7. Przytulanki

W ciągu nocy złość zdążyła ze mnie wyparować. Ba! Obudziłam się z pokusą wtulenia się w Madarę, który smacznie spał na boku, przodem do mnie. Jego włosy spływały mu po ramionach, tych wielkich, wspaniałych ramionach, w których ostatnio tak lubiłam przebywać, a po jego ustach – zdawać by się mogło – błąkał się delikatny uśmiech. Ciekawe, o czym śnił?

– Baranku – wymruczał, na co moje serce przyspieszyło bicia. Czy to możliwe, żebym ja mu się przyśniła? Chcąc nie chcąc, lekko się uśmiechnęłam. – Baranku, długo będziesz tak na mnie patrzeć?

Madara otworzył oczy i – a niech go! – zaspany wyglądał jeszcze seksowniej, niż zwykle. Skrępowana odwróciłam wzrok, a chłopak znów zaśmiał się mrukliwie.

– Czemu nie śpisz? – spytał i się do mnie przysunął. Wtulił głowę w zagłębienie mojej szyi i mocno mnie do siebie przyciągnął.

– Już późno – wydukałam. – Pora wstać.

– Rozluźnij się, baranku – wymruczał koło mojego ucha. – Tak będzie przyjemniej.

Dopiero wtedy odczułam, jak mocno napinałam mięśnie. Jednocześnie powróciła złość, i to nie na Madarę, a na mnie, że tak łatwo mnie otumanił. Nie mógł na mnie działać w ten sposób, a ja musiałam przestać pozwalać mu na taką swobodę wobec siebie. Zdecydowanie na za dużo sobie pozwalał!

– Puść mnie, Madara – westchnęłam. – Słyszałeś?

Chłopak odsunął się i wtulił głowę w moją poduszkę. Wykorzystałam sytuację by podnieść się do siadu, a gdy tylko to zrobiłam, Uchiha przejechał ręką wzdłuż mojego kręgosłupa.

– Przestań – syknęłam.

– A to niby dlaczego? – zapytał przekornie.

– Bo nie chcę, żebyś mnie dotykał – warknęłam. Wkurzało mnie zachowanie chłopaka, a jeszcze bardziej moje reakcje na jego gesty.

– Bo nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego – wychrypiał. – To trochę przykre, baranku.

– Madara…

– No idź już – przerwał mi. – Jeśli zostaniesz tu choć sekundę dłużej, rzucę się na ciebie i nie wypuszczę, więc radzę ci się pośpieszyć.

Zerknęłam na chłopaka przez ramię. Dalej leżał na mojej poduszce, z zamkniętymi oczami. Dostrzegłam też, że tym razem jego piąstki były rozluźnione. Za to ja miałam ochotę swoje pozaciskać tak, żeby paznokcie przebiły skórę.

– Baranku – popędził mnie Madara. Bez słowa wstałam i wyszłam z pokoju.

To było dziwne.

*

Na zajęcia weszłam spóźniona. Wykładowca od embriologii popatrzył na mnie z istną wrogością, ale na całe szczęście szybko wrócił do prowadzenia swojego monologu. Niemniej jednak jako, że miałam nogę w gipsie, a miejsca w pierwszych rzędach były – o dziwo – pozajmowane, musiałam ulokować się z tyłu sali. Jak tylko tam doszłam, z ręki wypadła mi kula, całkiem przypadkiem, co rozwścieczyło mężczyznę.

– No pani to sobie chyba żartuje! – krzyknął zza biurka, by zaraz się podnieść z krzesła. – Nie dość, że wchodzi pani spóźniona, to jeszcze pani hałasuje!

– Ja przepraszam – wydukałam oszołomiona. On nigdy się tak nie zachowywał. – Nie chciałam przeszkodzić.

– Przeszkodzić? – prychnął, idąc w moim kierunku. Na jego zoranej zmarszczkami twarzy malował się istny gniew. Aż mnie ciarki przeszły po plecach. – Pani wszystko zepsuła! Cały wykład!

Z niepokojem rozejrzałam się po innych studentach, którzy chichotali do siebie. To dziwne, jakoś mnie do śmiechu nie było.

– Dlaczego się pani spóźniła? – warknął, gdy znalazł się tuż przy mnie.

– Uciekł mi autobus – mruknęłam.

– To trzeba było iść trochę szybciej – syknął. – A teraz mi pani wykład niszczy! Przez pani lenistwo!

– Przepraszam, ale ciężko biegać ze złamaną nogą – mruknęłam, nim ugryzłam się w język. To jeszcze bardziej rozwścieczyło staruszka.

– I jaka bezczelna! – krzyknął, wyrzucając ramiona w górę. Przewróciłam oczami, gdy pomieszczenie zalało się śmiechem. – Proszę mi natychmiast opuścić salę!

Popatrzyłam na niego z lekką konsternacją. Czy on mnie właśnie wyrzucał z wykładu? Z wykładu, który jest nieobowiązkowy? Serio?

– Przepraszam, profesorze – wydukałam pod nosem.

– Nie interesuje mnie to! – krzyknął. – Żegnam panią!

Wkurzona, nie, wkurwiona, wzięłam torbę i bez słowa skierowałam się do wyjścia z sali. Nie zamierzałam kajać się przed tak głupim człowiekiem. Nie chciał, żebym chodziła na wykłady – proszę bardzo. Zdam przedmiot i bez jego nudnych monologów. Co za totalny, tępy buc!

Odprowadzona przez profesora pod same drzwi, wyszłam na korytarz i nie powiedziałam mu nawet „do widzenia”. Od niego też tego nie usłyszałam.

*

Kolejne dwie godziny spędziłam samotnie w stołówce. Próbowałam skupić się na nauce, jednak nerwy tak mną targały, że nie byłam w stanie myśleć o niczym innym. Po głowie chodził mi Madara, a gdy tylko chciałam wyrzucić go z myśli, to natychmiastowo zastępował go wredny profesor. Z dwojga złego nie wiedziałam już, co było gorsze.

Z pustką w głowie, przewracałam kolejne kartki książki do fizjologii. Nosiłam ją przy sobie non stop, żeby w wolnych chwilach móc się pouczyć, a jak na złość, akurat teraz niczego nie mogłam zapamiętać. A do egzaminu został już tylko miesiąc. Byłam na siebie wściekła, za to, że zaniedbywałam naukę. Musiałam skupić się na tym, co jest najważniejsze, a nie na pierdołach.

Na kolejnych zajęciach siedziałam w tak samo podłym humorze, o ile nawet nie gorszym. Chyba miałam PMS.

*

Jako, że popołudniu nikogo nie było w mieszkaniu, zdecydowałam się na odprężającą kąpiel (z jedną nogą poza wanną, cóż za wspaniały wypoczynek!). Nalałam do wanny jakiegoś olejku, zapaliłam świeczki i wskoczyłam do gorącej wody. Przyjemne ciepło zmyło ze mnie nerwy dzisiejszego dnia – począwszy od dziwnego poranka, przez ochrzan od wykładowcy a na rozbiciu ulubionego kubka Paina kończąc. Mogłam mieć tylko nadzieję, że Fuuma mimo wszystko nie przywiązuje aż tak wielkiej wagi do zwykłych rzeczy jak jego dziewczyna. Konan za coś takiego by mnie zabiła.

Gdy woda zrobiła się chłodna, wyszorowałam porządnie ciało, osuszyłam ręcznikiem i wskoczyłam w dres. Tak zasiadłam przed telewizorem i czekałam, aż ktokolwiek raczy wrócić do mieszkania. Wiedziałam, że Madara był teraz na siłowni i pewnie zjawi się przed dziewiątą, ale nie miałam pojęcia, co się dzieje z Konan i Painem. Czyżby znowu randka?

Podkuliłam pod siebie zdrową nogę i z uwagą oglądałam jakiś film akcji. Nie minęła nawet godzina, gdy usłyszałam przekręcanie zamka. No w końcu.

Już z przedpokoju usłyszałam chichot Konan. Para nie szczędziła sobie pieszczot, bo nagle coś huknęło o ścianę, dziewczyna znów się zaśmiała, a później do moich uszu dotarło mlaskanie. Przewróciłam oczami, a gdy irytujące mlask-mlask nie ustawało i przerodziło się w uwodzicielskie szepty i jęknięcie przyjaciółki, głośno odchrząknęłam. Zapanowała cisza. A potem Konan znów melodyjnie się zaśmiała.

– Reiko! – przywitała się, stanąwszy w progu. – Nie wiedziałam, że jesteś już w domu.

– Nie wiedziałam, że jesteś już w domu – przedrzeźniłam ją, poirytowana. – Następnym razem bardziej się pilnujcie.

– Ej, stało się coś? – Dziewczyna spoważniała.

– Nie – syknęłam. – Po prostu mam gorszy dzień. A teraz idźcie do siebie i bawcie się dobrze. Ja mam właśnie randkę z Stevenem Seagalem – dodałam i przeniosłam wzrok na telewizor.

– Nigdy go nie lubiłaś – zauważyła pochmurnie Konan, choć ja dokładnie wiedziałam, że się nabija. Próbowała pokazać, że się o mnie troszczy, ale tak naprawdę marzyła tylko o powrocie do ramion Paina.

– Jest wyjątkowo uparty i jakoś mnie do siebie przekonał – odpowiedziałam z przekąsem.

– O, to może Madarze też się uda – wypaliła, na co zgromiłam ją wzrokiem.

– Chyba mu nie kibicujesz? – warknęłam. Dopiero wtedy obok niej stanął Pain. Od razu zauważyłam jego zdenerwowanie.

– Nie no nieee – przeciągnęła wymijająco. Co za irytująca baba, no! I to ma być przyjaciółka?!

– Kto rozbił mój kubek? – spytał w szoku.

– Ja – fuknęłam. – Konan ty sobie chyba żartujesz! Naprawdę chciałabyś, żebym była z Madarą? Po tym wszystkim?!

Dziewczyna już otwierała usta, ale ubiegł ją jej ukochany.

– Dlaczego to zrobiłaś? – jęknął.

– No przecież nie specjalnie! – krzyknęłam.. – Chryste no, serio, Pain? Serio? Będziesz się o to czepiać?

– Kochanie, daj spokój – mruknęła Konan i pogładziła chłopaka po ramieniu. – Kupię ci nowy.

– Dziękuję – wycedziłam. Na powrót wbiłam wzrok w telewizor. Kątem oka widziałam, że para nadal stoi w progu, niepewna tego, co zrobić.

– Madara to naprawdę spoko koleś – powiedziała cicho Konan. – On nie jest jak Ibiki.

– Konan! – krzyknęłam z pretensją. Wkurzyła mnie! Jak mogła poruszać jego temat przy Painie?!

– No co? – fuknęła. – Oni i tak się w końcu dowiedzą!

– O czym? – spytał głupio Pain.

– Konan, nie wkurwiaj mnie – warknęłam ostrzegawczo. Naprawdę, cały dzisiejszy dzień to jedna, wielka katastrofa! A jeszcze nawet Madara nie wrócił do domu. Ciekawe, co się wtedy wydarzy.

– Ej, o co chodzi? Dziewczyny? – dopytywał Pain. – Kochanie?

Konan patrzyła na mnie tak wrogo, że aż zrobiło mi się z tego powodu przykro. Mimo to nie zamierzałam chwalić się przed Madarą i Painem moją przeszłością! Wiem, że dziewczyna do niej należy, ale nie jest w to wszystko zamieszana tak, jak ja. Nie na nią by patrzyli jak na kretynkę, tylko na mnie! To ja stałabym się obiektem drwin i wyzwisk, a nie ona, dlatego łatwo jej mówić!

– Piśnij słówko – warknęłam.

– Jesteś beznadziejna – westchnęła i wycofała się do pokoju.

– I vice versa! – krzyknęłam za nią. Zabolało.

Po raz kolejny utkwiłam wzrok w szklanym pudle. Steven Seagal właśnie komuś przypieprzył, a mi do oczu uparcie podchodziły łzy, które jednak próbowałam powstrzymać, bo Pain dalej stał w progu i na mnie patrzył. Gdy nareszcie zrezygnował i poszedł za ukochaną, pozwoliłam sobie na cichutki, pełen żalu i wściekłości, szloch.

*

Przed dziesiątą pokuśtykałam do pokoju. Stanęłam przed szafą, a jako, że Madara jeszcze nie wrócił, postanowiłam tam szybciutko przebrać się w piżamę i wskoczyć do łóżka. Miałam nadzieję, że uda mi się usnąć, nim chłopak się pojawi.

Akurat w momencie, w którym ściągałam bluzkę, drzwi do pokoju się uchyliły. Zerknęłam przez ramię na gościa, którym okazał się być oczywiście Madara. Stanął w progu i chyba musiał się bardzo postarać, żeby mnie dostrzec w ciemności. Gdy jednak w końcu mu się to udało, jego poważny wzrok wywołał na moim ciele gęsią skórkę. Zamarłam tak, jak stałam, czyli w spodniach dresowych, staniku i bluzce od piżamy w ręce.

– Baranku – mruknął i całkiem wszedł do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Postanowiłam wykorzystać tę sytuację i nałożyć na siebie chociaż koszulkę. To jednak nie było dla Madary ograniczeniem – wsunął pod nią dłonie i chwycił mnie bardzo delikatnie w talii. Od jego ciepłych rąk zrobiło mi się natychmiastowo gorąco.

Co mnie jednak wkurzyło to to, że znowu czuć było od niego whisky. Ale w tamtym momencie chyba nie byłam w stanie o tym myśleć. Uniosłam głowę i odruchowo złapałam się przy tym ramion Uchihy. W czarnych oczach odmalowało się pożądanie, ale również ból. Widziałam wcześniej, jak patrzył na inne kobiety, ale tym razem było to coś innego. Nie chciał mnie zdobyć. Sama miałam powiedzieć „tak”.

– Madara – wyszeptałam, całkowicie sparaliżowana pod wpływem jego dotyku. Chłopak był oszałamiająco przystojny i doskonale wiedział, jak na mnie ostatnio działał, co bez trudu wykorzystywał. Choć może nie robił tego umyślnie.

Chwila, podczas której odległość między naszymi ustami stopniowo malała, dłużyła się niemiłosiernie, co też oczywiście miało swój urok. Serce zabiło mi tak mocno, jak nigdy dotąd, a motyle rozleciały się po całym ciele, gdy w końcu poczułam ciepłe wargi chłopaka na swoich. Delikatny pocałunek z każdą kolejną sekundą przeradzał się w coraz odważniejszy. Ręce Madary przyciągnęły mnie mocno do siebie. Poczuwszy jego umięśnione ciało, zadrżałam z podniecenia. Oszołomiona pozwoliłam mu ściągnąć z siebie koszulkę i dobrać się do zapięcia od stanika. Jęknęłam, gdy koronkowa bielizna odsłoniła moje piersi. Huczało mi w głowie od emocji i pożądania. Cała drżałam, podobnie jak Madara. Z cichym westchnieniem odchyliłam głowę, gdy chłopak zanurzył usta w mojej szyi. Z każdym kolejnym muśnięciem mocniej wbijałam mu paznokcie w ramiona. Pragnęłam go tak bardzo, że gdybym tylko miała na tyle odwagi, poprosiłabym, żebyśmy zrobili to już teraz, natychmiast.

Sięgnęłam do bluzki Madary i chciałam pociągnąć ją w górę, jednak chłopak mi na to nie pozwolił. Wycofał się delikatnie, a w moim gardle ugrzęzło to cholerne „tak”.

– Nie tak – wymruczał.

Nie byłam w stanie się ruszyć. Byłam tak zaskoczona, że jedyne, co mi przyszło do głowy, to: O co ci, do cholery, chodzi? Bierz mnie, tu, teraz!

– Pragnę cię, ale nie tak – jęknął i szybko zrzucił z siebie koszulkę i spodnie. W samych bokserkach zatoczył się do łóżka. Ja natomiast musiałam dojść do siebie: zapanować nad szybko bijącym sercem, sięgającym zenitu pożądaniem i zawrotami głowy.

Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że właśnie dostałam kosza. Byłam gotowa oddać się Madarze, dupkowi, który zalicza każdą, gdy tylko nadarzy się okazja, a mnie olał. Mnie, swojego ukochanego baranka.

Usłyszawszy miarowy oddech Madary szybko chwyciłam za bluzkę i ją na siebie nałożyłam. Byłam pewna, że jeśli położyłabym się teraz obok niego, a on by się przebudził, nic by nas nie powstrzymało.

Wyszłam z sypialni i opadłam na fotel. Czułam się sfrustrowana. Szukał mnie mój najgorszy koszmar, straciłam zaufanie do Naruto a przy tym byłam jedyną dziewczyną, z którą Madara nie chciał iść do łóżka, nawet kompletnie pijany. Śmiać się czy płakać?

*

Następnego dnia obudziłam się cała obolała. Czułam wyrzuty sumienia. Wyzywałam się od najgorszych, od tych wszystkich, które Madara już uwiódł. Tak, byłam jedną z nich.

Nie powinnam była pozwolić na coś takiego! Ta sytuacja nie powinna mieć miejsca! Nigdy!

W jeszcze gorszym nastroju, niż poprzedniego dnia, podniosłam się z fotela. W kuchni nalałam sobie soku pomarańczowego do szklanki i patrzyłam za okno. Słońce jeszcze nie wzeszło, a mnie już nie chciało się spać.

Postanowiłam wziąć poranny prysznic. Jeśli cokolwiek miało mnie choć trochę rozluźnić, to była to ciepła woda. Tak jak i poprzedniego dnia, miałam nadzieję, że zmyję z siebie wszystkie troski.

Jakże się myliłam.

W niezbyt dobrym nastroju, zdecydowałam się wybrać na spacer. Cicho weszłam do pokoju, a zauważywszy, że Madara przez całą noc nie zmienił pozycji, uśmiechnęłam się pod nosem. Nakryłam go kołdrą, na co zamlaskał głośno. Pokręciłam lekko głową. Jak dziecko…

Ubrałam się w letnie ciuchy, wzięłam torbę i wyszłam z mieszkania. Ciepły powiew wiatru połaskotał mnie po odsłoniętej szyi i tym samym wywołał uśmiech na twarzy. Tak naprawdę chyba tego mi właśnie było trzeba: wyjścia z mieszkania, w którym wszystko przypominało mi, że o mało włos nie oddałabym się Madarze.

Podjechałam autobusem do parku. Usiadłam tam na jednej z ławek i wyciągnęłam z torby książkę. Otulona promieniami słonecznymi, zaczęłam powtarzać sobie materiał z fizjologii. Nie mogłam się jednak na tym skupić. Cały czas po mojej głowie krążył Uchiha, jego wzrok, pożądanie i to, jak mnie zostawił.

A najgorsze w tym wszystkim było to, że przez tego drania, perfidnie zdradziłam Naruto. Co z tego, że do niczego tak naprawdę nie doszło? W tamtym momencie byłam gotowa mu się oddać i gdyby nie to, że chłopak przerwał, z pewnością by się to stało.

Jesteś idiotką, Reiko.

Och, doskonale to wiedziałam! Byłam nią przez całe swoje życie. Zarówno zakochując się w Ibikim, jak i teraz – w Madarze. Tyle tylko, że przed tym drugim uparcie się broniłam, odpychałam nogami i rękami i uciekałam, gdzie pieprz rośnie z nadzieją, że miłość mnie nie dopadnie. Ja chciałam kochać Naruto, a nie Uchihę!

Nie mogłam oszukiwać tylu osób.

Zamknęłam książkę. Fizjologia nie była mi teraz w głowie. Miałam ważniejsze rzeczy do obmyślenia. Tak, zdecydowanie…

– A ty co? – Usłyszałam obok siebie. Smętnie zwróciłam twarz w stronę Sasuke. Uchiha przysiadł się do mnie i dopiero wtedy zauważyłam, że obok jego nogi stał wielki, przepiękny husky.

– Czeeeeść maluchu – zwróciłam się do psa i wyciągnęłam w jego stronę dłoń. Zwierzę zamerdało ogonem i pozwoliło mi się pogłaskać.

– Doprawdy, mi ciebie też miło widzieć, Reiko – mruknął Sasuke. Zerknęłam na niego kątem oka i zaśmiałam się pod nosem.

– Co tam? – spytałam, dalej tarmosząc psa. – Spacerujecie?

– Mhm – przytaknął. – A ty uciekasz od mojego kuzyna?

– Bingo – odparłam z uśmiechem. – Skąd wiedziałeś?

– Zgadując po stanie, w jakim wrócił do domu, nie trudno się domyślić, że próbował się do ciebie dobrać – stwierdził. Posłałam mu podejrzliwe spojrzenie.

– Skąd o tym wiesz? – spytałam. – Byłeś z nim? To ty go tak upiłeś?

– Aha – przytaknął. Wyciągnął z kieszeni spodni paczkę papierosów i skierował ją w moim kierunku. – Palisz?

Zerknęłam na biało-czerwone opakowanie i sięgnęłam do niego ręką.

– Zwykle nie – mruknęłam, gdy Sasuke podpalał mi papierosa. – Od święta, owszem.

Chłopak wciągnął dym do płuc, przez co nastała krótka cisza. W żaden sposób mi jednak nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie – z Sasuke dobrze się milczało.

– To mówisz, że się dobierał? – odezwał się nagle chłopak. Nie mogłam powiedzieć mu prawdy, więc szybko zaprzeczyłam.

– Po prostu miałam ochotę się przejść – skłamałam. – Nie spałam dobrze.

– A Madara nie robił żadnych problemów? – dopytywał Sasuke. Znów musiałam kłamać.

– Bełkotał coś pod nosem a później padł na łóżko i spał jak zabity, przynajmniej dopóki byłam w mieszkaniu.

– Aha – odparł Sasuke i znów zaciągnął się papierosem. – Wiesz, że on jest w tobie zakochany na zabój?

– A wiesz, że ostatnio kogoś poznał? – odpowiedziałam pytaniem, choć zdawałam sobie sprawę, że Sasuke może mieć rację.

– Jasne – prychnął. – Ciekawe, na jak długo.

– A myślisz, że ze mną spędziłby całe życie? – zaśmiałam się ironicznie. – Bo ja jakoś w to wątpię.

Sasuke nie odpowiedział, co niestety dało mi do myślenia. Jego tajemniczość trochę mnie irytowała, ale musiałam przyznać, że młody Uchiha był całkiem mądrym człowiekiem i z pewnością widział więcej, niż ja. Na pewno też znał lepiej swojego kuzyna.

Tyle tylko, że to nie z Madarą chcesz być, Reiko.

– Będę się zbierać – westchnęłam, gdy zgasiłam papierosa. – Miło było się zobaczyć.

– Podrzucić cię do mieszkania? – zaproponował Sasuke, podnosząc się z ławki. – Co się będziesz autobusami tłuc. A przy okazji chętnie zobaczę, w jakim stanie jest mój kuzyn. – Na twarzy chłopaka pojawił się złośliwy uśmiech.

– Jasne – mruknęłam. – Czemu nie.

Samochód chłopaka stał na parkingu obok parku. Psa zapakował na tył, mi natomiast odsunął siedzenie i pomógł wdrapać się do auta. Przyjemny pomruk silnika znów dotarł do moich uszu, a dziesięć minut później byliśmy już pod mieszkaniem Madary i Paina.

– Mogę go wziąć, nie? – spytał Sasuke, wskazując głową na psa.

– Pewnie. Ja nie mam nic przeciwko.

Wysiedliśmy z samochodu i podreptaliśmy na górę. Jak się okazało, Konan i Pain już nie spali, a zauważywszy wielkiego, puchatego psa, mocno się zdziwili. Chyba nawet bardziej, niż na widok Sasuke.

– Mam nadzieję, że ten pies nie jest agresywny – wyjąkała dziewczyna. Momentalnie zbladła i odsunęła się jak najdalej od Susanoo.

– Na pewno nie bardziej od wkurzonych kobiet – odparł złośliwie Sasuke. – Mój kuzyn jeszcze śpi?

– Nie – wtrącił się zaspany Madara. Wyszedł z pokoju w samych dżinsach i przecierał zmęczone oczy. Zerknął najpierw na Susanoo, później na Sasuke a w końcu utkwił wzrok we mnie. – Kto pozwolił mi się tak schlać? – spytał zachrypniętym głosem.

– Ja – mruknął dumny Sasuke. – Jak się czujesz, hę?

– Fatalnie. Jak ja wróciłem do domu? – spytał.

– Nie pamiętasz? – Na twarzy młodszego Uchihy znów pojawił się złośliwy uśmieszek. Mnie natomiast do śmiechu nie było. Jeśli nie pamiętał powrotu do domu, najprawdopodobniej w jego pamięci nie odnotowało się również to, że omal nie podałam mu się jak na tacy.

Madara pokręcił delikatnie głową, a później poszedł do kuchni, natomiast nasza czwórka razem z psem ulokowała się w salonie. Chwilę później doszedł do nas również Uchiha, z butelką wody w ręce.

– Uparłeś się, że wrócisz na motorze – przypomniał mu Sasuke i wyjął z kieszeni spodni kluczyki. – Łap.

– Dzięki – wychrypiał.

Spojrzałam z wyrzutem na Madarę, który jednak tego nie odnotował, dlatego tylko spuściłam głowę, załamana tym, co się wydarzyło. A gdybyśmy to zrobili? On by tego nawet nie pamiętał! Co za dupek!

Ale to ty się nie sprzeciwiałaś.

I co z tego? Uchiha przeleciał by mnie jak pierwszą lepszą i zapomniał. I chyba właśnie to mnie najbardziej zabolało.

– No nic, będę się zbierał – stwierdził Sasuke i podniósł się z kanapy. – Chciałem tylko sprawdzić jak się trzymasz i oddać ci kluczyki.

Chłopak zatrzymał się w progu i rzucił mi uważne spojrzenie. Posłałam mu smętny uśmiech, bo w tamtym momencie na nic innego nie było mnie stać. Sasuke natomiast miał chyba jakiś dziwny zmysł i od razu wyczuł, że między mną a Madarą coś się wieczorem wydarzyło, bo później popatrzył z wrogością na kuzyna. Na szczęście bez słowa zabrał Susanoo i opuścił mieszkanie.

– Czy ja zrobiłem coś złego? – spytał, spoglądając na nas niepewnie. Konan i Pain zerknęli na mnie pytająco.

– Nie – odparłam. – Nic.

– Byłem niemiły? Nachalny? – dopytywał.

– Nie byłeś – warknęłam. Wstałam z fotela i weszłam do pokoju, zamykając Madarze drzwi przed nosem. Byłam wściekła: na niego, na siebie, na wszystko!

Po chwili usłyszałam ciche pukanie.

– Baranku. – Chłopak powoli uchylił drzwi, a zauważywszy mnie siedzącą na łóżku, niepewnie wszedł do pokoju. – Jesteś zła?

Owszem, ale ci tego nie powiem.

– Nie – mruknęłam. – Ostatnio mam zły humor, to wszystko.

– Rozumiem.

W oczach Madary dostrzegłam strach i ogromne zmartwienie. Chłopak naprawdę się bał, że wczoraj zrobił mi coś złego. Na szczęście, sam się przed tym powstrzymał.

Uchiha usiadł obok i pociągnął kilka łyków wody. Zauważyłam, że w butelce została już tylko jej resztka.

– Nie chciałem się tak schlać – zaczął się tłumaczyć.

– Jesteś dorosły, możesz robić co chcesz.

– Ale tobie to przeszkadza – zauważył posępnie. – Przepraszam, baranku.

Z trudem powstrzymałam podchodzące do oczu łzy. W zamian tylko zaśmiałam się cicho pod nosem i sięgnęłam do torebki po telefon z nadzieją, że w jakikolwiek sposób uratuje mnie z tej dziwacznej sytuacji. Niestety, nikt nie dzwonił ani nie pisał.

– Na pewno…

– Na pewno – zapewniłam go od razu. – Niczego złego nie zrobiłeś.

Madara popatrzył na mnie podejrzliwie i zmrużył lekko oczy.

– Ech, no nieważne. Dziś sobota?

I w tym momencie poczułam się jeszcze gorzej. On naprawdę niczego nie pamiętał. Niczego.

A więc gdybyśmy – czysto teoretycznie – byli razem, schlałby się i zdradził mnie z pierwszą lepszą, tak? A później nawet tego nie pamiętał?

Co jak co, ale Ibiki nigdy nie tracił filmu na imprezach.

Reiko! O kim ty myślisz?! I dlaczego stawiasz Madarę w gorszym świetle? Nikt, ale to nikt nie może być większym draniem od Morino.

– Sobota – potwierdziłam. Głos mi się załamał, co Uchiha natychmiastowo dostrzegł, bo cały się spiął. – Możesz zostawić mnie samą?

– Baranku?

– Co chcesz wiedzieć? – warknęłam przez łzy. – Wczoraj dostałam zjebkę od profesora, zbiłam ulubiony kubek Paina, pokłóciłam się z Konan i prawie… - urwałam. Odwróciłam głowę, by włosy zasłoniły moją twarz. Nie byłam gotowa przyznać się, że omal nie poszłam z nim do łóżka.

– Prawie co? – spytał przerażony.

– Prawie popełniłam największe głupstwo w życiu – dokończyłam.

– Baranku…

– Nie chcę o tym rozmawiać, Madara – wyszeptałam. Miałam go dosyć. – Zostaw mnie samą.

I zostawił. Tak, jak chciałam.

*

Słyszałam dokładnie, jak Madara rozmawia z Konan przyciszonym głosem i bez trudu domyśliłam się, że ja byłam głównym tematem ich konwersacji. Nie wsłuchiwałam się jednak dokładnie w ich słowa. Położyłam się na łóżku i przytuliłam poduszkę. Zawsze tak robiłam, gdy czułam się zraniona. Do tego dochodziło upokorzenie i niewypowiedziany żal, tyle że nie wiedziałam, czy do mnie, czy do Madary.

Po jakimś czasie trwania w dziwnym letargu, usłyszałam pukanie do drzwi. Nie chcąc rozmawiać z Uchihą udałam, że śpię. Ten jednak nie zważając na mój stan, wszedł do pokoju i stanął nad łóżkiem. To było irytujące.

– Wiem, że nie śpisz – usłyszałam głos Konan. Odwróciłam się do niej i podniosłam do siadu. Dziewczyna stała podparta pod boki, z lekko naburmuszoną ale i zmartwioną miną. – Co się wczoraj stało?

– Prawie przespałam się z Madarą – palnęłam od razu. Zawstydzona, przeniosłam wzrok na gips i zaczęłam bawić się palcami. Konan natomiast stała nade mną z szeroko rozwartymi oczami, zdziwiona tym, co właśnie usłyszała.

Wcale jej się nie dziwiłam. Gdybym była na jej miejscu, pewnie wzięłabym taką dziewczynę za idiotkę. Zresztą tak też się czułam.

– Jak to? – spytała po chwili i usiadła na łóżku. – Jak do tego doszło?

– Ja sama nie wiem – wyjaśniłam ze łzami w oczach. Konan złapała mnie za rękę. – On po prostu przyszedł i, i… I nie mogłam, po prostu nie mogłam go odrzucić. A wiesz, co jest najgorsze? Że on…

– Niczego nie pamięta – weszła mi w słowo dziewczyna. Skinęłam głową. – Co za dupek.

– Konan…

– Zabiję drania – warknęła wściekła i gwałtownie wstała. Próbowałam złapać ją za rękę, ale mi się wyrwała.

– Nie mów mu! – poprosiłam piskliwie, na co dziewczyna przystanęła i popatrzyła na mnie z wrogością.

– Chcesz, żeby uszło mu to płazem?! – warknęła. – Dziewczyno, ty chyba oszalałaś! Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i nie pozwolę – w tym momencie otworzyła drzwi – żeby taki dupek jak Madara dobierał się do ciebie schlany w trzy dupy! – dokończyła, wyraźnie akcentując każde słowo. Doprawdy, kochałam ją, ale w tym momencie miałam ochotę ją ukatrupić. Zdenerwowana Konan to Konan nie panująca nad tym, co mówi. A zdecydowanie wolałam, żeby tego akurat nie mówiła.

Uchiha dosłownie sekundę później znalazł się w przedpokoju, jednak dziewczyna zagrodziła mu wejście do sypialni. Przewróciłam oczami, zdenerwowana niczym nastolatka mająca przyznać się rodzicom, że zaszła w ciążę. Mimo wszystko miałam nadzieję, że Madara się o tym nie dowie.

– Co? – wydukał. Zauważyłam, że Pain przysłuchiwał się naszej rozmowie z salonu. – Baranku, to prawda?

Madara próbował minąć Konan, ale ta wbiła mu palec w klatkę piersiową. Spodziewałam się jej kolejnych słów. Zdecydowanie była zbyt impulsywną osobą.

– Bóg mi świadkiem, Madara, że jak jeszcze raz zrobisz jej takie świństwo, to obleję cię benzyną i podpalę! – krzyknęła, stukając palcem w jego ciało.

– Ale…

– Konan proszę cię – mruknęłam zażenowana. Serio, sama mogłam wyrzucać Madarze, że nie pamiętał, jak się do mnie dobierał. Nie potrzebowałam adwokata.

Dziewczyna obrzuciła mnie obrażonym spojrzeniem i wyszła z pokoju. Popatrzyłam na Madarę, którego mina wyrażała szok i ogromne zdenerwowanie, i chcąc nie chcąc parsknęłam śmiechem. W całej tej sytuacji nienaturalnie agresywna reakcja Konan poprawiła mi humor.

– Baranku – mruknął Madara, przestępując próg pokoju. Już chciał coś powiedzieć, ale Tenshi wróciła, ubrana w dżinsową kurteczkę i z torebką w ręce.

– Zbieraj się, Rei – zarządziła. – Wychodzimy.

– Możemy najpierw porozmawiać? – spytał poirytowany Madara. Widziałam, że na twarzy Konan pojawia się jeszcze większa złość.

– Nie! – krzyknęła. – Nie pomyślałeś, że może Reiko nie chce oglądać twojej gęby?!

– Konan! – zganiłam ją. – Przestań!

– No już, idziemy – zwróciła się do mnie. Zerknęłam na Madarę, który poczerwieniał na twarzy i mocno zaciskał dłonie. Był wściekły.

– Porozmawiamy później – wyszeptałam, mijając chłopaka. Posłałam mu pokrzepiający uśmiech, chcąc choć trochę poprawić jego okropny humor, ale na nic się to zdało. Jak tylko wyszłyśmy z mieszkania, usłyszałyśmy donośne „Kurwa mać!” Uchihy i mocne uderzenie.

Przystanęłam przed schodami niepewna tego, co zrobić. Konan nie zamierzała rezygnować ze swojego planu wyciągnięcia mnie z mieszkania i uratowania przed okropnym łotrem Madarą, a ja wolałam z nim porozmawiać, skoro prawda wyszła na jaw.

– Powinnam tam wrócić – westchnęłam, gdy dziewczyna utkwiła we mnie zniecierpliwione spojrzenie.

– Gówno powinnaś – syknęła. – Idziemy na piwo. – I zniknęła mi na schodach.

*

Usiadłyśmy w pubie Shinkan, znajdującym się w centrum miasta. Niemal wszystkie siedzenia były pozajmowane, ale na szczęście udało nam się znaleźć stolik w rogu sali. Konan kupiła nam po piwie i nadal wściekła, usiadła naprzeciwko. Patrzyłam na nią z lekkim rozbawieniem, podczas gdy ona w myślach z pewnością jeszcze bardziej nakręcała się negatywnie w stosunku do Madary.

– Odpuść, Konan – mruknęłam, pociągnąwszy łyk piwa. – W gruncie rzeczy to nie do końca jego wina. Ja mu się nie postawiłam.

– Ale był schlany w trupa – warknęła. – Jak byś się czuła, gdybyście to zrobili, a on by później niczego nie pamiętał?

Odwróciłam wzrok, bo właśnie z tego powodu było mi najbardziej przykro. Przypuszczam, że dręczyłyby mnie wyrzuty sumienia, gdybym poszła z nim do łóżka, ale jeśli Madara by tego nie zapamiętał… Czułabym się jak ostatnia idiotka.

– To nie zmienia faktu, że trochę za bardzo na niego naskoczyłaś – zmieniłam temat. Konan już otwierała usta, ale nie dałam jej się odezwać. – Sama potrafię się obronić, Konan. A ty zdecydowanie przesadziłaś.

– Wybacz, że przejmuję się krzywdą mojej przyjaciółki – zakpiła i przystawiła kufel do ust. – Sama nigdy byś mu nie powiedziała i dręczyłabyś się do końca życia. A Madara niczego by nie wiedział! On musi się ogarnąć, jeśli chce z tobą być – dodała.

– A nie pomyślałaś, że ja nie chcę z nim być?

– Oczywiście, że chcesz! – odpowiedziała. – Tylko nie chcesz tego do siebie dopuścić. Dziewczyno, otwórz oczy!

Utkwiłam spojrzenie w złocistym napoju i uparcie wpatrywałam się w piankę, jakby była to najciekawsza rzecz na świecie. Starałam się zaprzeczyć jej słowom. Madara nie był odpowiednim facetem dla mnie, a sytuacja z poprzedniej nocy była tego idealnym potwierdzeniem. Nie chciałam być z kimś, kto upija się do nieprzytomności. A Naruto był porządnym chłopakiem, ciepłym, wesołym, czułym, kłamliwym…

Pokręciłam głową, chcąc wyrzucić ostatnie określenie Uzumakiego z głowy. Wyjaśniliśmy sobie wszystko i musiałam przestać wreszcie myśleć o nim w ten sposób. To było niewinne kłamstewko i już.

– Reiko, znam cię nie od dziś – odezwała się Konan. – Wiem, że Madara przypomina ci Ibikiego, ale on naprawdę nie jest taki, jak on. Nie zauważyłaś tego jeszcze?

Popatrzyłam na nią niczym zbity pies. Dziewczyna posłała mi ciepły, niepewny uśmiech.

– Fakt, Madara traktował dziewczyny przedmiotowo, zarabia z bójek, ma tatuaże i jeździ na motorze, ale to jest kompletnie inna osoba. On by cię nie skrzywdził.

– Właśnie to zrobił – zauważyłam posępnie.

– Nieświadomie. Dobra, nie powinnam tego tłumaczyć, bo zachował się jak dupek – wtrąciła i przewróciła oczami – ale pomijając tę sytuację, Madara jest naprawdę fajnym facetem. I ty to wiesz.

Westchnęłam głośno, bo to, co mówiła Konan było prawdą, którą starałam się od siebie odepchnąć.

– Nie chcę myśleć o nim w ten sposób – mruknęłam cicho. – Wiem, że z Naruto będzie mi lepiej. Nie będę musiała się martwić, że wywinie jakiś numer, że mnie zdradzi, że zostanie pobity do nieprzytomności…

– Reiko – zganiła mnie Konan. – Wybieranie bezpieczniejszej opcji nie jest dobrym pomysłem. Zastanów się nad tym jeszcze, co?

Skinęłam głową i wychyliłam piwo do końca.

*

Wróciłyśmy do mieszkania przed dwunastą. Przywiózł nas Pain, bo Konan nie mogła już prowadzić, a poza tym… No cóż, byłyśmy tak pijane, że ledwo trzymałyśmy się na nogach. Fuuma pomógł mi wejść po schodach, bo kule dziwnie odmawiały współpracy, natomiast Konan poradziła sobie sama.

Jak tylko znalazłyśmy się w mieszkaniu, parsknęłyśmy głośnym śmiechem. Chichotałyśmy jak opętane, co mogło być dość uciążliwe dla Paina, który myślał tylko o tym, żeby ułożyć nas do snu.

– Przepraszam, kochanie – wybełkotała dziewczyna, zarzucając Fuumie ręce na szyję. – Musiałyśmy zapić smutki.

– Taaa. – Pain wyraźnie się skrzywił. – Nie jesteś śpiąca?

– Nie – odparła. – Jestem napalona jak diabli!

Zaśmiałam się, bo mina Fuumy wyrażała nic więcej, jak szok. Na pewno nie spodziewał się takiej odpowiedzi od swojej ukochanej, choć dobrze wiedział, że Konan była do czegoś takiego zdolna. Ta para raczej nie należała do powściągliwych.

– Dobrze, kochanie, idź do łóżka, zaraz przyjdę – poinstruował ją, a Tenshi pisnęła radośnie, pomachała mi i zniknęła za drzwiami sypialni.

Rozbawiona popatrzyłam na zażenowanego Paina i znowu parsknęłam śmiechem. Chłopak podrapał się po karku, a następnie pomógł mi doskoczyć do sypialni Madary. Jak tylko zapalił światło, od razu zorientowałam się, że właściciela w niej nie było. Zrobiło mi się smutno, bo miałam nadzieję na przytulanki.

Stop. Jakie przytulanki? Nie powinnaś pić, Reiko.

Pain posadził mnie na łóżku, upewnił się, że wszystko ze mną w porządku i wyszedł do swojej dziewczyny. Usłyszałam jej okrzyk radości i znów zachichotałam.

Nie wiedząc co robić, wykuśtykałam z pokoju najciszej, jak tylko potrafiłam. Wzięłam z kuchni jeszcze jednio piwo – jak szaleć, to szaleć – i o dziwo udało mi się bezszelestnie wrócić do pokoju. Tak przynajmniej mi się wydawało, skoro Pain nie wyszedł sprawdzić, co robię.

Otworzyłam napój w łóżku, ułożyłam się wygodnie i w ciemnościach czekałam, aż Madara wróci do mieszkania. Chłopak najwyraźniej nie miał takiego zamiaru, bo doszłam do połowy butelki (a piłam powoli!), a on nadal się nie zjawił. Poczułam rozczarowanie, gdy wychyliłam ostatniego łyka, a Madary dalej przy mnie nie było.

Zerknęłam na komórkę, przy okazji wyrzucając wszystko z torebki. Była już pierwsza.

– Co za dupek – wybełkotałam. Odłożyłam telefon na szafkę nocną i dotoczyłam się jakoś do drzwi. W momencie, w którym je otworzyłam, usłyszałam przekręcanie zamka. Serce zadudniło mi mocno w klatce piersiowej, co było dość bolesne. Zaszumiało mi w głowie jeszcze bardziej, więc wzmocniłam uścisk na drzwiach, żeby się przypadkiem nie przewrócić.

– Baranku? – Madara zatrzymał się w progu, lustrując mnie wzrokiem od góry do dołu. Czułam, jak się rumienię. – Czemu nie śpisz?

– Czekałam na ciebie – odpowiedziałam bełkotliwie, a później – ale żenada – głośno czknęłam. Przyłożyłam dłoń do ust i zachichotałam jak kretynka.

– Piłyście coś? – spytał, ściągnąwszy buty. Podszedł do mnie i zmrużył lekko oczy. – Chyba nie mało, co?

– Całkiem sporo – przyznałam. – Ale to przez Konan! – Wyrzuciłam ramiona w górę, przez co zachwiałam się i Madara musiał mnie podtrzymać, żebym nie upadła. A może zrobiłam to specjalnie? Byleby tylko znaleźć się jak najbliżej niego? Nie wiem, nie panowałam ani nad swoim ciałem, ani nad tym, co mówię.

– Rozumiem – przytaknął. Jego ciepłe dłonie na mojej talii rozpalały całe moje ciało. Buchnął we mnie gorąc tak ogromny, że nie wiedziałam, jak na to zareagować. – Chodź, powinnaś się położyć, baranku

– Położysz się ze mną? – palnęłam, obejmując Madarę za szyję. Widziałam, jak walczy ze sobą, by mnie przypadkiem nie pocałować. A ja tak tego pragnęłam! Całuj mnie, całuuuuj!

– Oczywiście – odpowiedział. – Chodź.

Pokracznie weszliśmy do sypialni. Madara posadził mnie na łóżku, zdjął buta i jak małe dziecko, okrył kołdrą. Sam rozebrał się do bokserek, ubrał jedynie długie spodnie od piżamy i położył się obok.

– Dobranoc, baranku – szepnął, odwracając się do mnie tyłem.

Wierciłam się, bo wcale nie chciało mi się spać. Nie marzyłam o niczym innym, tylko o znalezieniu się w jego ramionach.

– Madara? – Oparłam głowę na jego ramieniu.

– Tak?

– Wiem, że jestem pijana, i że wyszłam z domu zła na ciebie…

– Nie będę się z tobą kochał, więc daruj sobie – odparł, wciąż odwrócony do mnie plecami.

– Co? Nie! – zawołałam, choć nie powiem, żebym w tamtym momencie tego nie chciała, bo chciałam, i to bardzo.

Roześmiał się i spojrzał na mnie czule. Jego ciepły wzrok rozpalił całe moje ciało.

– Więc o co ci chodzi, baranku?

– O to.

Położyłam mu głowę na piersi i wtuliłam się w niego tak mocno, jak tylko potrafiłam. Madara zesztywniał i podniósł ręce, nie wiedząc, jak zareagować.

– Jesteś pijana – rzucił.

– Wiem – odparłam. Byłam tak odurzona, że nie czułam żadnego skrępowania.

Madara pogłaskał mnie po plecach i pocałował w czoło. Zamruczałam rozkosznie i jeszcze bardziej się do niego przytuliłam.

– Jeszcze nie spotkałem tak pokręconej kobiety – stwierdził.

Zachichotałam.

– Jestem pijana, Madara. To wszystko, co mam na swoje usprawiedliwienie.

– Chcesz, żebym cię przytulał, dopóki nie zaśniesz? – spytał po chwili. Nie odpowiedziałam, spoglądając na niego z nikłym uśmiechem. – Powinienem odmówić dla zasady – powiedział, ściągając brwi. – Ale znienawidziłbym siebie, gdybym odmówił, a ty nie poprosiłabyś mnie o to nigdy więcej.

Wtuliłam się w niego z cichym chichotem i pomrukiem zadowolenia. Westchnął głośno, miziając mnie dłonią po plecach.

– Nie musisz się usprawiedliwiać, baranku. Wystarczy tylko poprosić.

Uśmiechnęłam się, czując, jak z mojego ciała odlatują wszelkie troski. Gdy już prawie przysypiałam, nagle zapragnęłam powiedzieć coś jeszcze.

– Śpisz?

– Mhm – wymruczał przyjemnie. Przymknęłam powieki i mocniej się do niego przytuliłam.

– Też cię kocham, Madara.

Shinkan – Cisza. Najprawdopodobniej. :D Ręki uciąć sobie nie dam. ;D

Udało mi się skończyć ten rozdział szybciej, niż bym się spodziewała. ;D Za to za kolejny pewnie wezmę się dopiero w przyszłym tygodniu, o ile w ogóle uda mi się to zrobić tak szybko. Mam nawał nauki, really. :c Patologia mnie dobija, a związany z nią chroniczny stres doprowadzi mnie do raka. ._.

Co powiecie na nowy szablon? Zawdzięczam go cudownej Mayako, kocham Cię! <3 Ja jestem zachwycona! :D Dlatego ten rozdział jest ze specjalną dedykacją dla Ciebie, kochana!

Trzymajcie się ciepło, Baranki!