5. Poszukiwania

Dwadzieścia po dziewiątej Naruto wysłał mi smsa, że już jedzie. Spakowałam do torebki najpotrzebniejsze rzeczy i ubrana w zwyczajne, krótkie spodenki i jasną bluzkę na ramiączkach, czekałam na niego w przedpokoju. Uzumaki polecił mi ubrać się wygodnie, a nie elegancko, jak to zazwyczaj przy nim wyglądałam. Przez to jeszcze bardziej byłam ciekawa, gdzie mnie zabiera.

– Cholera no – przeklęła Konan, towarzysząca mi w przedpokoju. – Co on wykombinował?

Przygryzłam dolną wargę i uśmiechnęłam się, wzruszając przy tym ramionami. Nie miałam zielonego pojęcia co siedziało mu w głowie, ale wprost nie mogłam się doczekać na to spotkanie.

– Przynajmniej będziesz się dobrze bawić – mruknęła i przewróciła oczami. – Mnie czeka wspaniały wieczór samotnie w pokoju.

No tak, dzisiaj w telewizji był jakiś ważny mecz i Madara z Painem z pewnością będą go oglądać. Zaczyna się za pół godziny, o ile się nie mylę, dlatego też w domu byłyśmy we dwie. Panowie wyskoczyli po jakieś chipsy i piwo.

– Mnie też to czeka. – Puściłam dziewczynie oczko. – Tylko za kilka miesięcy, jak już lepiej się poznamy.

– Weź mnie ze sobą – jęknęła przyjaciółka i przylgnęła do mnie całym ciałem. – Rei, nie zostawiaj mnie z nimi. Schleją się, będą wyć i wariować.

– Przykro mi. – Poklepałam Konan po ramieniu. W tym samym momencie w mieszkaniu rozległo się pukanie. – To pewnie Naruto.

Chłopak ubrał się w długie, dżinsowe spodnie i zwyczajną bluzkę. Przejechał wzrokiem po moich gołych nogach i uśmiechnął się niepewnie.

– Cześć – powiedziałam, a ten uśmiechnął się i cmoknął mnie przelotnie w usta. Wyobrażałam sobie minę Konan w tym momencie – uśmiech od ucha do ucha i przepełnione radosnymi iskierkami oczy.

– Cześć, Rei – mruknął. – Nie masz czegoś cieplejszego?

– Cieplejszego? – spytałam zdziwiona, a ten skinął głową. – Mam się przebrać?

– Ubierz długie spodnie. Jakiś dres, cokolwiek. Może być chłodno.

Zmrużyłam lekko oczy, próbując rozgryźć Naruto, ale ten uśmiechnął się jedynie nonszalancko i skinął do Konan. Pokręciłam głową, wróciłam do sypialni i ubrałam się w czarny dres, bo aktualnie były to jedyne długie spodnie, w jakie się mieściłam. Gdy wyszłam z pokoju, uśmiech na twarzy Naruto jeszcze się powiększył. Konan zauważywszy, że patrzy na mnie ponad jej ramieniem, odwróciła się i skinęła z uznaniem głową.

– Na randkę w dresie, no nieźle – skwitowała.

Podeszłam do Naruto i obwieściłam gotowość do działania. Uzumaki pożegnał się z Konan, a na odchodne rzucił, że nie wrócę na noc, żeby się nie martwiła.

– Uhu, czyli jednak nie będzie tak chłodno! – rzuciła za nami. Posłałam blondynowi zdziwione spojrzenie, ale chłopak cały czas był tajemniczy. – Pamiętaj Naruto, postaraj się! Ona mi o wszystkim opowiada! – krzyknęła jeszcze dziewczyna, gdy już schodziliśmy po schodach. Parsknęłam śmiechem, podobnie jak Naruto.

Wsiedliśmy do samochodu i oboje zauważyliśmy wracających do mieszkania Madarę z Painem. Uzumaki przycisnął klakson i pomachaliśmy chłopakom. Obaj się uśmiechnęli, jednak mogłabym przysiąc, że Uchiha zrobił to tylko z grzeczności. Jego zaciśnięte szczęki i złożone w piąstki dłonie go zdemaskowały.

Ruszyliśmy wolno i jak zawsze, podśpiewywaliśmy piosenki lecące z radia. Próbowałam jeszcze kilka razy wydusić z Naruto dokąd jedziemy, ale chłopak milczał nieugięty. Cholera jedna no. Ja bym już dawno się wypaplała na jego miejscu.

Po godzinie podróży zrobiło się już całkiem ciemno na zewnątrz. W ogóle nie kojarzyłam gdzie jesteśmy, a więc cel naszej podróży w żaden sposób nie mógł stać się dla mnie jasny. Rozejrzałam się po samochodzie, chcąc znaleźć jakiekolwiek wskazówki, jednak jeśli Naruto cokolwiek ze sobą wziął, zapakował to do bagażnika. Niech to.

– Ale chyba nie chcesz mnie zabić? – spytałam podejrzliwie. Chłopak zerknął na mnie przelotnie, po czym przybrał srogi wyraz twarzy.

– Niech cię szlag, Reiko! – krzyknął i uderzył w klakson. Podskoczyłam, zaskoczona tonem jego głosu. – Musiałaś się domyślić? Cholera!

Wybuchłam śmiechem. Musiałam przyznać, że zdolności aktorskie Naruto po raz kolejny mi zaimponowały. Uzumaki mi zawtórował i przez dłuższą chwilę śmialiśmy się jak dzieci.

– Długo jeszcze?

– Zaraz będziemy – zapewnił mnie Naruto i skręcił w lewo. Z oddali zauważyłam jezioro, oświetlone przez księżyc. Później, pośród ciemności, w oczy rzucił mi się niewielki port oraz kilka łodzi do niego przycumowanych. Chłopak zaparkował w nieznacznej odległości, na pustym parkingu i z dumą obwieścił, że jesteśmy na miejscu.

– Coś ty? – spytałam zaskoczona. – Masz własną łódź?

Naruto skrzywił się lekko, ale zaraz potem jego twarz przyozdobił uśmiech.

– Nie – odparł.

– Wypożyczyłeś? – upewniłam się, ale Uzumaki po raz kolejny zaprzeczył. – Chyba żartujesz – powiedziałam poważnie, a widząc jeszcze większy uśmiech u Naruto, mocno się przestraszyłam. – Chyba nie chcesz nic ukraść?

– Oj tam ukraść od razu. – Chłopak otworzył drzwi samochodu, ale dopiero po chwili wysiadł. – Pożyczyć.

Zamarłam. Nie byłam gotowa na coś takiego. A co, jeśli nas złapią? Jak ktoś zawiadomi policję? Ja nie mogłam igrać z prawem!

Naruto otworzył drzwi pasażera i się nade mną nachylił. Widząc niepewność, uśmiechnął się ciepło i pocałował mnie w głowę.

– Chodź – zachęcił mnie. – Nikt się nie dowie, nie masz co się bać. No i zgodziłaś się na szaleństwo, więc nie masz innego wyjścia.

Zła, wręcz wściekła na Naruto wysiadłam z samochodu i uważnie patrzyłam, jak wyciąga z bagażnika wielką torbę. Zarzucił ją sobie na ramię, zamknął klapę i wbił we mnie wzrok. Chyba nieco stracił na pewności siebie przez moje spojrzenie.

– Oszalałeś – warknęłam. – Nie zrobię tego.

– Zrobisz. – Uzumaki uśmiechnął się i mnie wyminął. – Inaczej zostaniesz tu na całą noc, bo ja mam zamiar popływać!

– Naruto! – pisnęłam za nim ale chłopak nawet się nie zatrzymał. Rozejrzałam się po okolicy, jednak wokół nie było żadnej żywej duszy. Niechętnie pokuśtykałam za blondynem, który czekał na mnie na pomoście.

– Możesz wybrać, którą chcesz popływać – powiedział, przyglądając się łodziom.

– Nie możemy tego zrobić – syknęłam. Naruto spojrzał na mnie i uśmiechnął się szeroko.

– A kto nam zabroni?

– Ja! – warknęłam. – Co ci odbiło?

Naruto zignorował mnie i rozejrzał się po raz kolejny po łodziach. Zatrzymał wzrok na  niewielkiej motorówce, po czym wrzucił do niej torbę.

– Ta będzie świetna – stwierdził, luzując linę. – Chodź, pomogę ci wejść.

– Nie możemy tego zrobić! – powtórzyłam, a Naruto głośno westchnął. Wiem, pewnie byłam w jego oczach głupią, przerażoną dziewczynką, ale ja naprawdę wolałam uniknąć nieprzyjemności. Nie byłam szalona. I co z tego?!

– Hej, Rei. – Chłopak położył mi dłonie na ramionach i wpatrzył się w moje oczy. Nie wiem czemu, ale podziałał na mnie bardzo uspokajająco. – Ufasz mi?

– Ufam – mruknęłam speszona. Próbowałam odwrócić głowę, ale Naruto złapał mnie za podbródek i nakazał patrzeć sobie w oczy.

– Obiecuję, że nic się nie stanie. Zobaczysz, będzie super. – Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, poczułam jego wargi na swoich. Delikatny pocałunek zmiękczył mi nogi i serce. Musiałam się zgodzić na jego szalony pomysł.

Z pomocą Naruto weszłam na łódkę i wygodnie się rozsiadłam. Chłopak chwilę pokombinował przy silniku i już po chwili do naszych uszu dotarł jego ryk. Powoli odpłynęliśmy od portu i nikt, kompletnie nikt nie zwrócił na nas uwagi. Okolica wyglądała jakby wymarła.

Zatrzymaliśmy się na samym środku ogromnego jeziora. Szum wzburzonej jeszcze wody przyjemnie koił moje nerwy, bo mimo wszystko dalej bałam się, że zostaniemy przyłapani na kradzieży. Naruto natomiast zachowywał się tak, jakby robił to od dawna. W ogóle się nie krępował.

Chłopak wyciągnął z torby swoją bluzę i zarzucił mi ją na ramiona. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością, i choć przez natłok wrażeń nie poczułam nawet, że zmarzłam, tak teraz nagle zaatakował mnie chłód bijący od wody. Drugą bluzę ubrał na siebie, a później wyciągnął z torby koc. Usiadłam mu między nogami, oparta o jego klatkę piersiową, a Naruto jednym ruchem nas przykrył. Mocno mnie do siebie przytulił i w tym momencie wszystkie zmartwienia ze mnie wyparowały. W jego ramionach poczułam się niesamowicie bezpiecznie.

– Spójrz na niebo – szepnął. Momentalnie podniosłam głowę, a moim oczom ukazało się jasne od gwiazd sklepienie. Wciągnęłam powietrze do płuc, zachwycona tym widokiem. W mieście gwiazdy nie były aż tak widoczne, jak tutaj. Niebo dosłownie lśniło od miliona małych, migocących punkcików. Coś pięknego.

– Wow – wyszeptałam i złapałam mocniej dłoń chłopaka. – Niesamowite. Dziękuję, Naruto.

Mogłabym przysiąc, że blondyn się w tym momencie uśmiechnął. Poczułam na policzku jego usta i jeszcze bardziej się w niego wtuliłam. Było mi tak cudownie…

Nagle na niebie coś szybko mignęło. Naruto też to zauważył.

– Spadająca gwiazda – wymruczał. – Pomyśl życzenie, Rei.

Wolność. Moim życzeniem była wolność. Chciałam uwolnić się od przeszłości i móc w pełni cieszyć się teraźniejszością. Tak, jak teraz.

Odwróciłam się do Naruto i wpatrzyłam w jego radosne oczy. Nie dane mi jednak było długo podziwiać odbijające się w nich gwiazdy – chłopak nachylił się i mnie pocałował. Z równym zaangażowaniem i ogromną ochotą oddałam pieszczotę, a moje ciało reagowało coraz szybszym biciem serca i wybuchem gorąca. Nagle koc przestał być potrzebny, sami doskonale potrafiliśmy się ogrzać.

Oderwaliśmy się od siebie i dłuższa chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. To, jak się czułam przy Naruto, było nie do opisania. Każde jego słowo, gest, uśmiech wywoływało u mnie ogromną radość. Dzięki niemu zapominałam o przeszłości.

– Dobrze, że tutaj przyjechałyście – stwierdził z uśmiechem.

– Też się cieszę, wierz mi. – Wtuliłam się w chłopaka, a ten zaczął głaskać mnie po ramieniu.

– Kiedy się poznałyście?

– Jak miałyśmy piętnaście lat – mruknęłam, czując, że Naruto będzie dopytywać o nasze pierwsze spotkanie. Był strasznie ciekawski, podobnie jak ja.

– W liceum? – upewnił się. Nie potrafiłam skłamać, więc z głośnym westchnięciem, zaprzeczyłam. Naruto odsunął się i wbił we mnie zaciekawione spojrzenie.

– To nie jest szczególnie ciekawa historia – mruknęłam od razu. Uzumaki uśmiechnął się i już wiedziałam, że nie odpuści.

– Powiedz – zachęcił mnie. – Ja jestem ciekaw.

– No cóż… – Zerknęłam na niego z nadzieją, że zmienił zdanie, ale on nawet o tym nie pomyślał. – Konan miała brata.

– Miała? – wtrącił się, a ja skinęłam głową. Chłopak posmutniał.

– Przedawkował. Rodzina i znajomi twierdzą, że nie miał umiaru w narkotykach, ale jak dla mnie miał motyw. Nigdy nie powiedziałam o tym Konan, bo obwiniałaby siebie, że nie udało jej się go powstrzymać. – Umilkłam, dokładnie obmyślając kolejne słowa. – Hayate chyba od zawsze igrał z prawem. Gdy jego najlepszego przyjaciela aresztowano, zorientował się, że prędzej czy później go wsypie. A Hayate bardzo nie chciał iść do więzienia. Moim zdaniem, to była ucieczka od odpowiedzialności.

Naruto uparcie milczał. Na pewno nie spodziewał się, że Konan mogła przeżyć coś tak traumatycznego.

– W każdym razie – zmieniłam temat – Hayate kiedyś zorganizował imprezę. W tamtym okresie trzymałam się ze starszym towarzystwem, więc i ja byłam na nią zaproszona. Z tego co wiem, Konan, nazywana przez Hayate młodszą, irytująca siostrą, nie była tym pomysłem zachwycona, więc uparcie siedziała w pokoju. Gdy impreza dobiegła końca, Konan odważyła się wyjść do łazienki, a tam zastała mnie – urwałam, spoglądając na zaciekawionego Naruto – z głową w muszli.

Uzumaki parsknął śmiechem. Z trzy razy próbował się opanować i coś powiedzieć, ale nie był w stanie. Dopiero po chwili się uspokoił, choć dalej był mocno rozbawiony. Mnie do śmiechu nie było, ale również się uśmiechałam. W sumie z całej mojej przeszłości, ten akcent był najprzyjemniejszy. Dzięki temu udało mi się poznać Konan.

– Serio? Zastała cię rzygającą do kibla? – Naruto znowu się zaśmiał, a ja go przedrzeźniłam.

– Właściwie, to śpiącą – sprostowałam. – Konan mówiła, że dobrych kilka minut próbowała mnie obudzić. Myślała, że umarłam!

– Miałaś wtedy piętnaście lat! – rzucił z wyrzutem, na co parsknęłam śmiechem.

– Wiem – mruknęłam. – Co lepsze, pomimo pomocy, w ogóle jej nie polubiłam. Często u niej bywałam w tamtym okresie i zawsze mnie irytowała. Była sztywna.

– Jakoś na taką nie wygląda – stwierdził. Wskazałam na siebie palcem.

– Moja zasługa. W każdym razie – przerwałam, przypominając sobie, o czym dokładnie chciałam powiedzieć – dopiero po śmierci Hayate zbliżyłyśmy się do siebie. Jej brat był wtedy kimś w rodzaju mojego przyjaciela, więc obie mocno przeżyłyśmy jego stratę. Miałyśmy już wtedy szesnaście lat – wtrąciłam. – I od tej pory jesteśmy nierozłączne.

Naruto patrzył na mnie z zaciekawieniem. Na pewno nie spodziewał się, że taka była ze mnie imprezowiczka, oraz że obracałam się w takim towarzystwie. Było mi głupio z tego powodu, jednak umiejętnie odsłoniłam Uzumakiemu tylko niewielką i w gruncie rzeczy najmniej wstydliwą część mojej przeszłości. O niczym innym nie odważyłabym się wspomnieć. Byłam pewna, że by mnie wtedy znienawidził i zostawił.

– Chyba się trochę zmieniłaś – stwierdził, na co mu przytaknęłam.

– Trochę.

Uzumaki przez kolejną chwilę patrzył na mnie w ciszy, a następnie sięgnął do torby i wyjął z niej czekoladki. Pogrążając się w rozmowie, spałaszowaliśmy całe pudełko, później owoce jak i również kanapki, które chłopak ze sobą zabrał. Pomyślał również o ciepłej herbacie w termosie.

Nawet się nie zorientowałam, jak usnęłam w ramionach Naruto.

*

Ocknęłam się, gdy słońce powoli zaczynało wychylać się zza horyzontu. Rozejrzałam się uważnie na boki, a później wlepiłam wzrok w chłopaka. Nie spał. Obserwował mnie i uśmiechał się przy tym z czułością.

– Długo nie śpisz? – spytałam, a uśmiech na twarzy Naruto jeszcze się powiększył.

– Prawie w ogóle nie spałem – odparł. Zrobiło mi się głupio, bo mi udało się zamknąć oko na kilka godzinek.

– Musisz być strasznie zmęczony – stwierdziłam, ale blondyn pokręcił głową.

– Patrzenie na ciebie jest całkiem absorbującym zajęciem – mruknął i cmoknął mnie w czoło. – Wiesz, że mówisz przez sen?

Poczułam, jak na moje policzki wkrada się rumieniec. Doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Zarówno Konan, jak i Megumi nie raz mi o tym mówiły.

– Co tym razem?

Naruto zaczął się śmiać, popatrzył na jezioro i wzruszył ramionami.

– Przepraszałaś, że zdeptałaś mi psa – odpowiedział, a na twarzy pojawił mi się wyraźny grymas zdziwienia. – Szarpnęłaś mnie za rękę i mnie przeprosiłaś – dodał.

– Ale wtopa – westchnęłam i walnęłam się otwartą ręką w czoło. Naruto nie miał psa. – Wybacz. Masz szczęście, że nie próbowałam wstać.

– To mogłoby się źle skończyć – przyznał i się rozejrzał. – Chyba musimy oddać łódź – stwierdził, klepiąc motorówkę. Niechętnie się zgodziłam i odsunęłam od Naruto, pozwalając, by usiadł przy sterze.

Uzumaki pomógł mi wyjść z łódki, choć mało brakowało, a i tak wpadłabym do wody. Przytrzymał mnie w ostatnim momencie. Następnie przywiązał motorówkę i chwilę później jechaliśmy drogą powrotną.

Oczy niemiłosiernie mi się zamykały, aż w końcu wygrały i przysnęłam na kilkanaście minut. Obudziło mnie delikatne głaskanie po policzku. Uśmiechnęłam się do Naruto, na co cmoknął mnie w usta.

– Świetnie się dziś bawiłam – powiedziałam zaspanym głosem.

– Ja również. A teraz idź się wyśpij.

Naruto wysiadł z samochodu i otworzył mi drzwi. Jak zawsze odprowadził mnie pod samo mieszkanie.

– Było cudownie – dodałam jeszcze. Chłopak przysunął się do mnie i złączył nasze usta w pocałunku. Przyjemne ciepło rozeszło się wzdłuż mojego kręgosłupa.

– Dziękuję. – Naruto odsunął się ode mnie i poszedł w kierunku schodów. – Do zobaczenia.

– Do zobaczenia. – Skinęłam do niego głową i nie czekając, aż usłyszę trzaśnięcie drzwi wejściowych, wygrzebałam klucze z torebki i wdrapałam się do mieszkania.

Cała w skowronkach weszłam do sypialni. Madara spał na skraju łóżka, więc starałam się zachować jak najciszej, by go przypadkiem nie zbudzić. Z piżamą na ramieniu udałam się do łazienki, wzięłam szybki prysznic i chwilę później wsunęłam się do łóżka. Zerknęłam jeszcze na spokojną twarz chłopaka, i przypominając sobie wszystkie wydarzenia z ostatniego spotkania, usnęłam z uśmiechem na ustach.

*

Obudziła mnie zgrabność Uchihy: strącił z szafki nocnej budzik, który głośnym brzękiem oznajmił, że więcej już nie zadziała. Zerknęłam na klnącego Madarę – pozbierał urządzenie a następnie wlepił we mnie skruszony wzrok.

– Nie chciałem cię obudzić, baranku – mruknął.

– Nie szkodzi. Która godzina? – spytałam, przecierając oczy. Podniosłam się do siadu i głośno ziewnęłam.

– Dziesiąta – odpowiedział Madara. – O której wróciłaś?

– Po piątej. Chyba rzeczywiście jeszcze się prześpię – westchnęłam, z powrotem opadając na poduszki. Nim jednak zamknęłam oczy, zerknęłam na chłopaka; zacisnął mocno szczękę (ciągle to robi, gdy się wkurza!) i schował dłonie do kieszeni spodni. Nie odezwał się jednak nawet słowem, tylko wyszedł z pokoju, cicho zamykając drzwi.

*

Ostatecznie wstałam po dwunastej. Wciąż zaspana doczłapałam do kuchni i dopiero po chwili do mnie dotarło, że w domu nikogo nie było. Zrobiłam sobie śniadanie i kawę, choć tak naprawdę wcale nie czułam się głodna, i wszystko zjadłam przy niewielkim kuchennym stole. Następnie w łazience doprowadziłam swój wygląd do porządku: umyłam włosy i spięłam je w wysokiego kucyka, oraz zrobiłam delikatny makijaż. W pokoju natomiast ubrałam się w beżową sukienkę i tak gotowa, nie wiadomo na co, zasiadłam przed telewizorem. Nie miałam pojęcia, gdzie wywiało Konan, Paina i Madarę. Nie raczyli zostawić mi wiadomości a komórka też uparcie milczała, więc napisałam przyjaciółce smsa. Tak jak się spodziewałam, nie miała zamiaru mi odpisywać.

Po godzinnym oglądaniu durnych programów, moja komórka rozbrzmiała głośnym dzwonkiem. Na wyświetlaczu pojawił się napis „mama”.

– Cześć – powiedziałam radośnie. – Co słychać?

– A no nic ciekawego, słonko – odparła. Ja jednak w jej głosie od razu wyczułam jakieś zmartwienie. – Stęskniłam się.

– Stało się coś, mamuś? – spytałam zaniepokojona. W słuchawce na chwilę zapanowała cisza, podczas której przez głowę przeleciało mi mnóstwo możliwych odpowiedzi: mama zachorowała, tata miał wypadek, rodzice się pokłócili…

– Ostatnio – zaczęła i na chwilę umilkła. – Ostatnio był u nas ten chłopak – wypaliła. Przed oczami od razu stanął mi wysoki i muskularny rozrabiaka, z którym kiedyś tak bardzo chciałam dzielić przyszłość. Wystraszyło mnie jego najście. Spodziewałam się wszystkiego, tylko nie tego.

– Co chciał? – spytałam. Mama wyraźnie się ociągała z odpowiedzią.

– Pytał o ciebie. Gdzie mieszkasz – urwała.

Na te słowa zrobiło mi się słabo. Musiałam wziąć głębszy wdech, żeby przypadkiem nie zemdleć.

– Powiedziałaś mu?

– Oczywiście, że nie – westchnęła mama. – Ale martwię się, że on i tak się dowie. Mieliście wspólnych znajomych. Rodzice Konan…

– Oni nic mu nie powiedzą – wtrąciłam się. – W pewnym sensie to przez niego Hayate…

– Wiem.

Zapadła między nami nieprzyjemna cisza. Moja mama doskonale wiedziała, że mój były chłopak był niebezpieczny. Z pewnością cały czas pamięta obraz staczającej się córki, która ostatecznie ledwo uszła z życiem przez ten związek. Nie dziwiłam się, że jego pojawienie się tak ją rozstroiło. Mnie też nie było łatwo pogodzić się z tym, że ten dupek mnie szuka.

– Córuś, jeśli on cię znajdzie…

– Nic mi nie zrobi, mamo. Wiesz dobrze, że sama wpadłam w jego sidła… –Przymknęłam powieki, pod którymi zbierały się łzy. – Tak naprawdę nigdy nie zrobił mi krzywdy.

Mama prychnęła, a ja doskonale ją rozumiałam. To przez niego wylądowałam w szpitalu i to tylko dlatego, że uciekał od odpowiedzialności.

– Mam wokół siebie przyjaciół, którzy nie pozwolą mnie skrzywdzić. – Próbowałam zrobić cokolwiek, żeby mama choć trochę się uspokoiła. Byłam też pewna, że nie wspomniała ojcu o wizycie mojego byłego, bo wpadłby w szał i natychmiast tu przyjechał. – Poznałam kogoś – wypaliłam, próbując zmienić temat.

– Poznałaś kogoś? – Mamie wcale się to nie spodobało. Bała się, że nadal mam fatalny gust.

– Ma na imię Naruto i studiuje medycynę – powiedziałam od razu. Wiedziałam, że to choć trochę ją uspokoi. – Jest na trzecim roku. W dodatku chce być ginekologiem, więc może kiedyś będziemy razem pracować – zaśmiałam się, a w słuchawce usłyszałam jak mama wzdycha z ulgą.

– Długo się spotykacie?

– Ponad dwa tygodnie, koło trzech – mruknęłam. – Póki co to nic poważnego, ale Naruto jest niesamowicie romantyczny. – Przypomniałam sobie spędzoną z nim noc, jednak nie mogłam skupić się na pozytywnych wspomnieniach. Dalej myślałam o tym, że on mnie szukał.

– Cieszę się, córeczko. Mam nadzieję, że nie jest taki jak…

– Zdecydowanie nie jest – przerwałam jej. – Kompletne przeciwieństwo. Jest porządny, z dobrej rodziny, ułożony. Nie pali, nie pije, nie bierze narkotyków. Jeździ zwyczajnym samochodem i ubiera się w koszule – wymieniłam. – Naruto to naprawdę dobry chłopak.

– W porządku, w takim razie – odpowiedziała. Znów zapadła nieprzyjemna cisza.

– A jak tam tata?

– A no, po staremu. Ale za to jak wrócisz do nas to spotka cię miła niespodzianka. – Od razu usłyszałam, jak jej humor się poprawia.

 –Niespodzianka? – zdziwiłam się. – Jaka niespodzianka?

– Zobaczysz. – W głosie mamy usłyszałam radość. – Kiedy masz sesję?

– Na początku czerwca. Jak tylko wszystko pozdaję, od razu wsiadam w autobus.

– Nie mogę się doczekać, kochanie. Tak strasznie za tobą tęsknię.

Usłyszałam przekręcanie zamka, więc uznałam, że należy zakończyć rozmowę. Szybko otarłam oczy i powachlowałam się otwartą dłonią.

– Ja za tobą też.

– Kocham cię, córciu. Do usłyszenia.

– Też cię kocham – odpowiedziałam i nacisnęłam czerwoną słuchawkę. Rozmowa z mamą jednocześnie mnie zaniepokoiła i wzruszyła. Dlatego, gdy Madara wszedł do salonu, zastał mnie z załzawionymi oczami. Skrzywił się na ten widok.

– Już wyznaliście sobie miłość? – spytał. No tak, według niego rozmawiałam z Naruto. – Nie za szybko?

Zaśmiałam się i pokręciłam lekko głową.

– Rozmawiałam z mamą – wyjaśniłam. Na twarzy Madary pojawiła się ulga. Uśmiechnął się delikatnie i zniknął w kuchni. Po chwili wrócił z dwiema szklankami soku. Usiadł na kanapie i jak zwykle wlepił we mnie swoje czarne oczy.

– No, to co robiliście na tej randce, że cię całą noc nie było?

– Żeglowaliśmy – odparłam zgodnie z prawdą. Madara zmarszczył lekko brwi. Jego ciekawość bardzo mnie bawiła.

– Żeglowaliście? – upewnił się. – W nocy?

Skinęłam zadowolona głową.

– Mogło wam się coś stać – zauważył nachmurzony. Nie chciało mi się wierzyć, że autentycznie się martwił. Raczej był zazdrosny, bo po kolacji z nim tak się nie uśmiechałam. Madara był naprawdę łatwy do przejrzenia.

Machnęłam na niego ręką i upiłam łyk soku.

– Coś ty, Naruto o wszystko zadbał – mruknęłam. – To naprawdę fajny chłopak.

Madara skrzywił się delikatnie, ale nic na to nie odpowiedział. A szkoda, byłam ciekawa jego reakcji.

Uchiha przechwycił ode mnie pilota i bez żadnego słowa zaczął skakać po kanałach. Mnie jednak zajęcie to nie zainteresowało, więc wstałam z fotela, ale nim zdążyłam zrobić choćby krok, zatrzymał mnie Madara.

– Dokąd idziesz?

– Do pokoju – odparłam. – Mam dość telewizji.

Chłopak wyłączył telewizor i uśmiechnął się z dumą. Również uniosłam kąciki ust ku górze. Madara czasem zachowywał się naprawdę uroczo.

– Nie musimy rozmawiać, baranku – zauważył. – Możemy po prostu spędzić trochę czasu razem.

– A umiesz gotować? – spytałam, zbijając tym samym chłopaka z pantałyku. – Jestem cholernie głodna.

Madara podrapał się po ramieniu i już wiedziałam, że z kuchnią nie miał zbyt wiele wspólnego. Niemniej wstał i razem ze mną podszedł do lodówki, a później zaglądnął do szafek, by sprawdzić, co tak naprawdę możemy przygotować. Uprzedziłam go też od razu, że jestem cholernie kiepska w gotowaniu – zrobienie jajecznicy jeszcze do niedawna graniczyło z cudem, za każdym razem ją przypalałam.

– Moja przyszła dziewczyna z pewnością będzie musiała umieć gotować – stwierdził Madara, wyciągając z szafki makaron. Uśmiechnęłam się pod nosem.

– Czyli z pewnością nie będę nią ja – stwierdziłam. Uchiha zerknął na mnie przelotnie.

– Wszystkiego można się nauczyć, baranku.

Prychnęłam cicho. Zostałam przez Madarę całkowicie zignorowana.

– Chciałbyś.

– Nie zaprzeczam.

Zauważyłam delikatny uśmiech na twarzy chłopaka. Pokręciłam lekko głową, niedowierzając, że nasza relacja tak się rozwinęła. Czułam się teraz przy Madarze bardzo swobodnie.

– Wiesz, gdzie są Konan i Pain? – spytałam. Uchiha w tym czasie nalał wody do garnka i postawił na kuchence.

– Nie mam zielonego pojęcia. – Madara wyciągnął z lodówki podsmażane pomidory. Zdaje się, że nasz obiad będzie baaardzo skomplikowany.

Gdy woda się zagotowała, Uchiha wrzucił do niej makaron i wylał zawartość słoiczka na patelnię. Piętnaście minut później wszystko razem zmieszał, dodał mozzarellę i zaserwował danie. Niezbyt to wykwintne, ale lepsze niż nic.

Zjedliśmy z apetytem, a później wyciągnęłam chłopaka na spacer po okolicy. Madara początkowo się ociągał, jednak ostatecznie zgodził się i poszliśmy się przewietrzyć.

Spacerowaliśmy już od pół godziny, gdy nagle dostałam smsa od Konan, że są już w domu. Stwierdziłam więc, że możemy wracać, a gdy znaleźliśmy się przed blokiem, przystanęłam.

– Idź sam i zawołaj Konan na dół, okej? Muszę z nią porozmawiać – poprosiłam. Madara zerknął na mnie zmartwiony.

– Coś się stało?

– Babskie sprawy. – Puściłam chłopakowi oczko i wymusiłam uśmiech. Chyba tego nie kupił, jednak bez słowa sprzeciwu wyszedł na górę, a chwilę później stała już przy mnie wesoła przyjaciółka. Nie chciałam psuć jej humoru, ale musiałam ją ostrzec.

– Co tam? – spytała, zatrzymując się obok. Uśmiechnęłam się krzywo.

– Dzwoniła do mnie mama – mruknęłam. Ruszyłam w nieznanym mi kierunku, a dziewczyna zaraz za mną. Od razu się zdenerwowała. Nie wyciągnęłabym jej, gdyby nie stało się coś poważnego i Konan doskonale o tym wiedziała.

– Co jest, Rei?

– Odwiedził ją – mruknęłam, a dziewczyna przystanęła. Również się zatrzymałam i zerknęłam na nią załzawionymi oczami.

– Kto? – spytała, chcąc choć chwilę opóźnić prawdę, mającą do niej dotrzeć.

– On – jęknęłam. – Konan, on mnie szuka. Pytał o mnie rodziców.

Dziewczyna minimalnie zbladła, a radosne ogniki uleciały z jej oczu. Odwróciła ode mnie wzrok, wyrażający niesamowicie mnóstwo emocji: od strachu, przez niepewność, po niesamowite zdenerwowanie. Nerwowo odgarnęła włosy za ucho, a następnie wbiła we mnie spojrzenie.

– Znajdzie cię – stwierdziła. – Wiesz o tym, prawda?

Skinęłam lekko głową, a po moim policzku spłynęła pierwsza łza. I całą sielankę szlag trafił. Próba ułożenia sobie życia na nowo spaliła na panewce w momencie, w którym wszystko zaczynało się układać.

– Nie pozwolę mu cię skrzywdzić. – Konan położyła mi ręce na ramionach. Tym razem jej twarz wyrażała zdeterminowanie. – Rozumiesz? Niech się tylko, kurwa, zbliży, a utnę mu jaja! – warknęła i mocno mnie do siebie przytuliła. Przechodząca obok para zerknęła na nas przelotnie, zdziwiona słowami dziewczyny. – Rei, kochanie, nie martw się. Ten dupek nic ci nie zrobi. Masz mnie, Paina, Madarę, Naruto – wymieniła. Odsunęła się ode mnie i otarła moje mokre policzki. – Nie pozwolimy mu cię skrzywdzić.

– To już nawet nie o to chodzi – jęknęłam. – On nie zrobi mi krzywdy.

– Nie kurwa, wcale. Mam ci przypomnieć, przez kogo wylądowałaś w szpitalu z tak poważnym krwotokiem, że niemal nam kipnęłaś? – warknęła. – Ten człowiek zniszczy wszystko, co mu stanie na drodze. Sprzeciwisz się, a wylądujesz po tamtej stronie!

– Nieprawda…

– Nieprawda?! A Hayate?! – Głos jej się załamał. Nadal mocno przeżywała śmierć brata. – To on go w to wszystko wciągnął, to przez niego Hayate nie żyje. Nie chcę, żeby odebrał mi również ciebie.

Wpatrywałam się w Konan w milczeniu. Po jej nieskazitelnej twarzy spłynęły łzy, jednak szybko je starła. Nie chciała, by ktokolwiek widział ją w tym stanie.

– Tak się nie stanie, Konan. Gwarantuję ci, że Ibiki nie zrobi mi krzywdy.

*

Wróciłyśmy do mieszkania po dwugodzinnym spacerze w podłych nastrojach. Madara i Pain natychmiastowo to wyczuli, ale byli na tyle kochani i wyrozumiali, że o nic nie pytali. Obie zamknęłyśmy się w sypialniach, lecz już po chwili Konan do mnie przyszła i się przytuliła. Tkwiłyśmy w swoich ramionach dobrych kilka minut, dopóki w drzwiach nie stanęli niepewni chłopacy. Obie uśmiechnęłyśmy się do nich, ale ci nadal byli spięci i nawet nie drgnęli.

– Wszystko w porządku? – spytał Pain. Skinęłam głową.

– Mówiłam Madarze, że mamy do obgadania babskie sprawy – mruknęłam. – Wy byście nie zrozumieli.

Zerknęłam przelotnie na Konan. Jej twarz wyrażała rozczarowanie. Miała nadzieję, że powiem im o nim, żeby mogli mnie w jakiś sposób ochronić, jednak skutecznie jej to wyperswadowałam z głowy podczas naszego spaceru, i nie zamierzałam zmieniać zdania. Wtedy też musiałabym opowiedzieć im o mojej przeszłości, a tego sobie nie wyobrażałam.

– Nie wyglądacie najlepiej – stwierdził Madara. – Zostawicie nas samych? – zwrócił się do Paina i Konan. Para wyszła, a chłopak usiadł obok mnie na łóżku. Pod naporem jego wzroku poczułam skrępowanie.

– Co jest? – spytałam. Madara uśmiechnął się lekko i pogłaskał mnie po policzku. Moje serce drgnęło, przez co oczy automatycznie zrobiły się mokre.

– Cokolwiek się dzieje, pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć, baranku – powiedział Madara, patrząc mi prosto w oczy. Uśmiechnęłam się i w tym samym momencie poczułam kilka łez na policzkach. Chłopak widząc to, przysunął się i mnie do siebie mocno przytulił. Nie chciałam się rozpłakać jeszcze bardziej, więc przygryzłam dolną wargę i próbowałam zapanować nad swoim organizmem. Objęłam rękami potężne ciało chłopaka, a jego ramiona dały mi poczucie bezpieczeństwa. Tkwiliśmy tak dobrą chwilę.

Z tego wszystkiego najgorsze było to, że Madara do złudzenia przypominał Ibikiego. To właśnie ta myśl ściskała moje serce, bo jakkolwiek próbowałabym się przed tym bronić, Uchiha stał się dla mnie kimś naprawdę ważnym. Może to głupstwo, bo trzytygodniowa znajomość to tak naprawdę żadna znajomość, niemniej ja naprawdę polubiłam Madarę i nie wyobrażałam sobie życia bez niego.

Tak samo było z Ibikim.

Nie chciałam zawieść się po raz kolejny.

Uchiha pogładził mnie delikatnie po plecach i złożył na mojej głowie pocałunek. Odsunęłam się od niego. Czarne oczy chłopaka były przepełnione smutkiem. Jemu również naprawdę na mnie zależało. Być może na początku chciał tylko seksu, ale teraz patrzył na mnie zupełnie inaczej. Jak na przyjaciółkę. Lub kogoś więcej.

– Baranku, co się stało? – spytał. Starł z moich policzków łzy i zostawił tam rękę. Drugą natomiast dalej mnie obejmował.

– Nic takiego, z czym nie poradziłabym sobie sama – odpowiedziałam i złapałam jego dłoń, którą trzymał przy policzku. Madara chciał już coś powiedzieć, ale mu nie pozwoliłam. – Jeśli będzie taka potrzeba, poproszę cię o pomoc, obiecuję – zapewniłam go. – Naprawdę nie musisz się martwić.

– Jeszcze przed chwilą płakałaś mi w ramię, a teraz każesz się nie martwić? Baranku, ja wariuję na twoim punkcie, twój płacz nigdy nie będzie dla mnie obojętny – wyznał, przez co znowu się wzruszyłam. Roześmiałam się, chcąc ukryć zmieszanie i powstrzymać nawracające łzy.

– Dziękuję – szepnęłam. – Wystarczy, że jesteś. To dużo dla mnie znaczy.

Madara uśmiechnął się i kolejny raz mnie do siebie przyciągnął. Wtuliłam się w niego i ani mi w głowie było odpychanie go. Ciepło jego ciała działało na mnie kojąco.

Po chwili jednak poczułam dziwne skrępowanie. Odsunęłam się od niego i niepewnie zerknęłam na zmartwioną twarz chłopaka. Uśmiechał się teraz delikatnie, a z jego oczu biło niesamowite ciepło.

– Chyba pójdę się umyć – mruknęłam i się podniosłam. Madara zrobił to samo. Uniosłam głowę, by móc spojrzeć mu w oczy.

– Naprawdę mi na tobie zależy, baranku – powiedział i objął dłonią moją twarz. Serce aż mnie bolało od ogromnego tempa uderzeń. Niepewnie się uśmiechnęłam. – Jeśli cokolwiek cię gnębi, zawsze możesz na mnie liczyć.

– Dzięki.

Madara zbliżył się i pocałował mnie w czoło. Ten uroczy gest wywołał u mnie rozbawienie. Bez zbędnych słów wyszłam z pokoju i poczłapałam leniwie do łazienki.

*

Przez kolejne dwa tygodnie bacznie obserwowałam okolicę wokół. Bałam się, że mogę spotkać Ibikiego w każdej chwili, że mnie znalazł i wszystko zniszczy. Byłam podenerwowana, co natychmiastowo zauważył zarówno Naruto, jak i Madara i reszta naszej bandy. Niepewność wychodziła ze mnie bokami i odnosiłam wrażenie, że z każdym kolejnym dniem świruję coraz bardziej.

Wyszłam z uczelni i stanęłam przed pikapem Paina. Umówiłam się z nim, że na niego poczekam i razem wrócimy do domu. Konan miała jeszcze zajęcia, a Madara ostatnio ciągle gdzieś znikał lub przesiadywał na siłowni, więc widzieliśmy się głównie wieczorami, a i to nie zawsze.

Gdy dostrzegłam z oddali Fuumę, od razu się rozluźniłam. Chłopak, w towarzystwie Deidary, spokojnym krokiem zmierzał w moją stronę.

– Cześć wam – mruknęłam, jak tylko przy mnie stanęli. Twarz blondyna rozjaśnił promienny uśmiech.

– Deidara do nas wpadnie – powiedział Pain, otwierając auto. Zapakowaliśmy się do środka i ruszyliśmy do domu.

– Urwałeś się z zajęć? – spytałam, odwracając głowę w jego stronę.

– Daj spokój, nie będę siedzieć na nikomu nie potrzebnych do życia wykładach – fuknął. – Co słychać, Rei? Jak tam noga?

– Przestała boleć – zauważyłam z ulgą. – No i coraz bardziej przyzwyczajam się do kul. Poza tym w autobusach mam zawsze miejsce siedzące, więc nie jest źle. – Puściłam chłopakowi oczko, na co lekko się uśmiechnął.

- Gadałem ostatnio z Madarą. Mówił, że kogoś poznał – mruknął jak gdyby nigdy nic Deidara. Nie mam zielonego pojęcia czemu, ale nagle poczułam się nieswojo. – Da ci przynajmniej spokój – stwierdził.

– Myślisz, że to na serio? – spytał Pain i skręcił w prawo. Gwałtownie się jednak zatrzymał, przez co mocno nami szarpnęło. – Jak jeździsz, kretynie! – wydarł się i nacisnął klakson. – Co za, kurwa, debil! – warknął i odpiął szybko pasy. Podobnie jak kierowca czarnego bmw, wysiadł z samochodu i wymachując rękami, podszedł do niego. Młody, ciemnowłosy chłopak wyglądał na skruszonego.

– No to pięknie – stwierdził Deidara. – Pain nienawidzi, jak coś się dzieje z samochodem. Chyba go nie walnęliśmy?

– Nie – zaprzeczyłam. – Co się właściwie stało?

– Wyjechał nam – odparł Deidara. – Widać, że dopiero co prawko dostał. Nawet się nie kłóci.

Uśmiechnęłam się, bo w przeciwieństwie do czerwonego ze złości Paina, szatyn rzeczywiście stał spokojnie i zdaje się, że go przepraszał. Po chwili Fuuma uspokoił się, podał chłopakowi rękę i wrócił do samochodu.

– W porządku? – spytał Deidara, a Pain tylko pokręcił głową i odpalił silnik.

– To jeszcze dzieciak – stwierdził, a ja zaśmiałam się pod nosem. Sam był niewiele starszy od niego. – Wybaczcie. Wkurwił mnie.

Posłaliśmy sobie z blondynem porozumiewawcze spojrzenia, ale nie odezwaliśmy się słowem. Kto by pomyślał, że nasz Pain jest taki narwany.

– Wracając do rozmowy – odezwał się Deidara – nie sądzę, żeby Madara serio poznał jakąś laskę. A nawet jeśli, pewnie znudzi mu się po dwóch tygodniach.

Z zaciekawieniem przysłuchiwałam się rozmowie chłopaków. Jeśli było tak jak mówił Deidara, mną też był zaciekawiony tylko na chwilę. Założę się, że gdybym się z nim przespała, rzuciłby mnie zaraz po tym, dlatego już teraz współczułam tej biednej dziewczynie, z którą rzekomo się spotykał.

– Proszę cię, Madarę interesuje tylko Reiko – stwierdził Pain. Na moje policzki momentalnie wskoczył rumieniec. – Jeśli się z kimś spotyka, to tylko po to, żeby ją wkurzyć.

– Bzdury opowiadasz – wtrąciłam się. – To nie w jego stylu.

– To bardzo w jego stylu. Nie znasz go tak długo, jak ja.

Umilkłam, zastanawiając się, czy Pain może mieć rację. Nie sądziłam, żeby zachowanie Madary miało na celu poderwanie mnie. Ostatnio zachowywał się jak przyjaciel i ani razu nie wdaliśmy się w dyskusję z dziwnymi podtekstami. Być może Uchiha po prostu się zmienił?

Wysiedliśmy z samochodu i wspólnie podreptaliśmy na górę. W mieszkaniu nikogo nie było.

– Napijecie się czegoś? – spytał Pain, idąc do kuchni.

– A masz piwo? – odparł Deidara. Usiedliśmy w salonie, oczekując na odpowiedź Fuumy.

– Jak zawsze – mruknął. – Reiko?

– Też poproszę, a co mi tam – westchnęłam. – Macie sok do piwa?

– Taaa, Konan też bez niego nie wypije. Zaraz przyniosę.

*

Włączyłam telewizor i ustawiłam na muzyczną stację. W międzyczasie Pain przyniósł nam piwa i usadowił się na kanapie obok Deidary. 

– Do której Konan ma zajęcia? – spytał blondyn. Nie zdążyłam mu odpowiedzieć.

– Kończy za dwie godziny – mruknął Fuuma. – Chciałem po nią przyjechać, ale się wykręciła. Twierdzi, że musi jeszcze wstąpić na chwilę do miasta.

– Nie wiesz po co? – spytałam, a Pain ze zdziwioną miną pokręcił głową.

– No nieważne. Ostatnio widziałem reklamę tego nowego filmu w kinie. Moglibyśmy wybrać się wszyscy razem – stwierdził i upił łyk piwa. – Podobno całkiem niezły.

– Pewnie, czemu nie – zgodziłam się, a Deidara również skinął głową.

– Swoją drogą, to kupiłem ostatnio Fifę 15. – Pain wyraźnie się ożywił, podobnie było z naszym blond-gejem. – Gramy?

– Nie no, serio? – jęknęłam, gdy chłopacy się podnieśli. – Zostawicie mnie tu samą? Mam pić w samotności?

– Będziemy w pokoju obok. Zresztą przecież możesz iść z nami, też zagrasz – stwierdził Pain, wyraźnie podekscytowany. Przewróciłam oczami.

– A idźcie, grajcie – warknęłam. – Pooglądam sobie jakieś romansidło.

I jak na złość, żadnego filmu z tej kategorii nie było akurat w telewizji.

*

Zanim Deidara wyszedł, do moich uszu dobiegł dzwonek mojej komórki. Wyciągnęłam ją z torebki i zauważywszy uśmiechniętą twarz Naruto na wyświetlaczu, przeciągnęłam zieloną słuchawkę w prawo.

– No cześć – mruknęłam. – Co słychać?

– Reiko – wychrypiał Uzumaki. Jego słaby głos wcale mnie się nie spodobał. Od razu domyśliłam się, że stało się coś złego. – Miałem wypadek – wyznał. Z natłoku emocji omal nie zakręciło mi się w głowie.

– Wypadek? – wydukałam, coraz bardziej się trzęsąc. – Jaki wypadek, Naruto? Nic ci się nie stało?

– Samochodowy – odpowiedział. – Jakiś pijany debil we mnie wjechał.

Chłopak umilkł, co spowodowało, że moje serce jeszcze szybciej zaczęło bić. To mocne kołatanie stawało się coraz bardziej uciążliwe.

– Naruto? – jęknęłam. – Gdzie teraz jesteś?

– W szpitalu. Nic mi nie jest, zrobią mi kilka badań i wypiszą do domu – mruknął. Odetchnęłam z ulgą, choć dalej nie wiedziałam, w jakim dokładnie był stanie.

– Mogę przyjechać? – spytałam niepewnie. – Jak się czujesz?

– Bywało lepiej. – Usłyszałam w słuchawce, jak kaszle i się czymś krztusi.

– Naruto? – spytałam szeptem. Kaszel nie ustępował. – Naruto! Naruto, co ci jest? Naruto…

Nagle jego komórka mocno o coś uderzyła. Słyszałam jakby z oddali, jak chłopak dalej się dławi, a potem do moich uszu dotarł krzyk pielęgniarki. Nie zrozumiałam, co mówiła, ale najprawdopodobniej kogoś wezwała. Czując się jak w najgorszym koszmarze, wsłuchiwałam się w poczynania kobiety. Do jej głosu dołączył męski, chrapliwy i niski, chyba lekarza. Powiedział coś do pielęgniarki spokojnie i chwilę później doszedł mnie trzask drzwi, a za nim kolejny. Po kilku długich minutach kaszel ustąpił i dopiero wtedy poczułam, jak spięta byłam.

– Powiadom – tu nie usłyszałam, co lekarz mówił – operacja! Natychmiast!

Serce na chwilę stanęło, by później zacząć walić jak oszalałe. Biło tak mocno, że niemal mnie to bolało. Wstrząsnął mną dreszcz strachu. Jaka operacja? Czy on był w aż tak poważnym stanie?!

– Chryste – jęknęłam i się rozłączyłam. Wsadziłam telefon do torebki, zarzuciłam ją sobie na ramię i szybko doskoczyłam do drzwi. Nałożyłam buta i czym prędzej wyszłam z domu. Schodząc po schodach omal sama bym z nich nie spadła, bo tak byłam zdenerwowana. Na świeżym powietrzu poczułam się o niebo lepiej; wzięłam głęboki wdech i skierowałam się do najbliższego przystanku autobusowego.

– Baranku? – Usłyszałam zdziwiony głos Madary. Zerknęłam przez ramię na chłopaka, który szedł w moją stronę. – Wszystko okej?

Uchiha bezproblemowo zauważył moje zdenerwowanie (ha, któż by nie zauważył!), bo od razu otoczył mnie ramionami. Roztrzęsiona odsunęłam się od niego i zerknęłam na niego z nadzieją, że mi pomoże.

– Naruto miał wypadek – wypaliłam. – Boże, ja nawet nie wiem, w jakim on leży szpitalu – zauważyłam cicho. – Dzwonił do mnie i nagle, nagle zaczął się krztusić i… I lekarz coś mówił o operacji – wyrzuciłam. Cała się trzęsłam, a w oczach Madary dostrzegłam przerażenie, niemal tak wielkie, jak moje.

– Uspokój się, baranku – poprosił chłopak i pogładził kciukami moje ramiona, za które dalej mnie trzymał. – Posłuchaj. Pójdę po samochód Paina i pojedziemy do szpitala, dobrze? Na pewno nic mu nie jest. No już, baranku. – Madara przyciągnął mnie do siebie, bo czując się całkowicie bezradnie, rozpłakałam się jak małe dziecko. Wtuliłam się w jego ciało, jednak nie na długo, bo chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, w jakim stanie jest mój chłopak.

Uchiha zostawił mnie samą na dosłownie trzy minuty. Już po chwili siedzieliśmy w pikapie Fuumy i nim ruszyliśmy, chłopak zadzwonił na medyczną informację. Patrzyłam na niego z nadzieją, gdy sygnał w jego telefonie przerwał czyiś głos.

– Dzień dobry. Chciałem się dowiedzieć, do jakiego szpitala odwieziono mojego przyjaciela, Naruto Uzumakiego. – Zdziwiłam się, że Madara nazwał go w ten sposób, ale nie miałam czasu ani głowy, żeby się nad tym zastanawiać. – Tak, miał dzisiaj wypadek samochodowy. Aha. Naruto Uzumaki. Uzumaki, tak, dokładnie. – Uchiha zerknął na mnie, uśmiechnął się i puścił mi oczko. Głupi gest, a poczułam się o wiele lepiej. – Super, bardzo pani dziękuję. Do widzenia.

– I co? – spytałam. – Powiedzieli ci?

– Ośmieliliby nie – odpowiedział i uruchomił silnik. – Na pewno nic mu nie jest, baranku – mruknął, gdy ruszyliśmy spod bloku.

Z sercem w gardle patrzyłam na zmieniający się za szybą krajobraz, nie potrafiąc się nawet skupić na drodze, przez co nie miałam zielonego pojęcia, do którego szpitala się kierujemy. Cały czas modliłam się w myślach, żeby tylko Uzumakiemu nic się nie stało, żeby tylko był bezpieczny. 

Mój biedny Naruto.

Bang! Zamiast iść spać, wymęczona po dwunastogodzinnej nocnej podróży pociągiem, siedziałam do późna i pisałam. Z samego rana dokończyłam rozdział, przeczytałam raz jeszcze i doszłam do wniosku, że mogę to opublikować. :D Ależ ta wena mnie rozpieszcza! Zaraz idę pisać kolejny rozdział. ;D

Tak a propos przepraszania za zdeptanie psa - ja kiedyś przepraszałam za to przyjaciółkę. I, tak, ona nie miała psa. Obudziłam ją w środku nocy szarpaniem za ramię i ją baaaardzo za to przepraszałam. :D

Mam nadzieję, że Wam się podobało. Przepraszam, że odstępy między rozdziałami są tak nieregularne, ale to nie do końca zależy ode mnie, bo brak czasu też robi swoje. Jak widać - wenę mam, i gdy tylko jestem w stanie pisać, robię to. Mam nadzieję, że kolejny rozdział równie gładko uda mi się napisać. ;)

Nie trzymam Was dłużej. Czekam na opinie, a tymczasem - skrobię dalej. :)