, pewnie wyrzuciłabym stąd ze dwie szafki, bo – moim skromnym zdaniem – zajmowały za dużo miejsca i pomieszczenie wydawało się być przez to ciut zagracone. Na środku dłuższej ściany wisiał ogromny telewizor, a obok niego podłużne kwiaty, których nazwy nie znałam. Prócz tego podłogę pokrywał wielki na cały pokój beżowy dywan, pasujący do jasnych ścian.

– Reiko! – Zdziwiony głos Naruto przeszył irytującą ciszę. Wszedł do salonu, a zaraz za nim jego uśmiechnięty ojciec. – Co się stało?

– Aaa, pokłóciłam się trochę ze współlokatorami – mruknęłam wymijająco. Naruto usiadł obok mnie i spojrzał znacząco na ojca, który jednak nie załapał aluzji i przyklapł na fotelu, naprzeciwko nas.

– Tato, możesz nas na chwilę zostawić? – poprosił spokojnie Naruto.

– Później sobie pogruchacie! – wtrąciła się matka chłopaka. Położyła na stoliku tacę z filiżankami i wrzątkiem i wlepiła we mnie rozradowane spojrzenie. – Miło nam cię w końcu poznać, Reiko – mruknęła, nalewając wodę do porcelany. – Mówiliśmy Naruto, żeby cię przyprowadził, ale on jest uparty jak osioł!

– Mamo – jęknął blondyn, co wywołało u mnie cichy chichot.

– No nie mamo, nie mamo! – skarciła go kobieta. – My chcieliśmy cię poznać – zwróciła się do mnie. – Nie wiem, co on taki drażliwy – westchnęła.

– Właśnie dlatego cię tutaj nie przyprowadzałem – mruknął do mnie. – Przepraszam za nich.

Uśmiechnęłam się ze zrozumieniem i na polecenie pani Uzumaki, wzięłam do rąk filiżankę.

– To najlepsza herbata, jaką mamy w domu! – wyznała z dumą. – Zaparzam ją tylko na specjalne okazje i dla wyjątkowych osób. – Kobieta po raz kolejny puściła mi oczko. Uśmiechnęłam się głupio, nie wiedząc, jak właściwie zareagować. Co za durna sytuacja.

– Dobra, mamo – warknął poirytowany Naruto. Chyba po raz pierwszy widziałam, jak się złościł. – Możemy w spokoju porozmawiać? Dajcie nam chwilę, jeeny.

Małżeństwo popatrzyło na siebie jakby lekko urażone słowami syna. Ich miny wydały mi się przezabawne i dopiero wtedy dotarł do mnie komizm tej sytuacji. Państwo Uzumaki uparcie chcieli poznać dziewczynę syna, która przyszła do ich domu z walizką prosić o możliwość przenocowania, a Naruto wściekał się bo doskonale wiedział, jak wścibscy potrafią być jego rodzice. No przeurocze to przedstawienie.

– Mamo – warknął znów chłopak. – Wierz mi, że Reiko nie przyszłaby tutaj z bagażami, gdyby nic się nie stało.

– Ach tak – westchnęła kobieta. – No dobrze. Mam nadzieję, że herbata będzie ci smakować, słonko.

– Na pewno – odpowiedziałam szybko i przyłożyłam filiżankę do ust. Napój był jednak zbyt gorący, żeby móc pociągnąć choćby małego łyka.

– Chodźmy, Minato – poleciła kobieta i wstała. Nim para opuściła pokój, zerknęła na nas przez ramię.

Wbiłam wzrok w Naruto, w którego oczach odmalowało się zmartwienie. Przytulił mnie do siebie i szybko odwzajemniłam gest, ale poczułam dziwną pustkę, jakbym nie w tych ramionach chciała się znajdować.

Wal się, Madara!

– Co jest? – spytał od razu. – Pokłóciłaś się z Konan?

– Nie – westchnęłam. – Z Uchihą. Ale nie mam zamiaru z nim mieszkać, mam go już totalnie po dziurki w nosie. To jest kretyn.

– No w końcu się przekonałaś – stwierdził z ulgą, co mnie, nie powiem, mocno zdziwiło. Wprawdzie wiedziałam, że nie mają ze sobą dobrego kontaktu, ale nie sądziłam, że Naruto może go nie lubić.

– Mogę tu przenocować? – poprosiłam. – Przepraszam, nie chcę sprawiać ci kłopotu, ale…

– Daj spokój, Rei. – Naruto machnął ręką i uśmiechnął się nerwowo. ­– Nie ma sprawy. Em – mruknął i nerwowo podrapał się po głowie. – Poznasz Sakurcię, moją przyjaciółkę.

Zmrużyłam lekko oczy. To ta dziewczyna, o którą pobił się z Sasuke, tak?

– Jest akurat u mnie – sprostował.

Serio? Jego przyjaciółka przesiaduje u niego wieczorami? Dziwaczne, doprawdy dziwaczne.

Natychmiastowo przybrałam bojowy nastrój. Nie lubiłam być zazdrosna, ale ta dziewczyna od samego początku mnie irytowała, mimo, iż nigdy w życiu jej nie widziałam, a przynajmniej tak mi się wydawało.

– Chodź – rozkazał i podniósł się z kanapy.

– A co z herbatą? – spytałam głupio. _­– Twojej mamie będzie przykro.

 – Proszę cię, to paskudztwo jakich mało. – Naruto zerknął na kwiaty, by później wlać do nich napój. Próbowałam zaprzeczyć, ale nie zdążyłam. – Po problemie – skwitował, odłożywszy filiżanki. – Chodź.

Wyskoczyłam za chłopakiem na piętro domu. Jego pokój znajdował się na prawo od schodów, na końcu korytarza. Drzwi były uchylone i już w progu zauważyłam siedzącą na łóżku różowowłosą dziewczynę, tę samą, którą Madara podrywał na posiadówce u Sasoriego. Skrzywiłam się lekko, bo gdybym wiedziała, że była przyjaciółką Naruto, nie zrobiłabym jej takiego świństwa. Mimo wszystko Madara był dupkiem i żadna dziewczyna, nawet, jeśli sama wepchała mu się do łóżka, nie zasługuje na poniżenie z jego strony. Postanowiłam jednak zachować dla siebie informację, że to ja nasłałam na nią Uchihę.

– Och – westchnęła i momentalnie się podniosła. Zauważyłam, że była idealnie zbudowana – szczupła i z krągłościami tam, gdzie trzeba. Pozazdrościłam jej tego. Ja może i nie byłam gruba, ale cały czas uważałam, że mogłam zrzucić tak, mniej więcej, trzy kilo. Problem jednak w tym, że nigdy się na to nie zdobyłam, dlatego mój brzuszek nieprzyjemnie się marszczył, gdy siadałam. 

– Sakura, to Reiko – przedstawił mnie przyjaciółce. Na jej gładkiej buźce pojawił się delikatny uśmiech. Podała mi rękę. Nie miałam ochoty na odwzajemnianie gestu, ale z grzeczności uścisnęłam jej dłoń i również się uśmiechnęłam.

– Ty jesteś tą przyjaciółką Madary, tak? – upewniła się. Skinęłam tylko głową. Nie wiem, czy dalej mogłam się tak nazywać. – Jak możesz przyjaźnić się z takim dupkiem? – spytała swobodnie. I choć sama byłam zła na Madarę o to, jak mnie potraktował, to jej szczera uwaga również mnie zdenerwowała.

– Nie jest taki zły, jak się go lepiej pozna – stwierdziłam.

– Jasne – prychnęła.

Możesz mieć sama do siebie pretensje, głupia lalo. Prawie cię przeleciał, stąd twoja nienawiść. Idiotka.

– Cóż – westchnęła i zabrała swoją torebkę z podłogi. – Będę się zbierać. Widzimy się jutro? – zwróciła się do Naruto, na co ten ochoczo skinął głową. – Miło cię było w końcu poznać, Reiko. Ten wariat bez przerwy o tobie opowiada.

– Sakurcia… – mruknął zażenowany chłopak. Rozbawił mnie ten widok.

– Przecież nie kłamię. – Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Do zobaczenia niebawem.

– Hej, czekaj. – Naruto wyraźnie się ożywił. – Mówiłaś, że macie jeden pokój wolny, nie?

– Aha – potwierdziła Sakura. Wiedziałam, do czego to zmierza i szczerze mówiąc wcale nie miałam ochoty mieszkać z różowowłosą.

– A ty Reiko nie chcesz już tam mieszkać? – upewnił się, spoglądając na mnie. – Czy to tylko takie chwilowe?

– Nie chwilowe – odpowiedziałam, głośno wzdychając. – Moja noga więcej nie stanie w jego mieszkaniu, no chyba, że po resztę rzeczy.

– W takim razie może mogłybyście…

Spojrzałam na Sakurę, która była równie zdziwiona, co ja. Gdy jednak na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, wiedziałam już, że znalazłam sobie nowe lokum.

– Pewnie, czemu nie – zgodziła się dziewczyna. – Jeśli tylko masz ochotę? Mieszkam z dwiema przyjaciółkami, Ino i Hinatą. Mamy trzy pokoje, a jeden stoi aktualnie wolny. Pewnie w wakacje wracasz do domu, to przez ten miesiąc mogłabyś tylko dołożyć się do czynszu, a gdybyś chciała mieszkać z nami też w przyszłym roku, to wtedy ustaliłybyśmy cenę wynajmu.

– Um, jasne – zgodziłam się niechętnie. – Jeszcze to przemyślę, ale w sumie to dobra propozycja – przyznałam. – Dam ci znać rano przez Naruto, okej?

– Nie ma sprawy. Spotkamy się na kawie i wszystko obgadamy. – Sakura posłała mi uroczy uśmiech, a następnie razem z Uzumakim wyszła z pokoju. Mój ukochany, och jakiż z niego dżentelmen, poszedł odprowadzić ją do drzwi.

Usiadłam na łóżku, załamana tym, jak potoczyło się właśnie moje życie. Nie miałam ochoty mieszkać z Sakurą, choć chyba lepsze to, niż sypianie w pościeli, w której Madara kochał się z jakąś cizią. O, przepraszam, swoją dziewczyną.

Cóż, miesiąc chyba wytrzymam, prawda? Po wakacjach znów zamieszkam w akademiku a moje życie wróci do normy.

Naruto wrócił do pokoju rozanielony. Natychmiastowo chwycił mnie w swoje ramiona. Odwzajemniłam uścisk, choć byłam na tyle zmęczona, że poprosiłam go byśmy poszli już spać. Co prawda była dopiero dziewiąta, ale przez wydarzenia dzisiejszego dnia, oraz cholernie zły nastrój, chciałam się jak najszybciej położyć.

Dostałam od Uzumakiego ręcznik oraz umyłam zęby jego szczoteczką, bo z tego wszystkiego nie wzięłam kosmetyczki, po czym doskoczyłam do pokoju chłopaka. Przygotował mi swoje łóżko, a sam postanowił spać na sofie w salonie, co było dość niezręczne. Nie chciałam wywalać go z własnej sypialni.

– Daj spokój – Naruto machnął tylko ręką – przecież to żaden problem.

– Wiesz, jeśli chcesz – wyszeptałam – możesz spać ze mną.

Uzumaki popatrzył na mnie z lekka zdziwiony, po czym uśmiechnął się od ucha do ucha. Nie umknął mi rumieniec, który wskoczył na jego policzki. Cóż za urocza reakcja!

Naruto zaczął się jąkać, próbując jakoś wybrnąć z całej tej sytuacji. Ostatecznie pociągnęłam go do siebie, nakryłam kołdrą i mocno wtuliłam w jego ciało. Musiałam niechętnie przyznać, że ramiona Madary są wygodniejsze.

Cicho, kretynko!

– Mam nadzieję, że twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko? – spytałam, gdy zgasiliśmy światło.

– Coś ty – wymruczał chłopak. – Są bardzo otwarci. Zresztą mam już dwadzieścia dwa lata, mogę zapraszać na noc dziewczynę.

Zaśmiałam się cicho i przymknęłam powieki. Gdy już przysypiałam, moja komórka zaczęła buczeć. Sięgnęłam po nią i na wyświetlaczu zobaczyłam „Konan”.

– Siems – mruknęłam do słuchawki. – Co tam?

– Co się stało? – spytała od razu. – Co ten dupek znowu nawywijał?

– Pokłóciliśmy się – odparłam zgodnie z prawdą. – Jutro o tym porozmawiamy, dobra? Jestem zmęczona – zbyłam ją. Na szczęście Konan od razu domyśliła się, że nie mogę mówić, bo jest przy mnie Naruto, i więcej nie dociekała.

– Okej – zgodziła się. – Przykro mi, Reiko. Obiecuję, że ten idiota tego pożałuje.

– Dobranoc, Konan.

– Dobranoc, Rei.

*

Następnego dnia pojechaliśmy razem z Naruto na zajęcia. Na szczęście uniknęliśmy porannego spotkania z jego rodzicami, z czego chłopak był niesamowicie zadowolony, i bez zbędnych, durnych rozmów, mogliśmy zjeść w spokoju śniadanie.

Rozstaliśmy się przed moją salą zajęciową. Usiadłam jak zwykle w jednej z przednich ławek i zerknęłam na zegarek. Wykład z socjologii miał się rozpocząć za pięć minut. Zaczęłam ze zdenerwowania obgryzać paznokcie, bo bałam się, jak zachowa się Madara. W końcu są to zajęcia, które mamy razem. Jak się jednak okazało, Uchiha się nie pojawił. Z jednej strony odetchnęłam z ulgą, a z drugiej pomyślałam od razu, że może leży właśnie w łóżku z tą swoją cizią i się przytulają, lub robią o wiele gorsze rzeczy. Odrzuciłam jednak szybko tę myśl i próbowałam skupić się na wykładzie i robieniu notatek.

Po socjologii wyszłam na dziedziniec i napisałam smsa do Konan. Zjawiła się dziesięć minut później.

– Cześć – mruknęłam niemrawo.

– No heeej. – Na twarzy dziewczyny lśnił uśmiech od ucha do ucha. – Jak tam noc? Jak było, hmm? – spytała i charakterystycznie uniosła kilka razy brwi.

– Spokojna – odparłam i wystawiłam jej język. – Do niczego nie doszło.

– Serio? – spytała rozczarowana. – Ale z niego jest pizda.

– Konan!

– No a nie? Ma w łóżku swoją laskę i nic? Nie mów, że pozwolił ci tak po prostu zasnąć? Nawet się nie pieściliście?

– Ojej no. – Rozmowa z Konan na takie tematy nieco mnie krępowała. Jej otwartość wywoływała u mnie rumieńce. – Tak… wyszło.

Dziewczyna pokręciła głową, a ja zrobiłam dokładnie to samo.

– O co poszło z Madarą? – zmieniła temat i byłam jej za to bardzo wdzięczna.

– Poprosił mnie, żebym spędziła jedną noc na kanapie, bo chce przyprowadzić sobie swoją dziewczynę – wyjaśniłam. Mina Konan mocno mnie rozbawiła. Była tak zdziwiona, zaskoczona i jednocześnie wkurzona, że nie sposób było się nie zaśmiać.

– Wiesz, że on nie przyprowadził sobie żadnej laski? – spytała, jakby chcąc mnie upewnić, że Madara zrobił mnie w bambuko. Poczułam gniew, bo jeśli chciał wzbudzić we mnie zazdrość, nie musiał wywalać mnie z mieszkania! – Co za debil. Ej, no totalnie! On jest jakiś nienormalny.

– Mówiłam ci.

– Nie wrócisz już do nas? – spytała, choć doskonale znała odpowiedź. – I wcale ci się nie dziwię. Zrobiłabym to samo na twoim miejscu. Kurde no, nie wierzę… Jak można być takim idiotą?

Wzruszyłam ramionami.

– Widać można.

– Znajdziemy coś razem na ten miesiąc – stwierdziła, ale szybko opowiedziałam jej o propozycji Sakury i generalnie o całym wieczorze, co niejeden raz doprowadziło ją do wybuchu śmiechem. Konan stwierdziła, że rodzice Naruto muszę być super – tacy pozytywnie zakręceni. W sumie byli, tak jak ich syn.

– Nie wiem, co ten Madara odwala – westchnęłam – ale nie podoba mi się to. Zachowuje się jak kretyn.

Konan wzruszyła tylko ramionami, bo sama też nie miała pojęcia, co mu chodziło po głowie. Ostatnio Uchiha stał się dla mnie człowiekiem-zagadką. Niby mu zależy, a z drugiej strony wyrzuca mnie z łóżka. Niby ma dziewczynę, a znowu jest zazdrosny. Zachowywał się jak baba podczas okresu…

– No cóż – mruknęła po chwili dziewczyna. – Tym zachowaniem idealnie pokazuje, że na ciebie nie zasługuje.

– Mhm – przytaknęłam i zerknęłam na zegarek. – Muszę się zbierać. Przyjadę niedługo po resztę rzeczy, pewnie jeszcze dziś wieczorem. Będziesz w mieszkaniu?

– Będę. – Konan uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Była wspaniałą przyjaciółką. – Pomożemy ci z Painem.

– Dzięki. Do zobaczenia później w takim razie.

– Trzymaj się, Rei. I nie myśl o tym idiocie za dużo. Nie warto.

*

Po dwóch kolejnych wykładach, kiedy na zewnątrz zrobiło się brzydko i pochmurnie, wyszłam z budynku i bez pośpiechu zmierzałam w stronę przystanku autobusowego. Nie miałam ochoty jechać do Naruto i spędzać z jego rodzicami więcej czasu, niż to konieczne. Może i byli sympatyczni, ale w całej tej sytuacji czułam się już zmęczona i miałam ochotę po prostu się położyć i jak najszybciej iść spać. Och, zapomniałam jeszcze o płaczu. Chętnie wyrzuciłabym z siebie wszystkie negatywne emocje.

Zerknęłam przed siebie i stanęłam jak wryta. Kule się zachwiały, a ja sama omal nie upadłam z przerażenia. Patrzyłam na czerwonego, starego jeepa dobrych kilka chwil, sparaliżowana strachem. Serce łomotało mi w klatce piersiowej jak szalone, zapomniałam jak się oddycha a przez całe ciało przechodziły nieprzyjemne, zimne dreszcze. Przed budynkiem uczelni stało właśnie auto Ibikiego.

Rozejrzałam się wokół, chcąc zlokalizować właściciela pojazdu, bowiem w środku go nie było. Moje nerwowe ruchy przyciągnęły uwagę kilku dziewczyn, jednak nie zwróciłam na nie większej uwagi. Tak szybko jak tylko się dało, doskoczyłam z powrotem do budynku, chcąc znaleźć w nim schronienie. Jeśli mogłam w jakikolwiek sposób opóźnić moje spotkanie z Morino, zamierzałam osiągnąć to właśnie w ten sposób.

Stanęłam w środku, za filarem i jeszcze raz zerknęłam na otaczającą samochód okolicę. Po Ibikim nie było nawet śladu. To nie znaczyło jednak, że jego tu nie ma. Niemal czułam na sobie wzrok tego człowieka.

Nagle zobaczyłam, jak do samochodu podchodzi jakiś chłopak i go otwiera bez problemu. Miał blond włosy i nie wyglądał jak Ibiki. Dopiero, gdy auto odjechało, zorientowałam się, że Morino tu jeszcze nie było. Odetchnęłam z ulgą.

Masz paranoję, Reiko.

Wciąż drżąc, wyszłam z budynku i na wszelki wypadek rozejrzałam się wokół. Nikt nie zwrócił jednak mojej uwagi. Byłam bezpieczna, przynajmniej póki co.

I niby jestem zadowolona, bo nagły przypływ weny pozwolił mi raz-dwa skończyć rozdział, ale z drugiej strony, podobnie jak na SM, odnoszę wrażenie, że jest jakiś taki dziwaczny, nie mój. No nie wiem, może tak jak Reiko mam jakąś paranoję. ._.

Nie zabijaaaajcie mnie, proszę. Pretensje do Madary i do Baranka, to oni zawinili, nie ja. Ja z wyprowadzką Rei nie mam nic wspólnego!

I zapraszam na fanpejdża – huhu! – o tutaj. ;)

Tymczasem przesyłam mnóstwo buziaków i miłości, proszę o konstruktywną, acz delikatną, krytykę (;D) i żeby mój wen do mnie powrócił! :D

Ciao!