4. Dziewczyna z kucykami

Przyjrzałam się uważniej mężczyznom. Obaj mieli czarne jak smoła włosy i równie ciemne oczy. Wyglądali na rodzeństwo, choć w świetle latarni wszyscy mieli podobne cechy wyglądu, więc mogłam się mylić. Patrzyli na mnie z istnym zaciekawieniem. Wyższy i chudszy z nich, spiął długie włosy w kucyka tuż nad karkiem, a drugi miał co prawda również nieco dłuższe kudły, ale rozrzucone w nieładzie. Ubrani w ciemne koszule i dżinsy, niczym nie odróżniali się od pozostałych imprezowiczów.

Nie odezwałam się słowem na ich zaczepkę. Serce waliło mi jak oszalałe, bo w obecnej sytuacji choćbym zaczęła drzeć się na całe gardło, wątpiłam, żeby ktoś mnie usłyszał; a nawet jeśli, chciał uratować. Wszyscy wokół byli zbyt wstawieni, żeby zwrócić uwagę na biedną, kulawą dziewczynę zabijaną przez dwójkę zwykłych chłopaków.

– Jestem Sasuke, a to Itachi, mój brat – odezwał się niższy z rodzeństwa i wskazał głową na towarzysza. Ścisnęłam im ręce, poczuwszy nieodpartą ulgę. Od razu przyporządkowałam ich do Madary – opowiadał mi o swoich kuzynach kilkakrotnie.

– Reiko – westchnęłam. – Wystraszyliście mnie – dodałam z wyrzutem. Sasuke uśmiechnął się i schował ręce do kieszeni spodni.

– Co, impreza niezbyt się spodobała? – spytał z rozbawieniem. – Gdzie Madara?

– Cóż – mruknęłam. – Znalazł sobie towarzystwo.

– Jak zwykle – westchnął Itachi. – I zostawił cię tutaj samą? Ciebie?

– Właściwie to kazałam mu...

– Co? – Sasuke głośno parsknął ze zdziwienia.

- Byłam ciekawa, jak to robi, że każda na niego leci. – Wzruszyłam ramionami. Bracia pokręcili z niedowierzaniem głowami, ale uśmiechali się rozbawieni.

– No dobra. Chodźmy do środka. – Sasuke wskazał na dom, ale pokręciłam głową. Niespecjalnie chciałam znowu natknąć się na Saia, nawet, jeśli nie byłam teraz sama. – Co jest?

– Nic. - Próbowałam się wymigać, ale bracia Uchiha nie byli głupcami. Zmarszczyli gniewnie brwi. – Po prostu pewien chłopak próbował się do mnie dobierać i nie mam ochoty oglądać jego gęby.

– Sai – cisnął przez zęby Sasuke. – On, prawda?

Nie odezwałam się, co było dla niego potwierdzeniem. Itachi położył bratu rękę na ramieniu, jednak ten ją odepchnął.

– Zabiję tego gnoja – warknął i skierował się w stronę domu.

– Sasuke! – krzyknęłam za nim i tak szybko jak tylko mogłam, doskoczyłam do chłopaka. Przeraziła mnie jego reakcja.

– Uspokój się – fuknął Itachi i złapał brata za ramię.

– Kurwa, ten debil próbował ją zgwałcić, a ja mam się uspokoić? – ryknął młodszy Uchiha. – Wiesz dobrze, że to nie pierwsza taka jego zagrywka. Nie daruję mu tym razem.

Nim zdążyłam zaprotestować, Sasuke zniknął w domu. Stałam jak wryta na trawniku i z niedowierzaniem patrzyłam na drzwi. Trochę nie ogarniałam, co tu właśnie zaszło. Znikąd pojawiają się kuzyni Madary i stają w mojej obronie? Skąd oni u licha się tutaj wzięli?

– Sai to zboczeniec – stwierdził Itachi. – Należy mu się solidny wpierdol.

– Mam nadzieję, że Madara się nie dowie. On go zabije.

Chłopak zerknął na mnie obojętnie i wrócił wzrokiem do drzwi. Czekał, aż Sasuke pojawi się z powrotem.

Zdziwiłam się, gdy chłopak wytargał Saia za fraki i rzucił na trawnik tak, że wylądował tuż przed moimi nogami. Zachwiałam się, ale Itachi w porę mnie przytrzymał.

– Jeszcze raz tkniesz jakąkolwiek dziewczynę – warknął Sasuke i podniósł przerażonego bruneta – to cię zabiję! – Mocny cios w twarz przygwoździł Saia do ziemi. Uchiha powtórzył swoją czynność jeszcze dwa razy, a gdy upewnił się, że mój niedoszły gwałciciel dostał solidną nauczkę, spojrzał na mnie i swojego brata.

– Idziemy – zarządził i nas wyminął. Zerknęłam na Itachiego. Czekał na mnie.

– Ja nigdzie...

– Dobra, dobra. – Chłopak lekko mnie popchnął. Zmuszona im towarzyszyć, doskoczyłam za Sasuke do wielkiego, czarnego range rovera evoque i z pomocą starszego z braci wdrapałam się na tylne siedzenie, obite oczywiście ciemną skórą. Przejechałam dłonią po zimnym materiale i już po chwili doszedł mnie ryk silnika. Ruszyliśmy wolno, ale samochód dość szybko nabrał rozpędu. Nie miałam pojęcia, dokąd jedziemy. Wyciągnęłam telefon i napisałam Konan smsa, że jestem z braćmi Uchiha, żeby się nie martwiła, po czym zerknęłam na drogę. Nic mi nie mówiła.

– Chyba zepsułam wam imprezę – stwierdziłam po krótkiej chwili ciszy. Sasuke, siedzący na miejscu pasażera, odwrócił się do mnie i uśmiechnął zawadiacko.

– Ja tam bawiłem się całkiem nieźle.

– Nie no, serio. Przeze mnie..

– Daj spokój – wtrącił się Itachi. – Sasori nas zaprosił, bo mówił, że to będzie zwykła posiadówka. Tylko dlatego przyjechaliśmy. Szczerze nie przepadam za walającymi się wokół pijanymi studentami.

– Ja również – zgodziłam się. Skręciliśmy w prawo, w nieco bardziej ruchliwą ulicę. - Nie studiujecie na Joutan Daigaku* – zauważyłam.

– Itachi skończył go dwa lata temu, a mnie niespecjalnie chciało się uczyć – odparł Sasuke.

– Co studiowałeś? – zwróciłam się do starszego z braci.

– Prawo.

– Wow – mruknęłam z zachwytem. – Chyba było dość ciężko?

– Dość – przyznał. – Ale do zniesienia.

Później zapadła cisza, ale wcale nie była irytująca. Z radia leciała piosenka Roda Stewarta a silnik samochodu wydawał przyjemny pomruk. Droga do celu minęła dość szybko. Zatrzymaliśmy się przed KFC. Itachi pomógł mi wysiąść z samochodu i w trójkę weszliśmy do restauracji.

– Chcesz coś? – spytał Sasuke. Sięgnęłam do torebki i podałam mu banknot.

– Longera.

Uchiha popatrzył z pogardą na pieniądze i prychnął pod nosem.

– Schowaj to. Jeszcze jestem w stanie zapłacić za dziewczynę – mruknął i udał się do kasy. Z Itachim zajęliśmy jeden z niewielu wolnych stolików i czekaliśmy, aż młodszy brat wróci z tacką pełną jedzenia.

Zerknęłam na chłopaka, który otwarcie mi się przyglądał i poczułam się nieswojo. Nie wiedziałam co mówić ani jak się zachować, więc uparcie milczałam, co oczywiście wcale mi nie pomagało. Wręcz przeciwnie – czułam się jeszcze gorzej. Ulżyło mi dopiero, gdy przyszedł Sasuke i podał mi kanapkę.

– Oho – mruknął Itachi, gdy komórka w kieszeni jego spodni rozbrzmiała głośnym dzwonkiem. Zerknął na wyświetlacz i uśmiechnął się pod nosem. – Madara – rzucił. – Słucham. Tak, jest z nami. Spokojnie, twojej dziewczynie nic z nami nie grozi. Dobrze, przyjaciółce – poprawił się i zerknął na mnie przelotnie. Nie wiem czemu, poczułam nagle skręt żołądka. – Siedzimy w KFC. Tak, dokładnie tam. Dobra, do zobaczenia.

– Przyjedzie tutaj? – spytał Sasuke, a brat skinął tylko głową.

– Strasznie się zmartwił – stwierdził Itachi i wziął się za jedzenie kanapki.

Schlebiało mi zachowanie Madary, co nie zmienia faktu, że to nie był facet dla mnie.

– Niepotrzebnie. Przecież napisała przyjaciółce, że jest z nami. Co za kretyn – stwierdził Sasuke.

– Nieważne. – Itachi przetarł usta serwetką i się we mnie wpatrzył. – Najadłaś się?

– Tak, dziękuję – odpowiedziałam natychmiastowo. – Skoro nie studiujesz, to czym się teraz zajmujesz? – zwróciłam się do młodszego z braci.

– Pracuję w firmie ojca. Od początku wiedziałem, że właśnie to chcę robić. Fuchę miałem załatwioną właściwie odkąd się urodziłem, kwestia kilku szkoleń i voilà.

Skinęłam głową. Ja nigdy w życiu nie chciałabym pracować z rodzicami. Nie to, że miałam z nimi zły kontakt – po prostu wolałam być samodzielna.

– Słyszałem, że spotykasz się z tym głupkiem Naruto – rzucił Sasuke. Spojrzałam na niego zdziwiona. Wzruszył ramionami.

– Tak – potwierdziłam. – Znacie się?

– Chodziłem z nim do liceum. Czemu akurat on?

– A czemu nie? – Dziwiło mnie zainteresowanie Sasuke. Myślałam, że tylko dziewczyny rozmawiają na takie tematy, a w każdym razie chyba nie powinno się wypytywać o to dopiero co poznanych osób. Mimo wszystko postanowiłam odpowiedzieć. – Jest ułożony, zabawny i szarmancki. Lubię jego poczucie humoru i po prostu mi się podoba.

– Nasz kuzyn ci się nie podoba? – spytał z uśmiechem Sasuke. Czułam, że się rumienię.

– Madara to mój przyjaciel – zauważyłam. – Nic więcej.

Bracie zerknęli po sobie, ale nie odezwali się więcej. Później zmienili temat i do przyjazdu Madary, Paina i Konan rozmawialiśmy o przyjemniejszych rzeczach.

– Hej, baranku. – Chłopak usiadł obok mnie i objął ramieniem. – Co się stało? Czemu wyszłaś? Czemu nie przyszliście? – zwrócił się do kuzynów. Moja przyjaciółka i jej ukochany przysunęli sobie dodatkowe krzesła i podali ręce kuzynom Madary.

– Rozbolała mnie głowa – skłamałam, widząc, jak Sasuke otwiera usta. Bałam się, że powie mu o Saiu. Nie chciałam, żeby Madara trafił do więzienia, a chyba by go zabił, gdyby dowiedział się prawdy.

– Trzeba było mi powiedzieć – mruknął. Wysunęłam się z jego objęć i uśmiechnęłam krzywo.

– Jakoś nie miałam ochoty wam przerywać.

– Do niczego i tak nie doszło. – Madara wzruszył ramionami. Sasuke rzucił mu zaciekawione spojrzenie. – Stwierdziła, że nie chce w ten sposób stracić dziewictwa. Zresztą i tak nie miałem na nią ochoty.

– Uuu, dziewica – wymruczał młodszy z braci. – No proszę, pierwsza, która ci odmówiła.

– Druga. – Madara wskazał głową na mnie. Kolejny raz poczułam jak czerwienieją mi policzki.

– I bardzo dobrze. – Sasuke wystawił rękę a ja przybiłam mu piątkę.

– Mogliście tam zostać – zwróciłam się do przyjaciół. – Przecież świetnie się bawiliście.

Konan machnęła ręką i podkradła Uchice frytkę.

– Bez ciebie to nie to samo. Poza tym jacyś faceci zaczęli robić awanturę więc zmyliśmy się, zanim zrobiło się gorąco – wyjaśniła. Skinęłam głową i zerknęłam na Madarę. Przyglądał mi się uważnie.

– Co? – bąknęłam. Chłopak uśmiechnął się delikatnie.

– Nic.

– Reiko. – Konan utkwiła we mnie poważne spojrzenie. Wiedziałam, co jej chodzi po głowie. Jakimś cudem musiała zauważyć moje zmartwienie i na pewno pomyślała, że na imprezie pojawił się on. Pokręciłam głową i posłałam jej ciepły uśmiech, chcąc ją uspokoić. Tak samo jak ja bała się, że duchy przeszłości nie dadzą nam, a w szczególności mnie, spokoju. – Jestem już trochę zmęczona – westchnęła dziewczyna i zerknęła na zegarek. – Już prawie pierwsza.

– Zbieramy się? – zaproponował Itachi, a wszyscy mu przytaknęliśmy. Stanęliśmy przed samochodem należącym do braci i nastała dziwna cisza.

– Zamów taksówkę – poleciła Konan Painowi. Chłopak już wyciągał telefon, ale uprzedził go Sasuke.

– Zmieścimy się, to duże cacko. – Chłopak z dumą poklepał samochód.

– Zauważ, że zajmuję dwa razy więcej miejsca niż normalnie. – Głową wskazałam na gips. – Obawiam się, że może być z tym problem.

– I na pewno pomieścicie się w małej taksóweczce – zakpił Sasuke. – Siądziesz Madarze na kolanach, nogę wystawisz na nich i po problemie – zadecydował.

– Nie! – zaprotestowałam, ale to już nie miało żadnego znaczenia. Nikt nie miał nic przeciwko.

– Daj spokój, baranku. – Madara położył mi dłoń na ramieniu i nachylił się w moim kierunku. – Co złego jest w tym, że usiądziesz przyjacielowi na kolanach?

Prychnęłam pod nosem. Musiałam się na to zgodzić. Wdrapaliśmy się do samochodu tak, jak zadecydował Sasuke. Nie czułam się najlepiej siedząc na umięśnionych udach Madary, choć z drugiej strony nie było to aż takie straszne. Chłopak objął mnie w pasie. Dziękowałam Bogu, że w samochodzie było ciemno i nikt nie mógł zobaczyć moich rumieńców.

– Możesz się o mnie oprzeć – zauważył chłopak. Dopiero wtedy zorientowałam się, że siedzę jak na szpilkach. Rozluźniłam się i chcąc nie chcąc, przytuliłam do Madary. Utkwiłam nos w jego włosach i głośno westchnęłam. Przyjemny zapach szamponu do włosów i wody toaletowej chłopaka dotarł do moich nozdrzy, wywołując gęsią skórkę na rękach. – Zimno ci?

– Nie – mruknęłam.

– Mogłoby być już tak zawsze – wyszeptał mi wprost do ucha i mocniej do siebie przytulił. W tamtym momencie było mi już wszystko jedno.

*

Pożegnaliśmy się z braćmi i w dobrych nastrojach wspięliśmy na drugie piętro. Zmęczona opadłam na fotel, a pozostała trójka usadowiła się na kanapie. Przez jakiś czas rozmawialiśmy jeszcze o imprezie i innych głupotach, po czym zdecydowałam się wziąć prysznic. Zniknęłam później w sypialni, ale nie mogłam usnąć, dopóki Madara nie znalazł się obok. Obserwowałam, jak krząta się po pokoju i skrycie podziwiałam jego szerokie ramiona. Przypomniawszy sobie, jak było mi w nich dobrze, poczułam ścisk żołądka. Nie miałabym nic przeciwko, by do nich wrócić.

– Czemu nie śpisz, baranku? – Głos Madary wyrwał mnie z dziwnego zamyślenia. Poczułam się głupio, bo o nim właśnie fantazjowałam, jednak w słabym świetle lampki nocnej na pewno nie mógł dostrzec mojego zmieszania.

– Nie wiem – odparłam. – Czekam na ciebie.

Madara zamarł, ale na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Odpowiedziałam mu tym samym.

– Nie sądziłam, że Itachi i Sasuke pojawią się na tej imprezie. Przestraszyli mnie – powiedziałam, chcąc ukryć zmieszanie.

– Przestraszyli? – Madara wyraźnie się zdziwił.

– Stałam sama przy samochodzie, a nagle podeszło do mnie dwóch obcych kolesi – wyjaśniłam. – Bałam się, że coś mi zrobią.

Chłopak zaśmiał się pod nosem, odrzucił do szafy spodnie i zgasił lampkę. Poczułam, jak się obok mnie gramoli. Położył się na boku, przodem do mnie. Światło księżyca wdzierało się przez odsłonięte okna, dzięki czemu mogłam zauważyć jego ciemne, rozbawione oczy.

– Trzeba było samej nie wychodzić, baranku – zauważył Madara. Przed oczami stanął mi Sai i jego obrzydliwe zamiary. Zdecydowanie wolałam wyjść z tamtego domu.

– Taaa – przyznałam. – No nieważne. Więc mówisz, że ta dziewczyna ci się nie oddała?

Madara parsknął pod nosem i przysunął się do mnie na niebezpiecznie bliską odległość. Zamarłam, gdy pogładził mnie po nagim ramieniu.

– Spanikowała. To mi się zdarza dopiero drugi raz. Przynosisz mi złą passę – stwierdził z zawadiackim uśmiechem. Uniosłam kąciki ust ku górze.

– Och nie – zironizowałam. – I co teraz zrobisz?

– Nie wiem – westchnął głośno i walnął się na plecy. – Chyba umrę z samotności.

Zachichotałam i odszukałam pod kołdrą jego udo. Poklepałam go po nim, a poczuwszy mięśnie, zawstydziłam się.

– Przeżyjesz. Ja daję radę.

Madara zerknął na mnie, ale udało mi się wytrzymać jego zaciekawione spojrzenie.

Nim powiedzieliśmy sobie dobranoc, chwilę jeszcze pogawędziliśmy.

*

– Aha. Dobra, będę.

Madara włożył telefon do kieszeni spodni i wlepił we mnie wzrok wyrażający zdeterminowanie. Posłałam mu zaciekawione spojrzenie, podobnie jak Konan, Pain, Sasori i Deidara.

– O dziewiątej w piwnicy liceum przy Marunouchi mam walkę – poinformował. – Przeciwnik to Torazo Matoke.

– To będzie zabawa. – Deidara zatarł ręce i uśmiechnął się cwanie.

– Wygrasz to bez mrugnięcia okiem – stwierdził Pain. Najwyraźniej dobrze znali tego całego Torazo.

– Idziecie? – Madara zwrócił się do przyjaciół, którzy skinęli głowami. Następnie utkwił wzrok we mnie i lekko się skrzywił. – Chciałbym, żebyś tam była, baranku.

– Niby jak? – spytałam, przypominając sobie tłum i to, jak niemal zostałam przez niego ostatnim razem zdeptana. Z nogą w gipsie na pewno nie miało mi być łatwiej.

Madara westchnął, doskonale wiedząc, że nie mogę mu towarzyszyć. Też nie byłam z tego powodu zadowolona, czułabym się lepiej, wiedząc, co się dzieje i jak przebiega walka. Nie chciałam, żeby coś mu się stało i już teraz wiedziałam, że za dwie godziny będę wariować ze strachu i niepewności.

– Hidan mógłby jej przypilnować. Za sceną zawsze znajdzie się dla niej miejsce – stwierdził Sasori. Posłałam mu mordercze spojrzenie. Naprawdę wolałam nie narażać swojego zdrowia, jakkolwiek egoistycznie to brzmi.

– W sumie niezły pomysł. – Madara skinął głową i znów wlepił we mnie swoje czarne oczy. Zamrugałam kilka razy zdziwiona, że się na to zgodził. – Baranku?

– Nie powinniśmy narażać jej na niebezpieczeństwo – wtrąciła się Konan. – Dobrze wiesz, jak to wszystko wygląda. Ludzie nie będą zwracać uwagi na to, że ma nogę w gipsie i ją staranują.

– Nie, jeśli Hidan będzie miał ją na oku – odparł Madara. – Zgódź się, proszę. Jesteś mi potrzebna.

Zerknęłam przestraszona na Konan. Uparcie zaciskała usta, nieprzekonana co do słuszności pomysłu Uchihy. Sama również nie byłam pewna, czy powinnam tam iść. Bałam się.

– Też będziemy przy tobie – zawtórował mu Deidara. Sasori skinął głową, potwierdzając słowa przyjaciela. – Nic ci się nie stanie.

– No dobra. – Westchnęłam głośno, ale zobaczywszy na twarzy Madary szczery, szeroki uśmiech, sama uniosłam kąciki ust ku górze.

Może i była to głupia i lekkomyślna decyzja, ale nie chciałam tego przegapić. Musiałam mieć pewność, że chłopakowi nic się nie stanie.

*

Weszliśmy do budynku liceum jeszcze zanim ktokolwiek się pojawił, żebym mogła swobodnie pokuśtykać do docelowego pomieszczenia. Znajdowało się ono w piwnicy i zdaje się, że była to dawna sala gimnastyczna, jednak nie aż tak duża, jak te standardowe. Na samym końcu zbudowana została prowizoryczna scena, na której ułożono duże lampy, żeby walczący byli dobrze widoczni. Poza tym w pomieszczeniu nie paliło się już żadne światło, co tworzyło klimat oraz pozwalało ukryć się przed policją.

Mężczyzna, który prowadził poprzednią walkę, zwany również Hidanem, siedział już na scenie i palił papierosa. Jak tylko nas zauważył, wstał, rozpostarł ramiona i z uśmiechem skierował się w naszą stronę.

– Dzień dobry! – krzyknął i podał dłoń Madarze, Painowi, Sasoriemu i Deidarze. Z Konan wymienił się porozumiewawczymi spojrzeniami, a następnie wbił wzrok we mnie. – A to kto?

– Reiko – odpowiedziałam i podałam mu rękę. Hidan ścisnął mi dłoń i uśmiechnął się zawadiacko. Madara walnął go w ramię i pokręcił lekko głową.

– Nawet o tym nie myśl – warknął. – Masz jej pilnować, jasne? Włos jej z głowy nie może spaść.

– Uuu, kręcisz z Uchihą? – zwrócił się do mnie. Zawrzało we mnie. Madara za każdym razem zachowywał się tak, jakbym była jego własnością. Nikt nie mógł nawet na mnie spojrzeć, bo już się wściekał. Dobrze, że chociaż z Naruto pozwala mi się spotykać.

– Nie – warknęłam. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi.

Hidan posłał Madarze nieco zdezorientowane spojrzenie, a następnie rozglądnął się po sali.

– Chodź – rozkazał. Posłusznie za nim poszłam, podobnie jak reszta naszej paczki. – Tutaj nic ci się nie stanie – stwierdził i wskazał na miejsce tuż obok sceny. Był to wąziutki korytarz, miejsce pomiędzy estradą a ścianą. – Wszyscy możecie tu stanąć i zablokować przejście do Reiko – powiedział przyjaciołom, a ci skinęli głową. – Zaraz skombinuję ci jakieś krzesło.

– Daj spokój, nie trzeba – odpowiedziałam od razu, ale Hidan mnie zlekceważył. Wbiłam obrażony wzrok w Madarę, który był sprawcą tej cholernej nadopiekuńczości ze strony obcego mi chłopaka, na co ten tylko uśmiechnął się z czułością.

– Przynajmniej będę spokojny – stwierdził i do mnie podszedł. – Wyjdziemy, jak sala opustoszeje, żeby nic ci się nie stało.

Skinęłam lekko głową. Madara objął mnie ramieniem i skierował wzrok na puste jeszcze pomieszczenie. Konan rozglądała się na boki, zwracając szczególną uwagę na pokryte grzybem, wilgotne ściany, bo krzywiła się na ten widok niemiłosiernie i cały czas pokazywała to Painowi, który tylko kręcił głową. Całkiem zabawny widok.

Gdy sala powoli zaczęła się wypełniać, Madara odszedł na bok razem z Hidanem, a moi przyjaciele stanęli tak, żeby odgrodzić mnie do rozszalałego tłumu. Dziesięć minut przed dziewiątą pomieszczenie było wypełnione po brzegi pijanymi, wiwatującymi ludźmi, żądnymi krwi, i to dosłownie. Zanim walka się zaczęła, kilka razy skandowali imię Madary. Tak jak ja mieli nadzieję, że to właśnie Uchiha wygra.

O dziewiątej Hidan wszedł na scenę, a tłum zawrzał. Kolejny raz zauważyłam podniecenie w oczach chłopaka. Skupiłam się na jego ruchach i gestach, wskazujących na ekscytację. Walki naprawdę go kręciły i dawały mnóstwo radości. Przedstawił po kolei przeciwników i zanim ci na siebie natarli, zebrał ostatnie zakłady, z czego chyba wszyscy postawili na Madarę. Gdy już wszystko było gotowe, stanął pomiędzy Uchihą a Matoke i przetrzymał widzów w niepewności. Ci zawyli głośno, jak tylko mężczyźni na siebie natarli.

Zwróciłam szczególną uwagę na skupienie Madary, jego płynne ruchy i swobodne uniki. Specjalnie zmęczył swojego przeciwnika, by później zaatakować; już pierwszy cios powalił Torazo na ziemię, jednak chłopak, zdecydowanie drobniejszej postury od swojego rywala, szybko się podniósł i cudem uniknął pięści bruneta.

Tłum ryknął z zachwytu.

Dostrzegłam uśmiech Madary. Wyprostował się i popatrzył ponad swoim przeciwnikiem prosto na mnie, przez co po plecach przeszły mnie ciarki. W jego oczach malował się spokój jak i radość, tylko nie wiedziałam, co go tak cieszyło. Moja obecność? Czy może fakt, że wygra i zdobędzie kolejną kasę?

Torazo wykorzystał chwilową nieuwagę przeciwnika i wymierzył mu cios prawą ręką. Madara zablokował atak i uderzył chłopaka w brzuch. Matoke ugiął się i dał się powalić chłopakowi jednym ciosem.

Przeciwnik Uchihy przez kolejne pięć sekund się nie podniósł, więc Hidan rzucił na niego białą szmatę, a tłum zawrzał z radości. Madara uniósł ramiona, ku uciesze publiczności, która kolejny raz skandowała jego imię.

 Torazo natomiast usiadł na scenie ze zwieszoną głową. Z jego ust leciała krew, jednak nie wyglądało na to, żeby Uchiha zrobił mu większą krzywdę. Rzucił przelotne spojrzenie na publiczność, a później zatrzymał wzrok na naszej piątce, stojącej w kącie sali. Zauważywszy moje zmartwione spojrzenie uśmiechnął się delikatnie. Odwzajemniłam gest, co Madara oczywiście od razu wychwycił. Zszedł ze sceny i zarzucił mi rękę na ramię, pokazując przeciwnikowi, że nie wygra z nim pod żadnym względem. Wzruszyłam do niego ramionami, rozbawiona jego reakcją; zamiast się zezłościć, zaczął się śmiać, co zirytowało Uchihę.

Jak tylko w sali zrobiło się trochę luźniej, pod eskortą Madary po lewej stronie, Paina po prawej a Sasoriego i Deidary z tyłu, ruszyliśmy do wyjścia. Na świeżym powietrzu poczułam się o wiele lepiej.

Razem z przyjaciółmi wróciliśmy do mieszkania. Zdziwiłam się, że nawet Hidan się w nim znalazł. Nie przypuszczałam, że przyjedzie. Niemniej – w dobrych humorach rozsiedliśmy się w salonie (ja oczywiście na ulubionym już fotelu) i przez kolejne dwie godziny gadaliśmy, graliśmy w karty i piliśmy alkohol. To znaczy oni pili, ja zadowoliłam się sokiem. Dowiedziałam się całkiem sporo o moim nowym znajomym; Hidan zajmował się sędziowaniem walk odkąd skończył osiemnaście lat, czyli miał za sobą już pięcioletnie doświadczenie. Właściwie sam nie do końca wiedział, czemu zaczął to robić, ale w tym momencie nie wyobraża sobie życia bez tego zajęcia, tym bardziej, że spora część kasy z puli zakładów wpływa do jego kieszeni. Obecnie był to dla niego jedyny sposób zarobku, więc uparcie się tego trzymał. Poza tym traktował to jako swoje hobby.

Gdy zrobiło się późno i wszystkie zegarki wskazywały na pierwszą trzydzieści, nasi goście postanowili się zebrać. Odprowadziliśmy ich do drzwi i tam pogawędziliśmy jeszcze jakieś piętnaście minut; dopiero po tym czasie zostawili nas samych.

– Idę się umyć – stwierdziła Konan i spojrzała wymownie na Paina. Uśmiechnęłam się w duchu na tę aluzję. Para zniknęła najpierw w pokoju, a później w łazience. Na szczęście, zachowywali się cicho.

Zasiedliśmy z Madarą przed telewizorem. Uchiha przeskakiwał z kanału na kanał, próbując znaleźć coś sensownego, ale w telewizji przeważały filmy porno, irytujące gry dla słuchaczy lub beznadziejnie durne programy. Zatrzymał się więc na stacji muzycznej i wlepił we mnie wzrok.

– Co? – spytałam, nieco pesząc się pod wpływem jego spojrzenia. Nie dałam tego jednak po sobie poznać.

– Pomyślałem, że zostało już tylko niecałe sześć tygodni. – Oczy Madary nagle posmutniały. Straciły swój blask.

– To dużo czasu – stwierdziłam. – Nie wiem, czy tyle z tobą wytrzymam.

Chłopak wziął w rękę jaśka i nim we mnie rzucił. Natychmiastowo strąciłam go na ziemię, krzywiąc się przy tym.

– Fuj – jęknęłam.

– Brzydzi cię wszystko, co jest związane z tą kanapą? – Madara zaśmiał się cicho pod nosem i utkwił we mnie zdziwione spojrzenie. Wzruszyłam ramionami.

– Bóg jeden wie, co ty tutaj robisz z tymi pannami – stwierdziłam, a chłopak zmrużył lekko oczy.

- Doskonale wiesz, co z nimi robię.

– No właśnie! – Pisnęłam i udałam, że po plecach przebiegł mi straszliwy dreszcz. – Fuj.

– Przesadzasz – mruknął rozluźniony. – Sama też nie jesteś święta.

Wlepiłam w niego wzrok, mocno zdumiona jego wypowiedzią. Czekałam, aż zacznie kontynuować swój wywód.

– Sama przyznałaś, że nie jesteś dziewicą – przypomniał mi. Poczułam, że zaczynam się czerwienić. Rozmowa na takie tematy z Madarą wcale nie była łatwa. – Chętnie dałbym ci się przekonać, że nie sypiałaś z lepszymi ode mnie.

– Dupek – warknęłam i wystawiłam mu język.

– Nazywano mnie gorzej – powtórzył swoją wypowiedź sprzed jakiegoś czasu. – Nie wiesz, co tracisz, baranku.

Przedrzeźniłam go, ale zaraz po tym się zaśmiałam, podobnie jak Madara. Przebywanie w jego towarzystwie przestało być już tak uciążliwe, nawet, jeśli dalej próbował mnie przelecieć. Nauczyłam się ignorować jego zaczepki i można powiedzieć, że nasza przyjaźń coraz bardziej się rozwijała. Dobrze się dogadywaliśmy, mieliśmy wspólne tematy do rozmowy i podobne poczucie humoru. Ostatnio rzeczywiście niemal cały czas, poza zajęciami i randkami z Naruto, spędzałam z Madarą. Byliśmy niemal nierozłączni, ale nie przeszkadzało mi to szczególnie. Wręcz przeciwnie – polubiłam jego towarzystwo. Naprawdę polubiłam.

*

Z rozkoszą zatopiłam się w niebieskich tęczówkach chłopaka. Siedząc z nim w aucie, czas płynął niesamowicie szybko a ja kompletnie nie miałam ochoty wysiadać, mimo, iż zegarki na naszych rękach tykały coraz głośniej, uparcie wskazując godzinę jedenastą pięćdziesiąt wieczorem. Nie byłoby w tym niczego złego, gdyby nie fakt, że rano musiałam wstać o piątej, a więc nie pozostało mi już za wiele snu. Niemniej – towarzystwo Naruto niesamowicie uzależniało i dość szybko się o tym przekonałam.

Bardzo powoli wygramoliliśmy się z samochodu. Jak po każdym spotkaniu, chłopak odprowadził mnie pod same drzwi mieszkania. Przystanęliśmy w ciszy, ignorując irytujące tik-tak, tik-tak na naszych rękach i popatrzyliśmy sobie głęboko w oczy. Pod wpływem spojrzenia Uzumakiego, tych radosnych iskierek kryjących się w błękicie tęczówek chłopaka, miękły mi kolana. Zarumieniłam się, wyraźnie to poczułam na swoich policzkach, i posłałam mu ciepły uśmiech.

– Było cudownie – mruknęłam rozmarzona, przypominając sobie jak siedzieliśmy na mrożonej kawie o dziewiątej wieczorem i śmialiśmy się do rozpuku. Później udaliśmy się na spacer do parku, co teoretycznie nie powinno być zbyt romantyczne, bo chłopak nie mógł mnie ani objąć, ani złapać za rękę, ale to właśnie ten moment przyniósł ze sobą największe uczucie szczęścia i wzmocnił nasza relację.

Naruto uśmiechnął się od ucha do ucha i zbliżył się do mnie na niebezpiecznie bliską odległość. Zatrzymałam powietrze w płucach wiedząc, co się wydarzy. Poczuwszy dłonie chłopaka w talii, przeniosłam wzrok z jego oczu na usta i już po chwili Naruto nachylił się i mnie pocałował. Nie chcąc robić hałasu nie puściłam kul, niestety, tylko zdrętwiałam, ale z równie ogromną chęcią oddałam mu pocałunek. Uzumaki najpierw delikatnie muskał moje usta i dopiero później odważył się przejechać językiem po dolnej wardze. Odwdzięczyłam się tym samym, dzięki czemu nasz pocałunek pogłębił się i stał się jeszcze bardziej namiętny.

Oderwaliśmy się od siebie gdy – dosłownie – zabrakło nam powietrza. Jedno spojrzenie chłopaka powiedziało mi wszystko: był przeszczęśliwy. I ja również. Może i to głupota, ale wiedziałam, że ten jeden pocałunek oznaczał dla nas tak samo dużo. Nasza relacja wzmocniła się i, no cóż, chyba mogłam zacząć twierdzić, że tworzymy parę.

– Zaproszenie cię na kolejną już randkę nie byłoby zbyt natarczywe? – spytał z rozbawieniem. Pokręciłam głową.

– Skąd.

Naruto uśmiechnął się jeszcze bardziej.

– Zadzwonię jutro.

Chłopak pocałował mnie raz jeszcze. Jego delikatne usta czyniły ze mną co tylko chciały – zrobiło mi się automatycznie gorąco i gdyby nie gips oraz to, że nie mieszkam sama, na pewno zaprosiłabym Uzumakiego na herbatę, sok, cokolwiek, byleby tylko się z nim nie rozstawać. Niestety, Naruto oderwał się ode mnie, cmoknął mnie przelotnie w głowę i zaczął zeskakiwać ze schodów co dwa stopnie, wyraźnie szczęśliwy.

Gdy usłyszałam huk drzwi od klatki, wyciągnęłam z torebki klucze i weszłam do mieszkania. Wszędzie panowała ciemność, jednak nie zamierzałam pomagać sobie zapalając światło. Nie chciałam nikogo zbudzić.

W pokoju zauważyłam, że łóżko jest puste. Od razu domyśliłam się, że Madara poszedł na panienki i pewnie niebawem wróci z jedną z nich. Wzięłam szybko prysznic, chcąc położyć się zanim kochankowie się tutaj zjawią, jednak nie zdążyłam. Wychodząc z łazienki usłyszałam przekręcanie zamka i zaklęłam w myślach. Stanęłam w przedpokoju, ukryta za ścianą i czekałam, aż para zniknie w salonie.

Jak się jednak okazało, Madara wrócił sam.

Dokuśtykałam do pokoju, w którym chłopak ściągał z siebie bluzę. Jak tylko mnie usłyszał, odwrócił się i uśmiechnął delikatnie.

– Czemu nie śpisz? – spytałam. – Gdzie byłeś?

Madara wzruszył ramionami i odrzucił podkoszulek do szafy.

– Nie mogłem usnąć, więc poszedłem pojeździć po okolicy – wyjaśnił. – Jak było na randce, baranku?

Na samo wspomnienie pocałunku uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Uchiha od razu to wyczuł, skurczybyk.

– Ktoś tu się chyba całował – stwierdził, a ja – o dziwo – nie usłyszałam w jego głosie zazdrości. Skinęłam więc delikatnie głową i znów poczułam, że policzki mnie palą. – Jak do tego doszło?

– Odprowadził mnie pod drzwi no i – urwałam. – Samo wyszło.

– No w końcu – stwierdził Madara. Zdziwiło mnie jego pozytywne nastawienie. Nie zachowywał się normalnie, jednak musiałam przyznać, że taki Uchiha jeszcze bardziej mi odpowiadał. Postanowiłam tego nie roztrząsać, i na jego prośbę, opowiedzieć mu o randce.

Nagle usłyszałam brzęk komórki. Zerknęłam na wyświetlacz i uśmiechnęłam się, widząc, że dzwoni Naruto.

– Słucham.

– Jest już jutro – zauważył. Zerknęłam na zegarek – wskazywał minutę po północy. Zachichotałam cicho. – Co powiesz na to, by tym razem zrobić coś szalonego?

– To znaczy? – mruknęłam zaskoczona. Serce waliło mi jak oszalałe.

– Tego akurat nie mogę ci zdradzić. Zgódź się, Rei – przekonywał mnie chłopak. Nie miałam innego wyjścia.

– Dobra.

– Świetnie! Przyjadę po ciebie w piątek o w pół do dziesiątej – zakomunikował. Odruchowo skinęłam głową, zdziwiona tak późną porą randki. – Dobranoc!

– Dobranoc – odpowiedziałam mu i się rozłączyłam. Chwilę jeszcze siedziałam w swoim świecie, a do normalności przywrócił mnie Madara głośnym odchrząknięciem. Patrzył na mnie z wyczekiwaniem. – Umówiłam się z Naruto.

– Znowu? – Uchiha lekko się skrzywił. – Uzależniasz się od niego.

Dosłownie walnęłam się na łóżko, a z moich ust nie schodził uśmiech. Byłam teraz najszczęśliwszą osobą na świecie.

– Nawet nie wiesz, jak mi z tym dobrze – odpowiedziałam. Madara również się położył i we mnie wpatrzył.

- Cieszę się – powiedział po chwili, naprawdę szczerze. – Zasługujesz na szczęście.

Uśmiechnęłam się wzruszona zmianą, jaka w chłopaku zaszła. Być może podmienili mi po prostu Madarę, niemniej cieszyłam się, że w tym jednym momencie zachowywaliśmy się w pełni jak przyjaciele. Ten moment wart był każdej awantury, jaka się między nami wywiązała.

*

Następnego dnia przed zajęciami, usiadłam na ławce, której jedną część zajmował Deidara. Pogrążony w zabawie telefonem komórkowym nawet nie zauważył, jak się obok niego znalazłam. Dopiero gdy głośno westchnęłam, podniósł na mnie wzrok.

- Reiko! – Chłopak wyraźnie się ucieszył i mnie do siebie przytulił. – Dobrze cię widzieć. Mam sprawę.

Popatrzyłam na niego uważnie i zamieniłam się w słuch.

- Chciałbym, żebyś poszła ze mną na pewną imprezę – powiedział na jednym tchu.

– Co? – wydusiłam zdumiona. Deidara spiął się, ale z jego oczu nie zniknęło tak dobrze mi znane zdeterminowanie.

– Wiem, że zabrzmi to głupio, ale nie chcę iść tam sam. A nikt inny prócz ciebie się do tego nie nadaje.

– Ale o czym ty w ogóle mówisz? Jaką imprezę? – Deidara zdawał się być naprawdę nakręcony na ten pomysł.

– Na początek wakacji bractwo piromanów zawsze organizuje wielką imprezę. Od dwóch lat próbuję przekonać sam siebie, że powinienem tam iść ale nigdy nie miałem na to odwagi. A teraz będzie tam również Gaara. – Chłopak urwał i wbił we mnie błagalne spojrzenie. No tak, mogłam się tego po Deidarze spodziewać. Jako że studiował na kierunku „Materiały wybuchowe i pirotechnika” od zawsze interesował się imprezami, na której mają być fajerwerki. Wiele razy wyciągał nas na tego typu wydarzenia. Nigdy nie wspominał jednak, że bractwo organizuje takie uroczystości. Gdybym wiedziała, na pewno bym go na coś takiego wyciągnęła!

No i Gaara – chłopak, w którym Deidara skrycie kochał się już pół roku. Podejrzewałam, że z wzajemnością – Sabaku wiele razy spoglądał na naszego blondasa, niemniej żadne ze stron nie miało odwagi, by do siebie podejść. Nie mogłam więc zaprzepaścić takiej szansy przyjaciela. Nie od dziś wiadomo, że pod wpływem alkoholu języki się rozwiązują.

– Głupi chyba jesteś! – krzyknęłam i uderzyłam go w ramię. Deidara spojrzał na mnie zrezygnowany. – Oczywiście, że z tobą pójdę. Nie wiem czemu w ogóle się wstydziłeś o tym powiedzieć.

Na twarzy blondyna odmalowała się nie do opisania ulga, która później przekształciła się w radość. Chłopak dziękował mi setki razy, trzymając mnie w swoim uścisku, a ja cieszyłam się, że mogę mu pomóc.

– Reiko? – Głos Naruto sprawił, że Deidara odskoczył ode mnie jak oparzony. W niebieskich oczach widziałam ogromny żal skierowany do mojej osoby. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że Uzumaki zastał nas w jednoznacznej sytuacji.

– Cześć Naruto. Znasz już Deidarę. – Wskazałam na przyjaciela ręką. Ten wstał i podał mu dłoń. Mój chłopak niechętnie odwzajemnił uścisk.

– Nie myśl sobie, że odbieram ci dziewczynę – powiedział Deidara i uśmiechnął się łobuzersko. Wiedziałam, co za chwilę powie. – Ty jesteś bardziej w moim typie.

Chłopak puścił Uzumakiemu oczko i podśmiechując pod nosem, zostawił nas samych. Rozbawiona zerknęłam na Naruto, który przez długi czas nie mógł pozbierać szczęki z podłogi i wybuchłam gromkim śmiechem.

– Rei, o co mu chodziło? – spytał blondyn i zerknął na mnie z lekka wystraszony. Podniosłam się z ławki i pocałowałam go w rozdziawione ze zdziwienia usta.

– To mój przyjaciel. Przyjaciel-gej, gwoli ścisłości – wyjaśniłam z wielkim uśmiechem na twarzy. Naruto potrząsnął głową.

– Hęęęę? – Uzumaki wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, na co zareagowałam kolejną salwą śmiechu. – To nie jest zabawne! On właśnie próbował odebrać ci chłopaka!

– Spokojnie – pocałowałam go przelotnie – wie, że jesteś tylko mój.

Naruto dopiero po chwili wyszedł z szoku, jaki wywołał u niego Deidara. Zabawnie było go oglądać w tak mało komfortowej i dziwacznej dla niego sytuacji. Jak zwykle mnie przy tym rozśmieszył.

– Nie wiedziałem, że jest gejem – przyznał Uzumaki, gdy doszedł do siebie.

– Nie kryje się z tym, ale też nie chwali na lewo i prawo. Masz teraz jakieś zajęcia? – spytałam, a chłopak skinął głową.

– Za piętnaście minut.

– To tak jak ja. Idziemy?

Ruszyliśmy dziedzińcem pełnym ludzi. Po drodze minęliśmy kilku znajomych i zatrzymaliśmy się przy mojej sali wykładowej.

– To jakie masz plany na piątek? – spytałam, licząc, że się wygada. Naruto wyszczerzył się w uśmiechu i pokręcił głową.

– Wiesz dobrze, że i tak ci nie powiem – odparł i cmoknął mnie przelotnie w usta. – Trochę cierpliwości.

– Oj no! – jęknęłam niezadowolona. Byłam cholernie ciekawa, co też szalonego chciał zrobić. – A jakaś podpowiedź?

– Nie. – Naruto był nieugięty nie tylko w tej kwestii. Jak się na coś uparł, to nie ma zmiłuj. Wiedziałam, że go nie przekonam do wygadania się, ale warto było próbować. A nóż?

– Ale jesteś no – mruknęłam, na co chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Zobaczysz, będzie super.

Po tych słowach Naruto złapał moją twarz w dłonie i zamknął mi usta pocałunkiem. Całował mnie delikatnie i subtelnie, czyli tak, jak najbardziej lubiłam. Gdy się od siebie oderwaliśmy, machnął mi na pożegnanie i bez słowa odszedł, żebym przypadkiem go dalej nie męczyła.

W świetnym nastroju weszłam do sali i usiadłam jak zwykle w najbliższej wyjścia ławce. Uśmiech zszedł mi z ust dopiero wtedy, gdy wykład zaczął mnie niemiłosiernie nudzić.

*

Wyszłam z zajęć totalnie zmęczona. Starszy, posiwiały profesor przez półtorej godziny mówił cały czas tak monotonnie, że z trudem udało mi się wygrać z opadającymi powiekami. Zadowolona, że wykład się już skończył i na dzisiaj nie miałam zaplanowanego niczego innego, udałam się na stołówkę i zajęłam nasze tradycyjne miejsce.

Już po chwili dostrzegłam, jak do pomieszczenia wchodzi Konan. Ucieszyłam się, że była sama, bo już dawno nie spędziłyśmy choć odrobiny czasu bez towarzystwa Paina czy Madary. Dziewczyna najpierw wzięła dla nas obiad, a później usiadła naprzeciwko, równie zmęczona, co ja.

– Co tam? – spytałam. Konan wzruszyła ramionami. Od razu zauważyłam, że prócz nudnego wykładu coś jeszcze doprowadziło ją do takiego stanu. – Co się stało?

– Nic – mruknęła i zaczęła grzebać widelcem w jedzeniu. Nie minęło nawet pięć sekund, gdy znowu się odezwała. – Poprztykałam się trochę z Painem.

– O co poszło?

– A bo wiesz, jaki on jest. Niby spoko, niby bezkonfliktowy ale kurde, jak tylko zauważył, że rozmawiam z jakimś facetem, to prawie wpadł w furię i oskarżył mnie – mnie – że z nim flirtuję! – powiedziała oburzona, ale widziałam, że bardzo ją ta uwaga dotknęła. Konan nigdy nie zdradziłaby swojego faceta.

– No coś ty – odpowiedziałam. – Naprawdę tak powiedział? Pain?

Dziewczyna niezadowolona skinęła głową.

– Ale czemu? Co, nie możesz mieć kolegi?

Konan wzruszyła ramionami. Zawsze uparcie milczała, jak miała jakiś problem.

– Wyjaśniłaś mu wszystko?

– No pewnie! Ogarnął, że to tylko kolega, ale nie o to chodzi. On mi nie ufa!

– Oj ufa ci, na pewno – próbowałam ją jakoś pocieszyć. – Po prostu jest w tobie zakochany na zabój i dlatego tak mu odbija.

Konan wbiła we mnie wzrok pełen nadziei. Chciała, żeby było tak, jak mówiłam. Odwzajemniała uczucie Paina, ba, nigdy wcześnie nie czuła się tak w towarzystwie żadnego faceta, dlatego nie chciała go stracić. Problem jednak był w tym, że Konan nienawidziła zazdrości, w dodatku nieuzasadnionej. Raz nawet rozstała się przez to z niejakim Juugo, bo robił jej awantury o byle co. Doskonale rozumiałam więc, że ją to mocno zaniepokoiło.

– Nie przejmuj się – powiedziałam. – Powiedz mu po prostu, że nie ma o co być zazdrosnym i wyjaśnij, jak nie lubisz zazdrości. Może się zmieni.

– Może – mruknęła dziewczyna i wzięła kawałek mięsa do ust. – A co jeśli nie? Jeśli dalej będzie wpadać w złość tylko dlatego, że rozmawiam z kolegą?

– Nie myśl tak – zganiłam ją. – Zmieni się, zobaczysz.

Dziewczyna westchnęła głośno i zgodnie uznałyśmy, że temat jest zakończony. I w samą porę, bo nagle znikąd zjawił się Pain i jak gdyby nigdy nic się nie stało, usiadł obok ukochanej. Konan też przestała się boczyć.

Zjedliśmy obiad w trójkę, co było dość dziwne, bo zazwyczaj udawało nam wszystkim się spotkać. Później para poszła na zajęcia, a ja dość leniwie wyszłam z budynku i ruszyłam w kierunku przystanku autobusowego. Gdy sprawdziłam za ile przyjedzie mój autobus, grzecznie skorzystałam z miejsca, które zrobił mi młody chłopak. Od niechcenia rozejrzałam się po okolicy i dostrzegłam Madarę, idącego do swojego motoru. Już się podnosiłam, by go zagadnąć, gdy nagle jakaś dziewczyna, z wzrokiem wlepionym w komórkę, wpadła na niego i gdyby nie szybka reakcja chłopaka, pewnie upadłaby na ziemię. Niemniej – telefon wyleciał jej z rąk i z hukiem się roztrzaskał, wyrzucając z siebie swoją zawartość: baterię i kartę sim.

Madara uśmiechnął się do niej przepraszająco i szybko podniósł jej rzecz, poskładał ją i oddał właścicielce. Dziewczyna wyglądała na speszoną – jej blada twarzyczka nabrała lekko różowej barwy. Dwa kucyki na głowie nadały jej przy tym naprawdę dziewczęcego uroku.

Dwójka zaczęła rozmawiać – tak normalnie, jak ludzie robią to w takich sytuacjach. Ja jednak od razu zaczęłam się zastanawiać, kiedy i ją przyprowadzi na słynną kanapę.

Nie dane mi było zobaczyć, czy wymieniają się numerem telefonu, czy może dziewczyna pada w ramiona Madary oczarowana jego urokiem, bo stary autobus przyjechał i zasłonił mi widok. Niechętnie do niego weszłam i usiadłam na jednym z wolnych miejsc. Zerknęłam przez okno – para dalej rozmawiała, gdy pojazd ruszył.

Jak się okazało, wróciłam do pustego dalej mieszkania. Czyżby zabrał ją gdzieś indziej? A może tym razem poszli do niej?

Nie chciałam zaprzątać sobie tym głowy, ale nie wiedzieć czemu, zdarzenie to uczepiło się mnie jak rzep psiego ogona i najwyraźniej nie chciało dać spokoju. Cały czas przed oczami stawała mi uśmiechnięta twarz dziewczyny i w niezrozumiały dla mnie sposób, wbijała mi igiełki w serce.

Dziwne.

*Uniwersytet Najlepszych - niezbyt zmyślna nazwa jak na uczelnię, ale ciiii. Nic innego nie przychodziło mi do łba. :D

Tak to bywa, jak chłopak jest cały dzień w pracy, z domu wszystkich gdzieś wywieje, przyjaciółka za granicą pracuje a reszta bandy znajomych dziwnym trafem jest nagle zajęta. Siedzi się wtedy w domu i pisze, pisze, pisze... ;) Mam nadzieję, że wyszło z tego coś do zniesienia. Kolejny rozdział natomiast wyjaśni Wam kilka rzeczy. :)
Przesyłam Wam buziaki, uściski i ogromne podziękowania za obecność. <3 Do zobaczenia niebawem! ^^