6. Dupek

W ciągu kolejnych dziesięciu minut, jakie zajęła nam droga do szpitala, czułam, że całe moje ciało jest napięte z nerwów i gdyby nie to, że dostrzegłam swoje odbicie w szybie, mogłabym przysiąc, że ze strachu posiwiałam. Pierwszy raz czułam tak ogromne przerażenie, bo usłyszenie słowa „operacja” na zakończenie, przerwanej dławieniem się Naruto, rozmowy wywołało mętlik w mojej głowie. Bałam się, że Uzumaki nie wyjdzie tak szybko ze szpitala i próbowałam do siebie nie dopuszczać myśli, że może z niego w ogóle nie wyjść.

– Jesteśmy – mruknął Madara. Zaparkował samochód na szpitalnym parkingu i opłacił postój. Wygramoliłam się z auta najszybciej jak tylko mogłam i nie czekając na Uchihę, który i tak zaraz mnie dogonił, zmierzyłam do szpitala. Gdy tylko przekroczyliśmy próg, podeszliśmy do lady, za którą stała młoda pielęgniarka, której jeszcze chciało się pracować, na co wskazywał uśmiech i współczujący wzrok kierowany do niektórych pacjentów.

– Dzień dobry – wypaliłam. Brunetka zwróciła twarz w moim kierunku i od razu spoważniała. – Szukam Naruto Uzumakiego. Miał wypadek samochodowy.

Kobieta zerknęła w komputer i po chwili na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Skinęła ze zrozumieniem głową i przeniosła wzrok na nas.

– Jesteście państwo rodziną? – spytała, a ja natychmiastowo się zaniepokoiłam. Nie poda nam żadnych informacji o stanie jego zdrowia, cholera.

– Nie, to mój chłopak – powiedziałam. Kątem oka dostrzegłam, jak Madara minimalnie odsuwa się od kontuaru. – Proszę mi tylko powiedzieć, czy jego stan jest poważny? – poprosiłam, bliska płaczu. Brunetka uśmiechnęła się uspokajająco.

– Jest pod opieką lekarzy, którzy zrobią wszystko, co w ich mocy, żeby pani chłopak wrócił do zdrowia. Proszę się nie martwić.

Jej słowa nie zabrzmiały zbyt optymistycznie. Krew odpłynęła mi z twarzy i gdyby nie Madara, runęłabym na podłogę jak długa. Chłopak złapał mnie w swoje ramiona, a przestraszona pielęgniarka wybiegła zza lady i nakazała Madarze posadzić mnie na krześle.

– Baranku – jęknął i ukucnął przede mną. Pielęgniarka natomiast przyniosła mi kubek wody i kazała napić się kilka łyków.

– Już mi lepiej – odparłam. Rozejrzałam się po pomieszczeniu – wszyscy obecni tutaj ludzie gapili się na nas z zainteresowaniem. – Dziękuję.

– Na pewno? – upewniła się kobieta. – Może powinnam zawołać lekarza?

– Nie musisz, Kimiko. – Do naszej rozmowy wtrącił się wysoki, postawny mężczyzna ubrany w biały lekarski strój. – Jak się pani czuje? – zwrócił się do mnie i kucnął obok. Dopiero wtedy dostrzegłam, że Madara usiadł na sąsiednim krześle i mnie obejmował.

– Dobrze – odpowiedziałam. – Po prostu przestraszyłam się, że z moim chłopakiem jest naprawdę źle.

Mężczyzna zerknął na Madarę, a później na mnie, próbując rozszyfrować, o co tutaj dokładnie chodzi.

– Miał wypadek – wyjaśniłam. – Naruto Uzumaki.

– Ah, Naruto . – Twarz lekarza rozświetlił delikatny uśmiech. Serce zabiło mi szybciej. – Nic mu nie jest. Miał tylko złamany nos, ale już go nastawiono.

– Złamany nos? – zdziwiłam się. – Ale przecież… Przecież…

Zerknęłam z przestrachem na Madarę. Byłam pewna, że lekarz nie mówi o moim Naruto.

– Przecież on się dławił – jęknęłam, uczepiając się ręki przyjaciela.

– Tak – potwierdził lekarz. – Krew zaczęła spływać do gardła, stąd krztuszenie się. Operacyjnie nastawiliśmy nos, bo złamanie było dość poważne i gdybyśmy tego nie zrobili, pan Uzumaki mógłby mieć problemy z oddychaniem. Teraz jednak wszystko powinno być dobrze, o ile będzie pani o chłopaka dbać i przez jakiś czas da mu pani odpocząć. – Lekarz puścił mi oczko, a ja oblałam się czerwienią. Co za głupia aluzja! – No ale cóż, nie ma co, dobraliście się. – Mężczyzna znacząco popatrzył na gips i z ogromnym uśmiechem na ustach wstał od nas i wziął pielęgniarkę na krótką rozmowę. Wskazał głową na mnie, a kobieta skinęła głową kilkakrotnie. Po chwili mężczyzna zniknął nam z pola widzenia i dopiero wtedy odetchnęłam z ulgą.

– Mówiłem ci, że na pewno nic mu nie jest, baranku – mruknął Madara i jeszcze mocniej otoczył mnie ramieniem. Wypuściłam z ulga powietrze z płuc i oparłam głowę o bark chłopaka.

– Nie brzmiało tak – powiedziałam posępnie. – Zaczął się dusić podczas naszej rozmowy. Myślałam, że…

– Kobiety – westchnął Uchiha. – Zawsze wszystko wyolbrzymiacie.

Puściłam uwagę Madary mimo uszu, bo nie miałam siły, żeby się na niego gniewać. Najważniejsze było dla mnie teraz to, że z Naruto wszystko w porządku. Nerwy powoli ze mnie uchodziły i dopiero wtedy poczułam, jak spięta byłam przez cały ten czas.

Nie uzgodniliśmy tego z Madarą, ale oboje wiedzieliśmy, że zanim wrócę do domu, muszę zobaczyć się z chłopakiem. Cierpliwie czekaliśmy, aż pielęgniarka nas powiadomi o takiej możliwości. Póki co, z tego co kobiecie się wymsknęło, dowiedzieliśmy się, że jest jeszcze na sali wybudzeniowej, do której nie mieliśmy wstępu.

– Pójdę po coś do picia – mruknął po jakimś czasie Madara. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał godzinę dwudziestą dwanaście. Spędziliśmy w poczekalni już godzinę.

Rozglądnęłam się po ludziach czekających na przyjęcie, gdy nagle do szpitala wszedł Sasuke. Obojętnym wzrokiem otaksował poczekalnię, a gdy mnie dostrzegł, uśmiechnął się z kpiną. Podszedł do mnie spokojnym krokiem i klapnął na miejscu Madary.

– Cześć – mruknął, ale nawet na mnie nie spojrzał. Zdziwiona dostrzegłam, że pod jego prawym okiem malował się niewielki siniak i od razu się zorientowałam, że ktoś pomógł mu się tam znaleźć.

– Sasuke? – wykrztusiłam. – Co tu robisz?

– Przyszedłem zobaczyć, co z młotkiem – odpowiedział i przeniósł na mnie wzrok. – Wiesz coś?

– Z młotkiem?

– Z Naruto – sprostował.

– Skąd wiesz o wypadku? – spytałam jeszcze bardziej zdziwiona. Sasuke poprawił się w siedzeniu, rękę położył na oparciu i wlepił we mnie wzrok.

– O wypadku? – mruknął. – A więc Naruto miał wypadek? Samochodowy, tak?

Skinęłam głową. Sasuke uśmiechnął się ironicznie i prychnął pod nosem.

– Co za cymbał – skomentował. – Naruto nie miał żadnego wypadku – dodał po chwili.

Mojemu zdziwieniu towarzyszyło uchylenie się ust. Przez moment nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego słowa, bo to wszystko po prostu do mnie nie docierało. Jak to, nie miał wypadku? Więc skąd złamany nos?

A skąd podbite oko, hę?

– Chryste – jęknęłam i przeniosłam wzrok na pobliską ścianę. Znowu poczułam się słabo. – Chyba się nie pobiliście?

Wymowna cisza odpowiedziała mi na to pytanie. Ale o co, do cholery? Dlaczego się pobili?

– Sasuke – mruknął Madara. Nawet się nie zorientowałam, kiedy do nas podszedł. W ręce trzymał dwie butelki wody, z czego jedna była już w połowie opróżniona. – Cześć – przywitał się z kuzynem i podał mu dłoń. – Co ty tutaj robisz?

– Twój kuzyn pobił mojego chłopaka – prychnęłam. Złość we mnie wzbierała. Sasuke popatrzył na mnie z irytacją w oczach.

– Co takiego? – Madara omal nie wybuchnął śmiechem. W jego czarnych oczach pojawiły się ogniki, które zazwyczaj mu towarzyszyły.

Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo Sasuke zrobił to za mnie. Może i nie znałam całej prawdy, co nie zmienia faktu, że Uchiha miał małe draśnięcie a mój chłopak omal nie zadławił się własną krwią!

– Ja nie zacząłem – wymigał się. Przed oczami stanął mi obraz Sasuke, walącego w twarz Saia, i znów po moich plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Jeśli Naruto oberwał od niego tak samo mocno, nic dziwnego, że wylądował tutaj z tak poważnym złamaniem nosa!

– Czy to ważne? – warknęłam. – Omal go nie zabiłeś!

– Uspokój się, baranku – wtrącił się Madara. – Lekarz mówił, że nie było aż tak źle. O co wam poszło? – Tym razem zerknął na Sasuke, który nachmurzony nawet na mnie nie spoglądał.

– O pierdołę – fuknął. – Co nie zmienia faktu, że twój ukochany się na mnie rzucił.

– A ty musiałeś mu odwalić tak, żeby wylądował na stole operacyjnym? – syknęłam. – To mogło się naprawdę źle skończyć.

– O co poszło? – dopytywał Madara. Jego twarz spoważniała i niemal mogłam dostrzec chłód wyzierający z jego oczu. Nie spodobało mi się to.

Sasuke spojrzał na niego buńczucznie, lecz już po chwili uległ pod naporem ostrego spojrzenia starszego kuzyna.

– Powiedziałem coś głupiego o tej idiotce, Sakurze – wyznał. – Młotek się wkurzył i mnie rąbnął, a wiesz dobrze, że nie umiem biernie przyjmować ataku. Musiałem mu przywalić – wyjaśnił.

Poczułam się dziwnie. Mój chłopak pobił Sasuke, bo ten obraził jakąś dziewczynę. Co gorsza, tą dziewczyną nie byłam ja. Naruto stanął w obronie jakiejś laski, a później jeszcze bezczelnie mnie okłamał, mając nadzieję, że się niczego nie dowiem? Uzumaki chyba zapomniał, że obecnie mieszkam z kuzynem Sasuke i prędzej czy później, wiadomość ta by do mnie dotarła.

Nieprzyjemne ciepło rozlało się po całym moim ciele. Momentalnie zrobiło mi się duszno, a serce kołatało w klatce piersiowej jak nienormalne. Musiałam się przewietrzyć i uspokoić nadszarpnięte nerwy.

– Dokąd idziesz? – spytał Madara, gdy podniosłam się z krzesła.

– Muszę odetchnąć – wysapałam.

– Iść z tobą?

Zerknęłam na Madarę lekko załzawionymi oczami. Zrobiło mi się niesamowicie smutno, że Uzumaki tak perfidnie mnie oszukał. Co jak co, ale po nim bym się tego nie spodziewała. Chłopak najwyraźniej od razu dostrzegł mój ból, bo bez słowa ruszył razem ze mną do wyjścia ze szpitala.

Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz, wzięłam głęboki wdech i mocno oparłam się o kulach, chcąc ciut odciążyć trzęsącą się zdrową nogę. Madara stał za mną i chyba nie wiedział, co ma zrobić.

– Naruto mnie okłamał – mruknęłam po chwili. – I pobił się z Sasuke o jakąś dziewczynę.

Chłopak nic nie odpowiedział, a tymczasem po moim policzku spłynęła pierwsza łza, której Madara – na szczęście – nie mógł zauważyć.

Ale usłyszeć pociąganie nosem zdołał.

Uchiha przyciągnął mnie do siebie i pozwolił, bym po raz kolejny znalazła pocieszenie w jego ramionach. Nie rozpłakałam się jak idiotka, bo nie dotknęła mnie ta sytuacja aż tak boleśnie, tylko było mi po prostu przykro. Osoba, której zaczynałam ufać, która miała być inna niż wszyscy, okazała się być kłamcą. Być może zrobił to w dobrej wierze, bo przecież na pewno nie chciał mnie martwić – wprost nie mogę doczekać się tego tłumaczenia i towarzyszących mu zatroskanych niebieskich oczu – ale kłamstwo to kłamstwo. Poza tym, nie wydaje mi się, żeby samo pobicie się z Sasuke było dla niego tak krępujące. Tu chodziło o tę Sakurę. To powód bójki wywołał w Naruto strach przed powiedzeniem mi prawdy.

Ale serio, wypadek samochodowy? Serio?

Odsunęłam się od Madary. Jego ciepły wzrok okalał moją twarz. Zrobiło mi się ciepło na urażonym serduszku, dlatego też parsknęłam śmiechem, zdziwiona swoją reakcją.

– Już okej? – upewnił się chłopak, a ja wzruszyłam ramionami. Nie było okej. Naruto mnie okłamał, a to nigdy nie będzie okej.

– Muszę z nim porozmawiać – westchnęłam. Zerknęłam na szpital i szybko doszłam do wniosku, że dzisiaj nie mam ochoty widzieć się z Uzumakim. – Jutro. Albo pojutrze. Kiedykolwiek – mruknęłam. – Wracamy do domu?

Madara uśmiechnął się tak szczerze, że moja twarz również się rozpromieniła. Poszedł powiedzieć Sasuke, że się zbieramy i chwilę później siedzieliśmy w samochodzie i wyjeżdżaliśmy spod szpitala.

– Zapraszam cię na kolację – stwierdził. Chciałam zaprzeczyć, bo nieszczególnie miałam ochotę pokazywać się w publicznym miejscu po takich przeżyciach, gdzie mój makijaż był lekko rozmazany a oczy ciut nabrzmiałe od łez. Madara jednak nie miał zamiaru słuchać moich protestów. – Baranku, jesteś piękna jak zawsze. Nie wiem, czym ty się przejmujesz.

Przewróciłam oczami na tak durny komplement. Mógł sobie mówić co tylko chciał, ale ja i tak wiedziałam, że wyglądam jak ofiara losu, oraz że z Uchihą nie wygram. Dlatego też gdy zatrzymaliśmy się przed restauracją Spinhx, zerknęłam na siebie w lusterku i na tyle na ile mogłam, poprawiłam swój wygląd.

Usiedliśmy przy pierwszym z brzegu stoliku i złożyliśmy zamówienie. Madara przez cały czas bacznie mnie obserwował, podczas gdy ja z markotną miną bawiłam się słomką, zanurzoną w coli. Nie miałam ochoty na rozmowy. Czułam się zraniona, nie jakoś bardzo, tylko ciut, ale to skutecznie odbierało mi chęci do przebywania z innymi ludźmi. Uparcie milczałam, podobnie jak Madara, gdy kelner przyniósł nam dania. Z apetytem zjadłam prawie wszystko, co miałam na talerzu i dopiero wtedy, po cholernie długiej i nieznośnej ciszy, uniosłam wzrok na zmartwionego przyjaciela.

– Dziękuję – mruknęłam. – I przepraszam za moje beznadziejne towarzystwo.

Madara uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Serio, mógłbyś spędzić lepiej ten wieczór – westchnęłam. Pomyślałam od razu, że „lepiej” oznaczałoby przyprowadzenie sobie panienki, a na wysłuchiwanie ich jęków również nie miałam ochoty. Z dwojga złego, dobrze, że został ze mną.

A tak swoją drogą, to od ostatnich nocnych igraszek Madary minęło już sporo czasu. Co się zmieniło?

A może on naprawdę kogoś poznał?

– Mogę cię o coś spytać?

Uchiha skinął głową i pociągnął łyk coli.

– Co się stało z dawnym Madarą? – Zapadła krótka cisza, bo chłopak nie miał pojęcia, o co mi chodzi. – Wyporządniałeś, tak jakby – stwierdziłam. – Przespałeś się już z każdą panienką z miasta i nie masz kogo przyprowadzać?

– Przeszkadza ci to, baranku? – spytał, mrużąc zabawnie oczy. – Dla twojej wiadomości: poznałem kogoś.

– Och – wyrwało mi się. Nie spodobała mi się jego wypowiedź. Próbowałam odgonić od siebie natrętne, upierdliwe i dłubiące mnie w serce myśli, ale powoli docierało do mnie, że w życiu Madary wreszcie pojawiła się inna, ważna dziewczyna. – Naprawdę?

Chłopak wzruszył ramionami. Nie wyglądał na szczególnie zakochanego, ale może chłopacy po prostu inaczej to ukazują. Lub nie ukazują wcale. Albo po prostu nie był zakochany, i tak jak mówił Pain, miał nadzieję zdobyć mnie w ten sposób. Co to, to nie. Moje serce należało do kłamliwego Naruto.

No właśnie. A niech to! Kłamca, kłamca, kłamca… Nie mogłam żyć z kłamcą. Musiałam tę sytuację jak najszybciej wyjaśnić.

Skoro Naruto oszukał mnie w tak błahej sprawie, kto wie, czy nie okłamywał mnie już setki razy?

– Cieszę się – wydukałam i wbiłam wzrok w talerz. Było mi naprawdę źle. Nie chciałam stracić żadnego z nich, a bałam się, że w najbliższym czasie tak właśnie się stanie. Naruto zniknie z mojego życia przez kłamstwo, a Madarę odbierze mi inna dziewczyna.

– Baranku?

Uniosłam wzrok i zauważyłam, że Uchiha był całkiem rozbawiony. Sięgnął przez stół po moją dłoń, którą niechętnie mu podałam. Przejechał kciukiem po mojej ręce i wtedy pierwszy raz w moim brzuchu rozszalały się motyle. To nie był dobry znak.

– Obiecuję, że zawsze będziesz ważnym elementem mojego życia. I żadna dziewczyna tego nie zmieni. W końcu jesteśmy przyjaciółmi, nie? – Madara puścił mi oczko, a ja wymusiłam uśmiech.

W gruncie rzeczy sama nie wiedziałam, czego tak naprawdę chciałam. I w tym momencie zdałam sobie z tego sprawę.

– Tak – potwierdziłam ze sztucznym uśmiechem przylepionym do ust. – Zbieramy się?

– Jasne.

Madara zapłacił za naszą kolację i piętnaście minut później byliśmy już w mieszkaniu. Deidara sobie poszedł, a Konan razem z Painem popijali w salonie piwo. Gdy tylko dziewczyna mnie zobaczyła, od razu zorientowała się, że stało się coś złego.

– Naruto pobił się z Sasuke – wyjaśniłam, opadając na fotel. – Kretyn.

– Co? – Konan zabawnie przeciągnęła literkę „o”, przez co jej wypowiedź nawet mnie rozśmieszyła. – I tylko dlatego wyglądasz jak siedem nieszczęść?

– Mój kuzyn ma dość mocne uderzenie – wtrącił się Madara, a ja potwierdziłam to skinieniem głowy.

– Złamał Naruto nos i nastawiali go operacyjnie.

– O matko. – Konan złapała się za usta. – Ale nic mu nie będzie?

Pokręciłam ze zrezygnowaniem głową. Tak naprawdę stan jego zdrowia już mnie nie martwił. Wiedziałam, że jest pod fachową opieką i nic mu nie będzie. A tak w gruncie rzeczy, za to kłamstwo cios mu się jak najbardziej należał.

– O co się pobili? – spytał z zaciekawieniem Pain. Skrzywiłam się, przypominając sobie powód bójki.

– O Sakurę – odparł Madara, widząc moje zniesmaczenie. – To przyjaciółka Naruto, a Sasuke powiedział o niej coś głupiego.

– I wszystko jasne – skwitowała Konan. – Mam nadzieję, że to tylko przyjaciółka.

– On mnie okłamał.

W salonie zapanowała krótka cisza. Para wlepiła we mnie wzrok.

– Powiedział, że miał wypadek samochodowy. Nie chciał, żebym dowiedziała się o bójce, choć przypuszczam, że to jej powód chciał zataić.

Popatrzyłam ze smutkiem na przyjaciółkę, której oczy wyrażały teraz niesamowicie dużo emocji. Była tym wyznaniem tak samo wstrząśnięta jak ja, ponadto wściekła i smutna, że mój rycerz na białym koniu okazał się być kłamliwą szują.

No dobra, to było jedno małe kłamstewko, nie mogłam tak od razu skreślać Naruto, ale fakt, że zataił prawdę, mocno mnie ubódł.

– A to ci dopiero – mruknęła Konan. – Co zamierzasz?

 Wzruszyłam ramionami.

– Pomyślałam, że mogłabym się upić i znaleźć pocieszenie w ramionach innego.

Madara uniósł rękę.

– Ja jestem chętny.

Sięgnęłam po poduszkę i rzuciłam nią w chłopaka, podśmiechując.

– Przestań. Ty już masz swoją ukochaną – przypomniałam mu i wystawiłam język. – Poza tym nawet pijana się z tobą nie prześpię, nie masz na co liczyć.

– Nikt nie mówił o seksie – odparł luźno, z wieeeelkim uśmiechem na ustach. Konan parsknęła śmiechem.

– Dobra, dobra – mruknęłam. – I tak nie masz na co liczyć.

Madara wpatrywał się we mnie przez chwilę, przez co poczułam skrępowanie. Tym razem było to jednak co innego: od naporu jego oczu zrobiło mi się dziwnie gorąco i oblałam się rumieńcem, bo dopiero wtedy odwrócił wzrok, uśmiechając się przy tym zawadiacko. Chyba powoli zaczynał się orientować, jak bardzo na mnie działa. Szlag by to.

Starając się zachowywać jak najbardziej naturalnie, wstałam z fotela i pokuśtykałam do łazienki. Zerknęłam na siebie w lustrze i zobaczyłam rozpalone policzki i radosne oczy – coś, co od dłuższego czasu nie towarzyszyło mi w aż tak dużym stopniu. Nie to, żebym była nieszczęśliwa, broń Boże. Pamiętam po prostu, że ostatnio tak się czułam wtedy, kiedy Ibiki wyznał mi miłość. I od tamtej pory ani razu więcej.

Pytanie tylko, czy to na pewno Naruto wywoływał we mnie tyle pozytywnych emocji. W tym momencie mogłabym przysiąc, że nie.

Uch, przestań! Nie możesz myśleć o Madarze w ten sposób! Przyjaźń, pamiętasz? Nic więcej!

Westchnęłam głośno, rozczarowana samą sobą. Nie chciałam zachowywać się naiwnie, nie mogłam zakochać się w Madarze. On by mnie zranił, byłam tego pewna. Dla niego liczył się tylko seks i przelotne znajomości. Ta dziewczyna, którą rzekomo poznał, pewnie też była tylko na chwilę. To nie był chłopak dla mnie. Ani dla żadnej innej, tak naprawdę.

Wzięłam szybki prysznic, podczas którego próbowałam odgonić od siebie nieprzyjemne myśli i wrócić wspomnieniami do niesamowitej randki z Naruto, ale za każdym razem, kiedy myślałam o blondynie, czułam nieprzyjemne kłucie w sercu. Byłam pewna, że tak będzie dopóki nie wyjaśnimy sobie całej tej sytuacji. Choć może nie powinnam boczyć się o takie głupstwo?

Kłamstwo, Reiko. Kłamstwo.

No właśnie.

*

Następnego dnia, z samego rana pojechałam do szpitala. Naruto dzwonił do mnie i prosił, żebym przyjechała, jeśli tylko dam radę. Postanowiłam nie iść na zajęcia, z których pewnie i tak niewiele bym zapamiętała, tylko odwiedzić chłopaka i raz na zawsze wyzbyć się nieprzyjemnego ściskania serca za każdym razem, kiedy przed oczami stanęła mi uśmiechnięta (a teraz również kłamliwa) twarz Naruto.

Poinstruowana przez chłopaka, wjechałam windą na drugie piętro i szybko odnalazłam salę numer siedem. Naruto leżał na łóżku pod oknem i robił coś na telefonie. Gdy tylko zobaczył mnie kątem oka, uniósł głowę i uśmiechnął się szeroko, co z pewnością mocno go zabolało, bo zaraz się skrzywił i podrapał po włosach. Urocze.

– Cześć, Rei – mruknął. Od razu zauważyłam, że opatrunek, który mu założyli, musiał chłopaka denerwować, bo robił naprawdę śmieszne miny. Poza tym wyglądał tak, jakby prócz złamanego nosa, miał również podbite oczy, choć pewnie to kwestia tego pierwszego urazu.

– Cześć – odpowiedziałam i usiadłam na krzesełku, które stało obok łóżka. Na szczęście w sali prócz nas nie było nikogo innego, więc mogliśmy na spokojnie porozmawiać. – Jak się czujesz?

Naruto wzruszył ramionami i krzywo się uśmiechnął.

– Bywało lepiej – przyznał. – Boli, ale do przeżycia.

Skinęłam głową. Gdyby Naruto wiedział, jak bardzo zdenerwowana byłam, na pewno również by się spiął. Moje serce wariowało od niesamowitej częstotliwości uderzeń. Krew uderzała mi do głowy i wywoływała zawroty, z którymi dzielnie walczyłam. Prawda była taka, że nienawidziłam poważnych rozmów, a już zwłaszcza takich, kiedy ktoś musiał wyjaśnić mi kłamstwo. Zbyt dużo ich w swoim życiu miałam, by nie reagować aż tak nienormalnie.

– Co się stało? – spytałam, licząc, że powie mi prawdę. A gdzie tam. Głupia byłam i tyle.

– Mówiłem ci, jakiś koleś…

– Który ma na imię Sasuke, rąbnął ci w twarz – dokończyłam za niego. Naruto uniósł brwi, zdziwiony moją wypowiedzią. – Dlaczego mnie okłamałeś?

– Reiko, to nie tak – zaczął się od razu tłumaczyć. Parsknęłam ironicznym śmiechem i przewróciłam oczami. Każdy wykręcał się w ten sam sposób: „To nie tak, jak myślisz. Ja nie chciałem.” I co jeszcze?

– Stanąłeś w obronie przyjaciółki, i co z tego? – spytałam zirytowana. – Czy to naprawdę jest takie krępujące?

– Bałem się, że będziesz zła – mruknął skruszony. Wbił wzrok w łóżko i skulił się pod naporem mojego ostrego spojrzenia.

– Jestem zła teraz – warknęłam. – Przecież to było oczywiste, że się dowiem, w końcu mieszkam z kuzynem Sasuke! Coś ty taki głupi?

– Oj Reiko…

– A może ta twoja przyjaciółka jest dla ciebie kimś więcej, co? I bałeś się, że…

– Nie jest – przerwał mi gwałtownie. – Oczywiście, że nie jest. Ty jesteś dla mnie najważniejsza.

Patrzyłam na niego nachmurzona. Jakoś nie chciało mi się wierzyć w jego beznadziejne tłumaczenia.

– Więc dlaczego nie powiedziałeś mi prawdy? – syknęłam.

– Nie chciałem wyjść na kretyna, który bije się o byle co – przyznał. – Poza tym serio bałem się, że będziesz zła. W końcu uderzyłem Sasuke przez inną dziewczynę.

No właśnie, Naruto. Przez inną dziewczynę. Zabolało.

– Okłamałeś mnie – mruknęłam. – Naruto, okłamałeś mnie.

– Nie chciałem. Przepraszam. Proszę cię Reiko, nie bądź zła.

Błagalny wzrok chłopaka niestety zmiękczył moje obrażone serduszko. Pokręciłam jeszcze głową, nadal trochę zła, jednak nie umiałam się długo gniewać. Nigdy nie byłam na nikogo zła dłużej, niż jeden dzień.

– Nie rób tego więcej – poprosiłam i złapałam go za rękę. Na twarzy Naruto znowu pojawił się wielki uśmiech, który równie szybko zniknął. I dobrze, jakaś kara musi być, a skoro ja jestem taka miękka, to przynajmniej niech ból będzie nieugięty.

– Przepraszam. Nie chciałem cię zdenerwować – powiedział.

– Jasne. – Posłałam chłopakowi niepewny uśmiech. – Długo tu poleżysz?

Zauważyłam niepohamowaną ulgę na twarzy Naruto. Widać ten temat był dla niego równie nieprzyjemny, co dla mnie.

– Dziś mnie wypisują, tylko dopiero koło czternastej.

– To dobrze. A co z nosem?

– To, co z twoją nogą – odpowiedział złośliwie. – Musi się zrosnąć. Do tego czasu musisz być dla mnie miła. – Naruto wystawił mi język, a ja trzepnęłam go w nogę.

– Wcale nie miła, tylko delikatna. Lekarz mi wszystko powiedział – fuknęłam przekornie. Uzumaki głośno westchnął. – Cwaniaczek – skomentowałam. W jego oczach zauważyłam szczęście, które tak uwielbiałam. – No cóż, skoro dziś wychodzisz, będę się zbierać. – Zerknęłam na zegarek, a później utkwiłam wzrok w Naruto. – Może zdążę na kolejny wykład.

– Dzięki, że przyszłaś.

Uśmiechnęłam się niepewnie, po czym podniosłam się i przybliżyłam do niego, by dać mu pożegnalnego buziaka. Chłopak oczywiście go odwzajemnił.

– Do zobaczenia – mruknęłam. Wykuśtykałam z sali, w progu pomachałam jeszcze chłopakowi i skierowałam się w stronę przystanku z myślą, że ta rozmowa nie potoczyła się tak, jak bym chciała. Za łatwo dałam się przeprosić, jak zwykle. Jestem beznadziejna.

*

Wkroczyłam na stołówkę gotowa zastać przy stole wszystkich, którzy dodatkowo na pewno wiedzieli już o sytuacji z Naruto i o pobiciu, dlatego też odetchnęłam z ulgą, gdy w oczy rzucił mi się tylko Deidara. Jadł powoli obiad i studiował podręcznik. Dopiero jak przy nim usiadłam, zorientował się, że w ogóle znajdowałam się w tym samym pomieszczeniu.

– Co tam? – spytałam luźno i podkradłam chłopakowi z talerza trochę sałatki.

– Co ten Naruto odwalił, co?

Czyli jednak i tak wszyscy wiedzieli. Przewróciłam oczami. Nieszczególnie chciało mi się o tym rozmawiać.

– A no – mruknęłam i machnęłam ręką. – Nic takiego. Zresztą nieważne, mam już powoli dosyć tego tematu. Lepiej powiedz, czego się tak uczysz.

– Czytam po prostu. No ale kurde, pobił się o jakąś laskę? – zdziwił się blondyn. Obrzuciłam go zirytowanym spojrzeniem.

– Deidara – warknęłam. – Daruj sobie, dobra?

– A wyjaśnił chociaż to kłamstwo? – dopytywał. Co za uparta menda.

– Wyjaśnił – westchnęłam zrezygnowana. Deidara męczyłby mnie dopóty, dopóki nie wyśpiewałabym mu całej prawdy. – Bał się, że jak się dowiem o powodzie bójki, będę zła. Co za ironia, nie?

Blondyn pokręcił z niedowierzaniem głową i wrócił do jedzenia. Po chwili też przypomniał sobie o mnie i przyniósł mi obiad: rybę z ziemniakami i świeżą surówką, która jako jedyna z tego dania wyglądała naprawdę apetycznie.

– Ej – mruknął nagle i popatrzył na mnie poważnym wzrokiem. – Gips ściągają ci za…

– Niecałe trzy tygodnie – dokończyłam.

– No właśnie. I co wtedy? Dalej będziesz mieszkać u Madary?

W sumie nie zastanawiałam się nad tym wcześniej. Rzeczywiście, miałam być jego współlokatorką tylko do momentu ściągnięcia gipsu, a do sesji zostały jeszcze cztery tygodnie, więc – teoretycznie – miałabym szukać sobie nowego lokalu na, mniej więcej, dwadzieścia dni. Kompletnie mi się to nie opłacało, a przywykłam do obecności Madary, Paina i Konan na tyle, że mogłabym zatrzymać się u chłopaków aż do końca roku akademickiego, i po powrocie na drugi rok znaleźć coś nowego. Pytanie tylko, czy się na to zgodzą.

Pfff, oczywiście, że się zgodzą. W końcu jestem barankiem Madary, nie? On mnie raczej nie wyrzuci z łóżka?

A tak w ogóle, czemu baranek? Muszę go o to w końcu spytać.

– Pewnie tak – odpowiedziałam w końcu. – Wrócę do domu, a zacznę czegoś szukać od drugiego roku. Teraz nie opłaca mi się zmieniać lokum.

– No jasne – zgodził się Deidara. – Do której masz dzisiaj zajęcia?

– Do siedemnastej. A ty?

– Właściwie to już skończyłem, ale jakoś nie chce mi się wracać do domu – burknął.

– Znowu pokłóciłeś się z mamą? – spytałam z troską, a blondyn skinął twierdząco głową. Szkoda mi go było, bo choć bardzo się starał, jego rodzicielka zawsze miała do niego jakieś pretensje, nie wiadomo o co. Deidara był jednym z lepszych uczniów, miał stypendium, dodatkowo poza uczelnią zajmował się rzeźbieniem z gliny i jego dzieła znajdowały miejsca w (póki co) mniejszych galeriach, a ta kobieta była wiecznie niezadowolona. Ach, no był też gejem, co jego mamunia przyjęła niesamowicie krytycznie i do tej pory nie może się z tym pogodzić. Co za wstrętne babsko.

Nie miałam zielonego pojęcia, co na to powiedzieć. Tyle razy próbowałam go pocieszać, mówić, że nie ma czym się przejmować bo jest naprawdę fajnym, wartościowym chłopakiem, ale jemu zależało na zaimponowaniu matce, co się chyba nigdy nie zdarzy. Strasznie mu współczułam.

– No nieważne – ożywił się. – Muszę już lecieć. Dasz sobie radę sama?

– Pewnie – odpowiedziałam. – Trzymaj się, co?

– Taaa. Może się jeszcze jakoś spotkamy. Do zobaczenia!

Odprowadziłam Deidarę wzrokiem do wyjścia, a później z niesmakiem zabrałam się za kończenie konsumpcji ryby. Gdyby nie to, że byłam diabelnie głodna, pewnie nie zjadłabym całej tej porcji, bo – mówiąc delikatnie – była ohydna.

*

Po godzinie piątej wyszłam na dziedziniec, umęczona nudnym, półtoragodzinnym wykładem z embriologii i genetyki. Chwilę rozmawiałam jeszcze z dziewczynami z roku, które w podobnym stanie co ja opuściły uczelnię, ale szybko się rozdzieliłyśmy.

Zważywszy na to, że pogoda była ładna, postanowiłam się przejść, chociaż jeden przystanek, bo spacery w moim stanie do najłatwiejszych nie należały. Jako jednak, że na nodze miałam lekki gips, nie było to aż takie ciężkie, jak na początku myślałam, że będzie. Przyjemne ciepło okalało moje nagie ramiona, i choć szum samochodów nie pozwolił mi się w pełni zrelaksować, wreszcie poczułam nadchodzące lato. Nie mogłam doczekać się, aż w końcu wybiorę się na jakąś plażę i popływam! Co prawda najpierw musiałam przejść rehabilitację, która z pewnością będzie upierdliwa, jednak zaraz po niej wskoczę do wody. Ponoć to też bardzo dobre ćwiczenie.

Cieszyłam się, że gips zdejmą mi przed powrotem do domu. Nie było możliwości, żebym zmieściła się z nim w autobusie, a nawet jeśli, byłaby to okropnie niewygodna podróż. Jako, że od domu dzieliło mnie szesnaście godzin jazdy, wolałam czuć się choć ciut bardziej komfortowo, niż teraz. Jeśli więc miałam złamać sobie w tym roku nogę, stało się to w najbardziej odpowiednim do tego momencie.

Zatrzymałam się na światłach i rozejrzałam po przechodniach. Codzienny pośpiech gdzieś zniknął; wszyscy wydawali się być naprawdę zadowoleni zbliżającymi się upałami. A może przez swoje dobre samopoczucie odnosiłam takie wrażenie?

Gdy zapaliła się zielona lampka, ruszyłam dalej. Podjęłam też decyzję, że na kolejnym przystanku wsiądę w autobus, bo mimo wszystko noga wciąż ciążyła a mnie robiło się coraz bardziej gorąco. Nim jednak zdążyłam choćby przejść na drugą stronę ulicy, moja komórka rozbrzmiała wesołą melodyjką. Jak już znalazłam się na chodniku, zerknęłam na wyświetlacz, a gdy ukazał mi się nieznany numer, poczułam dziwny niepokój. Bałam się, że to może być on.

Przeciągnęłam zieloną słuchawkę i podniosłam telefon do ucha.

– Słucham – powiedziałam jak najbardziej swobodnie. Odpowiedziała mi nieznośna cisza, dopiero po chwili przerwana jego głosem.

– Znalazłem cię, kocico.

Zachwiałam się i podparłam na chorej nodze. Ból rozszedł się niemal po całym moim ciele, przez co telefon wypadł mi z ręki, a ja sama omal się nie przewróciłam. W ostatniej chwili zaasekurowałam się kulami.

Wiedziałam, że Ibiki prędzej czy później mnie znajdzie, ale nie spodziewałam się, że stanie się to tak szybko. Nie miałam nawet odpowiednio dużo czasu, żeby przygotować się na spotkanie z nim. Jak miałam się zachować, zareagować? Co powinnam mu powiedzieć? Nie miałam zielonego pojęcia!

Poza tym, byłam przerażona jak fiks.

– Przepraszam, wszystko w porządku? – Głos jakiejś kobiety przywołał mnie do realnego świata. Uczucie kołatania serca ani trochę mnie nie opuściło. Krew napłynęła mi do głowy przez co znowu się zachwiałam. Było mi okropnie słabo.

– Tak – wydukałam, choć czułam się gorzej, niż kiedykolwiek dotąd. Głupi strach.

– Nie wygląda pani najlepiej – stwierdziła kobieta. – Jest pani słabo? Powinna pani usiąść – poleciła i rozejrzała się po okolicy. Dopiero wtedy dostrzegłam, że ma rude, rozrzucone w nieładzie włosy. Na nic innego nie byłam w stanie zwrócić uwagi.

Oprócz niej, stał obok mnie jeszcze jakiś chłopak i matka z dzieckiem w wózku. Kobieta podała mi telefon, który wrzuciłam do torebki, a później asekurowana przez dwójkę osób dotarłam do murka i od razu na nim usiadłam. Wciąż mocno kręciło mi się w głowie.

– Zadzwonić po pogotowie? – spytała rudowłosa, a ja pokręciłam głową. Wyjęłam z torebki wodę i upiłam kilka łyków. Nie pomogło.

– Może jednak – wtrącił się chłopak. – Przecież pani zaraz zemdleje.

– Nie, nie – zaprzeczyłam. Zerknęłam na szatyna, którego twarz była dziwnie rozmazana, a później osunęłam się w jego ramiona.

*

– Halo, proszę pani. Halo, słyszy mnie pani?

– Tak, zemdlała. No nie wiem, koło dwudziestu? Młoda jest.

– Och, jest już pani ze mną! Jak dobrze!

– W porządku, będziemy czekać. O, właśnie odzyskała przytomność!

– Zemdlała pani.

– Co? – Popatrzyłam na rudą kobietę, która wpatrywała się we mnie zmartwionym wzrokiem. Po chwili podszedł do nas również zdenerwowany chłopak i poinformował, że karetka już jedzie. – O matko, przepraszam! – Natychmiastowo oprzytomniałam. Podniosłam się do siadu i rozejrzałam po przechodniach – uparcie się w nas wpatrywali. – Nie chciałam.

– Nic się nie stało – mruknęła rudowłosa.

– Ta karetka nie jest potrzebna – stwierdziłam. – Już mi lepiej.

– Lepiej to będzie dla pani, jak panią zbadają – zarządziła kobieta. – Nie wygląda pani najlepiej.

Uśmiechnęłam się krzywo do kobiety. Oprócz tego, że na pewno fatalnie wyglądałam, tak też się czułam. Po całym ciele przechodziły mnie dreszcze, a na domiar złego, nagle dopadły mnie mdłości.

– Zaraz zwymiotuję – jęknęłam i odwróciłam się od kucającej przy mnie kobiety. Niestety, nie utrzymałam zawartości żołądka i puściłam pięknego pawia prosto na środek chodnika. Smród wymiocin wywołał kolejną falę nudności. Do tego brzuch wcale mi nie współczuł, bo mocne ściśnięcie spowodowało, że aż się skuliłam z bólu. – Chryste.

Do moich uszu dotarł dźwięk syreny karetki pogotowia. Chłopak poderwał się na równe nogi i pokazał, gdzie ratownicy mają przyjechać. Tłum gapiów zrobił im miejsce.

Po chwili z samochodu wyszło dwóch wysokich, umięśnionych mężczyzn. Nim zdążyli się do mnie zbliżyć, znów zwymiotowałam.

– Najpierw zemdlała, a teraz wymiotuje – poinformował ich chłopak. – Może to jakieś zatrucie?

– Zaraz zobaczymy – odpowiedział mu jeden z mężczyzn, ogolony niemal do łysa. Kucnął przede mną i spojrzał mi głęboko w oczy. – Jak się pani czuje?

– Okropnie – wyznałam szczerze. Kolejny skurcz brzucha sprawił, że cała się zatrzęsłam i skuliłam.

– Rozumiem. – Mężczyzna chwycił moją rękę i posłuchał tętna. Później sprawdził odruchy neurologiczne, podał mi torbę na wymioty i razem ze swoim kolegą, zapakował do karetki. Na całe szczęście, do szpitala nie jechaliśmy na sygnale. Nie było mi już tak słabo, tylko męczyły mnie nudności i ból brzucha.

Jak się później okazało, ryba, którą zjadłam na obiad, szczególnie świeża nie była. Zatrucie pokarmowe wpakowało mnie do szpitala na kolejne cztery dni.

*

Przez cały mój pobyt w klinice, znajomi ciągle mnie odwiedzali. Śmiało mogłam stwierdzić, że jedynie w nocy miałam trochę spokoju. Madara urywał się z zajęć, żeby przy mnie posiedzieć, Konan przychodziła przed i po wykładach a Pain razem z nią, Naruto jak tylko miał czas trzymał mnie za rękę i śpiewał mi piosenki, a Deidara z Sasorim wpadali jak im pasowało. Niemniej praktycznie zawsze ktoś przy mnie siedział, co było niesamowicie miłe.

Lekarz powiedział, że zatrułam się rybą i przez te cztery dni miałam ścisłą dietę, a na samym początku moim jedynym pożywieniem były kroplówki. Pobrano mi również krew do badań, bo nie spodobało mu się moje omdlenie, jednak wyniki wyszły w normie, a ja wyjaśniłam mu sytuację. Doszedł do wniosku, że strach i gorąc były bezpośrednią przyczyną utraty przytomności. Mimo wszystko, doktorek kazał pielęgniarkom mnie obserwować, mierzyć regularnie ciśnienie i ponadto wykonał kilka dodatkowych badań, które szybko wykluczyły jakąkolwiek chorobę. I całe szczęście.

Nie zmienia to jednak faktu, że moja mama odchodziła od zmysłów. Ostatnio zdecydowanie za często miałam do czynienia ze szpitalem. Nie powiedziałam jej, co mnie tak wystraszyło. Właściwie to nie poinformowałam o tym nawet Konan, bo nie chciałam jej martwić. Próbowałam wmówić sobie, że Ibiki póki co ma tylko mój numer telefonu, a nie adres. Może była to prawda? Miałam taką nadzieję. Mimo wszystko nawet w szpitalu bałam się, że w każdej chwili mogę zobaczyć jego twarz, a tego bym chyba nie zniosła.

Przynajmniej miałabym blisko na intensywną terapię, gdybym zeszła na zawał, hihi.

*

Po wypisaniu ze szpitala wróciłam do mieszkania Madary i Paina bardzo osłabiona. Wyjście po schodach sprawiło mi ogromny problem, dlatego przyjaciele pomogli mi (no dobra, prawie że wnieśli) pokonać schody. Zadowolona opadłam na ulubiony fotel, a Konan od razu podała mi pyszniutką herbatę z cukrem i cytryną. Niesamowite, jak człowiek może się cieszyć z głupiego cytrusa.

Nie posiedzieliśmy jednak długo razem. Zmęczenie wzięło nade mną górę. Szybko się umyłam i wskoczyłam pod pachnącą kołderkę, ale i tak nie mogłam usnąć. Słyszałam, jak trójka rozmawia ze sobą w salonie i nie potrafiłam odgonić od siebie Madary, który ciągle pojawiał się w moich myślach. Bałam się, że ta dziewczyna, która stała się dla niego tak ważna, odbierze mi przyjaciela. Nie wytrzymałabym tego.

Ucieszyłam się, gdy Uchiha wkroczył do sypialni w swojej piżamie. Dostrzegłszy, że nie śpię, uśmiechnął się ciepło i położył się tuż obok. Jak to miał w zwyczaju, podparł głowę o dłoń i się we mnie wpatrzył.

– Smutno mi tu było bez ciebie – stwierdził, sięgając ręką do kosmyka moich włosów. Kolejny raz w jego obecności poczułam przyjemne mrowienie w podbrzuszu, a motylki wręcz rozszalały się i rozlazły po całym ciele. O co chodzi? Tak się nie reaguje na przyjaciela!

– Ale jakoś przeżyłeś – mruknęłam z uśmiechem. Chciałam jakoś zakryć moje zakłopotanie, ale Madara, skurczybyk jeden, naturalnie to zauważył, bo zrobił zdziwioną minę, a chwilę później jego twarz rozpromienił szeroki uśmiech. Przepiękny uśmiech.

– Jakoś – odparł. – Jak się czujesz?

– Już dobrze – wymruczałam i wtuliłam twarz w dłoń, którą bawił się włosami. Madara chyba zdziwił się na ten gest, ale od razu zaczął gładzić kciukiem mój policzek. – A tak w ogóle – ożywiłam się i od niego odsunęłam – miałbyś coś przeciwko, gdybym została tu do końca roku akademickiego? Nie opłaca mi się szukać nowego lokum tylko na czas sesji.

Madara uśmiechnął się jeszcze szerzej, co rozwiało moje wątpliwości.

– Jeszcze się pytasz? Zostań, oczywiście – dodał. – Jak dla mnie możesz tu mieszkać już do końca życia, baranku.

– A co z twoją dziewczyną? – spytałam przekornie. Chłopak wzruszył ramionami.

– Zobaczymy – wymruczał. – Póki co jesteśmy na etapie poznawania się, co jest dziwne, bo prócz ciebie i Konan, nie znam dobrze żadnej innej dziewczyny.

Zaśmiałam się, bo w sumie i mi nie pasowało to do Madary-kobieciarza. Nie takiego Uchihę poznałam. Mimo wszystko było to miłą odmianą, no i wreszcie nie musiałam wysłuchiwać jęków panienek, które przyprowadzał sobie na jedną noc. Co za dupek, a niech go!

A i tak go lubię. O ironio.

– I jaka jest? – spytałam z ciekawości. W głębi serca miałam nadzieję, że mi nie dorównuje. Wiem, głupota, bo przecież miałam Naruto, a Madara był uosobieniem zła, ale kurczę, kobiety chyba już tak mają. Niestety, wypowiedź Madary wbiła mi nóż w serce.

– Niesamowita – powiedział po chwili. – Jest kompletnie inna niż wszystkie dziewczyny, jakie miałem okazję poznać. Jest – umilkł na moment, a na jego twarzy pojawił się tajemniczy, kompletnie niepodobający mi się, uśmiech – kochana i naprawdę urocza. Nieśmiała, a jednocześnie ma charakterek. I co najważniejsze, nie reaguje na mnie tak, jak wszystkie te głupie laski. Dla niej jestem po prostu Madarą – stwierdził i wbił we mnie wzrok. – Tylko ona ma mnie za zwyczajnego chłopaka.

– Ej, ja też – wtrąciłam się, a chłopak zmrużył lekko oczy. Zniknęło z nich rozbawienie, co było nieco dziwne i krępujące.

– Nie, baranku – mruknął i uśmiechnął się, bardzo delikatnie. – Nie potrafię cię rozszyfrować – westchnął, kręcąc przy tym lekko głową. Zaciekawił mnie tymi słowami. – Bo widzisz, wyraźnie czuć, że ci się podobam – stwierdził otwarcie, na co zamarłam w bezruchu. Że co?! – Ty jednak uparcie mnie od siebie odtrącasz, tylko nie mam pojęcia, dlaczego. Nawet znalazłaś sobie chłopaka, żeby mi udowodnić…

– Niczego ci nie udowadniam – warknęłam rozeźlona. Błędnie odczytał moje reakcje! Może i był przystojny, zawadiacki, szarmancki i całkiem nieźle potrafił bajerować, ale ja na jego numerki nie dałam się nabrać i nie zamierzam. Poza tym naprawdę mi zależy na Naruto! – Coś ci się ubzdurało.

Madara uśmiechnął się z pobłażaniem, a później przysunął na tyle blisko, że kolejny raz cała zesztywniałam. Poczuwszy jego dłoń w talii, wezbrała we mnie ogromna złość, jednak nie zdążyłam powiedzieć nawet słowa, bo zaraz poczułam jego usta tuż przy moich, co na dobre mnie sparaliżowało.

– Gdybym nie miał racji, już dawno byś mnie odepchnęła – wyszeptał, owiewając moje wargi miętowym oddechem. Nim jakkolwiek zareagowałam, Madara delikatnie mnie cmoknął, przez co aż zahuczało mi w głowie a w całe ciało uderzył dziwaczny gorąc, a następnie odsunął się, zgasił lampkę i położył na plecach. – Dobranoc, baranku.

Chwilę tkwiłam w tej samej pozycji, nie mogąc wyjść z szoku. W kółko zastanawiałam się, co właściwie między nami właśnie zaszło, a gdy w końcu dotarło do mnie, że Madara wykorzystał moje słabości dla udowodnienia swojej racji, znów się zezłościłam. Odwróciłam się do niego plecami, mocno naciągnęłam na siebie kołdrę i zacisnęłam dłonie w piąstki.

– Dupek – syknęłam przez zęby. Odpowiedział mi przyjemny, mrukliwy śmiech chłopaka, od którego znów zrobiło mi się gorąco.

– Kocham cię, baranku.

Dupek.

Ufffff! Serio nie sądziłam, że uda mi się wstawić rozdział dzisiaj. Powodów jest kilka.

1. Wyszłam z domu o godzinie 7, wróciłam o 20:30.
2. Ponadto, przytaszczyłam ze sobą gorączkę, ból głowy i drżenie mięśni, a z katarem i bólem gardła spędziłam ostatnio upojną, baaaaardzo bezsenną noc (a to dziwaczne, bo przecież po alkoholu niby chce się spać – i chciało, na wykładach).
3. No właśnie, zmęczenie, zmęczenie i jeszcze raz zmęczenie. Wczoraj była domowa imprezka, położyłam się późno, prawie nie spałam, dziś cały dzień poza domem. Nie wiem, serio, nie mam pojęcia, jak to przetrzymałam. ;)

No cóż, mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał. Kto się spodziewał, że tym wypadkiem Naruto okaże się bójka z Sasuke? :D I, przede wszystkim, co uważacie o końcówce, co? ;>

Nie mam pojęcia, kiedy kolejny rozdział. Raczej nieprędko, no ale zobaczymy, bo jak mnie najdzie wena, to ino w jeden wieczór się wyrobię! :D

A teraz, kochane baranki moje, możecie życzyć mi wszystkiego najlepszego! Tak, tak, Wasza Kushina obchodzi dziś dwudzieste urodziny. Koniec młodości, pierwsze zmarszczki, zmęczenie, osteoporoza, siwe włosy, menopauza… Wszystko przede mną! Tak czy siak – proszę Was o życzenie mi zdrówka, przyda się.

A teraz zmykam, bo wprawdzie gorączka ustąpiła (ach te leki<3) ale przed oczami dalej się pierdzieli. :D

Trzymajcie się!